Golden Earring

Golden Earring
Golden Earring in 1974
Golden Earring in 1974
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1961 - heden
Oorsprong	Den Haag, Nederland
Genre(s)	Nederbeat Rock Hardrock
Leden
Leadzanger, Gitarist	Barry Hay
Gitarist, Zang	George Kooymans
Basgitarist	Rinus Gerritsen
Drummer	Cesar Zuiderwijk
Oud-leden
Drummer	Fred van der Hilst
Gitarist	Hans van Herwerden
Gitarist	Peter de Ronde
Leadzanger	Frans Krassenburg
Drummer	Jaap Eggermont
Drummer	Sieb Warner
Toetsen	Robert Jan Stips
Gitarist	Eelco Gelling
Website

Golden Earring (tot in 1969 The Golden Earrings) is een Nederlandse rockband. De groep werd opgericht in 1961 en is daarmee (samen met de ook in 1961 opgerichte band Bintangs) de oudste nog bestaande rockband van Nederland en een van de langst bestaande bands ter wereld. Golden Earring heeft internationaal succes gehad met hun hits Radar Love, Twilight Zone en When the Lady Smiles, en hun albums Moontan en Cut.

Achtergrond

Als een van de weinige Nederlandse bands heeft Golden Earring grootschalig internationaal succes gehad, vooral vanwege hun hits Radar Love, Twilight Zone en When the Lady Smiles, en hun albums Moontan en Cut. De band heeft wereldwijd miljoenen albums verkocht en genoot in de jaren zeventig en tachtig van de twintigste eeuw een internationale sterrenstatus, met name in de Verenigde Staten. Golden Earring neemt een dominante positie in de Nederlandse muziekwereld in, met meer dan dertig gouden en platina albums.

De band stond tot nu toe in totaal 389 weken in de Nederlandse Top 40 en is daarmee de succesvolste Nederlandse singleact in die lijst. In de Single Top 100 en voorgangers heeft de groep tot nu toe 60 hits gescoord. Met vijf hitnoteringen in de Amerikaanse Billboard Hot 100 is Golden Earring ook de succesvolste Nederlandse act in Amerika, met Twilight Zone scoorden ze in 1982 zelfs een nummer 1-hit in de Billboard Mainstream Rock Tracks. In totaal belandden zes singles en acht albums in de toonaangevende lijsten van Billboard. De band legde tien uitgebreide tournees door Noord-Amerika af en vijf door Groot-Brittannië. Ook op het vasteland van Europa werd vaak getoerd, met name in Duitsland, waar de groep voor het laatst in 1990-1991 toerde, maar nog altijd regelmatig optreedt.

Golden Earring heeft een status als een van 's werelds oudste rockbands (opgericht 1961). De huidige bezetting is non-stop actief sinds 1970, een nagenoeg uniek feit in de internationale rockwereld. In 2009 maakte Golden Earring zijn comeback in Engeland met concerten in Ipswich en Londen. Zomer 2011 werd het nieuwste album van de band live opgenomen in Londen, met producer Chris Kimsey die onder andere met de Rolling Stones heeft gewerkt. In oktober 2011 bracht TNT Post een speciale postzegel uit ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de band, en was er een tentoonstelling in het Haags Historisch Museum. In 2011 was het precies een halve eeuw geleden dat de voorloper van de Golden Earring werd opgericht, alhoewel de band liever 1965 als hun uiteindelijke oprichtingsjaar ziet omdat toen hun eerste single Please go uitkwam. 11 Mei 2012 vond in de Amsterdamse zaal Paradiso de release van Tits 'n Ass plaats, het nieuwste album; ook dit bereikte de nummer 1-plaats en is daarmee het vijfde album van de band dat de hoogste regionen in de hitlijst bereikt heeft.

Bezetting

De huidige bezetting van de band is als volgt:

• Barry Hay (16 augustus 1948; zang, gitaar, dwarsfluit)
• Cesar Zuiderwijk (18 juli 1948; drums, effecten)
• George Kooymans (11 maart 1948; gitaar, zang)
• Rinus Gerritsen (9 augustus 1946; basgitaar, contrabas, mondharmonica, toetsen, effecten)

Voormalige leden van de Golden Earring zijn:

• Fred van der Hilst – drums, percussie (1962–1965)
• Hans van Herwerden – gitaar (1962–1963)
• Peter de Ronde – gitaar (1963–1966)
• Frans Krassenburg – zang (1964–1967)
• Jaap Eggermont – drums, percussie (1965–1969)
• Sieb Warner – drums, percussie (1969–1970)
• Bertus Borgers – saxofoon (1973–1976)
• Eelco Gelling – gitaar (1973–1975, 1976–1978)
• Robert Jan Stips – keyboard, synthesizer (1974–1976, 1977–1978, 1980, 1982, 1986)
• John Legrand – harmonica (1979)

Tijdlijn

<timeline> ImageSize = width:1200 height:450 PlotArea = left:200 bottom:120 top:0 right:35 Alignbars = justify DateFormat = dd/mm/yyyy Period = from:01/01/1961 till:30/12/2024 TimeAxis = orientation:horizontal format:yyyy Legend = orientation:vertical position:bottom columns:4 ScaleMajor = increment:2 start:1961 ScaleMinor = increment:1 start:1961

Colors =

 id:voc value:red legend:Zang
 id:ww value:gray(0.5) legend:Blaasinstrumenten
 id:g    value:green legend:Gitaar
 id:key value:purple legend:Toetsen
 id:b  value:blue legend:Basgitaar
 id:dr  value:orange legend:Drums
 id:alb  value:black legend:Albums

LineData =

 at:01/09/1965 layer:back
 at:27/01/1967
 at:01/01/1968
 at:01/01/1969
 at:01/11/1969
 at:01/09/1970
 at:01/09/1971
 at:01/06/1972
 at:01/07/1973
 at:01/03/1975
 at:01/01/1976
 at:01/07/1976
 at:01/01/1978
 at:01/07/1979
 at:01/10/1980
 at:01/08/1982
 at:01/03/1984
 at:01/05/1986
 at:08/05/1989
 at:19/04/1991
 at:01/07/1994
 at:01/07/1995
 at:12/04/1999
 at:01/02/2003
 at:11/05/2012

PlotData =

 width:10 textcolor:black align:left anchor:from shift:(10,–4)
 bar:George Kooymans from:start till:end color:g
 bar:George Kooymans from:start till:end color:voc width:3
 bar:Hans Van Herwerden from:01/07/1962 till:01/07/1963 color:g
 bar:Peter De Ronde from:01/07/1963 till:01/07/1966 color:g
 bar:Eelco Gelling from:01/05/1973 till:01/07/1975 color:g
 bar:Eelco Gelling from:01/05/1976 till:01/07/1978 color:g
 bar:Frans Krassenburg from:01/07/1964 till:01/07/1967 color:voc
 bar:Barry Hay from:01/07/1967 till:end color:voc
 bar:Barry Hay from:01/07/1967 till:01/07/1970 color:g width:3
 bar:Barry Hay from:01/07/1970 till:01/07/1992 color:ww width:3
 bar:Barry Hay from:01/07/1992 till:01/07/2003 color:g width:3
 bar:Bertus Borgers from:01/07/1973 till:01/05/1976 color:ww
 bar:John Legrand from:01/05/1979 till:01/09/1979 color:ww
 bar:Robert Jan Stips from:01/07/1974 till:01/09/1976 color:key
 bar:Robert Jan Stips from:01/07/1977 till:01/07/1978 color:key
 bar:Robert Jan Stips from:01/05/1980 till:01/09/1980 color:key
 bar:Robert Jan Stips from:01/05/1982 till:01/09/1982 color:key
 bar:Robert Jan Stips from:01/05/1986 till:01/09/1986 color:key
 bar:Rinus Gerritsen from:start till:end color:b
 bar:Rinus Gerritsen from:start till:end color:key width:3
 bar:Fred Van Der Hilst from:01/07/1962 till:01/07/1965 color:dr
 bar:Jaap Eggermont from:01/07/1965 till:01/07/1969 color:dr
 bar:Sieb Warner from:01/07/1969 till:01/07/1970 color:dr
 bar:Cesar Zuiderwijk from:01/07/1970 till:end color:dr

