N-VA

Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA)
Afbeelding gewenst
Algemene gegevens
Partijvoorzitter	Bart De Wever
Actief in	Vlaanderen Brussel
Aantal leden	40.000 (21/08/2014)
Fractieleiders
Fractieleider Vlaams Parlement	Matthias Diependaele
Fractieleider Brussels Hoofdstedelijk Parlement	Johan Van den Driessche
Fractieleider Senaat	Annick De Ridder
Fractieleider Kamer	Peter De Roover
Fractieleider Europees Parlement	Mark Demesmaeker
Mandaten
Zetels Kamer	31 / 150
	(25 mei 2014)
Zetels Senaat	12 / 60
	(25 mei 2014)
Zetels Vlaams Parlement	43 / 124
	(25 mei 2014)
Zetels Brussels Parlement	3 / 89
	(25 mei 2014)
Zetels Europees Parlement	4 / 21
	(25 mei 2014)
Burgemeesters in Vlaamse gemeenten	47 / 308
	(14 oktober 2012)
Ideologie / Geschiedenis
Richting	Rechts
Ideologie	Vlaams-nationalisme liberaal conservatisme republicanisme
Opgericht	11/09/2001
Ontstaan uit	1954: CVV 1954: Volksunie
Verwante organisaties
Jongerenorganisatie	Jong N-VA
Europese fractie	ECR-fractie
Europese organisatie	EVA
Media
Website	n-va.be

De Nieuw-Vlaamse Alliantie, afgekort als N-VA, is een Vlaams-nationalistische en liberaal-conservatieve politieke partij met eind 2014 meer dan 41.000 leden. De N-VA is de grootste partij in de Kamer, de Senaat en het Vlaams Parlement. In het Europees Parlement bezet ze vier zetels, in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement drie. De N-VA levert met Geert Bourgeois de minister-president van Vlaanderen en is vertegenwoordigd in de federale regering-Michel. Ze behoort tot de meerderheid in de provincie Antwerpen en in tal van steden en gemeenten.

Geschiedenis

Voorlopers van de N-VA waren de Volksunie (van 1954 tot 2001) en daarna VU&ID (eenheidslijst van VU en iD21) vanaf 1997 tot en met 2001.

Ontstaan

In de herfst van 2001 ontstond de N-VA uit de Volksunie na interne onenigheid over het Lambermontakkoord. De Volksunie brak op in drie groepen: de Toekomstgroep (o.l.v. Bert Anciaux), Niet Splitsen en Vlaams-Nationaal (o.l.v. Geert Bourgeois). Na een ledenreferendum viel het besluit dat de groep Vlaams-Nationaal het grootste deel van het patrimonium van de Volksunie overerfde. Omdat de groep Vlaams-Nationaal net geen 50% van alle leden kon bekoren, moest de naam Volksunie evenwel verdwijnen. Op 13 oktober 2001 keurde de partijraad de naam Nieuw-Vlaamse Alliantie, de beginselverklaring van de N-VA en het manifest van de N-VA goed.

Onder leiding van Geert Bourgeois ging de partij in 2003 voor de eerste maal naar de verkiezingen, maar enkel in West-Vlaanderen slaagde de jonge partij erin om de nieuwe kiesdrempel van 5% te halen. De kiesdrempels waren ingevoerd door de paars-groene regering Verhofstadt I (1999-2003 met VLD, sp.a, Agalev (onthield zich bij de stemming), PS, MR en Ecolo). De partij behield dus enkel Geert Bourgeois als parlementslid, en was niet meer vertegenwoordigd in de Senaat.

De regering Verhofstadt II voerde vervolgens ook voor de Vlaamse parlementsverkiezingen in juni 2004 een kiesdrempel van 5% in.

Kartel met CD&V

Zie Valentijnskartel voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In de zomer van 2003 werden er gesprekken gevoerd met CD&V over de vorming van een kartel, maar niet iedereen binnen de N-VA was daar even gelukkig mee. Op 2 september 2003 werd bekendgemaakt dat de gesprekken op niets uitgelopen waren, omdat de CD&V niet tegemoetkwam aan de eis van de N-VA om bij een regeringsvorming de vijf resoluties van het Vlaams parlement over de verdere staatshervorming in het Vlaams regeerprogramma op te nemen. Na het stuklopen van de onderhandelingen zag het er dus naar uit dat de N-VA alleen aan de verkiezingen zou deelnemen.

