Immigratie

Immigratie is het zich vestigen in een ander land of gebied.
Een immigrant is een inkomend landverhuizer.
Omdat sommige landen heel populair zijn, vanwege bijvoorbeeld het sociale stelsel, kennen veel landen een zogenaamd migratiebeleid. Dit beleid bepaalt hoe het land omgaat met de immigranten, hoeveel er worden toegelaten en aan welke eisen iemand moet voldoen om het land binnen te mogen.

Een immigrant is gewoonlijk iemand die van plan is permanent te verblijven, en niet een toevallige bezoeker of een reiziger. De immigratie betekent "in-migratie" in een land, en is het omgekeerde van emigratie, hetgeen "weg-migratie" betekent.

Waarom mensen immigreren

Mensen immigreren om de volgende redenen:

• beroep
• politiek
• economisch
• vervolging
• sentimenteel (d.w.z., de wens om zich in een land met persoonlijke voorkeur te vestigen)
• familie-hereniging
• oorlog

In het algemeen worden mensen beschouwd als immigrant als zij meer dan één jaar in het nieuwe land blijven. In veel Westerse landen wordt enkel politieke migratie en geen economische migratie erkend. De meerderheid van de migranten, en zelf toegelatenen, zijn echter economische migranten. Vanuit Afrika zoeken via de Spaanse enclaves Ceuta en Melilla in Marokko, de Canarische Eilanden en vele andere routes een veiliger en beter bestaan in Europa. Zij krijgen via de massamedia en van verwanten die al in Europa zijn een rooskleurig beeld van het leven in de Westerse wereld. Arme landen vinden het afwijzen van economische migranten een onderhuidse daad van racisme, egoïsme of apathie. Rijke landen voelen zich bedreigd door een migratiegolf en vrezen de moeilijkheden van integratie en de ontwrichting van hun sociaal systeem dat toch al onder druk staat door de vergrijzing of de groei van de nieuwe economische reuzen zoals China en India. Dit leidt tot steeds intensievere tegenmaatregelen, zoals patrouilleren langs kustgebieden en zelfs negatieve voorlichting in emigratielanden. De hoogte van het loon varieert zeer tussen arme en rijke landen; individuen uit landen uit de Derde Wereld kunnen in het bijzonder een veel hogere levensstandaard krijgen in ontwikkelde landen dan in hun eigen land. De economische druk om te migreren kan zo hoog zijn dat wanneer de wettelijke middelen worden beperkt, de mensen dan desnoods illegaal immigreren.

Nationale reacties op immigratie

Over de hele wereld is immigratie een controversiële kwestie. Alle ontwikkelde naties, maar niet alleen deze, behouden zich het recht voor immigratie te beperken. Dit wordt gewoonlijk gerechtvaardigd op economische gronden met het argument dat vele arbeidskrachten uit landen met een veel lagere levensstandaard de lonen drukken en de levensstandaard van de natie zouden verminderen. Soms is de rechtvaardiging voor het beperken van immigratie cultureel. De laatstgenoemde wordt het sterkst gehoord in homogene Europese naties waar het burgerschap lang aan een persoon gebonden werd en die diepe historische wortels heeft. De West-Europese naties, Japan, en andere landen vragen zich wel eens af wat immigratie voor gevolgen heeft voor hun nationale cultuur, vooral wanneer veel immigranten van een andere cultuur afkomstig zijn.

De immigratie in Europese landen heeft een lange traditie, hoewel tot de jaren 70 en de jaren 80 de niveaus vrij bescheiden waren. De recente groei van immigratie heeft geleid tot de ontwikkeling van politieke partijen in Europa die zich vooral profileren op het beperken van immigratie. In Hongkong is de bevolkingstoename toe te schrijven aan nieuwe immigranten van vasteland van China, terwijl de natuurlijke groei negatief is.

Weinig landen in de wereld "moedigen actief" immigratie aan: het gaat om Canada, een aantal West-Europese landen, de Verenigde Staten (selectief) en Israël (enkel voor joden). Deze naties beperken wel het aantal immigranten, maar in het grootste deel van deze landen (exclusief de Verenigde Staten) is de bevolkingstoename bijna volledig toe te schrijven aan het vrij hoge niveau van immigratie. Veel andere landen laten immigratie in bijzondere gevallen toe, b.v. om vacatures te vervullen waarvoor de vaardigheid niet plaatselijk beschikbaar is, voor rijke investeerders of bedrijfsleiders, in gevallen van huwelijk, veelvoudig burgerschap of asiel, of in het kader van multilaterale overeenkomsten zoals binnen de Europese Unie of tussen Nieuw-Zeeland en Australië.