</timeline>

Biografie

Het begin (1961-1965)

In 1961 besluiten de dertienjarige George Kooymans (gitaar) en zijn vijftienjarige buurjongen Rinus Gerritsen (basgitaar) een band te beginnen. Een andere vijftienjarige buurjongen, Fred van der Hilst, wordt de drummer. De naam van de band: The Tornados. Na enige tijd blijkt dat er in Den Haag al een band bestaat met de naam The Tornados. Het eerste nummer op de repertoirelijst van George, Rinus en Fred is de song Golden Earrings uit 1947, in 1961 instrumentaal gecoverd door de Engelse band The Hunters. Een andere naam voor de band is snel gevonden: The Golden Earrings. Begin 1962 komt Hans van Herwerden als ritmegitarist bij de band. Optredens op scholen en dansavonden in Den Haag volgen. De band speelt in de periode 1962-1963 voornamelijk covers van The Shadows en The Ventures. Eind 1963 verlaat Hans van Herwerden de band en hij wordt opgevolgd door Peter de Ronde. In de zomer van 1964 komt Frans Krassenburg als leadzanger bij de band. Drummer Jaap Eggermont vervangt in de zomer van 1965 Fred van der Hilst.

Nationale doorbraak (1965-1968)

In mei 1965 worden The Golden Earrings geboekt door Jacques Senf voor een optreden in Club 192. Freddy Haayen raakt op slag geïnteresseerd in de groep, die inmiddels het pad van de Beatles bewandelt, en weet met een sterk staaltje (Haagse) bluf een plaatopname te versieren. Dat hij slechts stagiair is bij platenmaatschappij Polydor en nog niet eerder een opnamestudio vanbinnen heeft gezien, doet er niet toe. Just Earrings wordt zo het eerste popalbum opgenomen door een Nederlandse band. De bands eerste single Please go wordt in september 1965 een top 10-hit. Naast de onvoorwaardelijke steun van manager Haayen is ook de rol van Veronica-diskjockey Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) niet te onderschatten. Geruggensteund door zulke sterke publiciteit is succes onafwendbaar. Voor de opnamen van opvolger That Day maken de adolescenten met de veerboot een trip naar Londen, waar de Earrings in de Pye Studios een opnamedag geboekt hebben, uit onvrede met de Nederlandse studio's destijds en ook omdat de manager niet vies is van een stunt. Zo wordt That Day het eerste Nederlandse popnummer dat in het Verenigd Koninkrijk wordt opgenomen. De single wordt in 1966 onthaald als een sensatie; meteen na thuiskomst verschijnen The Golden Earrings op tv bij Willem Duys in zijn enorm populaire praatprogramma Voor de vuist weg. Niets wordt aan het toeval overgelaten om ervoor te zorgen dat de hoogste plaats in de hitparade bereikt zal worden. Enkel tegengehouden door Michelle van The Beatles komt het nummer niet op nummer een in de Top 40. In datzelfde jaar 1966 vindt er een legendarisch concert plaats van The Golden Earrings samen met The Kinks. Een lange reeks hits volgt, waaronder In My House (1967), Sound of the Screaming Day (1967), Together We live Together We Love (1967), I've Just Lost Somebody (1968), de eerste nummer 1-hit Dong-Dong-Di-Ki-Di-Gi-Dong (1968) en Just a Little Bit of Peace In My Heart (1968), een lied dat George Kooymans schreef om zijn gevoelens te vertolken over zijn weggelopen liefde Melanie, zus van Rinus Gerritsen. Het wordt een hit en ook qua liefde is het raak: net als het lied blijkt hun liefde onoverwinnelijk en hun huwelijk volgt.

Lonkend naar het internationale succes (1969-1973)

Met hun beatmuziek staan The Golden Earrings in 1968 in Nederland aan de absolute top. Gezegend met uitstekende voelsprieten voor de nieuwste muzikale wendingen neigt de groep in 1968/1969 voorzichtig naar de ruigere rockmuziek. Vooral de komst van Barry Hay, die in 1968 zanger Frans Krassenburg opvolgt, zorgt voor een onstuimige impuls. Met de verandering van het geluid worden ook de deuren naar de andere kant van de oceaan opengezet. Vooral met de tot drie kwartier uitgesponnen Byrds-klassieker Eight Miles High maakt Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten, waar in 1969 getoerd wordt van de oostkust naar de westkust. Janis Joplin gaat voor de band op haar knieën in The Fillmore West in San Francisco waar de Golden Earring furore maakt. Vooral de basgitaarsolo van Rinus Gerritsen baart veel opzien en geeft aanleiding tot een poging van Jimi Hendrix Rinus te rekruteren voor zijn band The Jimi Hendrix Experience.

De nieuwe Earring is al te horen op de dubbelelpee On the Double (1968), de acid-plaat Eight Miles High (1969), en de singles Where Will I Be (1969) en Another 45 Miles (1969). Drummer Eggermont is intussen vervangen door Sieb Warner, die in 1970 op zijn beurt het veld moet ruimen voor Cesar Zuiderwijk. Nu is de viermansformatie compleet en in deze bezetting bestaat Golden Earring nog steeds. Op 18 mei 1970 treden ze op tijdens de eerste editie van het popfestival Pinkpop te Geleen. De echte muzikale kentering komt met de single Back Home in 1970. De single slaat enorm aan en staat op nummer 1 in de jaarlijst van de Hilversum 3 Top 30. Op dezelfde leest scoort de band hits met Holy holy life (1971), She Flies On Strange Wings (1971), Buddy Joe (1972) en Stand By Me (1972). In 1972 toert Golden Earring door Europa in het voorprogramma van The Who. Deze ontwikkeling draagt bij tot Radar Love, uitgebracht op Track, het platenlabel van The Who en bezorgt de Nederlandse rockgeschiedenis een mijlpaal die bijna groter is dan Golden Earring zelf.

Rockband van internationale allure (1974-1977)

Radar Love en de elpee Moontan (1973) forceren de internationale doorbraak van de groep in Europa; in het Verenigd Koninkrijk en eindelijk ook in de Verenigde Staten krijgt de band vaste voet aan de grond. Moontan wordt zelfs goud in Amerika. Intensief wordt er getoerd, met bands als Kiss en Aerosmith in het voorprogramma en ook zijn er gezamenlijke optredens met Santana, Rush, Led Zeppelin, The Who, Ted Nugent, ZZ Top en Lynyrd Skynyrd, Eric Clapton, Pink Floyd en verschillende andere grote namen uit de muziekwereld.

In eerste instantie wordt alles gefixeerd op de consolidatie van het Amerikaanse succes. Om het volle geluid van het album ook op het podium te kunnen reproduceren wordt eind 1974 toetsenist Robert Jan Stips aangetrokken. Met hem maakt de groep de albums Switch (1975) en het pretentieuze To The Hilt (1976). Hij wordt in de zomer van 1976 vervangen door gitarist Eelco Gelling, die prominent aanwezig is op de gitaarplaat Contraband (1976) en excelleert op Live (1977). Zowel Gelling als Stips geven later te kennen de Earring verlaten te hebben omdat de band het beste fungeert als kwartet.

