Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Nieuwe Testament
Het Nieuwe Testament is een verzameling religieuze geschriften behorend tot het christendom. Het vormt het tweede deel van het heilige boek van de christenen: de Bijbel. De verzameling bestaat uit 27 werken: vier evangeliën, een geschiedschrijving van de vroegste ontwikkelingen van de christelijke Kerk (Handelingen), 21 brieven en een profetisch geschrift (de Apocalyps of Openbaring).
Datering
Hoewel precieze datering moeilijk is, wordt algemeen aangenomen dat de geschriften van het Nieuwe Testament dateren uit de tweede helft van de eerste tot het begin van de tweede eeuw na Christus.
Naamgeving
De naam is afgeleid van de term waarmee de vroege Christenen oorspronkelijk hun relatie met God aangaven (in het Koinè-Grieks: Ἡ Καινὴ Διαθήκη (Hē Kainḕ Diathḗkē), hetgeen „Het Nieuwe Verbond” betekent. In het Latijn van de Vulgaat-vertaling: Novum Testamentum, en vandaar opgenomen in andere talen als: „Het Nieuwe Testament”).
De reden waarom de tweede helft van de Bijbel meestal het Nieuwe Testament wordt genoemd (het woord testament betekent ’verbond’ of ’convenant’) is omdat er volgens het christelijk geloof sprake is van een nieuw verbond: God heeft door Jezus Christus een nieuw verbond gesloten met de mensheid. Was het oude verbond uit het Oude Testament nog beperkt tot het volk van Israël, het Nieuwtestamentische verbond geldt voor iedereen die gelooft dat Jezus Christus de Messias, de Verlosser is van de zonde, de duivel en de dood.
Totstandkoming van de canon
 Zie Canonvorming van het Nieuwe Testament voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Het Nieuwe Testament bestaat uit 27 boeken die in de eerste en begin tweede eeuw na Christus zijn geschreven. De taal waarin dit waarschijnlijk heeft plaatsgevonden is het Koinè-Grieks, afgezien van het Evangelie volgens Matteüs dat waarschijnlijk, naar de mededeling van een aantal kerkvaders, oorspronkelijk in het Hebreeuws is geschreven of anders in het Aramees en daarna naar het Grieks is vertaald. De thans beschikbare handschriften van het Nieuwe Testament zijn alle in de Griekse taal.
De 27 boeken van het Nieuwe Testament zijn geschreven door verschillende auteurs, hebben een verschillend karakter, zijn taalkundig ook verschillend en zijn vanuit diverse plaatsen en omstandigheden geschreven. Toch zijn er in deze 27 boeken ook weer gelijkluidende gedachten. Het is een intrigerende vraag hoe juist deze 27 boeken uiteindelijk het Nieuwe Testament, met zoveel invloed in het christendom, zijn gaan vormen.
Over welke boeken in het Nieuwe Testament thuishoren, de zogeheten canon, zijn eeuwenlang veel discussies gevoerd, zij het dat dit niet met alle Nieuwtestamentische boeken in dezelfde mate het geval was. Zo stond tegen het einde van de tweede eeuw een vrij groot gedeelte ervan reeds praktisch vast zoals de evangeliën, de Handelingen van de Apostelen en de brieven van Paulus. De huidige canon waar men het tegenwoordig wereldwijd over eens is, kreeg in 367 een officieel karakter in de zogenaamde Paasbrief van Athanasius. Na die Paasbrief was er vooral nog discussie over het Bijbelboek Openbaring.
Indeling
De boeken van het Nieuwe Testament zijn in vier groepen in te delen:
Evangeliën
De evangeliën (Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes) zijn de eerste vier boeken; zij geven elk een beschrijving van het leven van Jezus Christus zoals geboorte, onderwijs, wonderen, conflicten, kruisiging, sterven, dood en opstanding. Er is geen consensus over of (één of meerdere van) de evangeliën geschreven werden door directe ooggetuigen.
De beschrijving van Johannes wijkt qua stijl en opzet duidelijk af van de andere drie evangeliën die meer met elkaar gemeen hebben. In deze evangeliën ligt het accent op de beschrijving van daden en woorden van Jezus, reden waarom ze ook wel de synoptische evangeliën worden genoemd. Johannes daarentegen gaat dieper in op de duiding van de betekenis van Jezus' woorden en daden.
Handelingen
Het vijfde boek, de Handelingen, begint met de Hemelvaart van Jezus Christus, gevolgd door de beschrijving van de uitstorting van de Heilige Geest.
Hierna volgt een uiteenzetting van het ontstaan en de groei van de eerste christelijke gemeenschappen plus al het wel en wee waarmee zij worden geconfronteerd. De tweede helft is geheel gewijd aan de wederwaardigheden en de zendingsreizen van de apostel Paulus. Over het algemeen gaat men ervan uit dat dit boek geschreven is door Lucas, die mogelijk een leerling van Paulus was.
Daar het boek Handelingen begint met een beschrijving van de eerste christelijke gemeente in Jeruzalem en eindigt met een beschrijving van de prediking van het evangelie door Paulus in Rome hebben sommigen in deze opbouw een programma gezien: het evangelie gaat vanuit de beslotenheid van het joodse volk (gesymboliseerd door Jeruzalem) naar de heidenen (gesymboliseerd door de wereldstad Rome), met andere woorden het evangelie is er voor de joden en de niet-joden.
