Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Laurentius (tegenpaus): verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
k (Mendelo heeft pagina Laurentius van Rome hernoemd naar Laurentius (tegenpaus): met Laurentius van Rome bedoelt men gewoonlijk de heilig verklaarde diaken, overleden in 258) |
||
| (4 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven) | |||
| Regel 2: | Regel 2: | ||
| afbeelding = | | afbeelding = | ||
| naam = Laurentius | | naam = Laurentius | ||
| echte naam = | | echte naam = waarschijnlijk Caelius | ||
| geboren = ? | | geboren = ? | ||
| overleden = 508 | | overleden = 508 | ||
| Regel 8: | Regel 8: | ||
| gelijktijdig = [[Symmachus]] | | gelijktijdig = [[Symmachus]] | ||
}} | }} | ||
'''Laurentius''' (waarschijnlijk Caelius) bekleedde van 22 november 498 tot februari 499 en van 501 tot 506 de functie van bisschop van Rome naast [[Symmachus (paus)|Symmachus]]. Hij wordt in de Rooms-Katholieke Kerk als tegenpaus gerekend. | '''Laurentius''' (waarschijnlijk Caelius) bekleedde van 22 november 498 tot februari 499 en van 501 tot 506 de functie van bisschop van Rome naast [[Symmachus (paus)|Symmachus]]. Hij wordt in de [[Rooms-Katholieke Kerk]] als tegenpaus gerekend. | ||
Laurentius was de hoofdpriester van de kerk van Santa Prassede. Na het overlijden van paus [[Anastasius II]] op 19 november 498, werden op 22 november 498 zowel Laurentius als [[Symmachus (paus)|Symmachus]] tot bisschop van Rome verkozen, na een omstreden verkiezing die gekenmerkt was door corruptie. Laurentius had weliswaar een minderheid aan zijn zijde, maar werd ondersteund door keizer Anastasius van | ==Kerkelijke loopbaan== | ||
Laurentius was de hoofdpriester van de kerk van Santa Prassede. Na het overlijden van paus [[Anastasius II]] op 19 november 498, werden op 22 november 498 zowel Laurentius als [[Symmachus (paus)|Symmachus]] tot bisschop van Rome verkozen, na een omstreden verkiezing die gekenmerkt was door corruptie. Laurentius had weliswaar een minderheid aan zijn zijde, maar werd ondersteund door keizer [[Anastasius I Dicorus|Anastasius van Byzantium]], en door de Romeinse senaat en adel. Met de steun van de Oostgotische koning [[Theoderik de Grote]], werd hij als bisschop van Rome geïnstalleerd in het Lateraanse Paleis. | |||
Laurentius wou een oplossing voor het [[acaciaanse schisma]] dat reeds sinds 484 aan de gang was, en stond tegemoetkomend tegenover [[Constantinopel]]. Symmachus daarentegen deed geen enkele toegeving tegenover Constantinopel. Omdat de beide standpunten tegenstrijdig waren, riepen beide kandidaat-bisschoppen van Rome de hulp in van de ariaanse koning Theoderik. | Laurentius wou een oplossing voor het [[acaciaanse schisma]] dat reeds sinds 484 aan de gang was, en stond tegemoetkomend tegenover [[Constantinopel]]. Symmachus daarentegen deed geen enkele toegeving tegenover Constantinopel. Omdat de beide standpunten tegenstrijdig waren, riepen beide kandidaat-bisschoppen van Rome de hulp in van de [[arianisme|ariaanse]] koning [[Theoderik I|Theoderik]]. | ||
Aangezien Theoderik niet wenste dat de invloed van de Byzantijnse keizer zich in Rome zou uitbreiden, trok hij zijn steun aan Laurentius terug en liet Symmachus in 499 als enige bisschop van Rome erkennen. Laurentius werd uit Rome verwijderd en kreeg als alternatief het bisdom Nuceria (Noukerias) in Campania aangeboden. Volgens het [[Liber Pontificalis]] gaf Symmachus deze bisschopszetel aan Laurentius uit welwillendheid. Een andere tekst, bekend als het ''laurentiaans fragment'', stelt het zo voor dat Laurentius onder ernstige bedreigingen met geweld naar Nuceria werd uitgewezen. Hoe dan