Paul Vanden Boeynants

Paul Vanden Boeynants
België
Geboren	Vorst, 22 mei 1919
Overleden	Aalst, 8 januari 2001
Partij	PSC
Religie	Rooms-katholiek
Premier van België
Aangetreden	19 maart 1966
Einde termijn	17 juni 1968
Regering	Vanden Boeynants I
Monarch	Boudewijn
Voorganger	Pierre Harmel
Opvolger	Gaston Eyskens
Premier van België
Aangetreden	20 oktober 1978
Einde termijn	3 april 1979
Regering	Vanden Boeynants II
Monarch	Boudewijn
Voorganger	Leo Tindemans
Opvolger	Wilfried Martens
Vicepremier
Aangetreden	3 juni 1977
Einde termijn	20 oktober 1978
Regering	Tindemans II
Aangetreden	3 april 1979
Einde termijn	15 oktober 1979
Regering	Martens I
Minister van Landsverdediging
Aangetreden	20 januari 1972
Einde termijn	15 oktober 1979
Regering	G. Eyskens VI Leburton I Leburton II Tindemans I Tindemans II Vanden Boeynants II Martens I
Voorganger	Paul-Willem Segers
Opvolger	José Desmarets
Minister van Middenstand
Aangetreden	26 juni 1958
Einde termijn	25 april 1961
Regering	G. Eyskens II G. Eyskens III G. Eyskens IV
Voorganger	Léon Mundeleer
Opvolger	Albert De Clerck

Paul Emile François Henri Vanden Boeynants (Vorst, 22 mei 1919 – Aalst, 8 januari 2001), in de media en door hemzelf bijgenaamd 'VDB', was een Belgisch volksvertegenwoordiger, minister en premier. Als ondernemer was hij actief in de vleesindustrie. Vanden Boeynants was een opvallend en controversieel politicus.

Biografie

Paul Vanden Boeynants werd geboren uit een slagersechtpaar uit Mechelen dat zich in Brussel gevestigd heeft. Hij volgde humaniora aan het Brusselse Sint-Michielscollege en voetbalde in de eerste ploeg van St.-Gilloise. Hij trouwde met Lucienne Deurinck, met wie hij een zoon en twee dochters kreeg. Tijdens zijn legerdienst vocht hij met het 9de Linieregiment mee in de Achttiendaagse Veldtocht en werd hij gevangengenomen. Na de Tweede Wereldoorlog werd VDB actief als industrieel en was hij tevens bestuurder bij verschillende slagerij- en middenstandsorganisaties.

In 1949 werd hij voor het CVP-PSC verkozen in de Kamer, als volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel. Dit mandaat bekleedde hij tot in 1985. Als volksvertegenwoordiger zetelde hij in diverse commissies: Economische Zaken, Middenstand, Financiën, Algemene Zaken, Openbaar Ambt, Volksgezondheid, Gezin, Openbare Werken en Defensie. Vanuit het parlement oefende hij tevens het dubbelmandaat in de Franse Cultuurraad (1971–80) en Gemeenschapsraad (1980–85) uit. Tijdens zijn politieke loopbaan ijverde hij steeds voor een nationale verstandhouding, die hij wenste te bereiken via een veralgemeende tweetaligheid, en was hij een voorstander van het belgicisme.

VDB werd actief in de Brusselse politiek en van 1952 tot 1995 was hij gemeenteraadslid van de stad. Van 1953 tot 1958 was hij schepen van Handel en Stadseigendommen en van 1965 tot 1972 was hij schepen van Handel, Openbare Werken, Feesten, Stedenbouw en Aanplantingen. In de periode 1971–75 zetelde VDB daarenboven in de Brusselse Agglomeratieraad. Tegen het einde van zijn loopbaan probeerde VDB tot burgemeester van Brussel-Stad verkozen te worden, maar hier slaagde hij niet in. In Brussel was hij ook betrokken bij grootscheepse bouwprojecten.

