Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Holocaust: verschil tussen versies
(https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Holocaust&oldid=51633529) |
|||
| Regel 171: | Regel 171: | ||
De Joden zelf zijn een aantal malen in opstand gekomen. In 1943 kwam het [[Opstand in het getto van Warschau|getto van Warschau]] in opstand. In [[Auschwitz (concentratiekamp)|Auschwitz]] bliezen in oktober 1944 Joodse gevangenen een [[crematorium]] op met binnengesmokkelde [[explosief|explosieven]]. In oktober 1943 was er een geslaagde opstand in [[Sobibór (vernietigingskamp)|Sobibór]]: elf Duitse SS-officieren, onder wie de ondercommandant, werden gedood en ongeveer driehonderd van de zeshonderd gevangen ontsnapten. Ongeveer zestig daarvan hebben de oorlog overleefd. De ontsnapping bracht de nazi's ertoe het kamp te sluiten, waarschijnlijk uit angst voor bekendmaking. In Nederland zaten nogal wat politiek links-georiënteerde ([[socialisme|socialistische]] en communistische) Joden in het verzet. Zij weigerden ook vaak de gehate [[Jodenster]] te dragen. | De Joden zelf zijn een aantal malen in opstand gekomen. In 1943 kwam het [[Opstand in het getto van Warschau|getto van Warschau]] in opstand. In [[Auschwitz (concentratiekamp)|Auschwitz]] bliezen in oktober 1944 Joodse gevangenen een [[crematorium]] op met binnengesmokkelde [[explosief|explosieven]]. In oktober 1943 was er een geslaagde opstand in [[Sobibór (vernietigingskamp)|Sobibór]]: elf Duitse SS-officieren, onder wie de ondercommandant, werden gedood en ongeveer driehonderd van de zeshonderd gevangen ontsnapten. Ongeveer zestig daarvan hebben de oorlog overleefd. De ontsnapping bracht de nazi's ertoe het kamp te sluiten, waarschijnlijk uit angst voor bekendmaking. In Nederland zaten nogal wat politiek links-georiënteerde ([[socialisme|socialistische]] en communistische) Joden in het verzet. Zij weigerden ook vaak de gehate [[Jodenster]] te dragen. | ||
Op 19 april 1943, dezelfde dag waarop ook het [[Opstand in het getto van Warschau|getto van Warschau in opstand]] kwam, werd in België het [[twintigste treinkonvooi]] aangevallen door drie Jonge verzetslieden. Dit [[Jodentransporten|Jodentransport]] was vertrokken vanuit Mechelen met bestemming Auschwitz. Gewapend met één revolver, een stormlamp en rood papier dwongen drie studenten ( | Op 19 april 1943, dezelfde dag waarop ook het [[Opstand in het getto van Warschau|getto van Warschau in opstand]] kwam, werd in België het [[twintigste treinkonvooi]] aangevallen door drie Jonge verzetslieden. Dit [[Jodentransporten|Jodentransport]] was vertrokken vanuit Mechelen met bestemming Auschwitz. Gewapend met één revolver, een stormlamp en rood papier dwongen drie studenten ([[Youra Livchitz]], [[Robert Maistriau]] en [[Jean Franklemon]]) van het atheneum te Ukkel de trein te stoppen op de spoorlijn Mechelen–Leuven tussen Boortmeerbeek en Haacht. Dit is een uniek feit in de geschiedenis van de Holocaust. Nergens in Europa is tijdens de Tweede Wereldoorlog een bevrijdingsactie uitgevoerd op een Jodentransport. | ||
In [[Italië]] weigerden de meeste legerbevelhebbers en politiebeambten de Joden te vervolgen. Toen men in [[Denemarken]] de kleine Joodse gemeenschap trachtte te vervolgen, werd deze beschermd en uiteindelijk naar [[Zweden]] getransporteerd. [[Finland]], bondgenoot van Duitsland uit [[opportunisme|opportunistische]] overwegingen, weigerde Joden te vervolgen of uit te leveren. [[Japan]] beschermde de weinige Joden die op Japans of bezet grondgebied waren. Toen de Duitsers de [[Bulgarije|Bulgaarse]] Joden sterren wilden laten dragen, ging de gehele bevolking deze trots dragen. Ook latere pogingen van de Duitsers en Bulgaarse antisemieten werden geblokkeerd. | In [[Italië]] weigerden de meeste legerbevelhebbers en politiebeambten de Joden te vervolgen. Toen men in [[Denemarken]] de kleine Joodse gemeenschap trachtte te vervolgen, werd deze beschermd en uiteindelijk naar [[Zweden]] getransporteerd. [[Finland]], bondgenoot van Duitsland uit [[opportunisme|opportunistische]] overwegingen, weigerde Joden te vervolgen of uit te leveren. [[Japan]] beschermde de weinige Joden die op Japans of bezet grondgebied waren. Toen de Duitsers de [[Bulgarije|Bulgaarse]] Joden sterren wilden laten dragen, ging de gehele bevolking deze trots dragen. Ook latere pogingen van de Duitsers en Bulgaarse antisemieten werden geblokkeerd. | ||
Huidige versie van 19 okt 2019 om 08:20
De Holocaust, ook wel Shoah, Shoa of Sjoa (Hebreeuws: השואה Ha-Shoah) genoemd, was de systematische Jodenvervolging en genocide door de nazi's en hun bondgenoten voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de overheersing door nazi-Duitsland werden er tussen de 5,1[1] en 6[2] miljoen Europese Joden vermoord. De moorden vonden grotendeels plaats in vernietigingskampen in gaskamers en bij massa-executies door Einsatzgruppen.
De term Holocaust
Etymologie
Het woord holocaust betekent "brandoffer" en is afgeleid van het Oudgriekse woord ὁλόκαυστον (holokauston), wat letterlijk 'geheel verbrand' betekent. Dit was in de oudheid een aanduiding voor een brandoffer aan een godheid. Het woord holocaust bestond in die betekenis ook in het Middelnederlands in de 14e eeuw, maar is daarna in onbruik geraakt.[3]
Betekenisverschuiving en toepassing
Volgens het Oxford English Dictionary stamt de eerstbekende Engelse vermelding van het woord holocaust in de zin van massamoord uit 1833, toen de Schotse journalist Leitch Ritchie in een beschrijving van de oorlogen van de Franse middeleeuwse koning Lodewijk VII vertelde dat hij "eens een holocaust maakte van dertienhonderd mensen in een kerk", een massamoord met vuur op de inwoners van Vitry-le-François in 1142.[4] In de vroege 20e eeuw, voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, gebruikten Winston Churchill en andere contemporaine schrijvers het om te verwijzen naar de Armeense genocide tijdens de Eerste Wereldoorlog.[5] Er wordt verwezen naar de Armeense genocide in de titel van het gedicht "The Holocaust" (gepubliceerd als boekje in 1922) en het boek The Smyrna Holocaust (1923) gaat over het verbranden en massamoorden van Armenen.[6] De eerste keer dat het woord 'holocaust' in het Engels werd toegepast op de genocide door de nazi's was in 1942, maar pas in de jaren 1950 hebben historici de geschiedkundige term 'de Holocaust' (met bepaald lidwoord en hoofdletter) ingevoerd. Algemeen wordt aangenomen dat door de Amerikaanse televisieserie Holocaust (van de Joods-Amerikaanse regisseur Gerald Green), voor het eerst uitgezonden in de VS van 16 tot 19 april 1978 en later ook in tal van Europese landen, de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan het populariseren van de term in deze betekenis in de meeste talen waaronder het Nederlands.[3] Van Dale's Groot Woordenboek der Nederlandse Taal, tiende druk (1976), vermeldt onder Holocaust nog slechts de betekenis brandoffer.
