Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Yves Leterme
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Yves Camille Désiré Leterme (Wervik, 6 oktober 1960) is een Belgisch politicus. Van 20 maart 2008 tot 30 december 2008 was hij eerste minister van de regering-Leterme I. Sinds 25 november 2009 is hij opnieuw eerste minister van de regering-Leterme II, maar heeft op 22 april 2010 ten derde male het ontslag van de federale regering die onder zijn leiding stond, aangeboden bij koning Albert II. Op 26 april werd het ontslag van de regering aanvaard.[2] De regering-Leterme II was vanaf toen een regering van lopende zaken. Op 6 december 2011 werd na de langste formatie in de wereld ooit, het nieuwe kabinet Di Rupo geïnstalleerd door Koning Albert II. Daarmee heeft Leterme gelijktijdig het wereldrecord gebroken van langst zittend ontslagnemend premier.
Van 20 juli 2004 tot 26 juni 2007 was Leterme minister-president van Vlaanderen en leider van de Vlaamse regering. Van 21 december 2007 tot en met 20 maart 2008 was hij vicepremier en minister van Institutionele Hervormingen, Begroting en Mobiliteit in de regering-Verhofstadt III. Voordien was hij al partijvoorzitter van de christendemocratische partij CD&V; op 20 juli 2004 gaf hij de fakkel over aan Jo Vandeurzen.
Op 14 juli 2008 bood hij het ontslag van zijn regering aan aan koning Albert II. Die weigerde dit. Op 19 december 2008 bood Leterme opnieuw het ontslag van zijn regering aan. Op 22 december 2008 werd dit ontslag door de koning aanvaard[3], maar de koning gaf Leterme gelijktijdig de opdracht als eerste minister in een regering voor lopende zaken te blijven.
Op 17 juli 2009 volgde Leterme Karel De Gucht op als minister van Buitenlandse Zaken en Buitenlandse Handel. In de periode na zijn ontslag als premier en voor zijn aanstelling als minister van Buitenlandse Zaken, zetelde Leterme als senator. Op 24 november 2009 werd bekend dat Yves Leterme opnieuw premier zou worden, als opvolger van Van Rompuy. De dag daarop legde hij de eed af als 67e premier van België. Op 22 april 2010 bood hij het ontslag van zijn regering aan aan de koning. Hij bleef een kabinet van "lopende zaken" met uitgebreide bevoegdheden leiden tot 5 december 2011 waarna Elio Di Rupo hem opvolgde.
Levensloop
Hij werd geboren in het stadje Wervik, op de grens tussen Frankrijk en Vlaanderen als zoon van een Franstalige vader en een Vlaamse moeder. Hij bracht zijn jeugd door in het nabijgelegen dorp Zillebeke, een deelgemeente van Ieper.
Opleiding
Leterme volgde tussen 1973 en 1979 Latijns-Griekse humaniora aan het Sint-Vincentiuscollege te Ieper. Vervolgens studeerde hij eerst aan de KULAK waar hij in 1981 het diploma behaalde van kandidaat in de rechten. In 1983 studeerde hij verder aan de toenmalige Rijksuniversiteit Gent (nu Universiteit Gent), waar hij de diploma's behaalde van kandidaat in de politieke wetenschappen (1983) en licentiaat in de rechten (1984). In hetzelfde jaar behaalde hij in Nice het diploma van het Internationaal Studiecentrum voor het Federalisme. Ten slotte behaalde hij aan de RUG in 1985 het diploma van licentiaat in de bestuurswetenschappen (Master Bestuurskunde en Publiek management).
Politieke carrière
In 1983 werd Leterme gekozen tot voorzitter van de CVP-jongeren van Ieper.
Daarna maakte hij een snelle politieke carrière:
- 1985: parlementair medewerker van toenmalig CVP-volksvertegenwoordiger en stadsgenoot Paul Breyne;
- Kort daarop: politiek medewerker van Paul Deprez, Vlaams gemeenschapsminister van Externe Betrekkingen.