Van 1958 tot 1961 was hij minister van Middenstand en van 1966 tot 1968 werd hij premier. Zijn eerste regering struikelde in 1968 over de kwestie Leuven Vlaams, toen de Vlaamse christendemocraten weigerden het ontwerpantwoord op de interpellatie van CVP-Kamerlid Jan Verroken goed te keuren. Van 1972 tot 1979 was hij minister van Landsverdediging. In deze laatste functie zorgt hij voor een actieve deelname van België in het kader van de NAVO, de EEG en de oost-westverhoudingen. Hij tracht ook de dienst van beroepsmilitairen te verlengen en de dienstplichtigen van West-Duitse kazernes naar België te halen, om de korpsen in West-Duitsland te professionaliseren. Deze legerhervorming wordt echter opgegeven wegens protest. Van 1978 tot 1979 was hij een tweede maal premier, waarna hij in 1979 korte tijd vicepremier was. In 1969 werd VDB benoemd tot minister van Staat.

Van 1961 tot 1966 was hij partijvoorzitter CVP-PSC. Toen CVP en PSC in 1972 uit elkaar gingen, bleef VDB binnen de PSC maar richtte hij een conservatieve vleugel op, het CEPIC. Hiervan was hij voorzitter van 1977 tot 1979. Daarna was hij van 1979 tot 1981 voorzitter van de moederpartij PSC. Uit het CEPIC ontstond intussen de organisatie Rassemblement Chrétien du Centre, waarvan hij van 1982 tot 1985 lid was.

In 1995 besloot VDB de politiek te verlaten. Hij werd vervolgens gedurende enkele jaren de directeur van Pan, een voormalig satirisch weekblad in Brussel, in een poging nog politieke invloed uit te oefenen, maar dit mislukte. Hij overleed begin 2001, aan de gevolgen van een hartoperatie. Hij werd begraven op de begraafplaats van Brussel te Evere.

Controverses

Met de jaren werd VDB een controversieel figuur. Zo riep de manier waarop Vanden Boeynants het Manhattanplan erdoor drukte bij de gemeenten en vervolgens de huizen in de Noordwijk liet onteigenen, vragen op.

VDB raakte in opspraak door meerdere fraudezaken. Op 17 juni 1982 werd zijn parlementaire onschendbaarheid opgeheven. In 1986 werd hij veroordeeld tot drie jaar voorwaardelijke celstraf en een geldboete wegens belastingontduiking.

De naam van VDB wordt, als sinds begin jaren 1980, vaak genoemd in de zaak rond de Bende van Nijvel. Mogelijke verbanden werden in 2008 opnieuw omschreven. Een rechtstreeks verband is echter nooit bewezen.

Ontvoering

Op 14 januari 1989 werd Vanden Boeynants in Brussel ontvoerd. De ontvoerders waren Patrick Haemers en zijn handlangers Kapllan Murat, Philippe Lacroix en Marc Van Dam. Zij eisten de ontvoering op in naam van een Brigade Socialiste Révolutionnaire. VDB werd een maand lang vastgehouden in een villa in Le Touquet. Pas na de betaling van 63 miljoen BEF losgeld werd hij vrijgelaten en gedropt in de omgeving van Doornik. De persconferentie die VDB hield na zijn vrijlating, was een opmerkelijk gebeuren.