Vrije val (1978-1981)

Desondanks wordt er geen passend vervolg gegeven aan het hitsucces van Radar Love, omdat de band denkt dat het beter is van imago te veranderen, zowel qua kleding- als muziekstijl. De opvolgers van "Radar Love" worden singles als Ce soir (1975), Sleepwalking (1976) en Bombay (1976), maar deze zetten geen zoden aan de dijk. De band weet zijn positie in de Verenigde Staten niet consistent uit te bouwen en verliesgevende tournees ondermijnen de motivatie. Gehuurde limousines blijken voor eigen kosten van de band te komen, die daar jaren later nog de financiële gevolgen van ondervindt. Zelfs het door sterproducer Jimmy Iovine begeleide album Grab It For A Second (1978) mondt uit in een teleurstelling. Reden voor Gelling om de band te verlaten. Golden Earring raakt langzaam maar onherroepelijk in een vrije val. Zelfs de toevalstreffer "Weekend Love" (1979) weet geen kentering te brengen in de neerwaartse spiraal. In de tijd van Punk en New Wave laten de albums No Promises No Debts (1979) en Prisoner Of The Night (1980) net als het live-dubbelalbum 2nd Live (1981) een band horen die geen voeling meer heeft met de tijdgeest. In Amerika is de verwarring des te groter, doordat de band qua stijl moeilijk in een hokje te plaatsen is, en zo niet inpasbaar is in een marketingstrategie en een format. De platenmaatschappijen en Amerikaanse managements weten niet wat ze met Golden Earring aan moeten, en hetzelfde gevoel ontstaat bij de radiostations en het publiek. Men kan de band niet plaatsen, waardoor het ongrijpbaar en vervolgens onbegrijpelijk dreigt te worden wat de Golden Earring voor een soort band is. Geen band waarin het zakelijk gezien interessant is in te investeren, geen band die duidelijk in de markt te zetten is met reclamecampagnes. Een band die nauwelijks aansluit bij de heersende muziekstijlen, de weg kwijt is en het publiek niet meer echt kan boeien. Het ziet ernaar uit dat de band zijn langste tijd gehad had. De leden besluiten het bijltje erbij neer te leggen en te kappen met de Golden Earring.

De wederopstanding (1982-1985)

Net op het moment dat de band na 20 jaar wil stoppen, maakt Golden Earring in 1982 een grandioze comeback met de single Twilight Zone en de elpee Cut. De titel "Cut" duidt op de kreet uit de televisie- en filmwereld, waar de regisseur "cut" roept bij het einde van de opname van een scène. Het album is dan ook bedoeld als afscheidsplaat, een final "cut" voordat het doek definitief zal vallen. Tijdens een emotionele vergadering thuis bij manager Freddy Haayen vraagt deze de band om niet zomaar het bijltje erbij neer te gooien, maar eruit te gaan met een knaller van een plaat, als laatste statement. Alle vier de leden van Golden Earring zullen twee nummers schrijven voor deze laatste plaat, die dan snel klaar zal zijn. George heeft het nummer "Twilight Zone" nog op de plank liggen voor zijn soloalbum, maar besluit dat het wel makkelijk is om te gebruiken voor het laatste Earringalbum.

Met ongekende gevolgen: zelfs in Amerika slaat de plaat aan en wordt hij een top 10-hit. In de Billboard Hot 100 komt het nummer op nummer 10; in de Billboard Mainstream Rock Tracks op nummer 1. De begeleidende videoclip van Dick Maas past perfect bij het lied en wordt veel vertoond op MTV America, die net gestart is met uitzenden. Het is een van de eerste videoclips in zijn soort en mede door het succes ervan op tv en inspanningen van manager Freddy, die als plugger de plaat bij allerlei radiostations en dj's promoot wordt Twilight Zone de tweede Amerikaanse Earringhit. Een succesvolle tournee door de Verenigde Staten is het gevolg en niemand die meer aan stoppen denkt. Ook financieel wordt de Amerikaanse 'Twilight Zone'-tournee een succes, al is het maar omdat Rob Gerritsen (broer van Rinus) meereist en de twee broers samen de boekhouding doen. Iets wat wel vaker voorkomt bij bands. Mick Jagger heeft zo ook als zanger-boekhouder een dreigend faillissement van de Stones voorkomen.

Anderhalf jaar later is het opnieuw raak: When the Lady Smiles - net als Twilight Zone vergezeld van een knappe door Dick Maas vervaardigde videoclip - wordt de vijfde nummer 1-hit voor de band in Nederland. Het experimentele album N.E.W.S. (1984) haalt eveneens de hoogste regionen. Het Earringcircus reist door de Verenigde Staten voor hun tiende concertreeks, die hen door bijna heel de Verenigde Staten voert (40 staten), waaronder Hawaï. Ondertussen belandt When the Lady Smiles op de derde plaats in de hitlijsten in Canada. Deze laatste tournee in 1984 wordt niet het succes waar de Golden Earring op hoopt, omdat de puriteinse houding van de omroepcensuur in de VS zich tegen de band keert, die met de clip van When the Lady Smiles denkt een klapper van formaat te kunnen maken op MTV. Het clipje wordt helemaal stukgesneden door de Amerikanen om maar niet de zogenaamde verkrachting van een non te laten zien, waardoor de hele verhaallijn van het filmpje verloren gaat. Ook radiostations kunnen niets met het nummer, want "het paste in geen enkel format op de radio, ze konden er niets mee", aldus Barry Hay. Het nummer wordt nauwelijks gedraaid op de Amerikaanse radiostations en de gecensureerde clip wordt alleen 's nachts op MTV vertoond. Barry Hay: "En daar gingen we weer, moesten we weer helemaal opnieuw beginnen, iets opbouwen, daar hadden we dus geen zin meer in".

Als Golden Earring terugkeert naar Nederland vindt er een "Back Home"-concert plaats in de Groenoordhallen in Leiden, dat opgenomen wordt in opdracht van MTV America door Dick Maas, een oude bekende. Van dit concert wordt een lp/cd verspreid onder de titel Something Heavy Going Down (live from the twilightzone) met een gedeelte van dit concert en een studio-opname, het titelnummer Something Heavy Going Down, waarvoor ook weer een passende clip wordt gedraaid waarin Barry Hay als "future video freak" de hoofdrol speelt, iets wat Bono van U2 goed heeft gezien en later zelf doet. Dit concert is tegenwoordig op dvd verkrijgbaar onder de titel Live from the Twilightzone en geeft een gedegen overzicht van de stand van zaken op muzikaal gebied van dat moment binnen de band. Volgens kenners behoren de vertolkingen van Twilight Zone en Radar Love tijdens dat concert tot de beste liveopnames die er van de band gemaakt zijn. In 1985 treedt de Golden Earring op tijdens "Europe a Go-Go", een muziekfestival dat in heel Europa live op tv wordt uitgezonden vanaf verschillende locaties. De Nederlandse inzending wordt Golden Earring die optreedt in de Amsterdamse poptempel Paradiso.