Leterme werd vervolgens auditeur bij het Rekenhof (1987-1989), maar bleef actief in de politiek als nationaal ondervoorzitter van de CVP-jongeren. Tenslotte werd hij in 1988 afdelingsvoorzitter van de Ieperse CVP (tot 1991). In februari 1989 werd hij adjunct-nationaal-secretaris in het nationaal CVP-secretariaat in de Tweekerkenstraat in Brussel. In december 1991 werd hij tot nationaal CVP-secretaris gekozen (tot december 1992).
Vervolgens werd hij gedurende vijf jaar administrateur bij het Europees Parlement (december 1992 - mei 1997), terwijl hij tegelijkertijd actief in de plaatselijke politiek van Ieper bleef. In januari 1995 werd hij schepen in Ieper (tot januari 2001).
Op 4 juni 1997 volgde hij Paul Breyne op als federaal volksvertegenwoordiger, toen deze laatste aangesteld werd als West-Vlaams provinciegouverneur. Yves Leterme werd op 13 juni 1999 rechtstreeks gekozen als CVP-volksvertegenwoordiger in het Federaal Parlement. Op 11 januari 2001 werd hij gekozen tot voorzitter van de Kamerfractie van de CD&V (de CVP had zich in 2001 geprofileerd onder de nieuwe naam CD&V). Hij bleef dit tot mei 2003. Bij de daaropvolgende verkiezingen werd hij opnieuw gekozen tot federaal volksvertegenwoordiger (tot 5 juli 2004).
Op 27 juni 2003 werd hij gekozen tot voorzitter van CD&V, nadat zijn voorganger Stefaan De Clerck was opgestapt na de teleurstellende uitslag bij de federale verkiezingen van 18 mei 2003. Hij profileerde CD&V als een "positief alternatief" en vatte zijn programma samen onder de noemer "u verdient meer respect". Hij bleef in die functie tot 20 juli 2004.
Begin 2004 ging hij kartel aan met de N-VA. Op 14 februari 2004 werd het desbetreffende akkoord getekend, het zogenaamde Valentijnskartel of Vlaams Kartel. Dit kartel won de gewestelijke en Europese verkiezingen van 13 juni 2004, en was een persoonlijk succes voor Yves Leterme. Hij stapte op 13 juni 2004 over als federaal volksvertegenwoordiger naar het Vlaams Parlement.
Na een korte informatieronde vormde hij een nieuwe Vlaamse regering. Van 22 juli 2004 tot 26 juli 2007 was Leterme minister-president van Vlaanderen. Jo Vandeurzen volgde hem op als nieuwe voorzitter van de CD&V. Hij werd populair als minister-president met de slogan 'goed bestuur'. Op zondag 6 mei 2007 maakte hij bekend dat hij als lijsttrekker de senaatslijst van zijn partij voor de federale verkiezingen zou trekken. Op 10 juni 2007 heeft hij, als CD&V-lijsttrekker voor de senaat een overwinning behaald met 796.521 voorkeurstemmen.[4]
De formatie die volgde op de verkiezingen verliep erg moeizaam. Nadat vice-premier Didier Reynders eerst als informateur aan de slag mocht, en ex-premier Jean-Luc Dehaene als koninklijk bemiddelaar het pad effende voor Leterme, mocht hij voor de eerste maal het veld in als formateur. Onderhandelen over een regering bleek onmogelijk, en op 23 augustus 2007 bood Leterme zijn ontslag aan op het paleis. Nadat partijgenoot Herman Van Rompuy een oplossing had gezocht, werd Leterme op 29 september opnieuw tot formateur benoemd. Enkele maanden later, op 1 december, vindt hij opnieuw dat er geen oplossing voor de impasse aan en de koning aanvaardt het hem aangeboden ontslag.
Niet Leterme, maar Guy Verhofstadt legt op 21 december 2007 de eed af als premier. Dezelfde dag wordt Leterme minister van Begroting en Institutionele Hervormingen. Op 20 maart 2008 legde de eerste federale regering-Leterme de eed af.
