Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Bert Anciaux
.png){kind=small}
Bert Jozef Herman Vic Anciaux[3] (Merksem, 11 september 1959) is een Belgische politicus voor de sp.a en gewezen minister.
Hij was voorzitter van de Volksunie en het boegbeeld van de politieke partij Spirit, later hernoemd tot VlaamsProgressieven. VlaamsProgressieven werd op haar beurt weer omgedoopt tot Sociaal-Liberale Partij (SLP). Bert Anciaux was enkele malen minister, onder andere van juli 2004 tot juli 2009 in de Vlaamse regering.
Op 13 januari 2009 maakte hij zijn overstap naar de sp.a bekend.
Biografie
Bert Anciaux werkte zijn secundaire schoolloopbaan af op het Klein Seminarie in Hoogstraten. Hij studeerde rechten aan de Universitaire Faculteiten Saint-Louis en aan de Vrije Universiteit Brussel en schreef zich in 1984 als advocaat in aan de balie van de Nederlandstalige Advocaten in Brussel.[4] Anciaux is woonachtig te Neder-Over-Heembeek, een deelgemeente van de gemeente Brussel in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Volksunie en ID21
Hij trad in de politieke voetstappen van zijn vader Vic Anciaux, die van 1979 tot 1985 partijvoorzitter van de Volksunie was. Hij werd militant van de Volksunie-Jongeren en in 1976 werd hij lid van de partijraad. In 1987 werd hij gemeenteraadslid van Brussel en van 1992 tot 1994 was hij er schepen onder burgemeesters Hervé Brouhon, Michel Demaret en Freddy Thielemans. In Brussel werd hij actief in het cultureel en socio-economisch leven, onder meer als coördinator van kansarmoede-projecten, maar ook als beheerder van de Maatschappij van Openbaar Vervoer of als penningmeester van de Ancienne Belgique. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 verdwenen de Volksunie en dus ook Bert Anciaux uit de Brusselse gemeenteraad. Bovendien was hij van 1991 tot 1992 provincieraadslid van Brabant.
In april 1992 stelde hij zich kandidaat om Jaak Gabriëls op te volgen als partijvoorzitter van de Volksunie. Twee maanden later werd hij door het partijcongres verkozen tot partijvoorzitter boven Patrik Vankrunkelsven en Johan Sauwens, een functie die hij tot in 1998 uitoefende. Als partijvoorzitter beloofde Anciaux om de partij fors te radicaliseren, vooral op het vlak van sociale thema's. Hierdoor werd hij verweten de Volksunie te willen "verlinksen", maar tegelijkertijd bleef hij echter ook steunen op de beleidspijler van zijn partij door deel te nemen aan de onderhandelingen over de vierde staatshervorming. Dit leidde tot een tweespalt binnen de Volksunie en de blijvende spanningen na de verkiezingsnederlaag van 1991 zorgden voor de uittocht van een deel van de Volksunie naar de hervormde Vlaamse Liberalen en Democraten van Guy Verhofstadt. Nadat CVP-voorzitter Johan Van Hecke in 1994 een groot deel van het VU-partijeskader kon overtuigen van een geleidelijke samenwerking, torpedeerde Anciaux deze poging door een Vlaams-nationale radicalisering van zijn partij te opteren voor een onafhankelijk Vlaanderen zonder daarom duidelijk te zijn over het lot van Brussel. Door deze nieuwe koerswijziging hield de Volksunie bij de verkiezingen van 1995 stand. Als partijvoorzitter slaagde hij erin zijn partij een nieuw elan te geven, maar door zijn soms controversieel en eigenzinnig optreden verloor hij krediet bij sommige VU’ers.
Bij de verkiezingen van 1995 werd Anciaux met een groot aantal voorkeurstemmen verkozen in de Belgische Senaat, waar hij bleef zetelen tot in 1999.
Naar aanleiding van de Witte Marsen en de crisis Dutroux richtte hij in 1998 op vraag van de VU-partijraad samen met een groep gedreven jongeren ID21 op: een radicaaldemocratische beweging die over de partijgrenzen heen aan politiek wilde doen. Bert Anciaux was vervolgens van 1998 tot 1999 alliantievoorzitter van VU&ID.
In 1999 werd Bert Anciaux verkozen als Europarlementslid, maar al gauw werd hij aangeduid als Vlaams Minister, waardoor hij aan dit mandaat verzaakte.
In de Vlaamse regering werd Bert Anciaux minister van Cultuur, Jeugd, Huisvesting, Stedelijk Beleid, Brusselse Aangelegenheden en Ontwikkelingssamenwerking. Bert Anciaux groeide uit tot een veelbesproken minister: gecontesteerd door sommigen, geprezen om zijn maatschappelijke bevlogenheid en hervormingsdurf door anderen. In zijn decreet van 10 juli 2001 ’houdende het stimuleren van een kwalitatief en integraal lokaal cultuurbeleid’ bepaalde hij dat privaatrechtelijke bibliotheken, waaronder ook de vrije openbare bibliotheken, voortaan niet meer gesubsidieerd zouden worden door de Vlaamse Gemeenschap en dus niet meer erkend werden. Hiermee maakte hij een einde aan het katholiek bibliotheekwezen dat in de jaren 1920 door priester Joris Baers was opgebouwd.
Spirit en VlaamsProgressieven
Toen de Volksunie in 2001 uiteen viel, richtte Bert Anciaux met onder meer Els Van Weert en Geert Lambert, Spirit op, een links-liberale partij die ontstond uit de Toekomstgroep, een afscheuring uit de Volksunie voornamelijk bestaande uit iD21- en Volksunieleden. In 2002 stapte Bert Anciaux om persoonlijke redenen op als minister, waarbij Paul Van Grembergen zijn functie overnam.
Als voortrekkers van het verkiezingskartel sp.a-Spirit in 2003 behaalde de tandem Stevaert-Anciaux een spectaculaire verkiezingsoverwinning. Bert Anciaux behaalde van op een tweede plaats op de senaatslijst meer dan 212.000 voorkeurstemmen. Hij was echter ook verkozen in de Kamer en besloot om in deze assemblee te zetelen.
Hij bleef dit echter niet lang omdat hij na de verkiezingen van 2003 minister van Mobiliteit en Sociale Economie in de federale regering-Verhofstadt II werd. In deze functie verwezenlijkte hij op het vlak van de verkeersveiligheid de veralgemeende invoering van een zone 30 in de omgeving van scholen.
Bij de derde rechtstreekse Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 werd hij verkozen in de kieskring Brussel-Hoofdstad. Ruim een maand later maakte hij de overstap naar de Vlaamse regering waar hij zijn oude post als minister weer opnam met de bevoegdheden Cultuur, Jeugd, Sport en Brussel. Als Vlaams volksvertegenwoordiger werd hij opgevolgd door Elke Roex.
Bij de Senaatsverkiezingen in 2007 behaalde hij samen met Geert Lambert twee zetels[5] op de kartellijst sp.a-spirit. Aangezien hij verkoos Vlaams minister te blijven, nam hij ontslag als senator en ging zijn zetel naar opvolgster Myriam Vanlerberghe.
Onafhankelijke en sp.a-lid
Nadat het partijbestuur van de VlaamsProgressieven in november 2008 zich uitsprak voor een links-liberale koers, desnoods onafhankelijk van kartelpartner sp.a, en het voorstel van Anciaux om een "progressief project"[6] aan te gaan door beide kartelpartners in een nieuwe partij te doen opgaan werd weggestemd (68% tegen 32%), verlieten eerst massaal Anciaux' geestesverwanten de partij; Anciaux zelf volgde op 4 december 2008. Hij bleef minister, net als de parlementsleden die uit de partij stapten, als onafhankelijke binnen het kartel sp.a-spirit. Op 12 januari 2009 maakte hij na onderhandelingen met sp.a-voorzitster Caroline Gennez zijn overstap naar de verruimde en daarom herdoopte sp.a kenbaar. Hij gaf nog mee dat alles waarop hij hoopte om een overstap te doen, is gerealiseerd en wilde werken aan een nieuw Vlaams, sociaal en democratisch project.[7] Bij sp.a-kopstukken[8] lokte zijn komst en als eigengereid ervaren optreden, alsmede de naamswijziging van 'hun' partij, heftige kritiek uit. De naamswijziging werd daarop teruggedraaid. Bij de verkiezingen van 2009 kreeg Anciaux de laatste plaats aangeboden op de Europese lijst. Ondanks zijn 71.919 voorkeurstemmen kon hij de nuttige volgorde niet breken. Dit betekende tijdelijk een einde van zijn politieke loopbaan.
Eind februari 2010 raakte bekend dat Anciaux startte met een advocatenkantoor dat vooral mikt op consultancy. Voor zijn politieke carrière was hij al tien jaar advocaat te Brussel met specialiteit straf- en jeugdzaken.
Bij de verkiezingen van 13 juni 2010 stond hij op de senaatslijst van sp.a op de derde plaats en werd hij verkozen. Van 2010 tot 2012 oefende hij in de Senaat de functie van quaestor uit.
In het najaar van 2011 startte Anciaux een doctoraat in de Pedagogische Wetenschappen aan de VUB over plaatselijke zelforganisaties op basis van etnisch culturele diversiteit meer in het bijzonder over emancipatie en empowerment.[9] In 2014 verdedigde hij succesvol zijn proefschrift, getiteld Zelforganisaties in Vlaanderen. Onderzoek naar plaatselijke (zelf)organisaties op basis van etnisch-culturele identiteit. Een maatschappelijke en agogische verkenning van voorwaarden en kansen, beperkingen en uitdagingen.[10]
Eind 2012 nam hij het sp.a-fractieleiderschap in de Senaat van Marleen Temmerman, die stopte met politiek, over.[11]
In 2014 stond hij bij de Brusselse verkiezingen op de tweede plaats op de sp.a-lijst. Hij werd niet verkozen, maar werd nadien door zijn partij als gecoöpteerd senator aangeduid.[12] Later dat jaar werd hij door de Brusselse regering tot voorzitter van Actiris benoemd.[13] In januari 2016 volgde Anciaux Olga Zrihen op als voorzitter van de beheerraad van de vzw Pensioenkas voor Senatoren (PVS).[14]
Hij besloot niet op te komen voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2018, omdat hij zich niet welkom voelde op de Brusselse sp.a-lijst.[15]
Familie en gezin
Vader Vic Anciaux was een Volksunie-boegbeeld: parlementslid, partijvoorzitter en later staatssecretaris in een federale en Brusselse regering. Zijn tweede echtgenote Marie-Paule Quix die in het Brussels Parlement zetelde, behoort tot dezelfde politieke kringen. Berts vrouw Damienne Tant, onderwijzeres, werd ook politiek actief. Zij allen volgden Berts uittreden uit de VlaamsProgressieven.
Ook zijn broers Roel, Koen en Jan Anciaux zijn of waren politiek actief: Roel als provincieraadslid in de provincie Vlaams-Brabant en als gemeenteraadslid van Meise voor sp.a. Koen als schepen van Mechelen voor Open Vld in Mechelen en Jan als gemeenteraadslid van Vilvoorde. De laatste maakte begin 2011 de overstap naar N-VA.[16]
Onderscheidingen
Nederland: Ridder Grootkruis in de orde van Oranje-Nassau.[17]
België: Commandeur in de Leopoldsorde (6 juni 2009).[18]- België: Grootofficier in de Leopoldsorde, KB 21 mei 2014
Publicaties (politieke boeken/manifesten)
- 1992: De Vergeten Vernieuwing
- 1997: Kinderen van de Hoop. Uitnodiging aan de durvers
- 1999: Alles in Beweging
- 2002: De verrijkte samenleving
- 2009: De pijn van een politicus
Trivia
- 1995: Anciaux had een rol in de film Brylcream Boulevard.
Externe link
Noten
|
| Voorganger: Jaak Gabriëls |
Partijvoorzitter van de Volksunie 1992-1998 |
Opvolger: Patrik Vankrunkelsven |
| Voorganger: Hugo Weckx |
Vlaams minister van Cultuur 1999-2002 |
Opvolger: Paul Van Grembergen |
| Voorganger: Leo Peeters |
Vlaams minister van Huisvesting 1999-2000 |
Opvolger: Johan Sauwens |
| Voorganger: Laurette Onkelinx |
Federaal minister van Mobiliteit 2003-2004 |
Opvolger: Renaat Landuyt |
| Voorganger: Johan Vande Lanotte |
Federaal minister van Sociale Economie 2003-2004 |
Opvolger: Els Van Weert |
| Voorganger: Paul Van Grembergen |
Vlaams minister van Cultuur 2004-2009 |
Opvolger: Joke Schauvliege |
| Socialistische Partij Anders (sp.a) |
|---|
- Partijvoorzitter van de Volksunie
- Spirit-politicus
- Sp.a-politicus
- Schepen van Brussel
- Brabants provincieraadslid
- Vlaams Parlementslid
- Belgisch volksvertegenwoordiger
- Belgisch senator
- Minister in de Vlaamse regering
- Minister in de Belgische regering
- Belgisch minister van Economische Zaken
- Belgisch minister van Verkeerswezen
- Belgisch blogger
- Geboren in 1959