Financiële en artistieke crisis (1986-1990)

Een ondefinieerbare periode volgt, waarin de band bijna niet meer lijkt te bestaan. Cesar Zuiderwijk neemt met Jasper van 't Hof het muzikaal interessante, jazzy album Labyrinth op in 1985, een teken aan de wand dat er op dat moment niet veel te doen was bij Golden Earring. Toch volgt een jaar later het duistere en overgeproduceerde album The Hole uit 1986, wel met de toptienhit Quiet Eyes. Producer Shell Schellekens lijkt door te slaan in het elektronisch samplen en tot overmaat van ramp wordt er een complete mastertape van het sterke nummer Why Do I gewist. Om het nog enigszins acceptabel te laten klinken wordt de tape met de opname van de achtergrondzangers gebruikt als leadzangpartij. De achtergrondzang werd twee keer over elkaar heen gekopieerd naar de mastertape. Hierdoor verloor het nummer bijna alles wat het aan kracht had. De band was hierover zeer ontstemd en heeft deze kapitale blunder van Schellekens pas weer kunnen herstellen tijdens de eerste akoestische The Naked Truth-sessies in 1992, toen ze het opnieuw live en unplugged opnamen op cd. Quiet Eyes ging vergezeld van een bijzondere videoclip met Dolf Brouwers in de hoofdrol, die gedraaid werd door de befaamde Nederlandse fotograaf en filmer Anton Corbijn, tegenwoordig vooral bekend als huisfotograaf van onder andere U2, Depeche Mode en films als The American. Ook de foto's en het hoesontwerp van The Hole zijn van de hand van Anton Corbijn. Barry Hay en George Kooymans richtten hun eigen label Ring Records op, wat nauwelijks resulteerde in groot succes. Bovendien kreeg de Golden Earring BV een enorme belastingaanslag. Wegens een poging de bv in Liechtenstein te vestigen werd de band beschuldigd van belastingontduiking en er volgde een inval van de FIOD. Alsof dat niet genoeg was, stond de band ook bij zaakwaarnemer Willem van Kooten voor vele tonnen in het krijt, wegens bijvoorbeeld het 100.000 gulden kostende clipje van When the Lady Smiles. Golden Earring was zo goed als failliet, maar een "Greatest Hits"-compilatie van Arcade uit 1988 bracht licht in de duisternis en was zo succesvol dat er een uitgebreide tournee door Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en zelfs de DDR volgt: in de zomer van 1989, vlak voor de val van de Berlijnse Muur, trad de Golden Earring op in Oost-Berlijn. Het concert werd angstvallig in de gaten gehouden door partijbonzen, bang als ze ook toen nog waren voor westerse decadente invloeden van pop- en rockmuziek. Een tv-optreden voor de Oost-Duitse staatstelevisie werd om die reden op het laatste moment afgelast. Ondertussen kwam het door elektronica gedomineerde Keeper of the Flame (1989) uit, waarop Cesar Zuiderwijk nauwelijks te horen valt. Hij werd vervangen door de samples en keyboards van Rinus Gerritsen, die met het lied Distant Love weer een ballad toevoegt aan zijn schrijfloopbaan. Een van de weinige politiek geëngageerde liedjes van de Golden Earring is Turn The World Around, dat door wederom Dick Maas van een indringende en hilarische videoclip werd voorzien, maar een grote hit werd het nummer niet. Het idee dat "Turn The World Around" vlak voor de Val van de Muur in Oost-Berlijn gespeeld is, prikkelt wel de fantasie en is wellicht de aanleiding dat het toen geplande tv-optreden van de Golden Earring verboden wordt door de partijtop. Het album Keeper of the Flame geeft in zijn titel al aan dat de nationale Nederlandse trots niet van zins is de fakkel over te dragen en ervoor wil blijven gaan, al zal dan het roer wel om moeten naar meer geïnspireerde gitaarrock. En zo geschiedt.

De jaren negentig (1991-2000)

Opgelucht kan er ademgehaald worden wanneer Bloody Buccaneers (1991) verschijnt: een verfrissende, ouderwets rockende Golden Earring-plaat. De single Going to the Run bereikt zelfs de top 3. Dit succes wordt ruimschoots overtroffen door het akoestische album The Naked Truth (1992). Handig inspelend op de Unplugged-hype van begin jaren 90 weet Golden Earring dit concept het beste uit te kristalliseren. Hernieuwde internationale belangstelling is er niet, maar in Nederland worden van The Naked Truth circa een half miljoen exemplaren verkocht. Behalve het geven van elektrische concerten geeft men vanaf 1993 ook akoestische concerten in theaters en schouwburgen. De financiële zorgen die het voortbestaan van de groep jarenlang hebben geteisterd zijn hiermee opgelost, en alle uitstaande schulden worden in één klap afbetaald. Ook Amerika lijkt weer te lonken als Deep Purple Golden Earring vraagt op te treden in het voorprogramma van een grote Amerikaanse tournee in 1994. Het aanbod is genereus, maar wordt afgewimpeld. Hoe graag de Golden Earring ook in de Verenigde Staten wil optreden, ze hebben het simpelweg te druk in Nederland, en geboekte optredens afzeggen is uit den boze. Daarbij komt nog dat George Kooymans en kornuiten met reden beducht zijn om in het "golden oldies"-circuit te belanden, ook al is het in de States, en dan nog niet eens als head-liner, maar als support-act. In 1994 verschijnt het semi-akoestische Face it, deels voortbordurend op het grote succes van "Naked Truth", een album met zowel unplugged songs als ook een aantal stevige elektrische tracks, dat live werd opgenomen in de garage van George Kooymans, met een stel vrienden en familie als publiek. Het concept van live een album inspelen is veelbeproefd door de band, die zo poogt de energie van live-optreden te "vangen" op een studio-plaat. De opnames klinken daardoor spontaner, omdat alle leden samen speelt, in tegenstelling tot een album waarbij iedereen zijn instrument afzonderlijk inspeelt en pas in een later stadium alles bij elkaar komt in de eindmix. Het album Lovesweat uit 1995 bevat enkel covers van nummers die de band ooit geïnspireerd hebben en verkoopt beduidend minder. In 1997 is het tijd voor Naked II, opnieuw een doorslaand succes. Inmiddels spinnen Hay en Kooymans ook garen bij het megasucces van hun ontdekking Anouk, die zich eind jaren negentig een van de belangrijkste Nederlandse artiesten mag noemen. In 1999 verschijnt het sterke en degelijke Paradise in Distress. In de pers continu becommentarieerd als een "rockopera in wording". De eeuwwisseling wordt feestelijk luister bijgezet met extra lange jubileumconcerten en de elektronische live-dubbel-cd Last Blast of the Century(2000), opgenomen tijdens deze concerten. Van het laatste jubileumconcert, wederom in de Leidse Groenoordhallen, verschijnt ook een dvd. Het is de eerste live-cd/dvd van de band die officieel uitgebracht wordt sinds 1992. Gedeeltes van de dvd van het laatste concert van de eeuw worden door Veronica uitgezonden op oudjaarsavond 1999. Oudbandleden spelen weer mee, bijvoorbeeld Robert Jan Stips, en ook zijn er een gospelkoortje en een blazerssectie bij om het geheel extra luister mee te geven.

Een nieuw millennium (2000-2009)

In 2000 last de band een sabbatical year in, dat wordt afgesloten met de boven verwachting verkopende compilatie The Devil Made Us Do It (2000). Minder succesvol is het nummer Yes, We're On Fire (2000), dat Golden Earring als officiële tune voor de Olympische Spelen opneemt. Ook verschijnt er een single Miles away from nowhere (2000), dat de tune is van de SBS-televisieserie De Bus.

In 2003 verschijnt het dertigste album van de band, Millbrook USA, waarvoor helemaal naar het plaatsje Millbrook, in het noorden van de staat New York Verenigde Staten is afgereisd, waar collega en vriend van de band Frank Carillo een studio heeft. Carillo speelt en schrijft mee aan dit verrassende album dat eind 2009 door lezers van de Wegener (media)groep dagbladen en internetsites wordt uitgeroepen tot een van de beste platen van de 'Jaren Nul' en op de derde plaats komt. In de plaatselijke diner worden de vier Earrings zowaar herkend als "the guys from Radar Love", en ze geven een spontaan akoestisch optreden met hun twee grootste hits "Radar Love" en "Twilight Zone", waarbij Cesar zich uitleeft op de barkrukken, die hij als drumstel gebruikt.

