Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Ethelbert William Bullinger

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
rel=nofollow

Ethelbert William Bullinger (Canterbury, 15 december 1837Londen, 6 juni 1913) was een anglicaans geestelijke, Bijbelgeleerde en een ultradispensationalistisch theoloog.

Biografische gegevens

Bullinger werd geboren in Canterbury, Kent, als vijfde kind van William Bullinger en Mary Bent. Heinrich Bullinger, een vooraanstaand luthers theoloog uit de zestiende eeuw, was één van zijn directe voorouders.

Reeds op jonge leeftijd leerde hij Latijn en Grieks. Als jongeling zong hij mee in het koor van de Kathedraal van Canterbury. Als gevolg van zijn interesse voor muziek studeerde hij met John Pyke Hullah en met de kerkmuziekcomponist en -uitgever William Henry Monk. Bullinger bleef heel zijn leven een muziekliefhebber en componeerde de melodieën van een aantal kerkliederen, bijvoorbeeld: „I Am Trusting Thee, Lord Jesus”.[1]

Bullinger behaalde een associate degree (A.D.) aan het King’s College in Londen. Na zijn graduatie trouwde hij op 15 oktober 1861 met de dertien jaar oudere Emma Dobson.

Bullinger begon zijn geestelijk ambt in 1861 als kapelaan (curate) van de parochie St. Mary Magdalene in Bermondsey (Londen). In 1862 werd hij tot priester geordineerd in de Kerk van Engeland. Hij was daarop kapelaan in Tittleshall (1863–1866).

In het voorjaar van 1867 werd hij secretaris van de Trinitarian Bible Society in Londen.

Vervolgens werd hij nog kapelaan in Notting Hill (1866–1869), Leytonstone (1869–1870) en Walthamstow (1870–1874). In 1874 werd hij parochiepriester (vicar) van de nieuwgevormde parochie van St. Stephen. In 1888 gaf hij zijn taak als pastoor op, maar bleef secretaris van de Trinitarian Bible Society en uitgever van het eschatologisch maandblad Things to Come. A Journal of Biblical Literature.

In 1881 verkreeg hij van de aartsbisschop van Canterbury, Archibald Campbell Tait, een eredoctoraat in de theologie (’Doctor of Divinity’).

Op 6 juni 1913 overleed E. W. Bullinger in Londen.

Secretaris van de Trinitarian Bible Society

Bullinger was ervan overtuigd dat de Textus Receptus als grondtekst van het Nieuwe Testament superieur was ten opzichte van de tekstkritische grondteksten die in de negentiende eeuw opgang maakten. Dit betekende niet dat ook de King James-vertaling, waarvan het Nieuwe Testament gebaseerd was op de Textus Receptus, volgens hem superieur was. Hij bezag enkel de brontekst en niet een vertaling als onfeilbaar. Bullinger was ook een fel criticus van de Vulgata, de Latijnse vertaling van de Bijbel.[2]

Terwijl hij secretaris was van de Trinitarian Bible Society (TBS), ontplooide dit bijbelgenootschap vele activiteiten:

  • De TBS sloot een contract af met de hebraïcus Christian David Ginsburg om een nieuwe Hebreeuwse versie van het Nieuwe Testament te maken.
  • De Trinitarian Bible Society publiceerde een kritische uitgave van de Masoretische Tekst van de Tenach, van de hand van Ginsburg. (Later publiceerde Ginsburg later een nieuwe editie van de Masoretische Tekst voor de British and Foreign Bible Societies.)
  • Er werd een Bretons zustergenootschap van de TBS opgericht, onder leiding van Guillaume Le Coat. Dit bijbelgenootschap gaf een door de TBS gefinancierde Bretonse Bijbelvertaling uit.
  • De TBS maakte een nieuwe Portugese Bijbelvertaling met verwijzingen.
  • Na de Spaanse Revolutie van 1868 verspreidden TBS-zendelingen een nieuwe protestantse Bijbelvertaling.