Migratie binnen een staat met grote interne diversiteit (bijv. India, Indonesië) kan tot vergelijkbare spanningen leiden als migratie over staatsgrenzen heen.

Verschillende perspectieven op immigratie

Sommige vrije markt liberalen geloven dat een vrije globale arbeidsmarkt zonder beperkingen op immigratie uiteindelijk de globale welvaart zal verhogen, andere menen dat zolang er nog grote verschillen zijn tussen hoge- en lagelonenlanden, immigratie slechts op basis van invitatie zou moeten plaatsvinden (door middel van een particulier of corporate contract). Eveneens zijn er anarchisten die geloven de nationale grenzen niet legitiem zijn. Aan de tegenovergestelde kant van de kwestie zijn er nationalisten die voorstellen grenzen te bewaken en een protectionistische en gesloten arbeidsmarkt verkiezen, en xenofoben die de aanwezigheid van vreemdelingen vrezen.

In de praktijk werkt geen beschaafde natie zonder immigratiecontroles. Sommige naties, zoals Japan, staan weinig of geen immigratie toe, met als argument dat 'Japan een homogene samenleving heeft', wat men kennelijk zo wil houden. In landen die immigratie toestaan is er meningsverschil over de aantallen, het beleid, en de implementatie.

De immigratie is de laatste jaren een meer en meer controversieel onderwerp onder milieuactivisten geworden, vooral binnen de Sierra Club in de Verenigde Staten. Sommige milieudeskundigen, de gevolgen van overbevolking bestudeerd hebben, keuren het beperken van immigratie goed als bestrijding van plaatselijke bevolkingsdruk, terwijl anderen stellen dat de overbevolking een globaal probleem is dat met andere methodes zouden moeten worden aangepakt.

Immigratiebeleid in Nederland

Zie Immigratiebeleid (Nederland) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Nederland was voorheen een van de landen die redelijk populair waren als land om een beter bestaan op te bouwen. Het is echter door de nieuwe wetgeving niet makkelijk meer om als buitenlander in Nederland te blijven. Door deze wetgeving worden niet alleen economische vluchtelingen het land uitgezet, maar ook personen die met een Nederlander getrouwd zijn, krijgen het moeilijk zich bij hun partner te voegen. Daarbij kan worden aangetekend dat nogal wat huwelijken tussen partners uit landen met sterk verschillende levensstandaard uit economische motieven gesloten worden. Steeds meer Nederlanders met een partner van buiten de EU worden gedwongen om in ander EU-land een nieuw bestaan op te bouwen, hetgeen soms tot schrijnende situaties leidt. Nederland is in de EU samen met Denemarken het enige land wat er zo'n streng immigratiebeleid op nahoudt, en gaat daarmee tegen de Europese grondregels in wat betreft vrije partnerkeuze. Veel Nederlanders realiseren zich niet wat voor problemen het met zich meebrengt als men met een partner van buiten de EU trouwt.

Aan de ene kant werkt het nieuwe beleid goed en komen er steeds minder mensen naar Nederland maar aan de andere kant doet Nederland er goed aan de vergrijzing te bestrijden door import van geschoolde arbeidskrachten. In welke mate immigratie werkelijk voorziet in deze behoefte, en voor zover dat het geval is, de onvermijdelijke 'brain drain' uit de Derde Wereld wel zo ethisch is, vormt een onderwerp van intensief maatschappelijk en politiek debat.

Immigratie in België

Controverse

In België groeit, zoals in de hele Europese Unie, het onbehagen over het toenemend aantal asielzoekers en andere migranten. Gevallen van uitwijzingen zoals die van Ana Cajamarca en haar dochter Angelica of de dood van Semira Adamu lokken heftige reacties van afkeer uit bij landen van herkomst, die zich behandeld voelen als vee. In het geval Angelica ging de Ecuadoriaanse president Rafael Correa over tot beschuldigingen aan het adres van de Belgische staat, en zijn vrouw sprak 'dat ze beschaamd was omdat ze zelf een Belgische was'. Ook binnen de Westerse landen rijst protest tegen de aanpak van vluchtelingen. Vooral anti-globalisten en solidariteitsorganisaties komen op voor de rechten van immigranten en specifiek die van migrantenkinderen. In België heeft ook de Katholieke Kerk een belangrijke rol gehad in het migratiedossier, zoals het openstellen van kerken voor hongerstakingen of het deelnemen aan protestmarsen (Monseigneur Luk van Looy). Op belangrijke gelegenheden spraken kardinaal Danneels en de paus Benedictus XVI zich ook reeds uit voor een humanere behandeling van vluchtelingen.

Pleitbezorgers van asielzoekers leggen onderling verschillende accenten: veel actievoerders komen op voor een minder willekeurige verblijfsregeling en een snellere verwerking van de asielaanvragen. Anderen vinden dat het verboden moet worden om kinderen nog langer op te sluiten in gesloten asielcentra. Anderen vinden dan weer dat kinderen niet mogen worden teruggestuurd als ze in het asielland school volgen. Meestal worden protestacties georganiseerd door een naaste kring van autochtone sympathisanten die petities en solidariteitsacties organiseren om de regering onder druk te zetten om de uitwijzingsprocedure stil te leggen.

Consequent

Regeringsverantwoordelijken en voorstanders van de migratiestop wijzen dat daar de schoen wringt: sympathie met migranten is meestal gebaseerd op een emotionele en subjectieve band met de individuele slachtoffers, waarop een consequente wetgeving niet gebaseerd kan zijn. Het onmiddellijk aanvaarden van migranten met kinderen of het onderhandelen met hongerstakers opent natuurlijk voor iedereen de deur en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn. Bovendien dreigt dat politici passief blijven uit angst voor de reacties van de publieke opinie. Pleitbezorgers van asielzoekers e.d. klagen enerzijds over de hardvochtigheid van een streng uitwijzingsbeleid maar beklagen zich anderzijds ook over de willekeur van het huidige migratiebeleid waarin regelmatig volhardende maar niet aan de criteria voldoende asielzoekers door de mazen van het net kunnen glippen. Toen in juli 2007 bekend werd dat Vlaamse burgemeesters zoals Ingrid Pira of Stefaan De Clerck weigerden om asielzoekers nog effectief uit te wijzen, leidde dat tot een lichte verontwaardiging (hoewel vooral in dagbladen). Een van de commissieleden van de wetgeving rond migratie, de ethicus Etienne Vermeersch sprak zich uitgebreid uit tegenover het falen van de wetgeving en verklaarde zijn vrees voor een ongecontroleerde migratie waarbij evengoed terroristen het land vrij zouden kunnen betreden.

Radicalen

Sommigen laten zich uit onder de slogan "Break down Fortress Europe". Volgens hen behoort de wereld toe aan iedereen en heeft iedereen dan ook de vrije keuze zich waar ook ter wereld te begeven. In het literatuurprogramma "Alles uit de Kast" liet een Iraans-Nederlands schrijver zich zo vrij te beweren dat mensensmokkelaars helden waren, omdat ze de dromen van 'het slachtoffer' realiseren.

Anderen argumenteren dat het westen zich tijdens het kolonialisme ook een vrije weg door de wereld heeft gebaand, en dat ze dus nu niet moeten klagen over de gevaren van de imigratievloed. Volgens hen is migratie een oplossing in de herverdeling van de wereldrijkdom. Soms is dit argument gebaseerd op afgunst en haat: de Libische leider Khadafi verklaarde openbaar dat landen in Europa veroverd zullen worden door een demografische overspoeling van Moslims, net zoals zijn collega uit Algerije, Houari Boumédienne. Dergelijke argumentatie boezemt angst in bij autochtone Europeanen en ze worden dan ook vaak aangehaald door extreemrechtse partijen om hun anti-migratiestandpunt kracht bij te zetten.

Velen halen aan dat migratiestop waarschijnlijk onmogelijk is, vooral omdat de geopolitieke toestand zeer snel veranderd is de laatste jaren en de mogelijkheden van transport enorm zijn toegenomen. Bovendien is de economische structuur (Globalisering) grondig gewijzigd. Voorstanders beweren dan ook dat migratie nuttig kan zijn om de vergrijzingsproblemen op te lossen. Tenslotte halen sommigen ook aan dat de multicultuur reeds een feit is en dat het verlangen naar een leven in een volksstaat achterhaald is geworden. Waarop hun critici tegenwerpen dat de multiculturele maatschappij een gevaar betekent voor de identiteit van een bepaalde samenleving.

Zie ook

• Allochtoon (doorverwijzing).
• Dubbele nationaliteit
• Emigratie
• Inburgering (doorverwijzing)
• Nieuwe Vlamingen
• Migratiebeleid
• Mensensmokkel
• Multiculturalisme
• Nationaliteit
• Vluchteling

Externe links

• Website IND Immigratie- en Naturalisatiedienst
• Online studies over immigratie