In februari 2005 komt het nieuwe akoestische livealbum Naked III uit op super audio cd en als live-dvd (opgenomen in de Panama Club te Amsterdam, juni 2004). In mei van het jaar 2005 speelt de Golden Earring na 28 jaar weer op Pinkpop in Landgraaf, voor de derde keer in zijn carrière. Op 3 september 2005 is de Golden Earring te vinden op het Haagse Malieveld waar zij het podium delen met Di-rect en Kane tijdens het Beatstad Festival. De drie bands sluiten samen het festival af met een jam van het Golden Earringnummer "Back home".

Op 3 december 2005 verschijnt het langverwachte boek "Golden Earring". Dit boek was van oorsprong een initiatief van Golden Earringfans Karin en Mechteld Beks. Uitgeverij Pictures Publishers heeft een maar liefst 384 pagina's tellend boek op lp-formaat op de markt gebracht. Het bevat 900 illustraties en vele bekende fotografen werken mee, zoals Patricia Steur, Nico van der Stam, Kees Tabak en Anton Corbijn. Het boek bevat daarnaast veel bijdragen van oud-bandleden, bekende Nederlanders en Golden Earringfans zoals Casper Roos (discografiegedeelte). Het boek wordt gepresenteerd in de Haagse Discotheek Asta voor 1000 fans en vele genodigden. Zij zien de eerste exemplaren van het boek uitgereikt worden aan de band door Freek de Jonge. Daarna speelt Golden Earring nog een concert van een uur, samen met Bertus Borgers en oud-Earringlid Robert Jan Stips. In februari 2006 boekt de band weer een succes als ze voor het eerst sinds 1984 (vervolg van succes in Leiden in de Groenoordhallen) weer spelen in de Ahoy te Rotterdam. Van dit energieke optreden wordt een liveregistratie gemaakt die uitkomt op dvd, "met gratis cd", en een goed beeld geeft van een typisch Earringconcert.

Op 2 december 2006 valt Golden Earring zelfs de eer te beurt weer eens op te treden in Zwitserland en wel in club Z7 bij Bazel. De band chartert een vliegtuig en omdat de landingsrechten op het Zwitserse vliegveld maar beperkt houdbaar zijn wordt het concert een uur vervroegd zodat hetzelfde vliegtuig terug niet gemist wordt. Het Zwitserse publiek weet niet wat ze meemaakt en vraagt zich af hoe het mogelijk is dat een band die al zo lang aan de weg timmert nog steeds zo fris en jeugdig klinkt. Tijd om na te genieten van hun impact als rocklegenden hebben de bandleden nauwelijks; het vliegtuig terug wacht niet, en ook thuis in Nederland is het weer met beide voetjes op de vloer en ervoor gaan.

Ook in de Heineken Music Hall in Amsterdam speelt Golden Earring op 15 december het dak eraf tijdens een besloten optreden en herhaalt dat kunstje schijnbaar moeiteloos op 16 december 2006 in dezelfde HMH waarmee de Golden Earring bewijst nog steeds de absolute top te vormen in de vaderlandse pop- en rockwereld.

Gedurende december 2006 is George Kooymans stoom gaan afblazen bij goede vriend en collega-muzikant Frank Carillo, "Frank the Yank", in Amerika, die meeschreef en -speelde op het album Millbrook USA uit 2003 en ook in 2005 het nummer "What Cha Gonna Do (When The Levee Breaks)" voor Golden Earring schreef. Dit nummer begeleidde Frank als gastmuzikant tijdens het Ahoy-optreden in februari 2006.

Op 10 juni 2007 trad de band op in Keulen voor "Rockpalast", een muziekshow van de Duitse tv-zender WDR, het bewijs dat ook het buitenland Golden Earring nog lang niet vergeten is. Op 15 december 2007 speelde de band F in het voorprogramma tijdens een optreden in de Heineken Music Hall, waar Golden Earring traditioneel haar tournee elk jaar afsluit.

5 februari 2008 gaf de groep opnieuw een concert in Ahoy. Sinds zanger Barry Hay naar Curaçao is verhuisd heeft de band een ander speelschema waarin om de maand optredens plaatsvinden en dan een maand vakantie. Het aantal optredens is zo iets minder, maar er wordt nu meer voor grote zalen gespeeld, zoals Ahoy, waar de band ook in 2011 weer terugkeert met een spectaculaire show.

In september 2008 bracht Barry Hay het soloalbum The Big Band Theory met het Metropole Orkest uit. De cd bevat klassiekers van onder andere de Rolling Stones, Lovin' Spoonful, Blood, Sweat & Tears en Robert Palmer. Het album wordt uitgebracht op het legendarische jazzlabel Blue Note uit New York.

In 2009 speelde de groep naast hun theater en elektrische concerten op diverse festivals waaronder Concert At Sea op de Brouwersdam (80.000 bezoekers) Appelpop in Tiel (170.000 bezoekers) en in Nederlands grootste zalen zoals Ahoy, Heineken Music Hall, Rijnhal en de Rodahal. Opmerkelijk waren de twee concerten in Engeland, in de Shepherds Bush Empire in Londen en in het Ipswich Regent in maart 2009. In Londen keerde de band terug in de zaal waar ze in de jaren zeventig voor de BBC tv-opnames hadden voor het befaamde programma The Old Grey Whistle Test. Het was voor het eerst sinds meer dan 30 jaar dat Golden Earring weer in de UK optrad, en de comeback smaakte naar meer maar de band is niet van plan meer om zichzelf voorbij te rennen en manager Rob Gerritsen kent het klappen van de zweep en houdt alle aanbiedingen van buitenlandse promotors en organisatoren onder de loep. Golden Earring is inmiddels een goed ge-oliede machine en ook een bedrijf geworden waar met vele mensen, wensen en risico's rekening wordt gehouden. Een grote buitenlandse tournee moet voorzichtig gepland worden en heeft alleen zin als er ook tv en radio-optredens aan verbonden zijn.

De Earring kreeg in juni 2009 een Decennium Award van de Stichting Nederlandse Top 40. Ook de George Baker Selection, BZN en 2 Unlimited kregen een Decennium Award. Uit het naslagwerk van de Top 40 blijkt dat de vier acts in de jaren zestig, zeventig, tachtig en negentig de meest succesvolle Nederlandse artiesten waren. De onderscheidingen werden uitgereikt tijdens de lancering van de nieuwe website Top40.nl.De Earring ontving in 2005 ook al een Top 40 Award als langst genoteerde act in de Nederlandse Top 40. Als alle hits van de Haagse band worden opgeteld, staan de Haagse rockers bijna 400 weken genoteerd in de lijst.

Golden Earring (2010-)

Op 2 april 2010 bracht George Kooymans samen met Frank Carillo de plaat On Location uit die positief ontvangen werd in de pers, en toeren Kooymans/Carillo door het land. Ook de overige Earrings doen solo-uitstapjes in het theater en festivalcircuit zoals Cesar met zijn frivole drumshow Drumbonen en Kaneelstokken.

Ook in 2010 en 2011 bleef Golden Earring toeren door het hele land in theaters en de grootste concertzalen, maar werden er na het traditioneel groots opgezette concert in de Rotterdamse Ahoy op 20 februari 2010 minder concerten gepland. In december 2010 werden optredens in de Heineken Music Hall in Amsterdam en 013 in Tilburg en WTC Expo in Leeuwarden verplaatst naar 2011 wegens stembandproblemen van George Kooymans. Tot 23 april 2011 werden alle concerten afgelast en later ingehaald, nadat Kooymans stem weer goed was. De geplande opnames voor een nieuw album, dat zou worden opgenomen in de befaamde Abbey Road Studios, werden ook afgezegd.