Halverwege december 2008 raakte Leterme en een paar dagen later ook andere leden van zijn regering (Jo Vandeurzen en Didier Reynders) in opspraak rond mogelijke beïnvloeding van het gerecht bij een rechtszaak waarbij de opdelingstransacties van Fortis van 3,5 en 6 oktober werden aangevochten. De positie van Leterme leek op 18 december onhoudbaar na het openbaar maken van een brief van de voorzitter van het Hof van Cassatie aan Kamervoorzitter Herman Van Rompuy. Leterme bood enkele uren later aan de koning het ontslag van zijn kabinet aan [5], nadat de 6 bladzijden lange nota [6] van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain Londers bekend werd gemaakt. Het ontslag van de regering Leterme werd dan op 22 december 2008 door de koning aanvaard en ex-vicepremier en minister van Staat Herman Van Rompuy werd de nieuwe regeringsleider.
Op 17 juli 2009 legde Leterme de eed af in minister van Buitenlandse Zaken en Buitenlandse Handel nadat zijn voorganger, Karel De Gucht, Europees commissaris werd.
Op 25 november 2009 legde Leterme voor de tweede keer de eed af als nieuwe eerste minister van België, nadat Herman Van Rompuy was benoemd tot permanente voorzitter van de Europese Raad. Op 22 april 2010 bood Leterme het ontslag aan van de regering aan, nadat Open Vld uit de regering stapte.
Tegen de jaarwisseling 2011-2012 wordt Leterme adjunct-secretaris-generaal van de OESO.
Na federale verkiezingen van 2007
 Zie Regeringsformatie België 2007 voor het hoofdartikel over dit onderwerp. |
.jpg){kind=link}
Op 26 juni 2007 nam Leterme ontslag als minister-president van de Vlaamse regering en zetelde als senator in afwachting van de formatie van een nieuwe federale regering, ondanks vroegere beloften dat hij zijn termijn als minister-president zou uitzitten. Kris Peeters, die niet gekozen was tijdens de recente Vlaamse verkiezingen, volgde hem op als Vlaams Minister President. Op 15 juli 2007 werd Yves Leterme tot formateur benoemd door de Koning na het beëindigen van de opdracht van de koninklijke onderhandelaar Jean-Luc Dehaene. Op 16 juli 2007 startte Leterme met zijn opdracht in de historisch beladen locatie Kasteel Hertoginnedal.[7]
Op vrijdagmorgen 20 juli 2007 gaf de formateur een eerste tussentijds verslag aan de koning en deelde mee dat hij verder werkte aan de formatienota tegen 25 juli. De kandidaat-coalitiepartijen kregen de nota bezorgd, waarna de eigenlijke regeringsonderhandelaar startten.[8]
De formatiegesprekken met de verschillende partners verliepen moeizaam, mede door de haast onverzoenbare eisen van de onderhandelende partijen. Leterme bracht op vrijdag 17 augustus 2007 opnieuw verslag uit aan de koning. In een publieke verklaring wees hij op een belangrijk knelpunt tijdens de formatiegesprekken: het ontbreken van een consensus over de rol, de betekenis en de positie van de federale staat in verhouding met de gemeenschappen en gewesten. Daarna vielen de onderhandelingen stil en ontving Koning Albert II de partijvoorzitters van de onderhandelende partijen in het weekend van 18 en 19 augustus.[9]
Bij gebrek aan consensus vroeg Leterme op 23 augustus aan de koning zijn ontslag als formateur. Na de één maand durende verkennersopdracht van Herman Van Rompuy, die erin slaagde de oranje-blauwe onderhandelingen opnieuw op gang te trekken, heeft de koning op het kasteel van Ciergnon op 29 september 2007 Yves Leterme opnieuw belast met het vormen van een federale regering. De CD&V-senator aanvaardde deze opdracht.[10] In deze opdracht werd hij bijgestaan door de koninklijke verkenner Van Rompuy.[11] Op zaterdag 1 december, nadat hij er niet in slaagde een akkoord te bereiken over een ultiem onderhandelingsvoorstel over de staatshervorming, bood Leterme opnieuw zijn ontslag aan bij de koning. Albert II aanvaardde het ontslag.[12]
Op 21 december 2007 werd de interim-regering Verhofstadt III beëdigd. Leterme werd hierin minister van Begroting en Institutionele Hervormingen. Als voorzitter van de Octopus-werkgroep slaagde hij er in maart 2008 in een eerste, beperkt hoofdstuk in de staathervorming door te voeren. Vanaf de tweede helft van maart startten onder zijn leiding onderhandelingen voor de vorming van de definitieve regering Leterme I, een coalitie van CD&V, Open Vld, cdH, MR en PS. Deze regering legde de eed af op 20 maart 2008, vlak na het ontslag van premier Verhofstadt.
