Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Jean-Jacques De Gucht
| Jean-Jacques De Gucht | ||
| Bestand:Jean-Jacques De Gucht.jpg | ||
| Volledige naam | Jean-Jacques De Gucht | |
| Geboren | München, 9 december 1983 | |
| Kieskring |  Oost-Vlaanderen
| |
| Regio |  Vlaanderen
| |
| Land | .png){kind=small} België
| |
| Functie | Politicus | |
| Sinds | 2006 | |
| Partij | Open Vld | |
| Functies | ||
| 2005 - 2006 | Politiek secretaris LVSV | |
| 2006 - 2007 | Vicevoorzitter LVSV | |
| 2007 - 2009 | Senator | |
| 2009 - heden | Vlaams Parlementslid[1] | |
| 2009 - 2010 | Gemeenschapssenator | |
| 2013 - heden | Gemeenteraadslid Aalst | |
| 2013 - 2014 | Gemeenschapssenator | |
| 2014 - heden | Deelstaatsenator | |
| 2014 - heden | Fractievoorzitter Senaat[2] | |
| Website | ||
Jean-Jacques De Gucht (München, 9 december 1983) is een Belgisch Open Vld-politicus uit Vlaanderen.
Levensloop
Jean-Jacques De Gucht is de zoon van Karel De Gucht, gewezen Open Vld-minister van Buitenlandse Zaken en Europees commissaris voor handel en Mireille Schreurs, politierechter in Aalst. Hij heeft één broer, Frédéric. Hij bracht zijn schoolgaande jeugd door in Aalst, aan het Atheneum en het Lyceum. Hierna studeerde hij culturele agogiek aan de Vrije Universiteit Brussel, waar hij in 2007 afstudeerde. Hier leerde hij ook zijn latere vrouw kennen, met wie hij in 2012 getrouwd is[3] en in 2013 en 2015 een zoon kreeg.[4] In 2017 gingen ze uiteen.[5]
Zijn politieke interesse, en dan vooral zijn geloof in het liberale gedachtegoed, kreeg hij deels van thuis mee. Tijdens zijn studies en zijn engagement in het LVSV gaf hij verder vorm aan zijn invulling van liberalisme. Van 2002 tot 2007 was hij lid van het LVSV Brussel waarbij hij in het academiejaar 2004-2005 het voorzitterschap op zich nam. Aanvullend was hij lid van de overkoepelende structuur, LVSV-nationaal, waar hij politiek secretaris was in 2005-2006 en vicevoorzitter in 2006-2007.
De Gucht stelde zich voor het eerst verkiesbaar op 8 oktober 2006, toen hij opkwam voor de provincieraad van Oost-Vlaanderen voor het kanton Zele. Vanop de laatste, vierde, plaats slaagde hij erin de tweede meeste stemmen te behalen (4148)[6].
In 2007 volgde zijn eerste echte politieke vuurdoop. De Gucht kwam op voor de Senaat vanaf de tiende plaats en miste zijn entree in de nationale politiek niet. Hij kreeg 66.942 voorkeurstemmen achter zijn naam, 'sprong' naar de tweede plaats op de lijst en was daardoor rechtstreeks verkozen.[7] Het maakte van hem de jongste senator ooit uit de Belgische geschiedenis.
In de loop van 2008 werd hij aangeduid als algemeen secretaris van de Open Vld en vervolgens als lid van het partijbestuur. In datzelfde jaar, na het beëindigen van zijn studies, keerde hij terug naar Aalst, de stad waar hij zijn middelbareschooltijd had doorlopen, en engageerde zich er in de lokale Open Vld afdeling.
Twee jaar na zijn deelname aan de verkiezingen voor de Senaat werd De Gucht door zijn partij gevraagd als lijsttrekker voor de Oost-Vlaamse Open Vld-lijst bij de Vlaamse verkiezingen van 7 juni 2009.[8] De kiezer stuurde hem naar het Vlaams Parlement, een mandaat dat hij vanaf juli 2009 zou combineren met dat van gemeenschapssenator. Na de federale verkiezingen van 2010 liep zijn mandaat als gemeenschapssenator af, maar in januari 2013 zou hij dit opnieuw opnemen nadat partijgenoot Bart Tommelein na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 schepen werd in Oostende en ontslag nam als gemeenschapssenator.