In populaire cultuur

• Op pensenkermissen (typisch Belgische eetfestijnen waarbij bloedworst of pens geserveerd wordt) tijdens verkiezingstijden gaf VDB, via zijn vleesbedrijf, weleens gratis pensen weg. Daarom wordt hij smalend Polle Pens genoemd, of in het Brussels Polle Panch.
• Wanneer Wim De Craene het lied De kleine man covert (1973), voegt hij hieraan de volgende verzen toe: Minister Vanden Boeynants vraagt weer onderzeeërs aan (...) Dan kunnen we lekker op de Schelde gaan roeien (...) Maar wie betaalt het pak/ Van de viceadmiraal/ Dat is de kleine man, de kleine burgerman.
• In het Neroalbum De V-Machine (1979) figureert Vanden Boeynants als een van de mensen die komen aanschuiven om Adhemars verjongingsmachine te mogen gebruiken (strook 36).
• Hij speelde ook een belangrijke rol in de Vlaamse satirische strip Pest in 't Paleis (1983) door Guido van Meir en Jan Bosschaert.
• In 1989 nam Paul Delnoy de single Qui...? op, over de persconferentie na VDB's vrijlating. Hij vormde daartoe een groep genaamd Brussels Sound Revolution (BSR), een toespeling op de Brigade Socialiste Révolutionnaire maar ook op de Brigade Spéciale de Recherche. De single sampelt fragmenten uit de persconferentie en vestigt de aandacht op VDB's pijp, die door de ontvoerders brutaal uit zijn mond gerukt was. Daarom wordt geopperd dat het lied voluit Qui a volé ma pipe? heet en dus ook verwijst naar het soortgelijke nummer Ma pipe (1962) door Henri Salvador.
• Ook de groep genaamd Boucherie Le Touquet bracht een single uit met samples uit de persconferentie, onder de titel Ferme ta gueule (Hou je smoel). Een derde groep die een nummer uitbracht naar aanleiding van de ontvoering, was KL 303 met het nummer Welcome Back, Mr. VDB.

Beroemde uitspraken

• Wanneer een prostituee genaamd Maud Sarr stelt dat VDB aanwezig was bij Roze Balletten, reageert VDB in de pers met de woorden "Trop is te veel en te veel is trop".
• In 1968 besluit de ontslagnemende regering-Vanden Boeynants I om de Mirage aan te kopen. Een journalist van het radioprogramma Actueel vraagt nu of zo'n beslissing wel nog onder 'lopende zaken' valt, waarop VDB reageert: "Dat zijn geen lopende zaken, vriend, dat zijn vliegende zaken!"
• Op een congres van de CVP: "Je préfère être un idéaliste sans illusions, plutôt qu'un illusioniste sans idéal" ("Ik verkies het een idealist zonder illusies te zijn, boven een illusionist zonder idealen").

Literatuur

• N. HIRSON, Paul Vanden Boeynants, Brussel, 1969.
• Paul DEBOGNIE, Les Amis de Paul Vanden Boeynants et leurs Affaires, Ed. Vie Ouvrière, Brussel, 1970
• Raoul STUYCK, Vanden Boeynants, boeman of superman?, 1973.
• Helmut GAUS, Politiek Biografisch Woordenboek, 1989.
• Els CLEEMPUT & Alain GUILLAUME, La rançon d'une vie. Paul Vanden Boeynants 30 jours aux mains de Patrick Haemers, Brussel, 1990.
• D. ILEGEMS & J. WILLEMS, De avonturen van VDB, 1991.
• P. HAVAUX & P. MARLET, Sur la piste des crocodiles, 1994.
• Manu RUYS, Paul Vanden Boeynants, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
• Rolf FALTER, In memoriam Paul Vanden Boeynants, in: De Standaard, 9 januari 2001.
• Armand DE DECKER, voorzitter van de Senaat, In Memoriam Paul Vanden Boeynants, Belgische Senaat, Parlementaire Handelingen, Zitting 18 januari 2001.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties

Weblinks

• Paul Vanden Boeynants in de ODIS

  Citaten van of over Paul Vanden Boeynants op Wikiquote

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Paul Vanden Boeynants op Wikimedia Commons.

Voorganger: Léon Mundeleer	Minister van Middenstand 1958-1961	Opvolger: Albert De Clerck
Voorganger: Théo Lefèvre	Partijvoorzitter van de CVP-PSC 1961-1966	Opvolger: Robert Houben
Voorganger: Pierre Harmel	Premier van België 1966-1968	Opvolger: Gaston Eyskens
Voorganger: Paul-Willem Segers	Minister van Landsverdediging 1972-1979	Opvolger: José Desmarets
Voorganger: Leo Tindemans	Premier van België 1978-1979	Opvolger: Wilfried Martens
	Vice-eersteminister 1977-1978	Opvolger: Renaat Van Elslande
Voorganger: Charles-Ferdinand Nothomb	Partijvoorzitter van de PSC 1979-1981	Opvolger: Gérard Deprez
Voorganger: Renaat Van Elslande	Vice-eersteminister 1979-1980	Opvolger: José Desmarets

Premiers van België