blijkt uit het feit dat Aprilis in 502 bisschop van Nuceria was, dat Laurentius ofwel nooit de bisschopszetel had aangenomen ofwel spoedig was afgezet. | Aangezien Theoderik niet wenste dat de invloed van de Byzantijnse keizer zich in Rome zou uitbreiden, trok hij zijn steun aan Laurentius terug en liet Symmachus in 499 als enige bisschop van Rome erkennen. Laurentius werd uit Rome verwijderd en kreeg als alternatief het bisdom Nuceria (Noukerias) in Campania aangeboden. Volgens het [[Liber Pontificalis]] gaf Symmachus deze bisschopszetel aan Laurentius uit welwillendheid. Een andere tekst, bekend als het ''laurentiaans fragment'', stelt het zo voor dat Laurentius onder ernstige bedreigingen met geweld naar Nuceria werd uitgewezen. Hoe dan ook blijkt uit het feit dat Aprilis in 502 bisschop van Nuceria was, dat Laurentius ofwel nooit de bisschopszetel had aangenomen ofwel spoedig was afgezet. | ||
Aanhangers van Laurentius, onder wie de senator Festus, hielden het schisma in stand. Symmachus’ naam werd in schandalen verwikkeld, mogelijk door een lastercampagne, op touw gezet door Festus. Via de diaken Hepidius, de persoonlijke arts van de koning, kon men koning Theoderik aanzetten om een uitspraak te doen in deze kwestie. | Aanhangers van Laurentius, onder wie de senator Festus, hielden het [[schisma]] in stand. Symmachus’ naam werd in schandalen verwikkeld, mogelijk door een lastercampagne, op touw gezet door Festus. Via de diaken Hepidius, de persoonlijke arts van de koning, kon men koning Theoderik aanzetten om een uitspraak te doen in deze kwestie. | ||
Theoderik benoemde Altinus, bisschop van Venetië, als regent, om het probleem in 502 door een synode op te lossen. De synode onder Altinus besliste in het voordeel van Laurentius, die daarop zijn functie als bisschop van Rome uitoefende gedurende een periode van vier jaar die ook bekend staat als het laurentiaanse schisma. | Theoderik benoemde Altinus, bisschop van Venetië, als regent, om het probleem in 502 door een synode op te lossen. De synode onder Altinus besliste in het voordeel van Laurentius, die daarop zijn functie als bisschop van Rome uitoefende gedurende een periode van vier jaar die ook bekend staat als het laurentiaanse schisma. | ||
Vanaf 502 tot 506 kwam het regelmatig tot relletjes tussen de voorstanders van Symmachus en van Laurentius. | Vanaf 502 tot 506 kwam het regelmatig tot relletjes tussen de voorstanders van Symmachus en van Laurentius. | ||
Dankzij de steun van vele bisschoppen en de interventie van de diaken [[Dioscurus]] van Alexandrië bij | Dankzij de steun van vele bisschoppen en de interventie van de diaken [[Dioscurus]] van Alexandrië bij Theoderik, verklaarde een concilie op 23 oktober en 6 november dat Symmachus onschuldig was. Enkel Symmachus werd door Theoderik erkend. | ||
Laurentius trok zich terug naar een landhuis buiten Rome, eigendom van senator Festus, waar hij in 506 overleed. | Laurentius trok zich terug naar een landhuis buiten Rome, eigendom van senator Festus, waar hij in 506 overleed. | ||
| Regel 28: | Regel 29: | ||
{{navigatie pausen}} | {{navigatie pausen}} | ||
[[Categorie: Tegenpaus]] | [[Categorie: Tegenpaus]] | ||
[[Categorie: Bisschop van Rome]] | |||
Huidige versie van 15 feb 2023 om 00:49
| Laurentius | ||
| waarschijnlijk Caelius ? – 508 | ||
| ||
| Zie Lijst van pausen | ||
| Periode | november 498 – februari 499 501 – 506 | |
| Gelijktijdig met | Symmachus | |
Laurentius (waarschijnlijk Caelius) bekleedde van 22 november 498 tot februari 499 en van 501 tot 506 de functie van bisschop van Rome naast Symmachus. Hij wordt in de Rooms-Katholieke Kerk als tegenpaus gerekend.