Op 21 december 2007 werd hij vice-eerste minister en minister van Begroting, Mobiliteit, Institutionele Hervormingen en de Noordzee. Op 20 maart 2008 legde de federale regering-Leterme I de eed af. Op 23 maart 2008 werd het regeerakkoord voorgelegd aan de Kamer en kreeg het vertrouwen. Omdat in het regeerakkoord niet gerept wordt over een mogelijke toekomstige staatshervorming, stelde Leterme 15 juli in het vooruitzicht als einddatum voor een akkoord binnen de regering over een staatshervorming.
Zonder akkoord over de toedracht en concrete timing van een staatshervorming op zak te hebben, en in de afwezigheid van rugdekking vanwege zijn kartel, bood Leterme op 14 juli 2008 zijn ontslag aan bij de koning. De regering hield zich vanaf dan enkel nog bezig met de lopende zaken. Omdat koning Albert II op 18 juli 2008 het ontslag weigerde, kon Yves Leterme, ook zonder enige garantie op een staatshervorming, verder als premier.
Halverwege december 2008 raakte Leterme en een paar dagen later ook andere leden van zijn regering (Jo Vandeurzen en Didier Reynders) in opspraak rond mogelijke beïnvloeding van het gerecht bij een rechtszaak waarbij de opdelingstransacties van Fortis van 3,5 en 6 oktober werden aangevochten. De positie van Leterme leek op 18 december onhoudbaar na het openbaar maken van een brief van de voorzitter van het Hof van Cassatie aan Kamervoorzitter Herman Van Rompuy. Leterme bood enkele uren later aan de koning het ontslag van zijn kabinet aan [5], nadat de 6 bladzijden lange nota [6] van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain Londers bekend werd gemaakt. Het ontslag van de regering Leterme werd dan op 22 december 2008 door de koning aanvaard en ex-vicepremier en minister van Staat Herman Van Rompuy werd de nieuwe regeringsleider.
Terugkeer als federaal minister
Op 17 juli 2009 legde Leterme de eed af in handen van Koning Albert als Minister van Buitenlandse Zaken en Buitenlandse Handel nadat zijn voorganger, Karel De Gucht, Europees commissaris werd. Samen met een aantal nieuwkomers, waarvan Guy Vanhengel en Michel Daerden als belangrijkste, vormen zij de nieuwe ploeg van premier Herman Van Rompuy.
Terugkeer als eerste minister
Op 25 november 2009 legde Leterme de eed af als nieuwe eerste minister van België, nadat Herman Van Rompuy was benoemd tot permanente voorzitter van de Europese Raad. Opmerkelijk is dat Leterme zich niet moest bezig houden met BHV, daarvoor was Jean-Luc Dehaene als koninklijk opdrachthouder bevoegd.
Op 22 april 2010 bood Leterme het ontslag aan van de regering-Leterme II, nadat Open Vld-voorzitter Alexander De Croo bekend had gemaakt dat zijn partij uit de regering wou stappen. Reden hiervoor was dat op de afgesproken datum geen akkoord bereikt was over het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde.[13] Dit ontslag werd door de koning aanvaard op 26 april 2010. Op 13 juni 2010 zullen nieuwe federale verkiezingen plaatsvinden. Leterme zal op de eerste plaats van de West-Vlaamse Kamerlijst staan. De kieslijst van CD&V voor de Senaat wordt dus niet, zoals bij de federale verkiezingen van 2007, door Yves Leterme, maar door CD&V-voorzitter Marianne Thyssen aangevoerd. Thyssen is het boegbeeld van CD&V tijdens de campagne en is openlijk kandidaat om de eerste vrouwelijke premier van het land te worden.[14]
Op 5 oktober 2010 vroeg Koning Albert II aan Leterme als premier van langlopende zaken om in nauwe samenwerking met het parlement, het maximum te doen om het economische en sociale welzijn van de burgers te vrijwaren in deze zeer lange periode van lopende zaken.
