Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Edmond Leburton

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Edmond Leburton
Geboren 18 april 1915
Lantremange, België
Gestorven 15 juni 1997
Borgworm, België
Premier van België
Aangetreden 26 januari 1973
Einde termijn 25 april 1974
Voorganger Gaston Eyskens
Opvolger Leo Tindemans
rel=nofollow

Edmond Jules Isidore Leburton (Lantremange, 18 april 1915 – Borgworm, 15 juni 1997) was een Belgisch politicus voor de PSB.

Levensloop

Edmond Leburton was licentiaat in de politieke en sociale wetenschappen en werd leraar in het middelbaar onderwijs.

Hij nam deel aan de Achttiendaagse Veldtocht in mei 1940 en trad toe tot het Verzet, als commandant van de groep 'Refuge-Otarie' binnen het Geheim Leger.

Na de Tweede Wereldoorlog was Leburton van 1947 tot 1948 de kabinetschef van toenmalig minister Léon-Eli Troclet. Intussen was hij sinds 1946 ook tot gemeenteraadslid van Borgworm en in januari 1947 werd hij burgemeester van de gemeente. Hij vervulde deze mandaten tot in 1988. Tevens was hij van 1946 tot 1981 lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, waarvan hij van 1977 tot 1979 de voorzitter van was.[1]

In 1947 werd hij lid van het bureau van de PSB. Voor deze partij vervulde Leburton in de jaren 50, 60 en 70 verschillende ministerposten. Van 1971 tot 1973 was hij co-voorzitter van de PSB, waarna hij van 1973 tot 1974 eerste minister was. In 1971 werd hij benoemd tot minister van Staat.

Hij was eerste minister in de regeringen Leburton I en II, die geplaagd werden door betogingen zoals de staking van de dokwerkers, de manifestaties van de scholieren tegen de hervorming van het leger, de manifestaties tegen abortus, tegen de herziening van het Schoolpact. Verder was er nog de petroleumcrisis en schandalen (het RTT-schandaal, de Ibramco-affaire). Leburton had daarbij het nadeel dat hij geen Nederlands sprak. Volgens Rik Van Cauwelaert las hij af en toe een speech in het Nederlands voor, die fonetisch voor hem was uitgeschreven en waarvan hij de inhoud niet begreep.

Voorts is Leburton zelf ook een aantal keren persoonlijk in opspraak gekomen. Voormalige eerste minister Wilfried Martens noemde hem in zijn memoires "berucht om zijn drankverbruik, zijn voorkeur voor volslanke dames en zijn bevreemdende sympathie voor sterke leiders van totalitaire regimes".[2] Leburton was inderdaad persoonlijk bevriend met president Mobutu Sese Seko van Zaïre: via journalist Pierre Davister ontving hij twintig miljoen Belgische Franken van het bevriend staatshoofd.[3]

Na hem zou Wallonië pas 40 jaar later opnieuw een Waalse premier leveren aan België.

In Borgworm is er een Centre Sportif Edmond Leburton.

Politieke loopbaan

Hij was van 1959 tot 1985 tevens algemeen voorzitter van de Socialistische Mutualiteiten.

Eretekens

Deze lijst met eretekens werd gedrukt op de rouwbrief.[4]

  • Vlag van België België: Grootkruis Leopoldsorde
  • Vlag van België België: Grootkruis Orde van Leopold II
  • Vlag van Duitsland Duitsland
    rel=nofollow
    : Grootkruis Orde voor Verdienste
  • Vlag van Nederland Nederland: Grootkruis Orde van Oranje Nassau
  • Vlag van Luxemburg Luxemburg: Grootkruis Orde van de Eiken Kroon
  • Vlag van Spanje Spanje: Ridder Grootkruis van Isabella de Katholieke
  • Vlag van Frankrijk Frankrijk: Grootofficier Erelegioen
  • Orde van de Ster met Gouden Kroon
  • Orde van Koning Abdul-Aziz, Saoedi-Arabië
  • Grootlint Nationale Orde, Burundi
  • Grootkruis Nationale Orde, Nigeria
  • Grootkruis Orde van de Azteekse Adelaar
  • Grootkruis Orde voor Verdienste, Oostenrijk
  • Grootkruis Orde voor Verdienste, Chili
  • Tudor Vladimirescu Orde, Klasse 1
  • Commandeur Orde van het Luipaard
  • Vlag van Italië Italië: Grootofficier Orde voor Verdienste van Italië

Literatuur

  • Pol VANDROMME, Le Socialisme moderne et Edmond Leburton, Éditions Labor, Brussel, 1970
  • Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  1. º Fiche Leburton, connaitrelawallonie.be.
  2. º (nl) Martens, Wilfried, De memoires: Luctor et emergo, Lannoo, Tielt , 2013. ISBN 9789401415507. p. 114
  3. º (fr) Dungia, Emmanuel, Mobutu et l’argent du Zaïre: Les révélations d’un diplomate, ex-agent des services secrets, L'Harmattan, Parijs , 1992. ISBN 9782296250628. p. 163
  4. º Rouwbrief Edmond Leburton
rel=nofollow
rel=nofollow
Voorganger:
Gaston Eyskens 		Belgische premiers
Leburton I en II (1973 - 1974) 		Opvolger:
Leo Tindemans
Voorganger:
Alfred de Taeye 		Minister van Volksgezondheid en Gezin
1954 - 1958 		Opvolger:
Robert Houben
Voorganger:
Léon Servais 		Minister van Sociale Voorzorg
1961 - 1965 		Opvolger:
Hervé Brouhon
Voorganger:
Joseph-Jean Merlot 		Minister van Economische Zaken
1969 - 1972 		Opvolger:
Henri Simonet
Voorganger:
Léo Collard 		Franstalig partijvoorzitter van de PSB
1971 - 1973 		Opvolger:
André Cools
Voorganger:
André Dequae 		Voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers
1977 - 1979 		Opvolger:
Charles-Ferdinand Nothomb
Overgenomen van "https://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Edmond_Leburton&oldid=252029"