Kerkelijke loopbaan
Laurentius was de hoofdpriester van de kerk van Santa Prassede. Na het overlijden van paus Anastasius II op 19 november 498, werden op 22 november 498 zowel Laurentius als Symmachus tot bisschop van Rome verkozen, na een omstreden verkiezing die gekenmerkt was door corruptie. Laurentius had weliswaar een minderheid aan zijn zijde, maar werd ondersteund door keizer Anastasius van Byzantium, en door de Romeinse senaat en adel. Met de steun van de Oostgotische koning Theoderik de Grote, werd hij als bisschop van Rome geïnstalleerd in het Lateraanse Paleis.
Laurentius wou een oplossing voor het acaciaanse schisma dat reeds sinds 484 aan de gang was, en stond tegemoetkomend tegenover Constantinopel. Symmachus daarentegen deed geen enkele toegeving tegenover Constantinopel. Omdat de beide standpunten tegenstrijdig waren, riepen beide kandidaat-bisschoppen van Rome de hulp in van de ariaanse koning Theoderik.
Aangezien Theoderik niet wenste dat de invloed van de Byzantijnse keizer zich in Rome zou uitbreiden, trok hij zijn steun aan Laurentius terug en liet Symmachus in 499 als enige bisschop van Rome erkennen. Laurentius werd uit Rome verwijderd en kreeg als alternatief het bisdom Nuceria (Noukerias) in Campania aangeboden. Volgens het Liber Pontificalis gaf Symmachus deze bisschopszetel aan Laurentius uit welwillendheid. Een andere tekst, bekend als het laurentiaans fragment, stelt het zo voor dat Laurentius onder ernstige bedreigingen met geweld naar Nuceria werd uitgewezen. Hoe dan ook blijkt uit het feit dat Aprilis in 502 bisschop van Nuceria was, dat Laurentius ofwel nooit de bisschopszetel had aangenomen ofwel spoedig was afgezet.
Aanhangers van Laurentius, onder wie de senator Festus, hielden het schisma in stand. Symmachus’ naam werd in schandalen verwikkeld, mogelijk door een lastercampagne, op touw gezet door Festus. Via de diaken Hepidius, de persoonlijke arts van de koning, kon men koning Theoderik aanzetten om een uitspraak te doen in deze kwestie.
Theoderik benoemde Altinus, bisschop van Venetië, als regent, om het probleem in 502 door een synode op te lossen. De synode onder Altinus besliste in het voordeel van Laurentius, die daarop zijn functie als bisschop van Rome uitoefende gedurende een periode van vier jaar die ook bekend staat als het laurentiaanse schisma. Vanaf 502 tot 506 kwam het regelmatig tot relletjes tussen de voorstanders van Symmachus en van Laurentius.
Dankzij de steun van vele bisschoppen en de interventie van de diaken Dioscurus van Alexandrië bij Theoderik, verklaarde een concilie op 23 oktober en 6 november dat Symmachus onschuldig was. Enkel Symmachus werd door Theoderik erkend.
Laurentius trok zich terug naar een landhuis buiten Rome, eigendom van senator Festus, waar hij in 506 overleed.
Namen van de in het „Annuario Pontifico” als tegenpaus genoemde pausen staan cursief tussen haakjes.
Petrus • Linus • Anacletus I • Clemens I • Evaristus • Alexander I • Sixtus I • Telesforus • Hyginus • Pius I • Anicetus • Soter • Eleutherus • Victor I • Zefyrinus • Calixtus I • (Hippolytus) • Urbanus I • Pontianus • Anterus • Fabianus • Cornelius • (Novatianus) • Lucius I • Stefanus I • Sixtus II • Dionysius • Felix I • Eutychianus • Cajus • Marcellinus • Marcellus I • Eusebius • Miltiades • Silvester I • Marcus • Julius I • Liberius • (Felix (II)) • Damasus I • (Ursinus) • Siricius • Anastasius I • Innocentius I • Zosimus • Bonifatius I • (Eulalius) • Celestinus I • Sixtus III • Leo I • Hilarius • Simplicius • Felix II • Gelasius I • Anastasius II • Symmachus • (Laurentius) • Hormisdas • Johannes I • Felix III • Bonifatius II • (Dioscurus) • Johannes II • Agapetus