Om ook op de bühne een voller geluid neer te kunnen zetten, werd in april 2011 toetsenist en zanger Jan Rooymans gevraagd om de band te komen versterken. Hij speelde ook op het nieuwe studioalbum van Golden Earring. Later in de zomer van 2011 werd dit album, Tits 'n Ass, live opgenomen in de State of the Ark Studio's in Londen met de van onder andere de Rolling Stones bekende producer Chris Kimsey. Tits 'n Ass is het 25e studioalbum voor de groep en, verzamelalbums meegerekend, hun 45e album. Dit nieuwste studioalbum werd op 11 mei 2012 uitgebracht en is het vijfde album dat op nummer 1 kwam in de Nederlandse hitlijsten.

Op 4 december 2015 verscheen de ep The Hague en de single Je Regrette ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de band.

Belang en invloed van Golden Earring

Golden Earring is vanaf het begin internationaal georiënteerd. De tweede single That Day wordt in de Pye Studios te Londen opgenomen, waar ook Led Zeppelin, Rolling Stones en Jimi Hendrix vaste klant zijn. Een mijlpaal voor Nederlandse popmuziek in 1966. Voor promotiedoeleinden reizen The Golden Earrings in 1967 naar Stockholm om aldaar in een weekend wat foto's te schieten, leuk voor de tienerblaadjes, en nog leuker voor de band, die weliswaar in Zweden was, maar daar geen noot gespeeld heeft. Volgens hetzelfde recept, uit de koker van manager van het eerste uur Freddy Haayen, wordt Parijs aangedaan voor een fotosessie bij onder andere de Eiffeltoren. Als de "Beatles aan de Noordzee" twee jaar later het plafond van de Nederlandse hitparade hebben bereikt laaien buitenlandse aspiraties op. In de zomer van 1969, het jaar van Woodstock, het jaar waarin de flowerpower op haar hoogtepunt was, vertrekt de groep naar de Verenigde Staten voor een coast-to-coasttournee met optredens in de befaamde Fillmore East in New York waar alle grote namen uit de muziekwereld optraden, zoals The Doors, Santana, J. Geils Band en Janis Joplin. Vervolgens speelt Golden Earring een reeks concerten in onder andere The Fillmore West, een nog steeds bestaande beroemde muziekclub in San Francisco, Detroits Grande Ballroom, TheVillage Gate in New York en de nog steeds beroemde Whisky a Go Go op de Sunset Strip in West Hollywood bij Los Angeles. De band was support act voor onder andere Joe Cocker, B.B. King en John Lee Hooker. Ook in 1969 werd er een inmiddels legendarische concertfilm gemaakt, met onder andere Rinus Gerritsens bassolo, die ook tijdens de Amerikaanse concerten een hoogtepunt vormden. Jimi Hendrix was zeer van onder de indruk van Rinus en wilde hem hebben in zijn Jimi Hendrix Experience. Rinus hoorde hier pas van toen Golden Earring al lang en breed terug was in Nederland met een bagage vol ideeën. Ze raken geïnspireerd door The Doors en Led Zeppelin, wat te horen is op het album Eight Miles High. Vooral de live versie van het titelnummer maakt indruk. Vanaf "Back Home" (1970) laten de heren een nieuw geluid horen wat hen de toonaangevende vaderlandse rockband van begin jaren zeventig maakt.

Intussen schrijft Kooymans ook hits van andere artiesten, zoals Bojoura en Earth and Fire. Rond 1970 lijkt de gitarist met zijn betrokkenheid de spil van de Nederlandse rockscene. Met Radar Love openen voor zijn eigen band de Amerikaanse deuren zich. Opnieuw betekenen de tournees midden jaren zeventig een bassin vol ideeën die ze in Nederland introduceren, zoals revolutionaire geluidstechnieken (bijvoorbeeld quadrofonie). In het buitenland proberen ze de laatste trends te volgen en hun verworven markt te handhaven - wat gedeeltelijk lukt. Golden Earring heeft tussen 1969 en 1984 10 grote tournees door de Verenigde Staten gedaan van drie maanden elk en heeft in meer dan 40 staten concerten gegeven; iets wat tot nog toe door geen Nederlandse act is geëvenaard.

In de jaren tachtig geeft Golden Earring met name de toon aan op het gebied van de dan laatste ontwikkeling binnen de popmuziek, de videoclip. Dick Maas regisseert voor "Twilight Zone" en "When the Lady Smiles" baanbrekende filmpjes. Golden Earring dankt mede zijn comeback eraan. Muzikaal gezien is de groep vanaf de jaren tachtig eerder een trendvolger (vergelijk met het dansritme van "Twilight Zone", de rapinvloeden op "N.E.W.S.").

In de jaren negentig is de pioniersrol volledig uitgespeeld. Wel staan de 'godfathers' van de Nederlandse rock, Hay en Kooymans, in de jaren tachtig en negentig steeds vaker aan de wieg van menig nieuwe carrière. Die van Anouk spreekt het meest tot de verbeelding. George Kooymans en Barry Hay schrijven liedjes voor haar debuutalbum Together Alone, en produceren ook dit debuut in Kooymans' eigen studio in Rijkevorsel, België.

Vele collega-muzikanten geven aan dat ze de Golden Earring waarderen, zoals de Rolling Stones en U2 die tijdens concerten in Nederland vaak "Radar Love" spelen. Steve Harris van Iron Maiden is al jaren een trouwe fan van de Golden Earring en zijn band heeft dan ook het Earringnummer "Kill Me (Ce Soir)" gecoverd en op de plaat gezet. Ook in vele reclamespotjes en speelfilms in Nederland en de VS worden nummers van de Golden Earring gebruikt, meestal hun grootste internationale hit "Radar Love", dat inmiddels door meer dan driehonderd artiesten vertolkt is.

In 2008 werd het nummer "When the Lady Smiles" een van de campagneliedjes van Hillary Clinton. Eerder had echtgenoot Bill Clinton tijdens de voorverkiezingen in 1992 in de VS de hitsingle "Radar Love" al gebruikt.

Madurodam en Almere

In 2009 kreeg Golden Earring een plaatsje in Madurodam. Hier was een voorstelling te zien van een festivalterrein met Golden Earring op de bühne. De bezoekers konden kiezen uit drie nummers van de band: "Radar Love", "Twilight Zone" en "When the Lady Smiles". Bij de grote verbouwing van Madurodam in 2012 moest de Earring plaatsmaken voor Armin van Buuren.

Sinds oktober 1991 kent Almere de Golden Earringstraat. De groepsleden waren bij de onthulling.

Back Home: 50-jarig jubileum

Het Haags Historisch Museum wijdde van 3 september 2011 tot en met 26 februari 2012 een tentoonstelling aan Golden Earring. Deze tentoonstelling, 'Golden Earring - Back Home', schetste een beeld van vijftig jaar Golden Earring, aan de hand van tal van singles, lp’s, posters, T-shirts, instrumenten en portretten. Er was aandacht voor de muziek zelf en ook werd het Haagse uitgaansleven in de jaren 60 en 70 belicht. De tentoonstelling werd voorbereid in samenwerking met Museum RockArt. Gastconservator was Jaap Schut.