In 2012 trok De Gucht de Aalsterse lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen.[9] Zijn partij eindigde derde, maar werd niet opgenomen in de coalitie. Als oppositieleider verzet hij zich tegen de zijns inziens spilzucht van de Aalsterse meerderheid [10] en ijvert hij voor een ondernemersvriendelijk investeringsklimaat. Op die manier wil hij jobs creëren voor de stad Aalst die te kampen heeft met een hoge werkloosheidsgraad in vergelijking met andere centrumsteden.[11]
Bij de verkiezingen van 25 mei 2014 kwam De Gucht opnieuw op voor het Vlaams Parlement. Vanop de derde plaats behaalde hij 25.921 stemmen en werd zo opnieuw verkozen[12]. Daarenboven werd hij begin juli 2014 deelstaatsenator aangeduid vanuit het Vlaams Parlement en voorzitter van de Open Vld-fractie in de hervormde senaat.[13]
Parlementair werk
Ethische thema's
De Gucht is vooral gekend omwille van zijn wetgevende initiatieven rond ethische thema's. In binnen- en buitenland verwierf hij bekendheid omwille van zijn inzet voor de uitbreiding van de euthanasiewetgeving[14].
Euthanasie
In zijn pleidooi voor het inherent recht op zelfbeschikking van het individu ijvert De Gucht enerzijds voor meer aandacht voor palliatieve zorgen en anderzijds om een aanpassing van de euthanasiewetgeving. Dit heeft zich onder andere vertaald in verschillende voorstellen om de bestaande euthanasiewetgeving aan te passen. Op deze manier wil hij naar eigen zeggen de individuele keuzevrijheid ook op het einde van het leven garanderen. [15]
Wilsverklaring en ongeneeslijke en onomkeerbare hersenaandoening
In de huidige Belgische euthanasiewetgeving is de mogelijkheid opgenomen dat een persoon een schriftelijke wilsverklaring neerlegt. De idee erachter is dat de eindelevenswensen van de persoon in kwestie gerespecteerd worden wanneer deze in de onmogelijkheid verkeert om deze zelf te uiten. Bijvoorbeeld omwille van coma ten gevolge van een verkeersongeval. Volgens De Gucht herbergt de wetgeving hieromtrent twee tekortkomingen. Ten eerste de geldigheid van de wilsverklaring die beperkt is tot vijf jaar. Om de zoveel tijd moet deze dus verlengd worden indien de persoon in kwestie wenst te garanderen dat zijn of haar eindelevenswensen ingewilligd worden. Dit draagt volgens De Gucht het risico in zich dat iemand zijn of haar recht op zelfbeschikking gefnuikt ziet. Bijvoorbeeld wanneer iemand vergeet zijn of haar zelfbeschikking te verlengen. Hij stelt daarom voor dat de persoon die wenst een wilsverklaring neer te leggen, zelf beslist over de geldigheidsduur.[16] Ten tweede de beperkte toepasbaarheid van de wilsbeschikking. Een persoon kan via de wilsbeschikking vragen dat zijn vraag om euthanasie gerespecteerd wordt wanneer deze binnen de wettelijke voorwaarden valt. Eén van deze voorwaarden is dat de persoon in kwestie buiten bewustzijn is. De definitie die aan dit buiten bewustzijn wordt gegeven, is een onomkeerbare coma. De Gucht wil deze enge definitie uitbreiden. Het niet herkennen -omwille van een hersenaandoening- van de omgeving of naasten zou naar zijn mening ook moeten vallen onder de definitie van buiten bewustzijn. Deze aanpassing zou aan een persoon de mogelijkheid bieden in zijn of haar wilsbeschikking welomlijnd aan te geven wat hij of zij ervaart als buiten bewustzijn zijn ten gevolge van een hersenaandoening. Een door hem of haar aangeduide vertrouwenspersoon zou in dat geval toezien op het respecteren van zijn of haar eindelevenswens.[17]
Gewetensclausule en doorverwijsplicht