Op 14 februari 2004 zegde de CD&V toch toe om de 5 resoluties van het Vlaams parlement met het kartel te verdedigen. Samen met een slechte peiling volstond dit voor de N-VA-top om de partijraad van de N-VA over te halen en een kartel met CD&V tot stand te brengen. Onder de kartelnaam CD&V/N-VA - of 'Vlaams kartel' – namen beide partijen vervolgens deel aan de Vlaamse parlementsverkiezingen van 2004. Het kartel werd de grootste politieke formatie in Vlaanderen met iets meer dan 1 miljoen stemmen, of 26%.

Bij de provincie- en gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 trok CD&V/N-VA de lijn van de goede resultaten door. Met 31,7% voor de provincieraden boekte CD&V/N-VA een tweede verkiezingsoverwinning op rij. Opnieuw bleek het kartel CD&V/N-VA de grootste formatie van Vlaanderen. Het aantal gemeente- en OCMW-raadsleden van de N-VA nam sterk toe. In het Kempense Dessel behaalde een onafhankelijke N-VA-lijst zelfs een absolute meerderheid en werd Vlaams parlementslid Kris Van Dijck opnieuw burgemeester.

Het kartel CD&V/N-VA werd op 30 november 2006 tijdelijk stopgezet na de komst van Jean-Marie Dedecker en Boudewijn Bouckaert naar de N-VA. CD&V kon zich niet verzoenen met deze beslissing, mede doordat Jan Renders van het ACW, die traditioneel een grote invloed heeft op de partij, de komst van de donkerblauwe libertair Dedecker streng veroordeelde. N-VA overwoog daarop om alleen aan de federale verkiezingen van 2007 mee te doen, met Dedecker als kandidaat.

De gunstige peilingen voorspelden dat N-VA ook zonder kartel de kiesdrempel zou halen, maar intern was er geen consensus. Uit onvrede met de komst van Dedecker en vrezend dat de N-VA zou verrechtsen, maakte gewezen Volksunie-Europarlementslid Jaak Vandemeulebroucke bekend de partij te verlaten. Vandemeulebroucke was al enkele jaren niet meer politiek actief. Hij trok zijn besluit weer in toen Dedecker de partij verliet.

In de dagen na de breuk binnen het Vlaams kartel vonden discrete onderhandelingen plaats tussen de top van CD&V en de N-VA. Er werd versneld een voorstel van programma opgemaakt met het oog op de federale verkiezingen van 2007. Het bereikte akkoord tussen CD&V en de N-VA, dat normaal besproken zou worden op de partijraad van januari 2007, werd door de omstandigheden reeds aan de partijraad van 9 december 2006 voorgelegd. CD&V had N-VA voor de keuze gesteld: een kartel zonder Dedecker op de gemeenschappelijke lijst, of geen kartel. Op die N-VA-partijraad van 9 december werd, op basis van het akkoord, beslist om voor de federale verkiezingen van 2007 een kartel te vormen met de CD&V. De beslissing werd genomen met een meerderheid van 62 van de 103 stemmen, met 10 onthoudingen. Dedecker, die dus niet op de verkiezingslijst zou mogen staan in weerwil van de eerdere toezegging van Bart De Wever, stapte daarop uit de N-VA. Uit onvrede met de gang van zaken trad Frieda Brepoels af als ondervoorzitter van de partij.

Federale verkiezingen 10 juni 2007

Zie Belgische federale verkiezingen 2007 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Met een provocerende precampagne wou de partij de Vlamingen wijzen op de gevolgen van het Belgisch beleid: een Vlaanderen dat steeds meer verstrikt dreigt te geraken. Als centraal beeld van de campagne introduceerde de partij dan ook een nieuw verkeersbord: een gevarenbord dat waarschuwt voor verst(r)ikking. Dit was een verwijzing naar de Waalse minister-president Elio Di Rupo, die altijd een vlinderdasje draagt.

Medio maart 2007 raakte bekend dat de directeur van de Bank Card Company (uitgever van Visa en Mastercard), Jan Jambon zich kandidaat stelde voor de federale parlementsverkiezingen op de Antwerpse CD&V/N-VA-lijst. Jambon is sinds oktober 2006 schepen van financiën en lokale economie in Brasschaat. Samen met Peter De Roover bouwde hij in de jaren 90 de Vlaamse Volksbeweging opnieuw uit tot een slagkrachtige organisatie binnen de Vlaamse Beweging. Jambon leek aanvankelijk een rijzende ster binnen de N-VA, maar viel in de loop van 2014 van zijn voetstuk door een reeks ongelukkige uitspraken. Zo verklaarde hij dat werklozen eerst hun huis en andere bezittingen moeten verkopen vooraleer zij een werkloosheidsuitkering kunnen krijgen. Ook stelde hij dat het inschrijvingsgeld voor de universiteiten fors verhoogd zou moeten worden.