Verdere carrière
Leterme werd medio september 2011 aangesteld als adjunct-secretaris-generaal van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) in opvolging van de Nederlander Aart Jan de Geus. Deze functie neemt hij waar vanaf 1 januari 2012 voor de duur van twee jaar. Leterme zal verantwoordelijk zijn voor sociaal beleid, onderwijs, gezondheid, werkgelegenheid, kmo's en regionale ontwikkeling. Zijn mandaat loopt twee jaar en kan verlengd worden. Het afscheid van de politiek is hiermee niet noodzakelijk definitief.[15]
Onderscheidingen
Op 7 december 2011 benoemde Koning Albert II op voorstel van premier Elio Di Rupo Leterme tot Minister van Staat.
Controverses
Interview in Libération
„Apparemment, les francophones ne sont pas en état intellectuel d'apprendre le néerlandais.
(Blijkbaar zijn de Franstaligen intellectueel niet in staat Nederlands te leren.)”
Yves Leterme, in de Franse krant Libération
Op 17 augustus 2006 verscheen in het Franse dagblad Libération een interview met Yves Leterme[16] waarin hij, in verband met de taalfaciliteiten in de Vlaamse rand rond Brussel, opperde dat de Franstaligen kennelijk intellectueel niet in staat waren om Nederlands te leren. Hij wees ook op het tijdelijke karakter van de faciliteiten voor de Franstaligen in de Brusselse randgemeenten. De faciliteiten waren slechts bedoeld voor vijfentwintig jaar, maar werden recent gebetonneerd.
Deze uitspraak deed veel stof opwaaien bij de Franstalige Belgen.[17] Olivier Maingain, voorzitter van het FDF, diende een klacht in wegens het overtreden van de antiracismewet.[18] Leterme is zelf tweetalig van huize uit. In een latere reactie in De Standaard van 28 augustus 2006 lichtte hij zijn uitspraak toe met de woorden: "Ik mag me toch afvragen of het gebrek aan kennis van het Nederlands een kwestie is van niet willen of niet kunnen."[19] Eind augustus 2007 werd Maingains klacht geseponeerd door de procureur-generaal.
Marseillaise-incident
Op 21 juli 2007, de Belgische nationale feestdag, vroeg Christophe Deborsu, een journalist van de Franstalige publieke omroep RTBF aan Leterme wat er die dag werd herdacht. Het juiste antwoord was de eedaflegging van Leopold I van België, maar Leterme antwoordde dat het om de afkondiging van de grondwet ging. Op de vraag een stukje van het Belgische volkslied, de Brabançonne, te zingen, hief hij het Franse volkslied, de Marseillaise, aan.[20] De Franstalige Belgische openbare tv-omroep RTBF opende haar journaal met deze blunder, die door media over de hele wereld werd overgenomen.[21] Overigens toonde de RTBF in de rest van de reportage dat ook andere vooraanstaande politici, zowel Nederlandstalige als Franstalige, niet op de hoogte waren van wat er precies wordt herdacht op 21 juli. Ook Guy Verhofstadt kende de betekenis van de feestdag niet. Achteraf verontschuldigde Leterme zich op een conferentie voor zijn flater, maar enkel in het Nederlands.[22] Hij weigerde zijn excuses in het Frans te herhalen, wat de spanning met de Franstalige Belgen nog vergrootte.
RTBF en Radio Milles Collines
In een interview met de Vlaamse kranten De Gazet Van Antwerpen en Het Belang van Limburg op 9 december 2007, naar aanleiding van de RTBF reportage "Questions à la Une" over de regeringsformatie, bekritiseerde Leterme de rol van de RTBF tijdens de onderhandelingen. Hij beschreef de Franstalige openbare omroep RTBF als "een zender met een eigen politieke agenda", "een relict uit het verleden" en "een propagandazender van Joëlle Milquet". Eveneens vermeldde hij een vergelijking met Radio Mille Collines, de radiozender verantwoordelijk voor de start van de Rwandese genocide. Later verklaarde zijn woordvoeder Peter Poulussen dat enerzijds Leterme zelf de vergelijking niet in de mond nam en anderzijds de programmamakers de effecten in politieke middens niet mogen onderschatten. Toch ontstond een nieuwe communautaire controverse, na de mockumentary Bye Bye Belgium en het Marseillaise-incident. Al snel liepen de verontwaardigde reacties binnen: de vereniging van journalisten (SDJ) bij de RTBF en de private zenders RTL-TVi en Bel RTL, gedelegeerd bestuurder van de RTBF Jean-Paul Philippot, de Franstalige journalistenbond (AJP), Waals minister van Media Fadila Faanan. Steun kwam er uit Letermes eigen politieke partij na verklaringen van senator Etienne Schouppe (in De Zevende Dag) en Vlaams parlementslid Eric Van Rompuy (op Mise au Point (RTBF)).