Andere termen
Omdat de term Holocaust oorspronkelijk de naam was van een vrijwillig brandoffer aan God, en er bij de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog geen vrijwillige offers aan een godheid werden gebracht, gebruiken sommigen liever de term Sjoa (שואה = vernietiging). De kopstukken van de NSDAP zelf gebruikten de term Endlösung der Judenfrage (definitieve oplossing van het Jodenvraagstuk), een term die al bestond sinds de 19e eeuw, maar pas in de loop van 1941 de betekenis zou krijgen van 'uitroeiing van alle Europese Joden' en met de Wannseeconferentie (20 januari 1942) een definitievere vorm kreeg.[7]
Discussie over meetellen niet-Joodse slachtoffers
Naast ongeveer 6 miljoen Joden hebben de nazi's ook ongeveer 5 miljoen andere mensen vermoord. Geleerden zijn verdeeld over de vraag of de term 'Holocaust' zou moeten worden toegepast op alle slachtoffers van nationaalsocialistische massamoord, waarbij sommigen het als synoniem voor Sjoa of Endlösung der Judenfrage gebruiken, terwijl anderen ook de moord op Roma en Sinti (zigeuners), Polen en andere Slaven, de dood van Sovjet-krijgsgevangenen, homoseksuele mannen, Jehova's getuigen, gehandicapten en politieke tegenstanders (willen) meetellen.[8][9] Hierbij is ook de vraag of de gehele periode van 1933 tot 1945 moet worden bekeken of alleen de oorlogsperiode na 1939 en vooral 1941.
- Contra: De Tsjechisch-Israëlische historicus Yehuda Bauer stelt dat de Holocaust alleen maar over Joden zou moeten gaan, omdat de nazi's van plan zouden zijn geweest om alleen de Joden helemaal uit te roeien en de andere groepen niet.[10] Het meetellen van niet-Joodse slachtoffers van de nazi's bij de Holocaust wordt afgewezen door verschillende personen zoals de Joodse Holocaustoverlevende Elie Wiesel en organisaties zoals Yad Vashem, een Israëlische staatsinstelling in Jeruzalem die in 1953 is opgericht om slachtoffers van de Holocaust te herdenken.[11] Volgens hen sloeg het woord oorspronkelijk op de uitroeiing van de Joden en was de Joodse Holocaust een misdaad van een dergelijk grote schaal, totaliteit en specificiteit en de climax van een lange geschiedenis van Europees antisemitisme, dat het niet zou moeten worden ondergebracht in een algemene categorie met de andere misdaden van de nazi's.[11]
- Pro: De Britse historicus Michael Burleigh en de Duitse historicus Wolfgang Wippermann stellen dat, hoewel alle Joden slachtoffer waren, de Holocaust de grenzen van de Joodse gemeenschap oversteeg – andere mensen deelden in het tragische lot van slachtofferschap.[12] De voormalige Hongaarse minister voor Roma-zaken László Teleki past de term Holocaust toe op zowel de moord op Joden als Roma door de nazi's en hun bondgenoten.[13] In The Columbia Guide to the Holocaust gebruiken de Amerikaanse historici Donald Niewyk en Francis Nicosia de term voor Joden, zigeuners en gehandicapten.[14] Amerikaans historicus Dennis Reinhartz heeft beweerd dat zigeuners de belangrijkste genocideslachtoffers waren in Kroatië en Servië tijdens de Tweede Wereldoorlog en noemt dit daarom "de Balkanholocaust 1941–1945".[15]
Aantal slachtoffers
Definitiebreedte, onderzoeken en schattingen
Het precieze aantal slachtoffers is niet bekend, er worden verschillende schattingen gemaakt op grond van het beschikbare bewijsmateriaal. Het totale aantal hangt vooral af van welke definitie van "de Holocaust" er wordt gehanteerd. Volgens Donald Niewyk en Francis Nicosia[16] wordt de term gewoonlijk gedefinieerd als de massamoord op meer dan vijf miljoen Europese Joden. Ze zeggen echter ook dat 'niet iedereen dit een geheel bevredigende definitie vindt'.[17] Volgens de Britse historicus Martin Gilbert ligt het totaal aantal slachtoffers net onder de zes miljoen — circa 78 procent van de 7,3 miljoen Joden in het bezette Europa destijds.[18] Timothy D. Snyder schreef dat "de term Holocaust soms wordt gebruikt op twee verschillende manieren: voor alle Duitse moordprogramma's tijdens de oorlog of voor iedere vorm van onderdrukking van de Joden door het naziregime."[19] Wichert ten Have en Maria van Haperen van het NIOD Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies stelden dat het doel van de Holocaust "het vermoorden van de Europese Joden en het vernietigen van het Joodse volk als zodanig" was, maar zeggen erbij dat "andere auteurs ervoor pleiten om andere vervolgde groepen als de Roma ook als slachtoffers van de Holocaust te beschouwen".[20]
Bredere definities omvatten ook de twee à drie miljoen Sovjet-krijgsgevangen die zijn gestorven ten gevolge van mishandeling door het racistische nazibeleid, twee miljoen niet-Joodse etnische Polen die door de omstandigheden van de nazibezetting zijn omgekomen, 90.000 tot 220.000 Roma, 270.000 mentaal en fysiek gehandicapten in het Duitse eugeneticaprogramma, 80.000 tot 200.000 vrijmetselaars, 20.000 tot 25.000 Slovenen, 5000 tot 15.000 homoseksuelen, 2500 tot 5000 Jehova's getuigen en 7000 Spaanse republikeinen, waarmee het dodental uit zou komen op ongeveer 11 miljoen. De breedste definitie zou ook zes miljoen Sovjet-burgers omvatten die stierven als gevolg van oorlogsgerelateerde honger en ziekten, waardoor het dodental zou oplopen tot 17 miljoen.[16] Een onderzoeksproject dat van 2000 tot 2013 werd uitgevoerd door het United States Holocaust Memorial Museum schatte dat in heel Europa 15 tot 20 miljoen mensen zijn omgekomen of opgesloten in kampen of andere omstandigheden.[21]
Over de periodisering bestaan ook meningsverschillen. Microsoft Encarta stelt dat de Holocaust gebeurde vanaf de Machtergreifung op 30 januari 1933 tot V-dag op 8 mei 1945 (overgave van Duitsland), onder te verdelen twee perioden: januari 1933 tot september 1939 (sociale uitsluiting van de Joden) en van september 1939 tot mei 1945 (totale vernietiging van de Joden).[22] Anderen zeggen dat de Holocaust pas begon in de herfst van 1941, toen de nazi's daadwerkelijk overgingen tot het uitvoeren van massamoord op de Joden.[20]
Joodse slachtoffers
Volgens de betrouwbaarste schattingen ligt het totaal aantal vermoorde Joden tussen de 5,1[1] en iets meer dan 6 miljoen.[2]
Naoorlogse schattingen per land (grenzen van voor de oorlog):
| Land | Aantal slachtoffers | Percentage |
|---|---|---|
| Polen | 3.000.000[23] | 91% |
| Sovjet-Unie | 700.000[24] - 1.000.000[23] | 36% |
| Roemenië | 270.000[24] - 300.000[25] - 350.000[23] | 84% |
| Tsjecho-Slowakije | 260.000[23][24] | 80% |
| Hongarije | 180.000[24] - 270.000[23] | 74% |
| Duitsland | 130.000[24] - 165.000[26] | 36% |
| Litouwen | 130.000[24] - 160.000[26] | 85% |
| Nederland | 102.000[23] | 71% |
| Frankrijk | 75.000[26] | 22% |
| Letland | 67.000[23] - 70.000[24] | 84% |
| Joegoslavië | 60.000[24] - 65.000[23] | 81% |
| Griekenland | 59.000[26] | 87% |
| Oostenrijk | 50.000[24] - 65.000[23] | 35% |
| België | 25.000[23] | 45% |
| Italië | 7000[26] - 9000[24] | 17% |
| Luxemburg | 1200[27] | 55% |
| Estland | > 1000[24] | 44% |
| Noorwegen | 758[27] | 45% |
| Denemarken | 60[28] | 1% |
Chronologisch zijn de slachtofferaantallen als volgt in te delen:[24]
| Jaar/periode | Aantal |
|---|---|
| 1933-1940 | < 100.000 |
| 1941 | 1.100.000 |
| 1942 | 2.600.000 |
| 1943 | > 600.000 |
| 1944 | > 600.000 |
| 1945 | > 100.000 |
Niet-Joodse slachtoffers van het naziregime
 Zie Niet-Joodse slachtoffers van het naziregime voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Naast Joden werden ook andere groepen al dan niet systematisch vermoord, zoals homoseksuelen, Esperantisten, zigeuners, "economisch onwaardigen", Russen, etnische Polen, gehandicapten, Jehova's getuigen, Vrije Bijbelonderzoekers, vakbondsleden, vrijmetselaars, communisten, Spaanse republikeinen, Serven, Quakers en mensen die zich verzetten tegen de nazi's.[29] Het totaal aantal vermoorde niet-Joden wordt geschat op 5 tot 11 miljoen mensen.[16]
Achtergrond
Toedracht
Waarom de nazi's en hun bondgenoten precies overgingen tot het op grote schaal vermoorden van Joden, homoseksuelen, zigeuners en 'economisch onwaardigen' als fysiek en mentaal gehandicapten, en hoe de burgerbevolking hier grotendeels in meeging, is onderwerp van debat. Dit werd onder meer gevoerd door Daniel Goldhagen met zijn boek Hitlers gewillige beulen. Duidelijk is wel dat Adolf Hitlers felle antisemitisme de 'motor' was die het nationaalsocialisme schuldig maakte aan etnische zuivering of volkerenmoord.