Theologie

Dispensationalisme

Bullinger werd ervoor bekend dat hij het dispensationalisme verder uitwerkte. Op basis van Hebreeën 1:1-2 sorteerde hij in zijn werk „The Foundations of Dispensational Truth” de boeken van de Bijbel volgens de manier hoe God met de ontvangers communiceerde in verschillende dispensaties:

  1. God spreekt direct tot specifieke personen (van Adam tot Mozes).
  2. God spreekt met Israël door de profeten (van Mozes tot Johannes de Doper).
  3. God spreekt met Israël door zijn Zoon Jezus (van Johannes de Doper tot Hemelvaart: de vier evangeliën).
  4. God spreekt door diegenen „die Hem gehoord hebben” tot Israël (o.a. Petrus, Jacobus, tot de definitieve weigering van de nationale boetedoening door Israël in Handelingen 28:25, ca. 62 n.Chr.).
  5. God spreekt door Paulus tot de naties (brieven uit de gevangenschap en herderlijke brieven van Paulus: Efeziërs, Filippenzen, Kolossenzen, Timotheüs, Titus en Filemon).
  6. God spreekt door Johannes tot Israël (Openbaring).

Hij trok hieruit de volgende consequenties:

  • Het zendingsbevel in de evangeliën betrof enkel de joden, niet de christelijke gemeente.
  • De dienst van de twaalf apostelen was een verderzetten van het aardse leven van Christus.
  • De christelijke gemeente begon niet met Pinksteren (zoals dispensationalisten tot dan dachten), maar met Handelingen 28:28.
  • De waterdoop geldt in dit tijdperk van de christelijke gemeente niet, maar alleen de doop met de heilige Geest.
  • Er is een verschil tussen de vroegere en de latere dienst van Paulus (er zijn trapsgewijze openbaringen in de brieven van Paulus). Alleen de gevangenschapsbrieven en de herderlijke brieven van Paulus bevatten de laatste waarheden.
  • Israël, niet de christelijke gemeente, is de bruid van Christus.

Deze zienswijzen werden later „Bullingerisme” of „ultradispensationalisme” genoemd (omdat hij verder ging dan het tot dan toe bekende dispensationalisme).

Andere zienswijzen

  • Hij onderwees dat de ziel tussen de dood en de opstanding niet bestaat (en de leer van de inherente onsterfelijkheid van de ziel onbijbels is), vooral omdat dat de ziel volgens Genesis 2:7 samengesteld is uit lichaam en geest en bijgevolg na de dood niet meer bestaat (een vorm van annihilationisme).
  • Bullinger geloofde dat Jezus niet gekruisigd was te midden van twee, maar vier misdadigers. Om deze gedachte kracht bij te zetten, verwees hij naar het monument Les Cinq Croix (’De Vijf Kruisen’) te Ploubezre in Bretagne.[3]
  • Andere controversiële opvattingen waren zijn uitleg dat de sterrenbeelden uitbeeldingen zijn van Gods heilsplan (The Witness of the Stars)[4] en zijn geloof in numerologie (Number in Scripture – Its Supernatural Design and Spiritual Significance).[5]

Publicaties

Bullinger gaf het tijdschrift Things to Come uit, dat vooral Bijbelse eschatologie als thema had. Adolph Ernst Knoch publiceerde in dit tijdschrift een aantal artikelen, waarop een levendige uitwisseling van gedachten volgde.

In 1909 gaf Bullinger de Companion Bible uit.[6] Deze bevatte de tekst van de King James-vertaling en bood omvangrijke woordstudies en schema’s van de structuur van de Bijbelboeken. Deze bijbeluitgave wordt tot op heden in het Engelse taalgebied graag gebruikt.

Werken (gedeeltelijke lijst)

Literatuur

Links

Verwijzingen

  1. º (en) Hymn Studies: “I Am Trusting Thee, Lord Jesus” op homeschoolblogger.com
    Smallchurchmusic1, tekst en downloadbare mp3-bestanden
  2. º Carey, p. 78-79
  3. º (en) E. W. Bullinger, Appendix 164: The “Others” crucified with the Lord, in: Appendices to the Companion Bible, Oxford University Press, London, 1909-1922, ISBN 0-8254-2177-2
  4. º (en) E. W. Bullinger, Witness of the Stars
  5. º (en) E. W. Bullinger, Number in Scripture – Its Supernatural Design and Spiritual Significance
  6. º Deze is onder andere in te zien op www.companionbiblecondensed.com
rel=nofollow