De uitspraak van Leterme viel net samen met de Europees-Afrikaanse top in Lissabon. Bij zijn terugkeer uit Portugal schatte minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht de gevolgen in: "Stel dat Leterme momenteel eerste minister zou zijn, zou zulke uitspraak een boel problemen veroorzaken. Voor de Rwandese president Paul Kagame zou het allicht een reden zijn om elk contact met de Belgische premier te verbreken. Wellicht had Leterme niet de bedoeling de Rwandese genocide te banaliseren." Europees Commissaris voor Ontwikkelingssamenwerking Louis Michel sprak van geschokte reacties bij Afrikaanse delegaties.[23]
De verkoop van Fortis
Halverwege december 2008 raakte Leterme en een paar dagen later ook andere leden van zijn regering (Jo Vandeurzen en Didier Reynders) in opspraak rond mogelijke beïnvloeding van het gerecht bij een rechtszaak waarbij de opdelingstransacties van Fortis van 3,5 en 6 oktober werden aangevochten. De positie van Leterme leek op 18 december onhoudbaar na het openbaar maken van een brief van de voorzitter van het Hof van Cassatie aan Kamervoorzitter Herman Van Rompuy. Na een urenlange vergadering van het kernkabinet meldde de regering, vroeg in de ochtend van 19 december, dat geen enkele minister ontslag nam.[24] Later op de dag nam minister van Justitie Vandeurzen toch ontslag. Leterme bood enkele uren later aan de koning het ontslag van zijn kabinet aan [5], nadat de 6 bladzijden lange nota [6] van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain Londers bekend werd gemaakt. In dit rapport werd de stelling van de voorzitter van het Hof van Cassatie onderbouwd met vermoedens en aanwijzingen (maar geen juridisch bewijs) dat er een poging tot schending tegen de scheiding der machten werd gepleegd[25]. Het ontslag van de regering Leterme werd dan op 22 december 2008 door de koning aanvaard en ex-premier en Minister van Staat Wilfried Martens werd als verkenner op pad gestuurd.[26]
Privéleven
Yves Leterme is gehuwd en heeft drie kinderen. Zijn vader heeft het Frans als moedertaal.[27]
Hij is sinds zijn jeugdjaren supporter van voetbalclub Standard Luik.
Overzicht politieke loopbaan
- 1989–1991: adjunct-nationaal secretaris van de CVP
- 1992: nationaal secretaris CVP
- 1995–heden: gemeenteraadslid in Ieper
- 1995–2001: schepen in Ieper
- 1997–2004: volksvertegenwoordiger
- 2001–2003: voorzitter van de CD&V-fractie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers
- 2003–2004: algemeen voorzitter van de CD&V
- 2004–2007: minister-president van de Vlaamse regering
- 2007: senator in het federale parlement
- 2007-2008: Vicepremier en minister van Institutionele Hervormingen, Begroting en Mobiliteit in Regering-Verhofstadt III
- 2008: Eerste minister van België (20 maart 2008 - 30 december 2008)
- 2009: Minister van Buitenlandse Zaken (17 juli 2009 - 25 november 2009)
- 2009-2011: Eerste minister van België (25 november 2009 - 5 december 2011)
- sinds 2011: Minister van Staat
Overzicht deelname politieke verkiezingen
- ...