Een genocide op zo grote schaal was slechts mogelijk doordat een aantal factoren gelijktijdig speelden in delen van Europa, en met name Duitsland:
- De aanwezigheid of de stabiele installatie van een dictatuur zonder controle of voorhanden zijnde scheiding van de verschillende staatsmachten.
- Geografisch sterk verspreid aanwezig latent en soms virulent antisemitisme, sterk verankerd in de christelijke cultuur van Europa.
De aanloop naar de Holocaust
Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog was de economie van het Duitse Keizerrijk uitgeput en het leger stond op instorten. Uiteindelijk ontketenden soldaten en arbeiders de Novemberrevolutie, waarbij de keizer werd afgezet en de Weimarrepubliek werd uitgeroepen. De sociaaldemocratische interim-regering sloot eerst een wapenstilstand en uiteindelijk het Verdrag van Versailles met de Geallieerden. Miljoenen Duitsers voelden zich zwaar vernederd dat men de strijd had verloren. Om de verantwoordelijkheid voor de nederlaag af te wentelen, verzon de Duitse legerleiding de Dolkstootlegende, volgens welke het Duitse leger de oorlog helemaal niet verloren had, maar was verraden door de marxisten. Aangezien Karl Marx een Jood was, meende Hitler dat het marxisme een Joods complot was en dat de vernedering van Duitsland dus de schuld van de Joden was. In Mein Kampf (1924) beweerde hij dat de oorlog niet zou zijn verloren als de Duitsers "twaalf- tot vijftienduizend van deze Hebreeuwse volksbedervers een paar gifgasaanvallen had laten doormaken".[30]
Antisemitisme en antiziganisme waren altijd al onderdeel geweest van het NSDAP-partijprogramma, waarin Hitlers ideeëngoed een steeds belangrijkere rol speelden. Dit antisemitisme werd nog verder gevoed door de naoorlogse hyperinflatie van 1919–23 vanwege de gedachte dat Joden zich vaak in de bankiers- en zakenwereld bevonden. Niet alleen Hitler, maar ook vele kopstukken van zijn partij waren antisemiet. Julius Streicher spande met zijn radicale partijblad Der Stürmer de kroon: soms waren zijn ideeën zelfs de nazi's wat te gortig. De nazi's zagen de Joden als "bacillen", die de Duitse natie "ziek maakten" en "ondermijnden".
Toen Adolf Hitler in 1933 aan de macht kwam, was er in het land wel zeker latent antisemitisme, dat door de NSDAP en de SA werd uitgebuit. Toch was dit zeker niet hetzelfde antisemitisme als dat van de NSDAP. Het antisemitisme in Duitsland was eerder economisch van aard en ging beslist niet zo ver dat men de Joden wilde uitroeien of verwijderen. Veel Joden integreerden in de Duitse samenleving en werden dan ook niet meer als Jood gezien. Het antisemitisme van de NSDAP was hoofdzakelijk beïnvloed door het antisemitisme in Oostenrijk en Sudetenland, dat veel radicaler was. Hitler had zelf jaren in Wenen gewoond, waar de Duitssprekenden zich bedreigd voelden door de groeiende aanwezigheid van de niet-Duitssprekenden en Joden. Hier kwamen groeperingen op die betoogden dat er een "Joods ras" bestond dat inferieur was aan het "Germaanse ras" en dat dit ras en diens zuiverheid "ondermijnde". Dit was het antisemitisme dat de NSDAP propageerde, en dat al in de 19e eeuw radicalere oplossingen voorstond.
De Neurenberger wetten
| Zie Rassenwetten van Neurenberg voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
De weg naar de Holocaust/Shoa begon met door de regering en partij aangemoedigde pesterijen door radicale elementen. Deze pesterijen omvatten onder andere uitschelden, belachelijk maken, molestaties en zo nu en dan ook moord. Wanneer het te gortig werd, werd van bovenaf "ingegrepen", waarna de regering de radicalen "tevreden stelde" met antisemitische maatregelen om "verder geweld te voorkomen". Dit culmineerde uiteindelijk in de "Neurenberger wetten" van 1935. Dit omvatte een pakket discriminerende maatregelen alsmede regelgeving die bepaalde wie er wel en wie niet een Duitser of Jood was. Door die nieuwe wetgeving raakten Joden hun burgerrechten kwijt en werden huwelijken tussen Joden en niet-Joden verboden. In de jaren dertig was de nazipartij zeer populair en werd het antisemitisme "op de koop toe genomen", ook door degenen die niet antisemiet waren. Men veronderstelde bovendien dat de ideologie mettertijd zou verzwakken nu de NSDAP regeerde, wat tijdens de Olympische Spelen van 1936 ook werkelijk leek te gebeuren. De NSDAP had echter de pesterijen doelbewust tegengehouden om de schone schijn tijdens de Spelen op te houden. Na 1936 gingen de maatregelen en pesterijen weer door.
Op 10 november 1938 vond na de moord op Vom Rath de Reichskristallnacht of kortweg Kristallnacht plaats. Duizenden SA-mannen in burger overvielen Joodse huizen en winkels, stichtten brand in synagogen en sloegen Joden in elkaar. Dit leidde tot het buiten de economie plaatsen van de Joden en het opleggen van een boete van 1 miljard mark aan de Joodse gemeenschap, aangezien volgens de regering de Joden de aanstichters waren. Buitenlandse kritiek werd gepareerd met de mededeling dat dit een uiting was van het gezonde volksoordeel, het "Gesundes Volksempfinden".
De "oplossing"
Gedurende de jaren 1930 en vroege jaren 1940 hebben de nazi's veel overlegd en verschillende strategieën gehanteerd om een 'oplossing voor het Joodse vraagstuk' te vinden en verwezenlijken. Deze vallen ruwweg in te delen in assimilatie, emigratie, deportatie en uitroeiing. Net als de andere drie werd uitroeiing overwogen, maar lange tijd gezien als onwenselijk of onuitvoerbaar. Pas toen de andere plannen waren mislukt, werd dit in 1941 de definitieve oplossing (Endlösung).