"Golden Earring, De Amerikaanse Droom"

In oktober 2012 verschijnt het boek "Golden Earring, De Amerikaanse Droom", van auteurs Robert Haagsma en Jeroen Ras. In het boek wordt gedetailleerd beschreven hoe de band vanaf de jaren zestig probeert Amerika te veroveren, iets wat in 1974 lukt met "Radar Love". De hoogtepunten en diepe dalen worden beschreven, mede aan de hand van herinneringen van directbetrokkenen, onder wie bassist Rinus Gerritsen.

Prijzen (selectie)

• 1973: NME Awards, Most promising name
• 1974: NME Awards, voor Radar love
• 1974: Conamus Exportprijs
• 1983: Conamus Exportprijs
• 1966: Edison
• 1970: Edison
• 1985: Edison
• 1999: Edison (oeuvreprijs)
• 2013: Edison

Discografie

Albums

Album(s) met hitnoteringen in de Nederlandse Album Top 20/50/75/100	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste  positie	Aantal  weken	Opmerkingen
Just Ear-rings *	1965	-
Winter-Harvest *	1967	-
Greatest Hits *	1968	-			Verzamelalbum
Miracle Mirror *	1968	-
On the Double *	1969	12-04-1969	6	19
Eight Miles High	1969	06-12-1969	5	13
Golden Earring	1970	05-09-1970	1(6wk)	13
Greatest Hits, vol. 2	1971	07-08-1971	39	5	Verzamelalbum
Seven Tears	1971	11-09-1971	1(5wk)	10
Together	1972	24-06-1972	6	5
Moontan	1973	08-09-1973	1(1wk)	10
Switch	1975	15-3-1975	1(1wk)	11
The Best Of Golden Earring - 10 Years 20 Hits	1975	16-08-1975	1(1wk)	9	Verzamelalbum
To the Hilt	1976	14-02-1976	3	7
Contraband	1976	11-12-1976	10	6
Live	1977	20-08-1977	1(1wk)	13	Livealbum
Grab It for a Second	1978	23-09-1978	13	8
No Promises...No Debts	1979	14-07-1979	2	9
Prisoner of the Night	1980	04-10-1980	7	7
2nd Live	1981	23-05-1981	2	14	Livealbum
Golden Earring's Greatest Hits 3	1981	26-09-1981	23	5	Verzamelalbum
Cut	1982	18-09-1982	1(1wk)	15
N.E.W.S.	1984	03-03-1984	1(2wk)	22
Something Heavy Going Down	1984	01-12-1984	26	6	Livealbum
The Hole	1986	17-05-1986	5
The Very Best of 1965-1988	1988	26-03-1988	4	16	Verzamelalbum
The Very Best of 1976-1988 Volume 2	1988	02-04-1988	19	10	Verzamelalbum
Keeper of the Flame	1989	13-05-1989	11	15
Bloody Buccaneers	1991	04-05-1991	3	19
The Complete Single Collection	1992	14-03-1992	6	15	Verzamelalbum
The Naked Truth	1992	21-11-1992	2	113	Livealbum / 3× Platina
Face It	1994	12-11-1994	6	15
Love Sweat	1995	16-12-1995	17	15
Naked II	1997	27-09-1997	2	38	Livealbum
The Complete Naked Truth	1998	04-04-1998	6	61	Livealbum
Paradise in Distress	12-04-1999	03-04-1999	5	14
Last Blast of the Century	1999	15-01-2000	4	16	Livealbum
The Devil Made Us Do It - 35 years	22-09-2000	11-11-2000	2	53	Verzamelalbum
Fully Naked	2000	24-02-2001	92	5	Livealbum
Millbrook U.S.A.	02-03-2003	01-03-2003	2	12
Naked III - Live at the Panama	25-02-2005	05-03-2005	3	17	Livealbum
Collected	03-04-2009	11-04-2009	14	28	Verzamelabum
From Heaven From Hell	02-03-2012	10-03-2012	85	1
Tits 'n Ass	11-05-2012	19-05-2012	1(2wk)	29	Goud
The Golden Years Of Dutch Pop Music *	2015	04-04-2015	95	1	Verzamelalbum
50 Years Anniversary Album	2015	21-11-2015	26	9	Verzamelalbum
The Hague [ep]	04-12-2015	12-12-2015	5	10	Minialbum
The Hague / Five Zero	2016	02-07-2016	9	5	Minialbum + dvd
Complete Studio Recordings	2017	25-02-2017	13	1	Verzamelalbum

Album(s) met hitnoteringen in de Vlaamse Ultratop 50/100	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste  positie	Aantal  weken	Opmerkingen
Tits 'n Ass	2012	19-05-2012	55	14
Collected	2012	08-09-2012	27	14
50 Years Anniversary Album	2015	21-11-2015	99	5	Verzamelalbum
The Hague [ep]	2015	12-12-2015	94	2	Minialbum
The Hague / Five Zero	2016	02-07-2016	128	2	Minialbum + dvd
Complete Studio Recordings	2017	25-02-2017	82	1	Verzamelalbum

