Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Herman Brusselmans
| Herman Brusselmans | ||
| Bestand:Brusselmans675.jpg | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Herman Frans Martha Brusselmans | |
| Pseudoniem | G.H.L. Bustenhouwer Herman Frodiet | |
| Geboren | 9 oktober 1957, Hamme, Oost-Vlaanderen | |
| Land | .png){kind=small} België
| |
| Beroep | Schrijver, dichter, columnist | |
| Werk | ||
| Jaren actief | 1982 – heden | |
| Invloeden | Gerard Reve, J.D. Salinger | |
| Bekende werken | De man die werk vond (1985) Het mooie kotsende meisje (1992) Ex-minnaar (1993) De terugkeer van Bonanza (1995) De kus in de nacht (2002) Mijn haar is lang (2009) | |
| Uitgeverij(en) | Prometheus | |
| Dbnl-profiel | ||
Herman Frans Martha Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957) is een Belgisch schrijver, dichter en columnist.
Biografie
Brusselmans werd geboren in Hamme, Oost-Vlaanderen. Eind jaren zeventig was hij een verdienstelijk voetballer. Hij speelde linksbuiten bij SK Berlare, Vigor Hamme en de UEFA-junioren (min 18-jarigen) van Sporting Lokeren. Bij deze laatste speelde hij onder trainer Leon Nollet samen met latere profvoetballers Raymond Mommens, Alex Querter en Marc Verbruggen. In 1976 ging Brusselmans Germanistiek studeren aan de Universiteit van Gent. In 1978 koos hij voluit voor literatuur maar is blijven voetballen bij o.m. De Woody's, een minivoetbalclub die hij noemde naar zijn overleden hond Woody.[1] In 1980 studeerde hij af en ging aan de slag in een Brusselse bibliotheek van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening.[2] In 1980 trouwde hij met Gerda Baeyens en vestigde zich in Iddergem. In 1986 verhuisde hij naar Gent. Zijn eerste huwelijk strandde in 1991 en in 2005 hertrouwde hij met Tania De Metsenaere tot ook deze relatie werd verbroken in 2011.
In 1982 debuteerde Brusselmans met de verhalenbundel Het zinneloze zeilen. In 1985 brak hij door met De man die werk vond, een roman waarin de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner zijn dagen slijt met drinken en fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van Belgische bureaucratie en de jaren tachtig en wordt door velen beschouwd als zijn beste werk (in 1998 kwam er een vervolg met Nog drie keer slapen en ik word wakker, en in 2010 een derde boek met Trager dan de snelheid). Samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts vormde Brusselmans een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte met thema's zoals drank, seks, sigaretten en verveling. Hij verwijst vaak naar het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving van zijn jeugd. Zo verweeft hij in Het einde van mensen in 1967 (1999) vier korte verhalen in elkaar. In 2007/2008 schreef hij een trilogie - Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos - over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, homo's, negers en andere minderheidsgroepen.
Naast romans schrijft Brusselmans ook columns en stukken voor televisie. Als columnist debuteerde hij in het satirische weekblad De Zwijger (1982-1984). Begin jaren 90 kreeg hij een wekelijkse column in het weekblad HUMO (die hij midden jaren negentig heeft voorgedragen op de VPRO-radio onder de titel Val dood!) en later ook voor Het Laatste Nieuws en Gaia. Brusselmans dankt zijn bekendheid ook aan de televisie. In 1991 had hij een eigen rubriek in Het huis van wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken Doch dit alles terzijde en Bedankt voor u...wáándacht! In 2000 kreeg hij een typetje van imitator Chris Van den Durpel en sindsdien is hij vaak te zien in talkshows. Tussen 2005 en 2009 was hij een van de vaste gasten van Studio 1 op zondag met Frank Raes met scherpe humoristische analyses van voetballers (traptechniek én kapsel. In 2012 presenteerde samen met Luk Alloo het programma De Kleedkamer dat werd uitgezonden op Sporting Telenet. Hij is een frequente gast bij de Nederlands televisieprogramma De Wereld Draait Door. Sinds 2013 is hij jurylid bij het spelprogramma De Slimste Mens ter Wereld met grappen over zijn al dan niet fictieve 'Tante Sonja'.
Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Zo leverde een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) hem een rechtszaak op waardoor het boek enige tijd niet verkrijgbaar was. In 2017 leidde een denigrerende column over de Nederlandse zangeres Anouk tot polemiek. In een rechtstreekse confrontatie tijdens een aflevering van Van Gils & gasten, rond zijn zestigste verjaardag, applaudisseerde Brusselmans zedig bij een nummer van haar.[3] Binnen het literaire milieu wordt hij niet serieus genomen omwille van zijn beledigende taal en veelvuldig optreden in de media. Desalniettemin blijft zijn werk vooral bij een jong publiek populair en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen. Als veelschrijver brengt Brusselmans soms twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels 75 boeken. In 2009 koos hij zijn vijf favoriete eigen boeken: De man die werk vond (1985), Ex-minnaar (1993), De terugkeer van Bonanza (1995), De kus in de nacht (2002) en Mijn haar is lang (2009).[4]
In 1994 bedacht Brusselmans het scheldwoord "Zandzeepsodemineraalwatersteenstralen", dat een tijd lang in de woordenboekedities Van Dale werd opgenomen. In 2007 is zijn roman Ex Drummer verfilmd als Ex Drummer door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici afgeprezen en de mening van het publiek was sterk gepolariseerd.
Bibliografie
Romans
- 1984: Prachtige ogen
- 1985: De man die werk vond
- 1986: Heden ben ik nuchter
- 1987: Zijn er kanalen in Aalst?
- 1989: Dagboek van een vermoeide egoïst
- 1990: Vlucht voor mij
- 1991: Ex-schrijver (Plotseling gebeurde er niets 1)
- 1993: Ex-minnaar (Plotseling gebeurde er niets 2)
- 1994: Ex-drummer (Plotseling gebeurde er niets 3)
- 1994: Het oude nieuws van deze tijden
- 1995: De terugkeer van Bonanza (Guggenheimer 1)
- 1995: Vrouwen met een IQ
- 1996: Autobiografie van iemand anders
- 1996: Guggenheimer wast witter (Guggenheimer 2)
- 1997: Zul je mij altijd graag zien?
- 1997: Logica voor idioten
- 1998: Nog drie keer slapen en ik word wakker (De man die werk vond 2)
- 1999: Het einde van mensen in 1967
- 1999: Uitgeverij Guggenheimer (Guggenheimer 3)
- 2000: Vergeef mij de liefde (Iedereen is uniek behalve ik 1)
- 2001: Pitface
- 2002: De kus in de nacht (Iedereen is uniek behalve ik 2)
- 2002: Mank
- 2003: De droogte
- 2004: Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn (Iedereen is uniek behalve ik 3)
- 2004: In de knoei
- 2005: Het spook van Toetegaai
- 2007: Muggepuut (Muggepuut 1)
- 2007: De perfecte koppijn (Muggepuut 2)
- 2008: Toos (Muggepuut 3)
- 2008: Een dag in Gent
- 2009: Mijn haar is lang
- 2009: Kaloemmerkes in de zep
- 2010: Trager dan de snelheid (De man die werk vond 3)
- 2011: Van drie tot zes
- 2011: De biografie van John Muts
- 2012: Watervrees tijdens een verdrinking
- 2012: Guggenheimer in de mode (Guggenheimer 4)
- 2013: Mogelijke memoires
- 2013: De qualastofont
- 2014: Poppy en Eddie
- 2014: Zeik
- 2014: Poppy en Eddie en Manon
- 2015: Zeik en de moord op de poetsvrouw van Hugo Claus
- 2016: Poppy en Eddie en Manon en Roy Harper
- 2016: Zeik en het lijk op de dijk
- 2016: De Fouten
- 2017: Guggenheimer koopt een neger (Guggenheimer 5)
- 2017: Hij schreef te weinig boeken
- 2018: Feest bij de familie Van de Velde
Novellen
- 1988: Iedere zondag sterven en doodgaan in de week
- 2006: De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa
- 2007: Het team der wezen (Literaire Juweeltjes)
- 2007: Kwantum
- 2008: Over mijn vrouw (speciaal voor het tijdschrift Viva, ook uitgegeven als podcast)
- 2009: Stationsroman (samen met Joke van Leeuwen, Tom Naegels, Anne Provoost en Oscar van den Boogaard, n.a.v. de restauratie van het station Antwerpen-Centraal)
- 2014: Waarom België (geen) wereldkampioen wordt (samen met Gunther Schepens)
- 2016: Nul-Nul (Literaire Juweeltjes)
Verhalen
- 1982: Het zinneloze zeilen
- 1992: Het mooie kotsende meisje (columns, toneel, etc.)
- 1998: Bloemen op mijn graf (columns, gedichten, etc.)
- 2000: In onze barre prachtige tijden
- 2002: Patiënt HB
Overige
- 1988: Een bos op zoek naar bomen (Stripboek in samenwerking met de Bond Beter Leefmilieu, tekeningen Erik Meynen.)
- 1988: De geschiedenis van de Vlaamse letterkunde
- 1989: De geschiedenis van de wereldliteratuur (columns)
- 1989: De Canadese muur (toneel, met Tom Lanoye)
- 1997: Meisjes hebben grotere borsten dan jongens (kinderpoëzie)
- 1997: Doch verder geen paniek (citaten, samengesteld door Gerd De Ley)
- 1997: Wie is Herman Brusselmans en waarom? (verjaardagsbundel met stukken van anderen, samengesteld door Ed van Eeden)
- 2000: De koffer (stripboek, met Caryl Strzelecki)
- 2004: Heilige schrik (columns)
- 2007: Nog steeds geen paniek (citaten, samengesteld door Gerd de Ley)
- 2010: Vragen van liefde
- 2010: Wij en onze dieren (tekst bij fotoboek, Uitgeverij Voetnoot)
Filmografie
Als acteur
- 1994: La vie sexuelle des Belges 1950-1978
- 1996: Camping Cosmos
- 2004: Het Geslacht De Pauw
Verfilmingen
- 2007: Ex Drummer
Discografie
- 1997: Val dood! (radiocolumns)
Bronnen, noten en/of referenties
|
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Herman Brusselmans op Wikimedia Commons.