Migratie
In de jaren 1938-1941 werd gewerkt aan een oplossing waarbij Joden naar een bepaald gebied gezonden zouden worden. Eén optie was Brits Palestina, een andere was Madagaskar. Met name na de overwinning op Frankrijk zouden veel nazi's het Madagaskarplan aanhangen, maar dit was zolang de oorlog duurde niet haalbaar. De Britse marine beheerste de zee en de Duitsers durfden niet te veel druk op de Fransen uit te oefenen om ze hun kolonie te laten afstaan. De uiteindelijke bezetting van het eiland door geallieerde troepen zorgde dat dit plan definitief van de agenda verdween. Een verdere stap in de richting van genocide was het idee Joden als gijzelaars te gebruiken om de Verenigde Staten buiten de oorlog te houden.
De aanval op de Sovjet-Unie opende nieuwe mogelijkheden voor de nazifilosofen. Nu konden ze alle Joden uit Groot-Duitsland en zijn satellieten naar Siberië sturen, waar ze "zouden creperen". Immers, wanneer ze het "te gemakkelijk" hadden, zouden de Joden in een nieuwe Joodse staat wellicht een bedreiging vormen. Daarom konden ze volgens de nazi's maar beter creperen. In het oosten ontstonden de eerste kampen voor Joden, maar na de nederlaag bij Moskou bleek dat de optie om de Joden naar Sovjetgebied te deporteren voorlopig niet haalbaar was.
Getto's
In bezet Polen begonnen ondertussen de gouwleiders van oostelijke gouwen als Wartheland en Danzig-Westpruisen hun gouwen "Judenrein" (vrij van Joden) te maken door Joden naar het General-Gouvernment (de door de Duitsers geïnitieerde Poolse rompstaat) te deporteren. De nieuwe gouwen werden gezien als mogelijkheid om een ideale nazi-samenleving te creëren. Daarbij hoorde uiteraard het "verwijderen" van "ongewenste elementen", waaronder Joden. Tussen de gouwleiders ontstond een zekere competitie over wie de meest genazificeerde gouw had. In de Poolse grote steden ontstonden hierdoor getto's: overvolle afgebakende woonwijken waar de Joden onder de meest onhygiënische omstandigheden moesten wonen.
Moord
Uitroeiing of vernietiging werd meer en meer als de beste optie gezien, bovendien kostte het deporteren en opsluiten van de Joden geld en voedsel. Verschillende manieren werden overwogen. Doodschieten "kostte te veel kogels"[bron?], en bovendien was het voor de beulen "geestelijk te belastend".[bron?] Ook het gebruik van explosieven werd overwogen, maar dit leidde ertoe dat de lichaamsdelen her en der verspreid raakten, wat eveneens tot zenuwziektes bij het kamppersoneel kon leiden. Vergassing zag men als oplossing. Aanvankelijk geschiedde dit nog met koolmonoxide. Speciale gaswagens werden ingezet. De Joden werd verteld dat ze "op transport" gingen per vrachtwagen, en vervolgens werden de uitlaatgassen de laadruimte ingeleid. De wagen reed nadien door naar een massabegraafplaats.
Eind augustus of begin september 1941 werd in Auschwitz een eerste proef gedaan met het insectenbestrijdingsmiddel Zyklon B. In een kelder van Blok 11 werden Russische krijgsgevangenen bijeen gedreven en blootgesteld aan Zyklon B. De dag erna werd de effectiviteit ervan gecontroleerd, waarbij bleek dat een groot deel van de gevangenen nog in leven was. Men verhoogde daarop de dosis. De SS liet gevangenen de lijken opruimen en verbranden in het crematorium. Na dit eerste experiment werd een tweede vergassing met Zyklon B uitgevoerd op een transport met Russische krijgsgevangenen.[31] Zyklon B werd al gebruikt voor ontluizing, maar de extreme giftigheid van het middel bracht waarnemend commandant van Auschwitz Karl Fritzsch op het idee om het te gebruiken voor het vergassen van gevangenen.
Endlösung
Hitler nam het besluit tot vernietiging van het Europese Jodendom (de zogeheten Endlösung der Judenfrage, ofwel de Eindoplossing van het Jodenprobleem) naar alle waarschijnlijkheid in september 1941.[32] Tijdens de Wannseeconferentie in een villa aan de Wannsee nabij Berlijn in januari 1942 werd de logistieke uitvoering van het besluit besproken. Adolf Eichmann, een van de beruchtste betrokkenen bij de Holocaust, was een van de aanwezigen. Vanaf dat moment kon gesproken worden van een van tevoren beraamde en systematisch uitgevoerde genocide, voor zover deze feitelijk al niet aan de gang was. Overigens was er al eerder een systematische genocide aan de gang: het optreden van de beruchte Einsatzgruppen, die vlak achter de oprukkende Wehrmacht aan het Oostfront direct alle Joden en communisten oppakten en vermoordden in massale executies. Dit was op bevel van Berlijn georganiseerd en begon al in juli 1941, toen Hitler de Sovjet-Unie binnenviel.
Vernietigings-, concentratie- en doorgangskampen
Vernietigingskampen
| Zie vernietigingskamp voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Voor de Endlösung werden vernietigingskampen ingericht. Deze kampen waren bedoeld om doelbewust en systematisch te vermoorden. Een vernietigingskamp is een kamp waar de meeste gevangenen onmiddellijk na aankomst vergast werden. Dit lot trof sowieso de zieken, ouderen en kinderen. De gevangenen die in leven gehouden werden, kregen verscheidene taken met als doel het kamp draaiende te houden. Die werkzaamheden varieerden van zware arbeid tot dienst in bijvoorbeeld de keukens. Uiteindelijk zouden ook deze gevangenen vergast worden. Deze kampen bevonden zich in het oosten van het Reich (in het huidige Polen) en werden bijgevolg ook door het Rode Leger bevrijd. In totaal kregen zeven kampen de functie van vernietigingskamp, waarvan zes in Polen en één in Wit-Rusland. Deze zeven kampen waren:
- Chełmno
- Bełżec
- Treblinka II
- Sobibór
- Maly Trostenets
- Majdanek, tevens concentratiekamp
- Auschwitz II (Auschwitz-Birkenau)
Concentratiekampen
Naast vernietigingskampen hadden de nazi's een groot aantal concentratiekampen, zoals Dachau (bij München) en Buchenwald (bij Weimar). Een concentratiekamp is niet hetzelfde als een vernietigingskamp. Zoals de naam impliceert is een concentratiekamp een werkkamp waar gevangenen geconcentreerd werden. De meeste doden vielen daar door het zware werk, ondervoeding, ziekten en mishandeling. Deze werkkampen kan men bijvoorbeeld vergelijken met de zogenoemde "goelags" in Sovjet-Russisch Siberië. In de jaren veertig werden veel concentratiekampen ook van gaskamers voorzien, waarna ook daar gevangenen vergast werden.
Doorgangskampen
Naast de concentratie- en vernietigingskampen bestonden er ook de zogenoemde doorgangskampen. Dit waren kampen die opgezet werden om mensen te verzamelen en vervolgens in een wekelijks schema in speciale treinen op transport te stellen naar de vernietigingskampen. Westerbork is een voorbeeld van een doorgangskamp in Nederland. In België werd hiervoor de oude bestaande Kazerne Dossin te Mechelen gebruikt. In het Franse kamp Drancy, ten noorden van Parijs, werden tijdens de Tweede Wereldoorlog circa 65 duizend Joden vastgehouden, vooraleer zij naar het vernietigingskamp Auschwitz werden getransporteerd. Ook Theresienstadt was een doorgangskamp.
Dodenmarsen
Tijdens de opmars van de Sovjettroepen werden de laatste nog bestaande kampen, die voornamelijk in Polen en Tsjechië lagen, vanaf eind 1944 gesloten. Daarbij werd door de nazi's vaak besloten de gevangenen niet achter te laten, maar hen te dwingen naar het westen af te marcheren. Degenen die te zwak, te oud of te jong waren, werden simpelweg geëxecuteerd. Deze zogenaamde dodenmarsen eisten nogmaals talloze slachtoffers. Schattingen gaan uit van ruim 250.000 doden.
