Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Mobutu Sese Seko
| Mobutu Sese Seko | ||
| Tweede president van Congo-Kinshasa (Zaïre) | ||
| Ambtstermijn | 24 november 1965 – 17 mei 1997 | |
| Voorganger | Joseph Kasavubu | |
| Opvolger | Laurent-Désiré Kabila | |
| Geboren | 14 oktober 1930 | |
| Geboorteplaats | Lisala | |
| Overleden | 7 september 1997 | |
| Overlijdensplaats | Rabat | |
| Partner | Marie-Antoinette Mobutu († 1977) Bobi Ladawa Mobutu | |
| Politieke partij | MPR | |
Mobutu Sese Seko (Lisala (Belgisch-Congo), 14 oktober 1930 – Rabat (Marokko), 7 september 1997), geboren als Joseph-Désiré Mobutu, was een militair dictator en president van Congo. Mobutu liet de landsnaam in 1971 veranderen in Zaïre. Na zijn overlijden in 1997 werd de naam Congo-Kinshasa ingevoerd. Mobutu onderdrukte elke tegenstand tegen zijn regime op meedogenloze wijze.
Politiek
Decennialang werd Mobutu gesteund door de westerse leiders en door andere Afrikaanse dictators: Idi Amin, Siad Barre en Robert Mugabe.[bron?] Toen de Koude Oorlog eindigde, verminderde de steun vanuit de westerse wereld en begon zijn toch al verzwakte regime af te brokkelen.[1]
Geld en personencultus
Mobutu's politiek was er vooral op gericht zichzelf en zijn vertrouwelingen te verrijken en hij bouwde aldus een echte kleptocratie uit. Door de staatsinkomsten af te romen vergaarde hij miljarden. De CIA schatte zijn vermogen in de jaren 1980 op 4 miljard dollar. Het Congolese volk leed honger, maar Mobutu liet voor zichzelf en zijn familie elf paleizen in Zaïre bouwen. Bij zijn overlijden bezat hij onder meer een koffieplantage in Brazilië, een residentie met zicht op zee en twee huizen in Zuid-Afrika, en bovendien hotels en een wijngaard in dat land. In Parijs bezat hij toen een woning met een oppervlakte van 800 vierkante meter aan de Avenue Foch. "Villa del Mare" in Roquebrune-Cap-Martin aan de Franse Azurenkust was zijn luxevilla.
Het 'mobutisme' werd ingesteld als nationale ideologie en Mobutu moest beschouwd worden als 'messias'. Mobutu gaf zichzelf titels als De gids en De maarschalk. Hij stond bekend om zijn buitensporig dure feesten en bezat vastgoed in het buitenland.
Naar het voorbeeld van Roemenië, China en Noord-Korea had Mobutu een eigen propagandapolitiek.
Sakombi Inongo, de minister van Informatie, bedacht een hele cultus van persoonsverheerlijking, waarbij Mobutu aan het volk gepresenteerd werd als een godheid. Zo begonnen de avondprogramma's op televisie een tijdlang met een foto van Mobutu, die uit de wolken tevoorschijn kwam. Dit beeld had een krachtige uitwerking op de bevolking van Zaïre.[2] Voor de leider werden vele liederen geschreven, die gezongen werden wanneer hij een dorp of stad bezocht.
Afrikanisering
Mobutu droeg een eigen uniform, gebaseerd op kledij gedragen door Jawaharlal Nehru en Mao Zedong, met frivole Afrikaanse invloeden. Het hooggesloten jasje met luipaardprint en zijden foulard, de abacost, werd verplichte dracht voor overheidsdienaren in de plaats van een westers kostuum. Ook vrouwen werden gestimuleerd zich 'Afrikaans' in plaats van westers te kleden.
Het veranderen van alle namen in Afrikaanse namen maakte deel uit van de afrikaniseringspolitiek. Hij gaf hiervoor het startsein op 2 januari 1972: zowel munt, rivier als land heette voortaan Zaïre, 'Les trois Z' (De drie Z). Mobutu nam het voortouw door zijn naam te veranderen van 'Joseph-Désiré Mobutu' in 'Mobutu Sese Seko kuku Ngbendu wa za Banga' (= de sterke, krachtige leider die het land naar voorspoed zal brengen). Hij deed de aankondiging van zijn naamsverandering op 10 januari.