- Kamer van volksvertegenwoordigers 18 mei 2003 - 2e plaats kieskring West-Vlaanderen - CD&V - verkozen - stopt mandaat na de verkiezing van 13 juni 2004
- Vlaams parlement 13 juni 2004 - 1e plaats kieskring West-Vlaanderen - CD&V-N-VA - verkozen - stopt mandaat na de verkiezing van 10 juni 2007
- Gemeenteraad 8 oktober 2006 - Ieper - 31e plaats - CDV-N-VA - verkozen
- Provincieraad West-Vlaanderen 8 oktober 2006 - 6e plaats district Ieper - CD&V-N-VA - verkozen - beslist niet te zetelen
- Senaat 10 juni 2007 - kieskring Vlaanderen - CD&V-N-VA - verkozen
- Europees parlement 7 juni 2009 - 1e opvolger kieskring Vlaanderen - CD&V -
- Vlaams parlement 7 juni 2009 - 1e plaats kieskring West-Vlaanderen - CD&V - verkozen - beslist niet te zetelen
- Kamer van volksvertegenwoordigers 13 juni 2010 - 1e plaats kieskring West-Vlaanderen - CD&V - verkozen
Externe links
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Yves Leterme op Wikimedia Commons.
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- º Leterme II legt eed af
- º Koning aanvaardt ontslag regering-Leterme, deredactie.be, 26 april 2010
- º Reformatorisch Dagblad
- º http://elections2007.belgium.be
- ↑ 5,0 5,1 5,2 "Leterme dient ontslag kabinet in" NU.nl, 19 december 2008
- ↑ 6,0 6,1 6,2 "LETTERLIJK: De nota van het Hof van Cassatie" deredactie.be, 19 december 2008
- º Terugkeer naar de toekomst
- º Leterme brengt tussentijds verslag uit aan de koning
- º Verklaring 17 augustus 2007
- º Leterme opnieuw formateur
- º Leterme krijgt hulp van Van Rompuy
- º Het Laatste Nieuws zaterdag 1 december 2007
- º Leterme biedt ontslag aan van regering
- º [1]
- º Leterme krijgt toppositie bij OESO
- º Libération 18-08-2006
- º Het Nieuwsblad, 18-08-2006
- º Het Nieuwsblad, 22-08-2006
- º De Standaard, 22-08-2006
- º Verslag (in het Frans) van het RTBF-journaal
- º You Tube
- º Leterme kop van Jut in RTBF-journaal, Het Nieuwsblad, 22 juli 2007
- º Leterme en de Franstaligen, komt dat ooit nog goed?, De Standaard, 10 dec 2007
- º Premier én kabinet regeren voort ondanks Fortis-affaire, De Morgen, 19 december 2008
- º Alle publieke brieven en documenten in de nasleep van het Fortis-arrest
- º Wilfried Martens benoemd tot verkenner
- º Humo sprak met de ouders van Yves Leterme
 | Minister-president van Vlaanderen | .png){kind=small} |
|---|
|
Gaston Geens · Luc Van den Brande · Patrick Dewael · Bart Somers · Yves Leterme · Kris Peeters |
| Voorganger: Stefaan De Clerck |
Partijvoorzitter van de CD&V 2003-2004 |
Opvolger: Jo Vandeurzen |
| Voorganger: Jef Tavernier |
Vlaams Minister van Landbouw en Zeevisserij 2004-2007 |
Opvolger: Kris Peeters |
| Voorganger: Bart Somers |
Minister-president van Vlaanderen 2004-2007 |
Opvolger: Kris Peeters |
| Minister van Institutionele Hervormingen 2007-2008 |
Opvolger: Jo Vandeurzen | |
| Voorganger: Freya Van den Bossche |
Minister van Begroting 2007-2008 |
Opvolger: Guy Vanhengel |
| Voorganger: Renaat Landuyt |
Minister van Mobiliteit 2007-2008 |
Opvolger: Etienne Schouppe |
| Voorganger: Guy Verhofstadt |
Premier van België 2008 |
Opvolger: Herman Van Rompuy |
| Voorganger: Karel De Gucht |
Minister van Buitenlandse Zaken 2009 |
Opvolger: Steven Vanackere |
| Voorganger: Herman Van Rompuy |
Premier van België 2009-2011 |
Opvolger: Elio Di Rupo |