Houding ten opzichte van de Jodenvervolging
In nazi-Duitsland en de door de Asmogendheden bezette Europese gebieden werd, afhankelijk van een aantal factoren, verschillend gereageerd op de vervolging van Joden en andere groepen. In sommige regio's, vooral waar een burgerlijk bestuur werd gevormd en er ideologisch gedreven SS'ers het bewind voerden, werd de vervolging met meer kracht doorgevoerd dan gebieden met een militair regime, waar deze minder prioriteit werd gegeven en verzet meer zin had.[33] Ook hadden Joden meer kans op overleven in landen waar ook veel niet-Joden probeerden onder te duiken, bijvoorbeeld om dienstplicht in de Einsatzgruppen te ontlopen, zodat er makkelijker gebruik gemaakt kon worden van een reeds bestaand netwerk.[33] Waar de nazi's actief of passief verzet ontmoetten, kon de Jodenvervolging soms deels worden gesaboteerd. Waar de bevolking echter actiever meewerkte, werd een groter percentage van de Joden uitgeroeid.[bron?]
Joods verzet
| Zie ook Joods verzet tegen de nazi's |
De Joden zelf zijn een aantal malen in opstand gekomen. In 1943 kwam het getto van Warschau in opstand. In Auschwitz bliezen in oktober 1944 Joodse gevangenen een crematorium op met binnengesmokkelde explosieven. In oktober 1943 was er een geslaagde opstand in Sobibór: elf Duitse SS-officieren, onder wie de ondercommandant, werden gedood en ongeveer driehonderd van de zeshonderd gevangen ontsnapten. Ongeveer zestig daarvan hebben de oorlog overleefd. De ontsnapping bracht de nazi's ertoe het kamp te sluiten, waarschijnlijk uit angst voor bekendmaking. In Nederland zaten nogal wat politiek links-georiënteerde (socialistische en communistische) Joden in het verzet. Zij weigerden ook vaak de gehate Jodenster te dragen.
Op 19 april 1943, dezelfde dag waarop ook het getto van Warschau in opstand kwam, werd in België het twintigste treinkonvooi aangevallen door drie Jonge verzetslieden. Dit Jodentransport was vertrokken vanuit Mechelen met bestemming Auschwitz. Gewapend met één revolver, een stormlamp en rood papier dwongen drie studenten (Youra Livchitz, Robert Maistriau en Jean Franklemon) van het atheneum te Ukkel de trein te stoppen op de spoorlijn Mechelen–Leuven tussen Boortmeerbeek en Haacht. Dit is een uniek feit in de geschiedenis van de Holocaust. Nergens in Europa is tijdens de Tweede Wereldoorlog een bevrijdingsactie uitgevoerd op een Jodentransport.
In Italië weigerden de meeste legerbevelhebbers en politiebeambten de Joden te vervolgen. Toen men in Denemarken de kleine Joodse gemeenschap trachtte te vervolgen, werd deze beschermd en uiteindelijk naar Zweden getransporteerd. Finland, bondgenoot van Duitsland uit opportunistische overwegingen, weigerde Joden te vervolgen of uit te leveren. Japan beschermde de weinige Joden die op Japans of bezet grondgebied waren. Toen de Duitsers de Bulgaarse Joden sterren wilden laten dragen, ging de gehele bevolking deze trots dragen. Ook latere pogingen van de Duitsers en Bulgaarse antisemieten werden geblokkeerd.
Enkele bekende personen die zich actief tegen de Holocaust hebben verzet:
Over de motieven van degenen die actief of passief in verzet kwamen werd en wordt druk gespeculeerd. Oprechte sympathie met de Joodse medemensen en verontwaardiging over hun behandeling zal in de meeste gevallen in meerdere of mindere mate een rol hebben gespeeld. Anderen probeerden hun eigen straatje schoon te houden en wilden niet na de oorlog als oorlogsmisdadiger worden berecht. Weer anderen maakten misbruik van de situatie en verrijkten zich aan de vluchtelingen.
Nederland
| Zie Holocaust in Nederland voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Ruim honderdduizend van de Nederlandse Joden, circa 75% van de Joden die bij het begin van de bezetting in Nederland woonden, overleefden de oorlog niet. Dit percentage was veel hoger dan in bijvoorbeeld België (40%) en Frankrijk (25%). In het maatschappelijk debat wordt vaak aangenomen dat dit primair te wijten is aan de onverschilligheid van de Nederlandse burgers ten aanzien van het lot van hun Joodse landgenoten, maar een geschiedkundige studie van Pim Griffioen en Ron Zeller, Jodenvervolging in Nederland, Frankrijk en België, 1940-1945 (2012) heeft aangetoond dat dit een misverstand is. In feite was er een complexe combinatie van factoren waardoor dit percentage in Nederland zo hoog kwam te liggen.[33]
Een belangrijke factor was dat Nederland tijdens de oorlogsjaren een Zivilverwaltung (burgerlijk bestuur) had en geen Militärverwaltung (militair bestuur) zoals in België en Frankrijk.[33] Het burgerlijk bestuur werd daardoor gevormd door ideologisch gedreven SS'ers die voort wilden maken met het helemaal uitroeien van de Joden. Ook al was publiek protest in Nederland groter, met als belangrijkste voorbeeld de Februaristaking, werd dit ook veel harder door de bezetter onderdrukt.[33]
De Nederlandse ambtenaren stelden ook de bevolkingsregisters aan de bezetter ter beschikking. De precieze ambtenaren van de burgerlijke stand noteerden hen zelfs als "geëmigreerd". Voorafgaand aan de analyse van de bevolkingsregisters door de nazi's is door het toenmalige Nederlandse Ministerie van Binnenlandse Zaken een uitgebreid onderzoek gedaan naar de historische herkomst van Nederlandse geslachtsnamen. Familienamen van Nederlandse Joden werden daarin in een aparte sectie opgenomen en verklaard. Van dit onderzoek is nog tijdens de bezetting een samenvatting van de hand van de onderzoekende rijksambtenaar in boekvorm gepubliceerd. Het boek zelf geeft geen duidelijk uitsluitsel over de aanleiding van het onderzoek.[bron?]
Vijfduizend Roma in Nederland stierven aan de gevolgen van de zigeunervervolging.
België
| Zie Holocaust in België voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Ongeveer vijfentwintigduizend Belgische Joden werden het slachtoffer, ongeveer 40% van alle Joden in het land.[33] De meeste Joden waren pas recent naar België verhuisd/gevlucht uit Oost-Europa door toenemend antisemitisme aldaar; zij waren wantrouwender tegenover de overheid dan in Nederland.[33] In tegenstelling tot Nederland was er niet zulk groot publiek protest tegen de Jodenvervolging, maar wel al veel eerder een uitgebreid onderduikersnetwerk, omdat België al in 1941 troepen moest leveren voor de Einsatzgruppen, waar ook niet-Joden aan probeerden te ontsnappen.[33] Het relatief kleine aantal was ook ten dele het gevolg van het feit dat België een Militärverwaltung (militair bestuur) had tijdens de Duitse bezetting, dat in de eerste plaats orde en rust wilde handhaven en de Jodenvervolging minder belangrijk vond. Het weliswaar minder sterke protest ertegen had daardoor ook meer effect dan in Nederland.[33] Pas in 1944 werd de administratie omgevormd in een Zivilverwaltung (burgerlijk bestuur). Het doorgangskamp, de Dossinkazerne waar de Joden verzameld werden voordat zij op transport gezet werden naar de vernietigingskampen in Polen, bevond zich te Mechelen, halfweg tussen Antwerpen en Brussel, waar de meeste Joden woonden.
