Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Vichy-Frankrijk
| État français | |||||
| |||||
| Algemene gegevens | |||||
| Hoofdstad | Parijs (de jure) Vichy (de facto) | ||||
| Talen | Frans | ||||
| Religie(s) | Rooms-katholicisme | ||||
| Volkslied | Marseillaise (de jure) Maréchal, nous voilà! (de facto) | ||||
| Munteenheid | Franse frank | ||||
| Regering | |||||
| Regeringsvorm | Republiek | ||||
| Staatshoofd | Philippe Pétain | ||||
Het Vichyregime vormde de regering in een deel van Frankrijk gedurende de periode 22 juni 1940 tot november 1942, daarna nog pro forma tot juni 1944, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze regering, die onder leiding stond van maarschalk Philippe Pétain en zich État français noemde, zetelde in de stad Vichy en bestuurde het zuidoostelijk deel van Frankrijk. Het regime werd berucht vanwege zijn collaboratie met de Duitse nazi's en de Italiaanse fascisten.
Opmaat
Maarschalk Pétain volgde op 84-jarige leeftijd Paul Reynaud op als premier op 16 juni 1940, tijdens de Slag om Frankrijk. Dat gebeurde nadat Pétain, toen vicepremier, zich had verzet tegen het voornemen van Reynaud om de strijd vanuit de Franse kolonies voort te zetten. Pétain, die de steun had van vooral rechtse en defaitistische politici, vond dat de gevechten moesten stoppen en dat de regering moest werken aan een grondige hervorming van Frankrijk. Hij kreeg daarbij de steun van oud-premier Pierre Laval.
Meteen nadat hij aan het bewind kwam, vroeg hij een wapenstilstand met nazi-Duitsland. Die kwam enkele dagen later tot stand, gevolgd door een wapenstilstand met Italië.
Volgens de wapenstilstandsovereenkomst bezette Duitsland het noorden en westen van Frankrijk, inclusief de Atlantische kust. Italië kreeg een kleine bezettingszone langs de zuidoostelijke grens. Elzas en Lotharingen werden bij Duitsland ingelijfd. Het resterende deel – twee vijfde van Frankrijk, plus de Franse koloniën – zou onder het bestuur van de Franse regering blijven. De Franse marine moest in haar thuishavens blijven, ook al lagen die, zoals Brest, in bezet gebied. De Duitsers waren bang dat de Franse marine en de Franse koloniën in Britse handen zouden vallen.
Het Franse leger werd verkleind tot honderdduizend manschappen in de 'Vrije Zone' en alle Franse krijgsgevangenen bleven in gevangenschap. Bovendien moesten de Fransen de kosten van de bezetting door de Duitse troepen betalen. De jure behield de Franse regering het gezag over heel Frankrijk, maar buiten de Vrije Zone werd haar macht sterk beperkt door de bezetter.
De Britten wilden niet het risico lopen dat de Franse marine, de op één na grootste ter wereld, in Duitse handen zou vallen. Op 8 juli 1940 boorde de Royal Navy bij de Aanval op Mers-el-Kébir in de Algerijnse havenstad Mers-el-Kebir gelegen Franse marineschepen in de grond, nadat die een ultimatum om hun schepen tot zinken te brengen of zich bij de Britten te voegen hadden verworpen.
Dictatuur
De regering-Pétain vestigde zich in de onbezette zone. Aanvankelijk werd Clermont-Ferrand als regeringszetel gekozen, omdat Laval daar grote invloed had, maar die industriestad was weinig geschikt om de vele politici en ambtenaren te herbergen. Daarom werd spoedig uitgeweken naar het noordelijker gelegen Vichy, een befaamd kuuroord met veel luxehotels.
In Vichy ijverde Laval, gesteund door extreemrechtse groepen, voor het instellen van een dictatuur. Pétain werd voorgesteld als de enige die Frankrijk kon redden. Op 10 juli 1940 besliste het Franse parlement onder zware druk de grondwet van de Derde Republiek af te schaffen en Pétain de macht te geven een nieuwe grondwet op te stellen. De volgende dag riep Pétain zichzelf uit tot 'hoofd van de Franse Staat', waarbij alle staatsmacht bij hemzelf was geconcentreerd.
Het uit de tijd van de Revolutie daterende Franse nationale motto Liberté, Egalité, Fraternité (Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap) werd vervangen door Travail, Famille, Patrie (Werk, Gezin, Vaderland). De op de fasces gelijkende Francisque werd het nieuwe nationaal symbool.