Levensloop
Afkomst en jeugdjaren
Mobutu ging als kind naar school bij de paters kapucijnen. Volgens zijn latere hofbiograaf Francis Monheim zou hij slechte herinneringen hebben overgehouden aan deze periode.[3] In november 1950 schreef Mobutu zich in bij de École Centrale des Sous-Officiers te Luluaburg. Daar volgde hij gedurende twee jaar een cursus secretariaat en boekhouding. Hij behaalde de graad van sergeant. Na drie jaar Luluaburg werd hij overgeplaatst naar het hoofdkwartier van de Congolese Weermacht te Leopoldstad. Ondertussen werd hij ook journalist bij de Congolese krant Actualités Africaines. Omdat hij militair was, moest Mobutu schrijven onder de schuilnaam J. de Banzy.[4]
Lumumbist in België
Als journalist bezocht Mobutu in 1958 voor het eerst België. Voor de wereldtentoonstelling Expo 58 in Brussel werden honderden Congolezen overgevlogen om het 'Congopaleis' op te fleuren. Daar waren ze tegelijkertijd gasten, tentoongestelden, journalisten en werknemers. Hun verblijf was vernederend, maar ook verhelderend en de Congolezen konden contacten leggen die door de koloniale repressie in eigen land onmogelijk waren, wat sterk bijdroeg aan de snelle onafhankelijkheid.[5]
Terug in Congo woonde Mobutu een vurige toespraak van Patrice Lumumba bij en hij werd meteen een 'lumumbist'. Een jaar later mocht hij alweer naar België. Sabena had namelijk enkele Congolese journalisten als persvertegenwoordigers uitgenodigd en Mobutu bleef meer dan een jaar in België. In deze periode brak de onafhankelijkheidsstrijd uit in Congo en de Belgische regering besliste over te gaan tot een snelle onafhankelijkheid. De belangrijkste Congolese politici werden in Brussel uitgenodigd om een rondetafelconferentie bij te wonen. Mobutu, die nog steeds in Brussel verbleef, kon zo van zeer nabij de rondetafelconferentie volgen. Bij aanvang van de conferentie zat Lumumba nog in de gevangenis in Leopoldstad. Mobutu klopte bij allerhande instanties aan om Lumumba vrij te krijgen. Dat gebeurde uiteindelijk ook. Lumumba reisde meteen naar Brussel om zich bij de Congolese delegatie te voegen. Meteen na zijn aankomst stelde hij Mobutu aan als zijn secretaris.
Kolonel tijdens de Congocrisis
Op 30 juni 1960 reisden koning Boudewijn en zijn ministers naar Leopoldstad voor de officiële onafhankelijkheidsviering van Congo. Lumumba werd premier en Joseph Kasavubu president van de nieuwe natie. In de regering Lumumba werd Mobutu belast met defensieaangelegenheden. Kort na de onafhankelijkheid belandde Congo echter in een diepe crisis. Op 5 juli sloeg het leger in Leopoldstad aan het muiten. Tot overmaat van ramp scheidde de rijke provincie Katanga zich op 11 juli onder het leiderschap van Moïse Tshombe af. De afscheiding werd niet afgekeurd door België. Integendeel, België begon een pro-Katangese politiek te voeren, zonder het onafhankelijke Katanga echter ooit diplomatiek te erkennen. Lumumba en Kasavubu riepen daarop prompt de hulp in van de Verenigde Naties.
Op 9 augustus volgde Albert Kalonji het voorbeeld van de Katangezen: hij riep de autonome staat Zuid-Kasaï uit. Op 27 augustus namen troepen die onder het bevel stonden van stafchef Mobutu Bakwanga de hoofdstad van Zuid-Kasaï in. De rebellen beschikten niet over een leger en de inname van de hoofdstad werd een echt bloedbad. De soldaten moordden hele dorpen uit, de VN spraken van volkerenmoord. De misdaden van de Congolese soldaten leidden tot verontwaardiging in de internationale pers. Hoewel de soldaten onder bevel stonden van Mobutu, was het Lumumba, die als grote schuldige werd aangewezen.
De eerste staatsgreep
Ondertussen belandde de Congolese politiek eveneens in een diepe crisis. De westerse regeringen beschouwden Lumumba als gevaarlijk, wisselvallig en procommunistisch. Kasavubu werd vanuit Brussel en Washington bewerkt om Lumumba te ontslaan. Dat deed hij dan ook op 5 september 1960. Lumumba liet zich echter niet zomaar aan de kant zetten en ontsloeg op zijn beurt Kasavubu. Op dit moment verscheen Mobutu, die ondertussen kolonel geworden was in het Congolese leger, voor het eerst op het politieke toneel. Hij kondigde op 14 september via de radio aan dat hij beslist had om de twee kamers, de president en de premier te ‘neutraliseren’, en een College van Commissarissen op te richten. Mobutu kon in dit stadium nog niet beschouwd worden als ‘de sterke man’ van Congo. Zijn machtsinstrument, het leger, was gedesorganiseerd, slecht bewapend, ongedisciplineerd en verdeeld volgens etnische lijnen. Het voornaamste gevolg van zijn 'staatsgreep' was dat hij Lumumba politiek wist uit te schakelen. Op 1 december werd Lumumba, tijdens zijn vluchtpoging vanuit Leopoldstad naar zijn thuisbasis Stanleystad, gearresteerd door de troepen van Mobutu en in januari 1961 door hem uitgeleverd aan zijn 'bloedvijanden' in Katanga waar hij werd vermoord.