Luxemburg
Luxemburg stond aanvankelijk onder militaire bezetting, maar deze werd in augustus 1940 vervangen door een civiel bestuur onder Gustav Simon, een met Nederland vergelijkbare situatie. De reden was ideologisch; Luxemburg werd door de nazi's gezien als een etnisch Duits gebied dat bij Duitsland zou moeten worden ingelijfd.
Van de 3800 Joden die in 1940 in Luxemburg verbleven, vluchtten er 2000 direct bij de invasie, zodat er op 10 mei 1940 nog 1800 Joden over waren. Ze werden onderworpen aan beroepsverboden en allerlei andere anti-Joodse maatregelen. Tijdens het eerste bezettingsjaar werden 619 Joden door de Gestapo het land uitgezet en naar Spanje gedeporteerd, maar omdat dat land hen ook niet accepteerde leidde dit ertoe dat ze van hot naar her werden gesleept. Wat met hen is gebeurd is niet duidelijk, maar er is een grote kans dat een deel van hen alsnog om het leven is gekomen door de slechte omstandigheden.
Vanaf oktober 1941 begon Simons antisemitische beleid gewelddadiger te worden met vernielingen van synagogen en deportaties. Nog eens 683 Joden werden gedeporteerd, waarvan er uiteindelijk slechts 43 terugkeerden. Op 17 juni 1943 verklaarde Simon dat Luxemburg 'judenrein' was.
Naar schatting 1200 Joodse Luxemburgers hebben de oorlog niet overleefd.
Frankrijk
In Frankrijk is ongeveer 25% van alle Joden gedeporteerd.[33] Het antisemitisme was in Frankrijk sterker dan in Nederland; zo was er minder publiek protest tegen de vervolgingen en nam het Vichyregime, dat in geheel Frankrijk civiele bevoegdheden behield, allerlei anti-Joodse maatregelen op eigen initiatief.[33] Net als in België hadden de Duitsers in bezet Frankrijk echter een militair bestuur dat aan Jodenvervolging geen prioriteit gaf, terwijl het zuidoosten militair onbezet bleef. Ook verzette het Vichyregime zich toen de nazi's in maart 1943 autochtone Franse Joden wilden deporteren. De militaire bezetter gaf daaraan toe en daardoor reden er maandenlang geen Holocausttreinen vanuit Frankrijk naar het oosten.[33] Allochtone Joden werden daarentegen wel uitgeleverd aan de Duitsers. Na de bezetting van het eerder onbezette deel van Frankrijk in november 1942 (Operatie Anton) vluchtten grote aantallen Joden naar de door de Italianen bezette zone, die echter ook onveilig werd toen de Duitsers hem in september 1943 overnamen. Nadien stonden zowel Franse als allochtone Joden in Frankrijk bloot aan vervolging, tot het Duitse gezag over Frankrijk in de zomer van 1944 ineenstortte.
Roemenië
In Roemenië vormde de radicaal antisemitische IJzeren Garde in 1940 samen met het leger een regering. Dit bewind werd gekenmerkt door geweld tegen Joden, soms met dodelijke afloop. De ordeverstoringen waren zo ernstig dat legerleider maarschalk Ion Antonescu de Garde in 1941 uit de regering zette. Roemenië verbond zich met Duitsland, maar de toestand leek voor de Roemeense Joden te verbeteren, en antisemitische maatregelen werden in Walachije slechts zeer sporadisch ingevoerd. Deze gematigdheid was echter schijn. Antonescu wilde wel degelijk de Joden uit de Roemeense samenleving verwijderen, maar was tegen de gewelddadige plunderingen van de IJzeren Garde die het land ontwrichtten. Hiertoe werkte hij met onder anderen Adolf Eichmann samen. Hoewel Antonescu soms de Duitse transporten tegenhield, stond hij eveneens toe dat honderdduizenden andere Joden wel naar de concentratiekampen werden gestuurd. Met name in het verarmde Moldavië werkte de bevolking bovendien enthousiast mee aan de Jodenvervolging.
Baltische staten
In de Baltische staten nam de bevolking wraak voor de steun van veel Joden aan de Russische, en dus communistische, bezetters. In zowel Roemenië als de Baltische Staten was men zich bovendien bewust van de grote aantallen Joodse leden van de communistische partijen.
Denemarken
In Denemarken was het verzet tegen de deportatie van de Joden het sterkst. Nadat in september 1943 bekend werd dat de deportatie van de Joodse bevolking in Denemarken werd voorbereid, kwam er spontaan een grootscheepse reddingsactie op gang waar alle lagen van de bevolking aan meewerkten. Er werd groot alarm geslagen via synagogen, artsen, pastoors en studenten die weer de Joden inlichtten. De Joden werden verzameld en met alles wat maar wielen had naar de Deense kusten vervoerd. De Joden werden vervolgens door vissers met boten over de Sont naar het neutrale Zweden overgebracht, waarmee de Denen al hadden afgesproken dat zij de Deense Joden op zouden vangen. De Deens-Joodse gemeenschap bestond voor de oorlog uit 8.200 mensen, hiervan overleefde ruim 95% de nazi's. Na de oorlog keerden de Deense Joden terug naar hun thuisland en vonden hun huizen en eigendommen precies zo terug zoals ze ze hadden achtergelaten.[34]
Kroatië
In Kroatië waren de Joden nog het slechtst af. Velen konden echter in de eerste twee bezettingsmaanden ontsnappen, doordat de Kroaten zich eerst concentreerden op de uitroeiing en assimilatie van de Serviërs, van wie er meer dan een half miljoen verdwenen. De Joden die bleven, vielen echter ten prooi aan Kroatisch geweld, waarna ze met Duitse efficiëntie naar de kampen werden gestuurd.
Albanië
Albanië is het enige land waar na de Tweede Wereldoorlog meer Joden woonden dan ervoor. De Albanese overheid weigerde de namen van de Joodse bevolking aan de Duitse bezetter te overhandigen, en Joodse vluchtelingen uit Oostenrijk en de Balkanlanden werden gastvrij opgevangen.[35]
Afloop en nasleep
In de loop van 1944 en 1945 werden alle kampen door de geallieerde troepen bevrijd. De gevangenen werden gevoed en medische zorg gegeven, maar verreweg de meesten konden nog niet meteen teruggestuurd worden naar hun vroegere woonplaats door allerlei juridische, logistieke en infrastructurele moeilijkheden. Duizenden overlevenden hebben nog tot 1947 in ontheemdenkampen gezeten tot zij door een land werden opgenomen of uit eigen beweging een nieuw huis en nationaliteit konden verkrijgen.
Emigratie
| Zie Bricha voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Vele Joden wensten niet meer terug te keren naar de samenlevingen waaruit zij waren weggerukt dan wel verstoten en zochten hun heil in de Aliyah Bet: zij trokken weg uit Europa naar het Britse Mandaatgebied Palestina in de hoop daar een natiestaat voor zichzelf te kunnen stichten. Dit leidde echter al snel tot conflicten met de Arabisch-islamitische bevolking van Palestina. VN-resolutie 181 voorzag in een tweestatenoplossing en bij de Oorlog van 1948 wist de nieuw opgerichte Joodse staat Israël ruim zijn deel van het grondgebied te veroveren. Hoewel hierdoor een land voor Joden was gerealiseerd, was hiermee ook het Arabisch-Israëlisch conflict ontstaan.
Berechting
De geallieerden besloten de belangrijkste leiders van het naziregime gezamenlijk te berechten in de Neurenbergse processen en enkele andere rechtszaken (september 1945 tot december 1949), waarbij het Proces van Neurenberg (20 november 1945 – 1 oktober 1946) 24 kopstukken van de NSDAP aanklaagde. Hiervoor werden de Neurenbergse principes opgesteld, die nodig waren om te stellen dat het internationaal recht boven nationaal recht ging, omdat veel van wat de nazi's hadden gedaan legaal was volgens de toenmalige Duitse wet. Al zou iets naar nationaal recht legaal of niet strafbaar zijn, toch erkende men het bestaan van fundementele 'hogere' principes waar men zich aan diende te houden. Ook werd vastgesteld dat het argument dat 'ik alleen maar bevelen uitvoerde' ("Befehl ist Befehl") iemand niet ontslaat van verantwoordelijkheid voor een misdaad, ook niet wanneer dit bevel afkomstig is van (destijds) bevoegd en erkend gezag.