Het kartel was in 2007 de overwinnaar van de federale verkiezingen in Vlaanderen. De partij behaalde vijf rechtstreeks verkozenen in de Kamer en twee in de Senaat. Door opvolging telde de N-VA 6 leden in de Kamer. Voorzitter Bart De Wever boekte een goed persoonlijk resultaat. Met ruim 41.000 voorkeurstemmen werd hij de op twee na populairste politicus in de kieskring Antwerpen.

Einde kartel op 22 september 2008

Op 21 september 2008 zei een massaal bijgewoond N-VA-ledencongres (1700 deelnemers) in het Gentse ICC het vertrouwen in de federale regering Leterme I op. De N-VA weigerde deel te nemen aan nieuwe communautaire dialoog die Kris Peeters vanuit de Vlaamse regering Peeters I wilde opstarten, omdat de Vlaams-nationale partij daarin geen garanties zag op een doorbraak in de staatshervorming en, gezien de houding van de Franstalige partijen sinds juni 2007, geen enkel vertrouwen had in het welslagen van zo'n dialoog.

De daaropvolgende maandag 22 september stapte minister Geert Bourgeois uit de Vlaamse regering. Tijdens een persconferentie verklaarde hij dat hij in de ministerraad moest vaststellen dat "alle collega-ministers wensen in te stappen in de dialoog, die vrijdag nog werd afgewezen. Op 5 september nog verbond de Vlaamse regering 'strikte en noodzakelijke' voorwaarden aan de start van deze dialoog. Zowel afgelopen vrijdag als vandaag opnieuw moet ik vaststellen dat aan die 'strikte en noodzakelijke' voorwaarden niet is voldaan."

Op 23 september bevestigde voorzitster Marianne Thyssen van CD&V na een algemene vergadering van haar partij in Zellik dat er wat CD&V betrof een kartelbreuk was op nationaal en Vlaams niveau, niet op lokaal en provinciaal niveau.

Vlaamse verkiezingen 7 juni 2009

Zie Vlaamse verkiezingen 2009 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De N-VA behaalde een goede score (13% van de stemmen) en was daarmee de grote winnaar van de verkiezingen. De partij verhoogde haar aantal zetels in het Vlaams Parlement van 6 naar 16, behaalde een zetel in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement en een zetel in het Europees Parlement. Op 10 juli keurde een ledencongres in Affligem de deelname aan een Vlaamse regering met CD&V en sp.a goed. Deze Vlaamse regering Peeters II telt twee N-VA-ministers: Geert Bourgeois en Philippe Muyters. Het Vlaams regeerprogramma bevat (zonder letterlijke verwijzing ernaar) de beginselen van de zogenaamde Maddens-doctrine.

Federale verkiezingen 13 juni 2010

Zie Belgische federale verkiezingen 2010 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In de aanloop naar de verkiezingen zetten alle andere partijen zich af tegen de N-VA. Bart De Wever sprak in dit verband over een nieuw cordon sanitaire. De partij pleitte in haar programma voor een confederalisme met maximale bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de deelstaten, waardoor regio's en gemeenschappen voor een goed beleid beloond worden en gestraft voor een slecht beleid. Dit veronderstelde een fundamentele herziening van de financieringswet waardoor de overheveling van bevoegdheden in de gezondheidszorg, de arbeidsmarkt en de kinderbijslag volgens de N-VA zinvol werden.

Een geheimgehouden kiespeiling voorspelde een hoge score van 26 % voor de N-VA. De groep met deze kiesintentie zou ook het grootste aantal kiezers hebben die beweren dat hun stem vaststaat.

Op 6 mei 2010, op een verkiezingsmeeting van de partij, riep Bart De Wever alle Vlaamse partijen op om aan één zeel te trekken na de verkiezingen en het confederalisme door te drukken. Ook vroeg hij alle Vlaamse formaties nooit nog een federale regering te vormen zonder Vlaamse meerderheid.