Carrière in het leger
Na de arrestatie van Lumumba trok Mobutu zich uit de politiek terug. Hij zou echter de komende maanden en jaren op militair gebied de handen meer dan vol hebben. Op verschillende plaatsen braken opstanden en revolutionaire bewegingen uit. De Congolese soldaten bleken echter niet in staat om de opstandelingen te bevechten. Met behulp van de westerse troepen en huurlingen slaagde Mobutu er toch in de rebellen in Katanga en Kwilu te onderwerpen. Mobutu werd de verpersoonlijking van de nationale eenheid.
De tweede staatsgreep
Op 24 november 1965 vond Mobutu dat zijn moment gekomen was en hij pleegde opnieuw een staatsgreep. Dit keer bleek de coup definitief. Mobutu consolideerde meteen zijn macht. Hij schafte het parlement en het meerpartijenstelsel af. Later werd zijn partij, de Mouvement Populaire de la Révolution, de enige bij grondwet toegelaten partij. Mobutu bleek al snel een wreed dictator. Hij twijfelde bijvoorbeeld nooit om zijn tegenstanders fysiek uit te schakelen. Zo liet hij in mei 1966 vier politici, waaronder eerste minister-elect Évariste Kimba in het openbaar ophangen (later 'de Pinksterophangingen' genoemd). Daarnaast werden ook de universiteiten slachtoffer van het mobutisme. In 1968 braken er voor het eerst onrusten uit toen de studenten de liberalisering van het regime eisten. Een jaar later, op 4 januari 1969, werd opnieuw een studentenmanifestatie georganiseerd. Deze eindigde op een treffen tussen de studenten en de ordestrijdkrachten die vuurwapens gebruikten. De tientallen doden werden in een massagraf geworpen en enkele dagen later werden alle studentenverenigingen verboden. Twee jaar later kwam het opnieuw tot een zwaar treffen. Op 2 juni 1971 herdachten de studenten van Lovanium hun overleden kameraden binnen de omheining van de campus. Het leger probeerde de manifestatie uiteen te slaan en opnieuw kwam het tot zware rellen.
Afbrokkeling van Mobutu's bewind
Vanaf 1990 veranderde het internationale klimaat echter. De Koude Oorlog liep ten einde en de westerse regeringen hadden behoefte aan andere bondgenoten dan het soort dictators dat ze vanaf de jaren zestig gedoogd hadden als afweer tegen het communisme. De dictaturen moesten nu vervangen worden door democratieën. Mobutu verloor stilaan al zijn bondgenoten en zijn regime was ten dode opgeschreven. Volgens de socioloog Gauthier de Villers volgde de stelselmatige aftakeling van het regime echter een eigen logica, en was het einde van de Koude Oorlog enkel de genadeslag voor het regime.[1]
Mobutu trachtte zelf nog hervormingen door te voeren door in 1990 het einde van de eenpartijstaat aan te kondigen en ruimte te maken voor een driepartijenstaat, waarbij hij officieel afstand nam van zijn partij Mouvement Populaire de la Révolution (MPR). Maar de geest was uit de fles. Om hervormingen voor te stellen riep Mobutu een Nationale Soevereine Conferentie uit, waarin allerlei groeperingen, waaronder het maatschappelijk middenveld hun mening konden geven. De conferentie begon in de tweede helft van 1990 en duurde tot in 1992. De conferentie bleek invloedrijker dan gedacht en Mobutu besloot deze te beëindigen. Na een protestmars op 16 februari 1992 tegen de sluiting, die eindigde in een bloedbad, werd de conferentie heropend, waarbij de toenmalige voorzitter en vertrouweling van Mobutu vervangen werd door aartsbisschop Monsengwo.
Einde en overlijden
In 1994 moest Mobutu, die aan prostaatkanker leed, hiervoor in Zwitserland worden behandeld. Na zijn terugkeer in Zaïre was hij fysiek erg verzwakt. Tijdens zijn afwezigheid begon de Congolese Burgeroorlog in het oosten van Zaïre.
De rebellen grepen onder leiding van Laurent-Désiré Kabila de macht in mei 1997. Mobutu vluchtte en liet Congo arm en in chaos achter. Hij stierf in Rabat in Marokko aan de gevolgen van zijn kanker.
Referenties
- ↑ 1,0 1,1 Gauthier de Villers, Histoire du politique au Congo-Kinshasa : Les concepts à l'épreuve (Louvain-la-Neuve, L'Harmattan, 2016), 138.
- º Kevin Dunn, Imagining the Congo: The International Relations of Identity (Basingstoke, Palgrave MacMillan, 2003), 110.
- º Zie Francis Monheim, Mobutu : l'homme seul (Éditions Actuelles, 1962).
- º Crawford Young en Thomas Turner, The Rise and Decline of the Zairian State (Madison, The University of Wisconsin Press, 1985), 175.
- º (nl) Bulckaert, Lieven. Op Expo 58 ging 'koloniaal Congo' aan het wankelen. www.bruzz.be. vzw Vlaams-Brusselse Media (2008-05-02) Geraadpleegd op 2018-05-30
| Voorganger: Joseph Kasavubu |
President van de Democratische Republiek Congo 1965-1997 |
Opvolger: Laurent-Désiré Kabila |
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Mobutu Sese Seko op Wikimedia Commons.