Joodse eigendommen
Van degenen die uit de kampen terugkeerden, vonden velen hun huizen bewoond en hun bezittingen onteigend. Maar weinigen lukte het hun bezittingen terug te krijgen en dan ook nog pas na vaak jarenlange processen.[bron?] De Duitse overheid heeft via het Wiedergutmachung-programma betalingen gedaan aan de staat Israël.
Invloed op internationaal recht
De Holocaust had ook belangrijke internationaalrechtelijke consequenties. Bij het nieuwe wereldwijde politiek overlegorgaan, de Verenigde Naties, werd er een consensus bereikt dat een dergelijke misdaad tegen de menselijkheid nooit meer ongestraft mocht gebeuren. Op 9 december 1948 werd het Genocideverdrag aangenomen door de VN: alle ondertekenende landen verplichtten zichzelf daarmee om militair te interveniëren om een genocide te beëindigen of voorkomen. De Vierde Geneefse Conventie van 1949 legde in meer details vast welke rechten burgers en militairen in een conflict hebben en de plicht van strijdende partijen om zich aan bepaalde normen te houden, die de internationale gemeenschap zou handhaven.
Naoorlogse discussies
Na de oorlog is er over tal van aspecten van de Holocaust veel wetenschappelijke en maatschappelijke discussie geweest over vragen zoals waarom en hoe deze precies is gebeurd en welke conclusies hieruit getrokken zouden moeten worden.
Contemporaine kennis van de Holocaust
| zie ook Wir haben es nicht gewußt |
Een van de grote controverses gaat over welk deel van met name de Duitse bevolking in welke mate al tijdens de oorlog op de hoogte was van de concentratiekampen en wat daar gebeurde. Toen na de oorlog geleidelijk de omvang van de Holocaust aan het licht kwam, zou een deel van de Duitsers hebben gezegd dat ze zich hier niet van bewust waren (Wir haben es nicht gewußt, "Wij wisten het niet"), terwijl ze hier zelf direct of indirect aan hadden meegewerkt.
Schuldvraag
Nauw verbonden met de vraag naar wie wat wist van de Holocaust, is de vraag wie er precies schuld voor moest dragen (en er dus voor gestraft diende te worden). Volgens de Kollektivschuldthese (geïntroduceerd door Zwitsers psychoanalyticus Carl Gustav Jung) had het gehele Duitse volk schuld, ongeacht of zij het fijne wisten van de systematiche vervolgingen van Joden en anderen, laat staan er hun medewerking aan verleenden. Anderen menen dat alleen wie ervan wist en bewust had meegewerkt blaam treft. Daarbij speelt ook het vraagstuk in hoeverre 'Befehl ist befehl' iemand van zijn verantwoordelijkheid kan ontslaan. De geallieerden besloten in verschillende naoorlogse processen uiteindelijk alleen de absolute top van het naziregime te berechten.
Tijdens het in Jeruzalem gehouden strafproces van Adolf Eichmann, een van de belangrijkste organisatoren van de Holocaust, viel het de Amerikaans-Joodse schrijfster Hannah Arendt op dat Eichmann niet overkwam als een of ander gruwelijk monster, maar als een onbetekenend persoontje, dat niettemin in staat bleek te zijn geweest om de methodes te bedenken waarmee vele miljoenen Joden konden worden omgebracht. De stelling van Arendt over de "banaliteit van het kwaad" is dat het kwaad iets banaals is, iets wat men vaak schouderophalend doet zonder erbij na te denken hoe immoreel men eigenlijk bezig is.
Schadeleedafhandeling
| Zie Wiedergutmachung voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
De West-Duitse autoriteiten hebben na de oorlog compensatieregelingen ontwikkeld om Holocaustslachtoffers en hun nabestaanden hun geleden schade te vergoeden. Wie daar precies voor in aanmerking kwam, en op welke manier, was onderwerp van debat. In de Duitse Democratische Republiek bestond tot 1966 helemaal geen regeling.
De Joods-Amerikaanse politicoloog Norman Finkelstein, zelf een kind van Holocaustoverlevenden, schreef in 2000 het boek De Holocaust-industrie, waarin hij praktijken aan de kaak stelde die zijn bedoeld om misbruik te maken van deze compensatieregelingen. Er zijn volgens hem veel individuen die onterecht beweren slachtoffer of nabestaande te zijn, of hun leed overdrijven voor financieel gewin. Bovendien zou op onrechtvaardige wijze het Europese schuldgevoel voor de Holocaust worden uitgebuit om elke kritiek op Israël of de Amerikaanse Joodse gemeenschap de mond te snoeren. Ook proberen Holocaustmusea het leed van Joden te monopoliseren en andere slachtoffergroepen uit te sluiten.
Joodse tegoeden
Pas in de jaren negentig kwam in Nederland en daarbuiten de kwestie van de Joodse oorlogstegoeden op de agenda. Er werd onderzoek gedaan naar eigendommen die tijdens de Tweede Wereldoorlog van Joden geroofd waren, naar slapende bankrekeningen en verzekeringspolissen. In Nederland kwam men tot de conclusie dat het in totaal ging om een bedrag van € 346,7 miljoen, maar dat de individuele rechthebbenden op deze gelden of hun nabestaanden niet meer te achterhalen waren. Deze zogenaamde "marorgelden", genoemd naar het bittere maror, zijn rond het jaar 2000 via een verdeelsleutel aan alle Nederlandse Joden uitgekeerd en deels voor Joods maatschappelijke doeleinden gebruikt.[36]
Roofkunst
Kunst en andere waardevolle voorwerpen die door in Nederland wonende Joden in opdracht van de nazi's moesten worden ingeleverd bij de Liro-bank, kwamen na de oorlog terecht bij diverse musea en in een enkel geval zelfs bij het koninklijk huis.[37] Tot 2015 is slechts een handvol van deze werken teruggekomen bij de wettelijke erfgenamen.[38] Soms had de gemeente werk gekocht van een NSB'er. Pas 70 jaar na de oorlog ontstond het besef dat gemeentes en musea zelf actief onderzoek hadden moeten doen naar de herkomst van werken die rond deze tijd waren verworven. Een andere in de eenentwintigste eeuw nog steeds lopende kwestie zijn de circa 1200 schilderijen die de Joodse kunsthandelaar Jacques Goudstikker in zijn bezit had en die hij onder dwang moest verkopen aan Hermann Göring. Pas in 2006 besloot de Nederlandse regering om op "morele gronden" 202 werken terug te geven aan de erfgename van Goudstikker, die tijdens zijn vlucht uit Nederland in 1940 overleed. In 2015 is de laatste erfgename van Goudstikker echter nog steeds procedures aan het voeren om de werken, die in allerlei musea binnen en buiten Nederland terecht zijn gekomen, terug te krijgen.[39]
Holocaustontkenning
| Zie Holocaustontkenning voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
Bepaalde groepen ontkennen dat de Holocaust heeft plaatsgevonden. Deze Holocaustontkenners worden ook wel negationisten genoemd.
Sommige negationisten beweren dat het aantal Joodse slachtoffers dat traditioneel wordt genoemd incorrect is. Zij zeggen dat er veel minder dan zes miljoen Joden werden gedood en dat de meeste slachtoffers zijn gevallen door verhongering en door uitgebroken ziektes, zoals tyfus en cholera. Ook wordt beweerd dat (zowel mobiele als stationaire) gaskamers enkel gebruikt werden voor desinfectiedoeleinden.