Bij de federale verkiezingen van 13 juni 2010 won N-VA de verkiezingen met iets minder dan 28% van de Vlaamse stemmen in de Kamer (31% in de senaat), zo werd het de grootste partij van Vlaanderen en België. De partij verwierf daardoor 27 kamerzetels. Daardoor is de N-VA de dominante politieke formatie in het Vlaamse politieke landschap geworden en neemt zij de plaats in die de CD&V decennialang bezette.

De populariteit van de N-VA, en dan voornamelijk die van partijvoorzitter Bart De Wever, was volgens sommige media na de verkiezingsuitslag het gevolg van De Wevers deelname aan het spelprogramma De Slimste Mens ter Wereld van Woestijnvis. Het werd echter niet wetenschappelijk aangetoond dat deze deelname een rol speelde bij de verkiezingen van 7 juni 2009 (Vlaams Parlement) of een jaar later bij de verkiezingen van 13 juni 2010 (Federaal Parlement en Senaat). Mogelijk was het spelletje wel het begin van zijn naambekendheid bij het grote publiek.

Door deze overwinning krijgt de partij die net verhuisde naar een nieuw partijgebouw een grotere financiële armslag met 4,6 miljoen euro extra per jaar. Alzo kan men ook 63 nieuwe parlementaire medewerkers aantrekken en een studiedienst bemannen. Samen met de PS is de N-VA de leidende politieke formatie geworden in België. Daardoor kwamen beide partijen aan zet bij de vorming van een nieuwe federale regering. Daarbij kwam het eind augustus 2010 tot een impasse.
Na het verkiezingssucces van 13 juni steeg het aantal leden aanzienlijk en bereikte in juni 2012 een 30 000 leden.

Lokale verkiezingen 14 oktober 2012

Zie Belgische lokale verkiezingen 2012 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In de aanloop van de lokale verkiezingen van 2012 haalde N-VA een aantal voormalige leden van Vlaams Belang binnen voor de lokale lijsten. De komst van VB-afvalligen als Jurgen Ceder en Karim Van Overmeire lokten daarbij veel kritiek uit bij de tegenstanders. N-VA heeft het zelf over 40 mensen met een VB-verleden, Vlaams Belang heeft het over 50 mensen.

N-VA werd bij de verkiezingen de grote overwinnaar in Vlaanderen. In 41 gemeenten werd het de grootste lokale partij, waaronder in Antwerpen, waar voorzitter Bart De Wever burgemeester werd. Op andere plaatsen werd de partij vaak ook een van de grootste partijen met percentages rond de 20 procent. Op provinciaal niveau werd N-VA de grootste partij met circa 28% van de stemmen. In Vlaams-Brabant, Antwerpen en Oost-Vlaanderen werd het de grootste partij; in Limburg en West-Vlaanderen tweede. In zijn overwinningsspeech had De Wever het over een signaal voor de regering-Di Rupo. Hij bestempelde de overwinning van zijn partij en het verlies van alle regeringspartijen als teken dat de Vlamingen de "belastingsregering" niet lusten. Hij waarschuwde de Franstaligen om zich voor te bereiden op confederalisme, waar de partij voor zal ijveren bij de volgende verkiezingen, in 2014. Di Rupo wimpelde de waarschuwing af door te wijzen op het lokale karakter van de verkiezingen.

Na de verkiezingen werd gesproken over een "geel-zwarte zondag", hetgeen enerzijds verwijst naar de Vlaamse kleuren, maar anderzijds ook naar "zwarte zondag", de dag waarop het Vlaams Blok zijn eerste grote overwinning boekte bij de federale verkiezingen in 1991.

Overzicht Vlaamse regeringsdeelnames

Regering	Minister-president	Partijen	Periode
Regering-Leterme I	Yves Leterme	CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, VLD-Vivant	2004-2007
		CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, Open Vld
Regering-Peeters I	Kris Peeters	CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, Open Vld	2007-2008
N-VA verdween uit Peeters I na de breuk van het kartel, Peeters I deed de rit uit tot 2009
Regering-Peeters II	Kris Peeters	CD&V, sp.a, N-VA	2009-2014
Regering-Bourgeois	Geert Bourgeois	N-VA, CD&V en Open Vld	2014-heden

Overzicht federale regeringsdeelnames

Regering	Premier	Partijen	Periode
Regering-Michel	Charles Michel (MR)	N-VA, CD&V, Open Vld en MR	2014-heden

Programma

Naar aanleiding van de federale verkiezingen van 2010 formuleerde de partij haar programma.

Staatskundige visie

Van meet af aan heeft de N-VA zich geprofileerd als een Vlaams-nationale partij die sterk op Europa is gericht. ‘Vlaanderen, staat in Europa’ is de basisfilosofie én het einddoel voor de Vlaamse gemeenschap.

De strategie om dit doel te bereiken is ‘evolutie, geen revolutie’. Deze strategie gaat ervan uit dat door opeenvolgende bevoegdheidsoverdrachten van het federale niveau naar enerzijds de deelstaten en anderzijds de Europese Unie, de Belgische staat beetje bij beetje zal oplossen in de Europese realiteit. Door het vrij verkeer van goederen, personen, kapitaal en diensten neemt de Europese Unie de rol van de Belgische staat over. Aan de andere kant staat de federale staat door het voortdurende staatshervormingsproces ook steeds meer bevoegdheden af aan de deelstaten.

Concreet vermeldt het partijprogramma dat de N-VA voor confederalisme met financiële verantwoordelijkheid en responsabilisering voor de deelstaten is, als voorwaarde voor de solidariteit tussen de regio's. Deze solidariteit moet expliciet en transparant zijn en kunnen gekoppeld worden aan voorwaarden en omschreven doelstellingen. Hiervoor verwijst de N-VA naar instellingen zoals het IMF, die ook voorwaarden koppelen aan het verstrekken van geld.

Daarnaast vraagt de partij een fundamentele herziening van de Belgische financieringswet (de wet die de federale dotaties aan de regio's bepaalt). Daarbij moeten de deelstaten alle personenbelastingen innen, zo stelt de N-VA, en dan bij afspraak doorstorten naar het federale niveau.

Sociaal-economisch programma

Sociaal-economisch gaat de N-VA ervan uit dat er een gezonde verhouding moet zijn tussen een sterke economie en een evenwichtig sociaal beleid. Om welvaart te verdelen moet er eerst welvaart gecreëerd worden. Ze lijkt daarbij van de impliciete assumptie uit te gaan dat, omdat er welvaart gecreëerd wordt, die meteen ook rechtvaardig zal verdeeld worden.

Kort samengevat kan men stellen dat de N-VA economisch een liberale en rechtse partij is. De N-VA stelt dat niet alle sociale impulsen van de staat moeten komen, maar dat de staat een regierol heeft in sociale aangelegenheden en soms ook rechtstreeks moet tussenkomen. De N-VA wil in de eerste plaats door overheidsregulering de markt aanzetten om zich sociaal op te stellen. De partij gaat ervan uit dat mensen zichzelf kunnen organiseren en reguleren, ook op economisch vlak.

Tegenstanders vragen zich af wat de betekenis is van de "de markt aanzetten om zich sociaal op te stellen". Op economisch vlak vertoont het partijprogramma van de N-VA bovendien een aantal gelijkenissen met de streefdoelen van de werkgeversorganisatie VOKA. Zo zou Bart De Wever tijdens regeringsonderhandelingen van 2010 (op 12 augustus 2010) het volgende hebben verklaard: "Als VOKA niet tevreden is, ben ik niet tevreden". Die enigszins eenzijdige loyauteit van de N-VA heeft ertoe geleid dat tegenstanders van allerlei slag, inclusief het Vlaams Belang, de N-VA een neoliberale koers verwijten.

De belangrijkste programmapunten zijn:

• Verlaging en splitsing van de vennootschapsbelasting
• Arbeidsduur berekening op jaarbasis
• Loonvorming deels in functie van prestaties
• Uitdoving van het brugpensioen
• Werkloosheidsuitkeringen beperken in de tijd
• Uitdoving van de wachtuitkering
• Bepaalde aan arbeid gelijkgestelde periodes afschaffen
• Structureel evenwicht in de begroting en wegwerking van het begrotingstekort met nadruk op besparingen in de overheidsuitgaven
• Verlaging van de lasten op arbeid
• Herziening van de groeinorm van 4,5 % voor de uitgaven van de gezondheidszorg
• Een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden
• Harmonisatie van het ambtenarenstatuut
• Respecteren van de loonnorm in functie van het concurrentievermogen
• Uitbreiding van het activeringsbeleid naar werkzoekende 50+’ers
• De tijdsspaarrekening (loopbaanrekening in functie van arbeid –zorg)

Politieke standpunten

De N-VA is een gemeenschapspartij. Ze gaat ervan uit dat het individu en de gemeenschap niet aan elkaar zijn tegengesteld, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Participatie in de gemeenschap is de beste garantie om de individuele vrijheid te beschermen. Door deel te nemen aan het gemeenschapsleven – in zijn meest uiteenlopende vormen – beseffen individuen dat hun eigenbelang gelijkloopt met dat van andere individuen. En het is in die onderhandeling van individuele eigenbelangen, dat het algemeen belang ontstaat.

Een individu kan dus enkel vrij zijn als hij verantwoordelijkheid neemt, als hij beseft dat hij deel uitmaakt van een groter geheel, van iets dat hem overstijgt. Daarom ook dat er voor de N-VA geen rechten kunnen bestaan zonder plichten.

In het algemeen wordt de N-VA op ethisch vlak als vrijzinnig beschouwd. Zo is de partij een voorstander van euthanasie geworden, na eerst tegen een versoepeling te stemmen. Abortus en holebi-rechten worden gesteund door deze partij. De partij is reeds enkele jaren vertegenwoordigd op de gay pride en heeft ook voor het homohuwelijk gestemd en voor adoptie door holebi-koppels.

Partijstructuur- en leiding

De N-VA is georganiseerd op drie werkingsniveaus: (lokale) afdelingen, (vijftien) arrondissementen en het nationale niveau (Vlaanderen plus Brussel). Op nationaal niveau is er de (in principe maandelijkse) partijraad, het (in principe wekelijkse) partijbestuur en het dagelijks bestuur.

Het partijbestuur bestaat uit de volgende leden (leden in cursief hebben enkel raadgevende stem):

• Leden die vanuit hun functie tegelijk het dagelijks bestuur vormen:
  • Bart De Wever, algemeen voorzitter, rechtstreeks verkozen door alle leden (sinds 23 oktober 2004, herverkozen in 2008, 2011, 2014 en 2017)
  • Sander Loones, ondervoorzitter, verkozen door de partijraad (sinds december 2014)
  • Lies Jans, ondervoorzitter, verkozen door de partijraad (sinds december 2014)
  • Louis Ide, algemeen secretaris, verkozen door de partijraad (sinds december 2014)
  • Eddy Vermoesen, penningmeester, verkozen door de partijraad
  • Piet De Zaeger, directeur N-VA
  • Joachim Pohlmann, partijwoordvoerder N-VA
  • Lin Van Poucke, coördinator studiedienst N-VA
• De fractievoorzitters van de verschillende parlementsfracties, voor de rechtstreeks verkozen parlementen aangevuld met een zesde van de fractieleden:
  • Matthias Diependaele, fractievoorzitter Vlaams Parlement
  • Piet De Bruyn, Vlaams Parlement
  • Andries Gryffroy, Vlaams Parlement
  • Jos Lantmeeters, Vlaams Parlement
  • Lieve Maes, Vlaams Parlement
  • Grete Remen, Vlaams Parlement
  • Wilfried Vandaele, Vlaams Parlement
  • Kris Van Dijck, Vlaams Parlement
  • Peter De Roover, fractievoorzitter Kamer
  • Peter Dedecker, Kamer
  • Elke Sleurs, Kamer
  • Valerie Van Peel, Kamer
  • Kristien Van Vaerenbergh, Kamer
  • Brecht Vermeulen, Kamer
  • Annick De Ridder, fractievoorzitter Senaat
  • Johan Van den Driessche, fractievoorzitter Brussels Parlement
  • Mark Demesmaeker, fractievoorzitter Europees Parlement
• Jong N-VA:
  • Tomas Roggeman
  • Andy Pieters
• Voorzitter partijraad:
  • Veerle Geerinckx
• Vijftien partijbestuursleden zonder nationaal mandaat:
  • Veerle Baeyens
  • Huub Broers
  • Magda Debrouwer
  • Luc Deconinck
  • Jan De Haes
  • Kathleen Depoorter
  • Danka De Wert
  • Frieda Gijbels
  • Koen Kennis
  • Luba Minarikova
  • Eric Scheire
  • Matthias Storme
  • Paul Van den Bosch
  • Linda Van den Eede
  • Roeland Vavedin
• Ministers, staatssecretarissen en parlementsvoorzitters:
  • Geert Bourgeois, Vlaams minister-president
  • Liesbeth Homans, Vlaams viceminister-president
  • Philippe Muyters, Vlaams minister
  • Ben Weyts, Vlaams minister
  • Jan Peumans, voorzitter Vlaams Parlement
  • Jan Jambon, federaal vicepremier
  • Steven Vandeput, federaal minister
  • Johan Van Overtveldt, federaal minister
  • Zuhal Demir, federaal staatssecretaris
  • Theo Francken, federaal staatssecretaris
  • Siegfried Bracke, Kamervoorzitter

Andere vooraanstaande leden:

• Eric Defoort: gewezen ondervoorzitter N-VA en voorzitter van de Europese Vrije Alliantie (EVA) sinds 2010
• Antoine Denert, gewezen burgemeester van Kruibeke (1983-2013)
• Jan Loones: voormalig Vlaams parlementslid
• Danny Pieters: stichtend lid en voormalig senator
• Pol Van Den Driessche: gecoöpteerd senator

Politieke mandaten

Europees niveau

Europees Parlement

Naam	Fractie
Sander Loones	Europese Conservatieven en Hervormers
Helga Stevens	Europese Conservatieven en Hervormers
Anneleen Van Bossuyt	Europese Conservatieven en Hervormers
Mark Demesmaeker	Europese Conservatieven en Hervormers

Federaal niveau

Federale Regering Michel

Naam	Functie
Jan Jambon	Vice-premier Minister van Veiligheid, Binnenlandse zaken en de regie der gebouwen
Johan Van Overtveldt	Minister van Financiën en bestrijding van de fiscale fraude
Steven Vandeput	Minister van defensie en ambtenarenzaken
Theo Francken	Staatssecretaris voor asiel en migratie en administratieve vereenvoudiging
Zuhal Demir	Staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Gelijke Kansen, Personen met een beperking, Grootstedenbeleid en Wetenschapsbeleid

Kamer van Volksvertegenwoordigers

Kieskring	Naam
Antwerpen	Rita Bellens
	Wim Van der Donckt (opvolger Zuhal Demir)
	Peter De Roover
	Bart De Wever
	Sophie De Wit
	Johan Klaps (opvolger Jan Jambon)
	Koen Metsu
	Yoleen Van Camp
	Rob Van de Velde
	Valerie Van Peel
	Bert Wollants
Oost-Vlaanderen	Siegfried Bracke
	Peter Buysrogge
	Peter Dedecker
	Christoph D'Haese
	Sarah Smeyers
	Goedele Uyttersprot
West-Vlaanderen	An Capoen
	Koenraad Degroote
	Daphné Dumery
	Rita Gantois
	Jan Vercammen
	Brecht Vermeulen
Vlaams-Brabant	Inez De Coninck
	Renate Hufkens (opvolger Theo Francken)
	Jan Spooren
	Kristien Van Vaerenbergh
Limburg	Karolien Grosemans
	Werner Janssen
	Peter Luykx
	Wouter Raskin (opvolger Steven Vandeput)

Senaat

Type	Naam	Opmerkingen
Deelstaatsenator	Annick De Ridder	fractievoorzitter
Deelstaatsenator	Jan Peumans
Deelstaatsenator	Cathy Coudyser
Deelstaatsenator	Piet De Bruyn
Deelstaatsenator	Andries Gryffroy
Deelstaatsenator	Lieve Maes
Deelstaatsenator	Wilfried Vandaele
Deelstaatsenator	Miranda Van Eetvelde
Deelstaatsenator	Jan Van Esbroeck
Deelstaatsenator	Karl Vanlouwe
Gecoöpteerd senator	Pol Van Den Driessche
Gecoöpteerd senator	Jan Becaus

Vlaams niveau

Vlaamse Regering Bourgeois

Naam	Functie
Geert Bourgeois	Minister-president van de Vlaamse Regering Vlaams minister van Buitenlands Beleid en Onroerend Erfgoed
Liesbeth Homans	Viceminister-president Vlaams minister van Wonen, Armoedebestrijding en Binnenlands Bestuur
Philippe Muyters	Vlaams minister van Werk, Innovatie en Sport
Ben Weyts	Vlaams minister van Mobiliteit, Openbare Werken, Vlaamse Rand, Toerisme en Dierenwelzijn

Vlaams Parlement

Kieskring	Naam
Antwerpen	Vera Celis (opvolger Liesbeth Homans)
	Kris Van Dijck
	Annick De Ridder
	Marc Hendrickx
	Paul Van Miert
	Manuela Van Werde
	Herman Wynants
	Kathleen Krekels
	Paul Cordy (opvolger Philippe Muyters)
	Peter Wouters
	Ludo Van Campenhout
	Sofie Joosen
	Jan Van Esbroeck
	Tine van der Vloet
Oost-Vlaanderen	Matthias Diependaele
	Caroline Croo (opvolger Elke Sleurs)
	Andries Gryffroy
	Marius Meremans
	Karim Van Overmeire
	Ingeborg De Meulemeester
	Sabine Vermeulen
	Miranda Van Eetvelde
	Koen Daniëls (opvolger Lieven Dehandschutter)
Vlaams-Brabant	Peter Persyn (opvolger Ben Weyts)
	Nadia Sminate
	Piet De Bruyn
	Lorin Parys
	Lieve Maes
	Bart Nevens
	Willy Segers
West-Vlaanderen	Bert Maertens (opvolger Geert Bourgeois)
	Wilfried Vandaele
	Axel Ronse
	Cathy Coudyser
	Danielle Godderis-T'Jonck
Limburg	Jan Peumans
	Lies Jans
	Grete Remen
	Jos Lantmeeters
	Jelle Engelbosch
Brussel-Hoofdstad	Karl Vanlouwe

Brussels niveau

Brussels Parlement

Kieskring	Naam
Brussel	Liesbet Dhaene
	Cieltje Van Achter
	Johan Van den Driessche

Bekende (ex-)leden

Voor een volledig overzicht van biografieën zie categorie N-VA-politicus.

• Jan Becaus
• Geert Bourgeois
• Siegfried Bracke
• Frieda Brepoels
• Huub Broers
• Jurgen Ceder
• Peter Dedecker
• Eric Defoort
• Lieven Dehandschutter
• Mark Demesmaeker
• Zuhal Demir
• Antoine Denert

• Annick De Ridder
• Minneke De Ridder
• Paul De Ridder
• Peter De Roover
• Bart De Wever
• Matthias Diependaele
• Theo Francken
• Marc Hendrickx
• Liesbeth Homans
• Andre Gantman
• Kim Geybels
• Louis Ide

• Jan Jambon
• Lies Jans
• Jan Loones
• Sander Loones
• Bob Maes
• Lieve Maes
• Marie-Rose Morel
• Philippe Muyters
• Lorin Parys
• Jan Peumans
• Danny Pieters
• Luc Sevenhans

• Elke Sleurs
• Sarah Smeyers
• Nadia Sminate
• Ann Soete
• Bruno Stevenheydens
• Helga Stevens
• Matthias Storme
• Goedele Uyttersprot
• Ludo Van Campenhout
• Wilfried Vandaele
• Steven Vandeput
• Rob Van de Velde

• Johan Van den Driessche
• Pol Van Den Driessche
• Kris Van Dijck
• Miranda Van Eetvelde
• Karl Vanlouwe
• Flor Van Noppen
• Karim Van Overmeire
• Johan Van Overtveldt
• Valerie Van Peel
• Hendrik Vuye
• Ben Weyts
• Veerle Wouters

Externe link

• Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

Voetnoten Bron Officiële website

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Nieuw-Vlaamse Alliantie op Wikimedia Commons.

Politieke partijen in België

Vertegenwoordigd in het federaal of een regionaal parlement: Nederlandstalig: CD&V · Groen · LDD · N-VA · Open Vld · sp.a · Vlaams Belang · (UF) Franstalig: cdH · Ecolo · FDF · MG · MLD · MR (MCC) · PS Duitstalig: CSP · Ecolo · PFF · ProDG · SP Meertalig: Vivant Niet vertegenwoordigd in het federaal of een regionaal parlement: Nederlandstalig: PvdD · Rood! · ROSSEM · VCD · VLOTT Franstalig: CDF · DN · FdG · PP · RW · RWF · WDB Meertalig: BEB-n · Belgische Alliantie · BUB · LSP-PSL · Piratenpartij · Pro Bruxsel · PVDA-PTB · SAP-LCR Voormalige politieke partijen: BANAAN · BSP · BWP · CAP · Christene Volkspartij · DeVlag · Eenheidsbeweging-VNV · HF · HOERA · iD21 · Katholieke Partij · KPB · KVV · Liberaal Appèl · Liberale Partij · Listes Wallon · LiDé · MDP · Nationale Unie · Natuurwetpartij · NP-FN · Parti France · PNPb · PRL · PVV · REX · SoLiDe · Sta op · Stijn · UDRT-RAD · SLP · UNIE · UDB · Verdinaso · Vlaams Blok · Vlaamse Concentratie · VNP · VNV · VU · VVP · WOW Lijst van Nederlandstalige politieke partijen in België · Lijst van Franstalige politieke partijen in België · Lijst van Duitstalige politieke partijen in België Zie ook: Politieke geschiedenis van Vlaanderen