Brieven
| Zie ook Auteurschap van de brieven van Paulus |
De brieven worden meestal als volgt onderverdeeld:
- Paulijnse brieven
- Brief van Paulus aan de Romeinen
- Eerste brief van Paulus aan de Korintiërs
- Tweede brief van Paulus aan de Korintiërs
- Brief van Paulus aan de Galaten
- Brief van Paulus aan de Efeziërs
- Brief van Paulus aan de Filippenzen
- Brief van Paulus aan de Kolossenzen
- Eerste brief van Paulus aan de Tessalonicenzen
- Tweede brief van Paulus aan de Tessalonicenzen
- Brief van Paulus aan Filemon
- Eerste brief van Paulus aan Timoteüs
- Tweede brief van Paulus aan Timoteüs
- Brief van Paulus aan Titus
- Hebreeën
Hoewel in de Brief aan de Hebreeën niet wordt beweerd dat deze door Paulus is geschreven, werd deze in de vroege periode van het Christendom wel aan Paulus toegeschreven om het anonieme werk een apostolische origine te geven.[1] In de derde eeuw schreef Origenes al over de brief: "Mannen uit vroege tijden hebben de brief al overgeleverd als van Paulus, maar wie de brief schreef, weet alleen God."[2]
- Katholieke brieven
De Katholieke brieven bevatten zowel brieven als verhandelingen in de vorm van brieven die aan de kerk als geheel werden gericht. De term "katholiek" (Grieks: καθολική, katholikē) die al in de oudste manuscripten om deze brieven aan te duiden werd gebruikt, betekent hier eenvoudig "universeel" of "algemeen". De brieven worden daarom ook wel aangeduid als "Algemene brieven".
- Brief van Jakobus
- Eerste brief van Petrus
- Tweede brief van Petrus
- Eerste brief van Johannes
- Tweede brief van Johannes
- Derde brief van Johannes
- Brief van Judas
Openbaring
Het laatste boek van het Nieuwe Testament, de Openbaring van Johannes, is overwegend apocalyptisch van aard en staat daardoor geheel op zichzelf. In vaak zinnebeeldige taal wordt er een voorstelling gegeven van hoe het er aan het einde der tijden aan toe zal gaan.
Verhouding ten opzichte van het Oude Testament
In het Nieuwe Testament wordt het Oude Testament vaak en op allerlei plaatsen geciteerd. Soms wordt teruggegrepen op de Hebreeuwse tekst; soms op de tekst van de Septuaginta; soms wordt het Oude Testament op een wat vrije wijze aangehaald. In ieder geval zijn vele schrijvers van het Nieuwe Testament van oordeel dat ze gaan in het spoor van het Oude Testament. Vooral de taal en de gedachterijkdom van de Septuaginta heeft grote invloed op de inhoud en verwerking van motieven in het Nieuwe Testament. Reeds in het eerste boek (Mattheus) treft de onbevangen lezer talloze citaten uit het Oude Testament aan. Kennelijk wilde de schrijver van dit boek daarbij aanknopen.
Voor het christendom is het Oude Testament, het eerste gedeelte van de Bijbel, nog steeds geldig. Volgens de evangeliën heeft Jezus Christus zelf nadrukkelijk verklaard dat wat in het Oude Testament staat zijn geldigheid zal behouden totdat "alles wat zal moeten plaatsvinden zal hebben plaatsgevonden en dat hij niet was gekomen om de wetten en profetieën in het Oude Testament af te schaffen, maar om deze tot vervulling te brengen".
Christenen volgen echter in de regel niet alle bepalingen uit het Oude Testament meer na omdat zij geloven dat door het "verlossingswerk" van Jezus Christus bepaalde ge- en verboden hun geldigheid hebben verloren (bijvoorbeeld de spijswetten). Met name in de Bijbelboeken Handelingen, de brieven van de apostel Paulus en de Brief aan de Hebreeën (deze is mogelijkerwijs ook van Paulus) komt deze kwestie aan bod.
Hedendaagse vertalingen
De meeste hedendaagse vertalingen gebruiken Novum Testamentum Graece als bron.
Centrale begrippen
Het Nieuwe Testament is geschreven door verschillende personen, vanuit verschillende omstandigheden en vanuit verschillend perspectief. Toch valt het op hoeveel centrale motieven er door de verschillende boeken lopen. Deze motieven keren ook elke keer weer terug. De Bijbelwetenschap vraagt aandacht voor dit opmerkelijke fenomeen. Een belangrijk motief is het koninkrijk Gods. Ook zijn er andere centrale motieven. Bijvoorbeeld de plaats en betekenis van het geloof. Het is van belang om na te gaan hoe deze begrippen zich in het Nieuwe Testament ontwikkelen en welke inhoud eraan gegeven wordt.
Het Koninkrijk van God
Reeds in het Oude Testament wordt gesproken over het Koninkrijk van God. In het Nieuwe Testament begint Johannes de Doper zijn prediking met de boodschap van de nabijheid van het Koninkrijk van God. Ook Jezus herhaalt deze boodschap. In de bergrede geeft Jezus een uitvoerige tekening van het koninkrijk van God. Ook bij de apostelen komt dit motief weer nadrukkelijk naar voren. Zie ook: Koninkrijk van God.
Literatuur
- Het kompas van het christendom: ontstaan en betekenis van een omstreden Bijbel, Jakob van Bruggen, 2002
Externe links
- De Bijbel in zes verschillende vertalingen: Statenvertaling, Statenvertaling 1977, Nederlands Bijbelgenootschap 1951, Willibrordvertaling 1995, Groot Nieuws Bijbel 1996 en Nieuwe Bijbelvertaling 2004
- Het Nieuwe Testament in het Latijn (Nova Vulgata)
- De betrouwbaarheid van de geschriften van het Nieuwe Testament door F.F. Bruce
Bronvermelding
|