Het ontkennen, bagatelliseren of goedpraten van de Holocaust is verboden en strafbaar in onder andere Duitsland, België, Frankrijk, Australië, Canada, Zwitserland, Polen, Hongarije en Israël.
In Iran werd daarentegen op 11 en 12 december 2006 een conferentie gehouden over het ontkennen van de Holocaust. De toenmalige president Mahmoud Ahmadinejad had al meerdere malen opmerkingen over de Holocaust gemaakt die in andere landen veroordeeld werden. Aan de conferentie namen ook Joodse intellectuelen deel.
Historikerstreit
| Zie Historikerstreit voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
In 1986 ontstond er een felle discussie tussen Duitse historici over hoe de Holocaust in groter historisch verband moest worden geplaatst. Ernst Nolte was van mening dat de goelag-archipel en de massamoorden gepleegd door de Sovjet-Unie even erg waren als de Holocaust en dat het Duitse volk zich eigenlijk niet bijzonder schuldig hoefde te voelen over wat er gebeurd was. Jürgen Habermas was het daar volstrekt niet mee eens en verweet Nolte dat hij de gruwelijkheid van de Holocaust probeerde te bagatelliseren.
Archieven
De Duitsers hebben zelf archieven bijgehouden van de slachtoffers van de Holocaust. De Duitse archieven zijn bijzonder gedetailleerd omdat de nazi's alle informatie nauwkeurig bijhielden.[bron?] Veel archief- en ander bewijsmateriaal is vernietigd door de operatie Sonderaktion 1005.
Onder andere het Nederlandse overzicht In memoriam met de namen van 100 duizend vermoorde Joden is hierop gebaseerd. Daarnaast zijn de namen van Joodse slachtoffers opgenomen in het Joods Monument.
In de Duitse stad Bad Arolsen, Hessen, bevindt zich het enorm archief (ongeveer 47 miljoen stukken, ongeveer 6 huizen vol papier). Dit archief bevat informatie over 17,5 miljoen mensen en vult ruim 27 kilometer archiefplanken. Het bestaat uit lijsten, inventarissen, persoonsbeschrijvingen, verslagen van medische experimenten, verordeningen, enz. Met name de hele bureaucratie van terreur die de ordelijke nazi's bijhielden voor hun machinerie van dwangarbeid, deportatie en uitroeiing. Het volledige archief uit de concentratiekampen Buchenwald en Dachau is er te vinden. De ontstellende omvang van de oorlog en de ambtelijk gestuurde Duitse moordmachine wordt er duidelijk.
De "International Tracing Service", een afdeling van het Rode Kruis, beheert de archieven. Deze service werd na de oorlog opgericht om vermiste personen op te sporen. Ze werd vooral gebruikt door overlevenden die bewijsmateriaal nodig hadden om een uitkering te kunnen krijgen. Het archief werd verder gesloten gehouden uit privacy-overwegingen, ook voor onderzoekers omdat de documenten gevoelige informatie bevatten over personen, zoals iemands politieke overtuiging, over Joodse collaborateurs en hoe men daartoe aangezet werd, wie luizen had, welke medische experimenten er werden uitgevoerd, de aard van een mentale handicap, wie beschuldigd werd van homoseksualiteit, incest of pedofilie. Er was ook de Duitse vrees voor rechtsprocedures als die informatie vrij zou komen. De mogelijkheid tot juridische stappen is ondertussen verjaard. Fundamenteel nieuws dat de geschiedenis van de Holocaust zal bijsturen, wordt niet verwacht bij het raadplegen van het archief door historici. De onderzoekers hopen wel meer details te vinden om de geschiedenis van de gruwel te reconstrueren.
Op 24 april 2007 ratificeerde het Belgisch Parlement het Protocol dat wetenschappers en onderzoekers tot de archieven van de deportatie tijdens de Tweede Wereldoorlog in Bad Arolsen (Duitsland) toegang geeft. Tot de openstelling van de archieven werd beslist na onderhandelingen tussen de lidstaten van de Internationale Commissie van de Internationale Opsporingsdienst. België maakt, samen met Nederland, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië, Israël, de Verenigde Staten van Amerika, Griekenland en Polen deel uit van deze Internationale Commissie.[40]
Eind november 2007 werd het archief opengesteld voor onderzoekers en voor het algemene publiek.[41]
Op 7 oktober 2013 werden door het Fritz Bauer Institut te Frankfurt de getuigenverklaringen in het eerste in Frankfurt gehouden Auschwitzproces (1963-1965) digitaal beschikbaar gemaakt.[42][43]
Herinneringscultuur
Herinneringscentra
- België
- Nederland
- Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam
- Anne Frank Huis in Amsterdam
- Hollandsche Schouwburg in Amsterdam
- Joods Historisch Museum in Amsterdam
- Herinneringscentrum Kamp Westerbork in Hooghalen
- Israël
- Verenigde Staten van Amerika
Herdenkingen
De Holocaust wordt op verscheidende dagen herdacht:
- Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust (sinds 2006), op 27 januari
- Nationale Holocaust Herdenking of Auschwitzherdenking (sinds 1952), laatste zondag van januari
- Jom Hasjoa (Israël, sinds 1953), elk jaar op 27 nisan, tenzij deze dag voorafgaat aan of volgt op de sjabbat
- Ziua Naţională de Comemorare a Holocaustului (Roemenië, sinds 2004), elk jaar op 9 oktober, begin van de deportaties
Films en boeken over de Holocaust
Bibliografie
- (en) Martin Dean: Robbing the Jews - The Confiscation of Jewish Property in the Holocaust, 1935 - 1945[44], Cambridge University Press, 2008.
- Saul Friedländer, Nazi-Duitsland en de joden, 1933-1945 (verkorte versie), Nieuw Amsterdam - Amsterdam, 2009, ISBN 9789046805749 (vertaling van: Nazi-Germany and the Jews, 1933-1945)
- Pim Griffioen en Ron Zeller: Jodenvervolging in Nederland, Frankrijk en België, 1940-1945: overeenkomsten, verschillen, oorzaken. Uitgeverij Boom, Amsterdam, 2011.
- Eric Heuvel, Ruud van der Pol en Lies Schippers: De zoektocht, beeldverhaal over de holocaust, 56 blz.
- Raul Hilberg, De vernietiging van de Europese Joden, Verbum, 1564 blz., drie delen, 2008 (vertaling van The destruction of the European Jews, Yale University Press, 2003)
- Rolf Hochhuth: De plaatsbekleder ((de) : Der Stellvertreter, (en) : The Representative): kritisch toneelstuk over de houding van de paus van 1939-1945 ten opzichte van de Joden. In Nederland in 1964 verschenen bij "De Bezige Bij".
- Loe de Jong: Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog, Staatsdrukkerij en uitgeverij, 14 delen in 29 boekbanden, Den Haag, 1969-1991.
- Jacques Presser: Ondergang. De vervolging en verdelging van het Nederlandse jodendom 1940-1945 (delen I en II)[45], 1965, in opdracht van het RIOD.
- Peter Romijn: Burgemeesters in oorlogstijd. Besturen onder Duitse bezetting, Balans, 476 blz.
- Bertrand Russell: De gesel van het hakenkruis (vertaling door Jan Vrijman van: The Scourge of the Swastica. Uitg. De Bezige Bij, 1955).
- Lyn Smith: Verloren stemmen van de holocaust. Een unieke geschiedenis in de woorden van de mannen en vrouwen die het overleefden. Uitg. De Boekerij, Amsterdam, 2006, 431 blz.
- (en) Johan Snoek: The Grey Book - A Collection of Protests against Anti-semitism and Persecution of Jews issued by non-Roman Catholic Churces and Church Leaders during Hitler's Rule, Uitgeverij van Gorcum, Assen, 1969[46]
Zie ook
| Bronnen en verwijzingen
Noten
Literatuur
Externe links
|
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met The Holocaust op Wikimedia Commons.