Charles de Gaulle, een legerofficier die in de laatste regering van de Derde Republiek nog even staatssecretaris van Defensie was geweest en deel had genomen aan de strijd tegen de Duitse invallers, was gevlucht naar Engeland en riep van daaruit via de radio op 18 juni 1940 op tot voortzetting van de strijd onder zijn leiding. Hij werd hiervoor bij verstek van zijn Franse nationaliteit vervallen verklaard en ter dood veroordeeld. Het zou even duren voor hij in de ogen van de geallieerden een serieus alternatief voor het Vichyregime was geworden.
.png){kind=link}
Het nieuwe regime werd diplomatiek erkend door nazi-Duitsland, en verder door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. Het stelde perscensuur in en de vervolging van Joden en buitenlanders begon dit regime zelfs zonder daartoe door de Duitsers gedwongen te worden. Joodse burgers met de Franse nationaliteit werden als tweederangsburgers beschouwd; uiteindelijk waren voornamelijk Joden met een buitenlandse nationaliteit voor deportatie via Drancy bestemd. De regering-Pétain ageerde tegen de vrijmetselarij. In september 1940 werd de Franse kolonie Frans Indochina aan Japan overgedragen na de Japanse invasie in dat gebied. Uit vrees dat de strategisch gelegen Franse kolonie Madagaskar eenzelfde lot beschoren zou zijn en Japan zo geallieerde koloniën in Afrika kon bedreigen werd dit eiland in 1942 door de Britten na de Slag om Madagaskar bezet.
Toen admiraal François Darlan in november 1942 in Frans Noord-Afrika een wapenstilstand tekende met de geallieerden, na hun succesvolle invasie van dit Franse grondgebied, verbrak Duitsland de overeenkomst uit 1940. Op 10 november 1942 vielen Duitse troepen de onbezette zone van Vichy-Frankrijk binnen. De Franse marine wilde nu zelf voorkomen dat haar schepen die nog in de haven van Toulon lagen in Duitse handen zouden vallen en bracht die zelf tot zinken. De macht kwam in handen van Laval als premier, hoewel Pétain formeel staatshoofd bleef. Darlan werd op kerstavond 24 december 1942 vermoord door een jonge Franse monarchist die was opgeleid door de Britse SOE, hoewel deze geheime organisatie geen opdracht tot de moord had gegeven.
Roemloos einde
Na de invasie door de geallieerden in Normandië op 6 juni 1944 en op 15 augustus 1944 in de Provence werd de Vichyregering onder escorte van de Duitsers naar het oostelijker gelegen Belfort en later naar Duitsland overgebracht. In Slot Sigmaringen aan de Donau ging de regering in ballingschap én in feitelijke gevangenschap; de Duitsers hadden genoeg van de eigenaardige oriëntatie van het Vichyregime. Pétain zelf werd op 19 augustus 1944 in zijn residentie, hotel Parc te Vichy, door Duitsers van zijn bed gelicht. Een week later werd Vichy door de troepen van de Vrije Fransen bevrijd en hield De Gaulle een glorieuze intocht in Parijs.
In 1945 werden diverse leden van de regering gearresteerd. Enkelen, onder wie Laval, werden berecht wegens landverraad en geëxecuteerd. Ook Pétain kreeg de doodstraf, maar zijn vroegere ondergeschikte en rivaal Charles de Gaulle liet de straf omzetten in levenslang. Pétain werd verbannen naar het eiland Yeu voor de Franse kust. Hij stierf daar in gevangenschap in 1951, op 95-jarige leeftijd.
Het is nog altijd een raadsel hoe Pétain, een oorlogsheld uit de Eerste Wereldoorlog, zich heeft kunnen laten gebruiken als een marionet van zijn tegenstanders. De Gaulle heeft in zijn Mémoires de guerre gepoogd een verklaring te geven. Misschien sprak Pétain zo zijn afkeer van het vooroorlogse defaitisme en de Volksfrontregeringen uit. Zijn collaboratie gaf het Vichyregime een schijn van legaliteit.
Jodenvervolging
De uitlevering door het Vichyregime van Joden aan de Duitsers was na de bevrijding moeilijk bespreekbaar. Het Pétainregime zou onder dwang en met tegenzin (contre cœur, letterlijk tegen het hart) hebben gehandeld.
Vanaf de jaren zestig voerde het echtpaar Serge en Beate Klarsfeld een verbeten strijd om de actieve rol van de Franse politie en justitie bij de Jodenvervolging aan te tonen. De politieke leiders bleven lang ontkennen, van de verzetsheld De Gaulle tot de voormalige Vichyfunctionaris François Mitterrand. Pas president Jacques Chirac erkende kort na zijn aantreden in 1995 de politieke verantwoordelijkheid voor de deportaties.
Op 16 februari 2009 publiceerde de Conseil d'État, de Franse Raad van State, een uitspraak waarin volmondig werd erkend dat de autoriteiten van Vichy de deportatie van de slachtoffers van het antisemitisme hadden toegestaan en mogelijk gemaakt.