I • Silverius • Vigilius • Pelagius I • Johannes III • Benedictus I • Pelagius II • Gregorius I • Sabinianus • Bonifatius III • Bonifatius IV • Deusdedit (Adeodatus I) • Bonifatius V • Honorius I • Severinus • Johannes IV • Theodorus I • Martinus I • (Eugenius I) • Eugenius I • Vitalianus • Adeodatus II • Donus • Agatho • Leo II • Benedictus II • Johannes V • Conon • (Theodorus (II)) • (Paschalis (I)) • Sergius I • Johannes VI • Johannes VII • Sisinnius • Constantinus I • Gregorius II • Gregorius III • Zacharias • Stefanus (II) • Stefanus II (III) • Paulus I • (Constantinus II) • (Filippus) • Stefanus III (IV) • Hadrianus I • Leo III • Stefanus IV (V) • Paschalis I • Eugenius II • Valentinus • Gregorius IV • (Johannes (VIII)) • Sergius II • Leo IV • Benedictus III • (Anastasius (III)) • Nicolaas I • Hadrianus II • Johannes VIII • Marinus I • Hadrianus III • Stefanus V (VI) • Formosus • Bonifatius VI • Stefanus VI (VII) • Romanus • Theodorus II • Johannes IX • Benedictus IV • Leo V • (Christoforus) • (Sergius III) • Sergius III • Anastasius III • Lando • Johannes X • Leo VI • Stefanus VII (VIII) • Johannes XI • Leo VII • Stefanus VIII (IX) • Marinus II • Agapetus II • Johannes XII • Leo VIII • (Benedictus V) • Johannes XIII • Benedictus VI • (Bonifatius VII) • Benedictus VII • Johannes XIV • Johannes XV • Gregorius V • (Johannes XVI) • Silvester II • Johannes XVII • Johannes XVIII • Sergius IV • Benedictus VIII • (Gregorius (VI)) • Johannes XIX • Benedictus IX • Silvester III • Benedictus IX • Gregorius VI • Clemens II • Benedictus IX • Damasus II • Leo IX • Victor II • Stefanus IX • (Benedictus X) • Nicolaas II • Alexander II • (Honorius II) • Gregorius VII • (Clemens (III)) • Victor III • Urbanus II • Paschalis II • (Theodoricus) • (Albertus) • (Silvester (IV)) • Gelasius II • (Gregorius (VIII)) • Calixtus II • Honorius II • (Celestinus (II)) • Innocentius II • (Anacletus II) • (Victor (IV) (Gregorius)) • Celestinus II • Lucius II • Eugenius III • Anastasius IV • Hadrianus IV • Alexander III • (Victor (IV) (Octavianus)) • (Paschalis (III)) • (Calixtus (III)) • (Innocentius (III)) • Lucius III • Urbanus III • Gregorius VIII • Clemens III • Celestinus III • Innocentius III • Honorius III • Gregorius IX • Celestinus IV • Innocentius IV • Alexander IV • Urbanus IV • Clemens IV • Gregorius X • Innocentius V • Hadrianus V • Johannes XXI • Nicolaas III • Martinus IV • Honorius IV • Nicolaas IV • Celestinus V • Bonifatius VIII • Benedictus XI • Clemens V • Johannes XXII • (Nicolaas (V)) • Benedictus XII • Clemens VI • Innocentius VI • Urbanus V • Gregorius XI • Urbanus VI • (Clemens VII van Avignon) • Bonifatius IX • (Benedictus XIII van Avignon) • Innocentius VII • Gregorius XII • (Alexander V) • (Johannes (XXIII)) • Martinus V • (Clemens VIII van Avignon) • (Benedictus XIV van Avignon) • Eugenius IV • (Felix V) • Nicolaas V • Calixtus III • Pius II • Paulus II • Sixtus IV • Innocentius VIII • Alexander VI • Pius III • Julius II • Leo X • Hadrianus VI • Clemens VII • Paulus III • Julius III • Marcellus II • Paulus IV • Pius IV • Pius V • Gregorius XIII • Sixtus V • Urbanus VII • Gregorius XIV • Innocentius IX • Clemens VIII • Leo XI • Paulus V • Gregorius XV • Urbanus VIII • Innocentius X • Alexander VII • Clemens IX • Clemens X • Innocentius XI • Alexander VIII • Innocentius XII • Clemens XI • Innocentius XIII • Benedictus XIII • Clemens XII • Benedictus XIV • Clemens XIII • Clemens XIV • Pius VI • Pius VII • Leo XII • Pius VIII • Gregorius XVI • Pius IX • Leo XIII • Pius X • Benedictus XV • Pius XI • Pius XII • Johannes XXIII • Paulus VI • Johannes Paulus I • Johannes Paulus II • Benedictus XVI • Franciscus I