Singles

Single(s) met hitnoteringen in de Nederlandse Top 40	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste  positie	Aantal  weken	Opmerkingen
Please go *	1965	25-09-1965	10	20
That day *	1966	29-01-1966	2	15
If you leave me *	1966	14-05-1966	9	10
Daddy buy me a girl *	1966	10-09-1966	12	10
Don't run too far *	1966	12-11-1966	14	8
In my house *	1967	01-04-1967	10	10
Sound of the screaming day *	1967	22-07-1967	4	13
Together we live together we love *	1967	28-10-1967	6	8
I've just lost somebody *	1968	06-04-1968	7	8
Dong-dong-diki-digi-dong *	1968	27-07-1968	1(1wk)	13
Just a little bit of peace in my heart *	1968	16-11-1968	2	10
Where will I be *	1969	28-06-1969	7	8	Nr. 7 in de Single Top 100
Another 45 miles	1969	13-12-1969	3	9	Nr. 3 in de Single Top 100
Back home	1970	18-07-1970	1(5wk)	20	Nr. 1 in de Single Top 100 / Nr. 1 in jaarlijst van de Single Top 100 van 1970
Holy holy life	1971	06-02-1971	5	9	Nr. 3 in de Single Top 100
She flies on strange wings	1971	02-10-1971	4	11	Nr. 4 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Buddy Joe	1972	13-05-1972	4	9	Nr. 3 in de Single Top 100
Stand by me	1972	23-09-1972	10	7	Nr. 8 in de Single Top 100
Radar love	1973	25-08-1973	1(3wk)	13	Nr. 1 in de Single Top 100
Instant poetry	1974	27-04-1974	3	9	Nr. 3 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Ce soir	1975	01-03-1975	5	8	Nr. 6 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Sleepwalkin'	1976	24-01-1976	5	8	Nr. 7 in de Single Top 100
To the hilt	1976	15-05-1976	tip16	-
Bombay	1976	11-12-1976	7	9	Nr. 7 in de Single Top 100
Just like Vince Taylor / Radar love (Live)	1977	01-10-1977	30	4	Nr. 30 in de Single Top 100
Movin' down life	1978	14-10-1978	27	7
Weekend love	1979	02-06-1979	3	13	Nr. 4 in de Single Top 100 / Alarmschijf
I do rock-'n-roll	1979	15-12-1979	29	5	Nr. 18 in de Single Top 100
Long blond animal	1980	20-09-1980	19	7	Nr. 15 in de Single Top 100
No for an answer	1980	29-11-1980	tip2	-	Nr. 36 in de Single Top 100
Slow down	1981	13-06-1981	tip19	-
Twilight zone	1982	28-08-1982	1(2wk)	10	Nr. 2 in de Single Top 100 / Alarmschijf
The devil made me do it	1982	25-12-1982	16	7	Nr. 15 in de Single Top 100
When the lady smiles	1984	11-02-1984	1(2wk)	10	Nr. 1 in de Single Top 100
Clear night, moonlight	1984	21-04-1984	11	6	Nr. 6 in de Single Top 100 / Alarmschijf
N.E.W.S.	1984	16-06-1984	tip8	-	Nr. 48 in de Single Top 100
Something heavy going down	1984	01-12-1984	33	3	Nr. 22 in de Single Top 100
Quiet eyes	1986	03-05-1986	9	8	Nr. 9 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Why do I	1986	02-08-1986	tip4	-	Nr. 37 in de Single Top 100
They dance	1986	20-12-1986	tip16	-
My killer, my shadow	1988	12-03-1988	24	5	Nr. 31 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Turn the world around	1989	22-04-1989	10	8	Nr. 8 in de Single Top 100 / Alarmschijf
Distant love	1989	-			Nr. 73 in de Single Top 100
Going to the run	1991	20-04-1991	3	10	Nr. 4 in de Single Top 100
Temporary madness	1991	10-08-1991	26	3	Nr. 32 in de Single Top 100
Pouring my heart out again	1991	23-11-1991	tip10	-	Nr. 51 in de Single Top 100
I can't sleep without you (Live)	1992	21-11-1992	21	5	Nr. 29 in de Single Top 100
Another 45 miles (Live)	1993	06-03-1993	25	5	Nr. 23 in de Single Top 100
Long blond animal (Live)	1993	10-07-1993	30	4	Nr. 23 in de Single Top 100
As long as the wind blows (Live)	1993	20-11-1993	34	3	Nr. 30 in de Single Top 100
Hold me now	1994	29-10-1994	11	7	Nr. 12 in de Single Top 100
Johnny make believe	1995	14-01-1995	tip11	-	Nr. 43 in de Single Top 100
Angel	1995	29-04-1995	tip12	-
This wheel's on fire	1996	03-02-1996	tip10	-
Burning stuntman	1997	30-08-1997	19	4	Nr. 26 in de Single Top 100
The devil made me do it (Live)	1998	17-01-1998	tip3	-	Nr. 62 in de Single Top 100
Paradise in distress	1999	13-03-1999	24	3	Nr. 29 in de Single Top 100
Whisper in a crowd	1999	14-08-1999	tip7	-	Nr. 74 in de Single Top 100
Miles away from nowhere	2000	-			Nr. 79 in de Single Top 100
Yes! We're on fire	2000	-			Nr. 55 in de Single Top 100
Albino moon	2003	15-02-2003	31	3	Nr. 16 in de Single Top 100
A sound I never heard	2003	-			Nr. 50 in de Single Top 100
I've just lost somebody (Live)	2005	19-02-2005	13	4	Nr. 5 in de Single Top 100
Angel (Live)	2005	28-05-2005	tip11	-	Nr. 18 in de Single Top 100
Still got the keys to my first Cadillac	2012	-			Nr. 17 in de Single Top 100
Je Regrette	04-12-2015	-

Single(s) met hitnoteringen in in de Vlaamse Ultratop 50	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste  positie	Aantal  weken	Opmerkingen
Back home	1970	-			Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
Holy holy life	1971	-			Nr. 10 in de Radio 2 Top 30
Buddy Joe	1972	-			Nr. 4 in de Radio 2 Top 30
Radar love	1973	-			Nr. 4 in de Radio 2 Top 30
Instant poetry	1974	-			Nr. 7 in de Radio 2 Top 30
Ce soir	1975	-			Nr. 20 in de Radio 2 Top 30
Sleepwalkin'	1976	-			Nr. 13 in de Radio 2 Top 30
Bombay	1976	-			Nr. 4 in de Radio 2 Top 30
Movin' down life	1978	-			Nr. 26 in de Radio 2 Top 30
Weekend love	1979	-			Nr. 9 in de Radio 2 Top 30
Long blond animal	1980	-			Nr. 14 in de Radio 2 Top 30
Twilight zone	1982	-			Nr. 4 in de Radio 2 Top 30
The devil made me do it	1983	-			Nr. 20 in de Radio 2 Top 30
When the lady smiles	1984	-			Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
Clear night, moonlight	1984	-			Nr. 13 in de Radio 2 Top 30
Turn the world around	1989	-			Nr. 26 in de Radio 2 Top 30
Going to the run	1991	-			Nr. 27 in de Radio 2 Top 30
What do I know about love	2012	25-08-2012	tip100*

Radio 2 Top 2000

Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000	'99	'00	'01	'02	'03	'04	'05	'06	'07	'08	'09	'10	'11	'12	'13	'14	'15	'16	'17	'18	'19	'20	'21	'22	'23
Another 45 miles	-	-	227	350	262	276	211	202	287	237	227	209	237	221	247	311	301	231	234
Back home	610	476	585	868	604	766	564	627	845	655	810	719	1011	734	995	1140	1302	1235	1291
Bombay	-	707	-	1420	1289	1236	1457	1237	1354	1325	1627	1622	1456	1471	1598	1904	1882	1826	1946
Buddy Joe	1338	1420	1317	1660	1559	1904	1945	1747	1918	1734	1875	1954	-	1922	-	-	-	-	-
Dong-dong-diki-digi-dong*	-	1550	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Going to the run	-	-	-	-	-	-	-	-	702	-	703	696	648	536	471	553	564	592	529
Hold me now	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1777	1836	1867	-	-	-	-
Holy holy life	-	1497	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
I've just lost somebody*	-	-	-	-	-	-	799	616	842	1075	952	1041	1025	1437	1300	1498	1587	1865	1812
Just a little bit of peace in my heart*	254	225	361	218	245	272	257	273	436	282	323	353	392	549	419	517	598	631	685
Please go*	-	-	1868	1766	1639	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Radar love	23	21	21	27	27	12	13	16	23	17	24	16	18	18	24	26	31	22	21
She flies on strange wings	-	374	326	334	361	490	473	414	657	460	570	617	574	709	656	711	823	967	926
Sleepwalkin'	-	1632	-	-	-	-	-	-	1928	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Sound of the screaming day*	661	896	1075	799	1175	1087	897	981	1425	1079	1075	1024	1160	1766	1371	1513	1737	1695	1964
That day*	1181	1193	1697	1504	1758	1886	1744	1754	-	1912	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Twilight zone	155	118	117	141	174	160	171	178	240	167	289	277	259	341	305	365	371	324	306
Weekend love	-	979	795	1181	1303	1037	1369	1144	1345	1203	1522	1582	1444	1714	1552	1539	1794	1545	1834
When the lady smiles	43	52	84	89	98	96	81	111	165	109	136	135	138	177	146	161	161	115	119

Met * uitgebracht als The Golden Earrings

Dvd's

Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste  positie	Aantal  weken	Opmerkingen
Last blast of the century	2000	04-03-2000	3	12
Don't stop the show	2002	14-09-2002	4	5
The naked truth	2002	07-12-2002	10	7
The devil made us do it - 35 years - 27 clips	2002	14-12-2002	11	14
Naked II	2004	14-02-2004	20	3
Naked III - Live at the Panama	2005	05-03-2005	1(4wk)	17
Live from the Twilight zone	2005	20-08-2005	7	8
Live in Ahoy 2006	2006	25-11-2006	2	21
Five zero at the ziggo dome 12-12*2015	2016	02-07-2016	1(1wk)	67

Boeken

• The Story of Golden Earring, 2005 - Songs, Snaren en Gitaren, George Kooymans de muzikale kracht achter de songs van Golden Earring, 2015 ISBN 9789073187863

Externe links

• Officiële website
• Golden Earring Museum
• Golden Earring Discografie

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties