Softdrug

Softdrugs (ook wel: lichte narcotica of lichte bedwelmingsmiddelen) zijn drugs waarvan de Nederlandse overheid vindt dat ze een toelaatbaar risico met zich meebrengen. De middelen staan genoemd op lijst II van de Opiumwet. Juridisch gezien is het bezit en vervaardigen van deze middelen strafbaar. In de praktijk wordt het in bezit hebben van deze drugs in kleine hoeveelheden niet vervolgd.

In de volksmond wordt met softdrugs meestal marihuana (of wiet) en hasj bedoeld, echter vallen tramadol en vrijwel alle benzodiazepines ook onder 'softdrugs'. Het bezit en vervoer ervan is niet verboden, wel het handelen in deze middelen.

Gedoogbeleid

Het wettelijk onderscheid tussen hard- en softdrugs is geïntroduceerd in Nederland. Inmiddels hebben enkele andere Europese landen, waaronder België, Zwitserland en Spanje, deze indeling deels overgenomen. Het onderscheid komt tot uiting in de strafmaat voor strafbare feiten bij de verschillende soorten drugs en de prioriteitenstelling bij de opsporing ervan.

In Nederland is de gedoogde verkoop van marihuana voorbehouden aan erkende coffeeshops; de teelt valt echter buiten het gedoogbeleid en is wél strafbaar. De trend is dat politie en justitie steeds actiever en telkens met zwaardere middelen de teler vervolgt. Deze inconsequentie in het drugsbeleid wordt in de media vaak aangeduid met het zogenaamde 'voordeur-achterdeur-beleid'.

In andere landen, met name buiten Europa, wordt er geen onderscheid gemaakt tussen hard- en softdrugs, noch in handel in verdovende middelen of eigen gebruik. In de meeste landen staan er hoge straffen op het bezit van drugs. In enkele landen (zoals Singapore) kan er zelfs de doodstraf voor worden gegeven.

Soft of hard ?

Men hoort veel in de media aangaande negatieve gebeurtenissen en gebruik inzake softdrugs, wat veelal de vraag oproept of het misschien één-en-hetzelfde beschouwd moet worden als harddrugs. De excessen door middel van softdrugs hebben vrijwel altijd te maken met de psyche van die betreffende personen, welke vatbaarder zijn of een verslechtering van de psychische gesteldheid teweegbrengen. Het verschil zit hum dus in het feit dat harddrugs op iedereen een vergelijkbare uitwerking heeft, en softdrugs vertoont het merendeel gebruikers die er géén hinder van ondervinden en slechts een beperkt gedeelte van de gebruikers, waar het (figuurlijk) slecht valt. Daarbij is er een onderscheid te maken tussen negatieve uitwerkingen die voortvloeien uit een min-of-meer overdosis, vanwege dat men het niet gewend is, en negatieve uitwerkingen die de oorzaak zijn van een psychose, angstaanval of waanvoorstelling e.d. Dit staat dus schril in contrast met de velen die er meer baat bij hebben of voor wie het te vergelijken is met het drinken van één-of-twee alcoholische drankjes. Dat aangaande is er ook menig persoon die absoluut geen alcohol binnen moet krijgen, terwijl alcohol totaal anders gezien wordt dan drugs, namelijk dat het alcoholisme of een verbroken relatie op kan leveren. Op het moment dat iemand dronken is en extreme uitspattingen heeft is dat veel eerder geaccepteerd dan extremiteiten in verband met drugs. Ook is het een bekend verschijnsel dat softdrugs niet agressie of geweld teweegbrengt, wat bij alcohol nogal eens anders is. Softdrugs maakt eerder passief en/of relaxed (afgezien dus van die er gevoelig of vatbaar voor zijn).

In het geval van mensen waarbij het gebruik van softdrugs tot bijvoorbeeld een psychose leidt, zal dat zich meestal vrij snel openbaren na het beginnen te gebruiken, zoals veelal het geval is bij mensen met schizofrenie of een andere psychotische stoornis. Bij een langdurig en/of veel gebruiken van softdrugs kunnen bij sommigen ook psychische calamiteiten ontstaan, wat dan meer geleidelijk gebeurt, althans niet zoals bij psychosen e.d. plotsklaps (excessief). Men kan dus stellen dat psychotische (vatbare) mensen ook niet aan de gewenning toe komen, die het merendeel van de softdrugsgebruikers wél ondervinden. Die gewenning is wat mensen dan ook méér laat gebruiken (meestal roken) in de loop der tijd. De meesten komen daar zelf wel achter en passen dat in-meer-of-mindere-mate ook aan. Mensen waarbij het langdurig en/of veel gebruiken van softdrugs leidt tot calamiteiten, gaan in hun verslechtering op en hebben dat zelf niet in de gaten. Vanwege de geleidelijke aard van de ontwikkelingen is het-één-en-ander vaak ook bekend in diegene z'n omgeving. Tenslotte gebruiken sommige misdadigers het gebruik van (zogenaamd overmatig) softdrugs als excuus (verdediging) voor hun misdaden of wandaden). Dit zullen dikwijls onzedenlijke en/of vergelijkbaar erge vergrijpen zijn, met als doel ontoerekeningsvatbaar te doen voorkomen ten tijde van het misdrijf. Anders gezegd, voelt de bewuste persoon zich niet schuldig of bekent ie geen schuld, aangaande dat gedeelte waar die zogenaamd een excuus voor heeft, wat een enigszins goedpraten is van zichzelf en gedeeltelijk z'n doen-en-laten.