De Belgische euthanasiewetgeving is er om iemands persoonlijk antwoord op het eindelevensvraagstuk te eerbiedigen. Daarnaast is ze er om artsen juridisch te beschermen wanneer ze een patiënt willen helpen bij dit eindelevensvraagstuk. Volgens De Gucht schiet de wetgeving nog tekort in het eerbiedigen van zowel de rechten van de patiënt als deze van de arts. Deze rechten wil hij nog sterker verankerd zien in de wetgeving. Ten eerste door de invoering van een doorverwijsplicht. Dit principe zou een arts ertoe verplichten binnen de week te beslissen of hij of zij al dan niet wil ingaan op een vraag om euthanasie van een patiënt. Indien de arts niet bereid is hierop in te gaan, moet hij of zij volgens De Gucht verplicht de patiënt doorsturen naar een arts die hiertoe wel bereid is. [18] Ten tweede door de invoering van een gewetensclausule. In dit document zou een arts kunnen aangeven of hij of zij wil ingaan op een vraag om euthanasie. Op deze manier wil hij tegemoetkomen aan de keuzevrijheid van de arts. Bovendien zou aan medische instellingen opgelegd worden de keuzevrijheid van de arts, neergeschreven in de gewetensclausule, te respecteren door geen protocollen op basis van hun ideologie op te leggen aan hun artsen.[19]
Euthanasie voor minderjarigen
In 2008 was ook de uitbreiding van de euthanasiewetgeving voor minderjarigen één van de wetsvoorstellen die De Gucht indiende. Zes jaar later, op 28 mei 2014, werd de wet door een wisselmeerderheid goedgekeurd. De Gucht werd dagenlang met argusogen door de nationale en internationale pers gevolgd. Eén van de hoogtepunten was zijn interview met journaliste Christiane Amanpour op CNN.[20] Deze uitbreiding van de wetgeving bouwde bijkomende voorwaarden in gezien de uitermate gevoeligheid van het thema. Ten eerste is de wet enkel van toepassing wanneer een minderjarige fysiek ondraaglijk lijdt. Een minderjarige kan in tegenstelling tot een volwassene dus geen verzoek indienen op basis van psychisch lijden. Ten tweede moet de minderjarige ongeneeslijk ziek zijn wat leidt tot het overlijden binnen afzienbare tijd. Voor een volwassene is dit laatste, het terminaal ziek zijn, geen voorwaarde. Ten derde is het noodzakelijk dat een arts die daartoe opgeleid is en die niet de behandelende arts is, nagaat of de minderjarige oordeelsbekwaam is. Hij moet aangeven of de minderjarige zich bewust is van de situatie waarin hij of zij zich bevindt en van de consequenties van zijn of haar vraag om euthanasie. Ten vierde moeten de ouders hun schriftelijk akkoord geven dat ze instemmen met de vraag van hun kind.[21]
Andere ethische thema's
Ook op andere ethische thema's dan dat van euthanasie profileert De Gucht zich als het geweten van zijn partij. In 2014 werd zijn wetsvoorstel rond meemoederschap goedgekeurd. Sindsdien kunnen zogenaamde meemoeders in een lesbische relatie het kind van hun partner simpelweg erkennen -net als dit het geval is voor een man in een heterorelatie- in plaats van een slopende adoptieprocedure te moeten doorlopen.[22] Andere voorbeelden zijn zijn inzet voor een meer flexibele wetgeving rond ei- en zaadceldonatie die meer keuzevrijheid moet laten aan wensouders, zodat donorkinderen meer informatie kunnen bekomen van hun biologische ouder[23] of de vraag om na te gaan of het niet zinvol is stamceldonatie door homoseksuelen toe te laten.[24]
Onderwijs en cultuur
Naast zijn ethische initiatieven in de Senaat toont De Gucht zich in het Vlaams Parlement onder andere in de dossiers cultuur, onderwijs en inburgering. Eén van zijn strijdpunten is bijvoorbeeld om het voor de culturele sector makkelijker te maken geld op te halen op de markt. Zo ijvert hij voor de uitbreiding van de tax shelter.[25] Om de radicalisering in de samenleving tegen te gaan oppert hij de mogelijkheid om migranten van buiten de EU, die ook in België de functie van hoofd van eredienst, zoals imams, willen opnemen, een theologische inburgeringscursus te laten volgen.[26]
Externe link