Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Johannes Van Den Driessche
| Johannes Van den Driessche | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Joannes Van den Driessche | |
| Pseudoniem | Joannes Drusius (aanvankelijk ook Drieschius) | |
| Academische titel | professor | |
| Geboren | 28 juni 1550, Oudenaarde | |
| Overleden | 12 februari 1616, Franeker | |
| Nationaliteit | (Vlaams) Nederlands | |
| Beroep | professor | |
| Overige informatie | ||
| Partner(s) | Maria Van der Varent | |
| Kinderen | Johannes Van den Driessche (Drusius) (26 juni 1588–1609) | |
| Religie | protestants | |
Johannes Van den Driesche of Joannes Drusius (Oudenaarde, 28 juni 1550 – Franeker, 12 februari 1616) was een Vlaams-Nederlands protestants theoloog.
Levensloop
Van den Driesche werd geboren in Oudenaarde als zoon van Clemens Van den Driesche en Elizabeth Decker. Hij ging Grieks en Latijn studeren in Gent en later filosofie in Leuven. Zijn vader was een vurig protestant en moest wegens de inquisitie uitwijken naar Londen, waar hij meermaals werd vermeld als ouderling. Zijn moeder bleef katholiek en wilde niet dat haar zoon zijn vader achterna reisde. Ze liet haar zoon daarom terugkomen naar Oudenaarde en stuurde hem naar Doornik, waar hij Frans leerde.
Eind 1567 slaagde Van den Driesche er in om via Oostende naar zijn vader in Engeland te vluchten. Daar studeerde hij aan de universiteit van Cambridge Hebreeuws onder Antoine Rodolphe Chevallier. Hij legde zich toe op de studie van het Grieks en de rabbijnse geschriften.
Hij was van plan om in Parijs te gaan studeren, maar de Bartholomeusnacht in 1572 weerhield hem hiervan. Op de leeftijd van tweeëntwintig jaar kreeg hij tegelijkertijd een uitnodiging van de universiteiten van Cambridge en Oxford om daar hoogleraar oosterse talen te worden. Hij koos voor Oxford en bleef er vier jaar.
In 1576 keerde hij na de pacificatie van Gent met zijn vader terug naar de Nederlanden. Hij werd het jaar daarop aangesteld als hoogleraar oosterse talen in Leiden.
Op 12 oktober 1580 trouwde hij met Maria Van der Varent (overl. 1599), geboren uit rooms-katholieke ouders te Gent. Zij koesterde in het geheim de ideeën van de hervorming en ging na haar huwelijk over tot het protestantisme.
Zij hadden een zoon, Joannes of John (26 juni 1588–1609), die in Engeland op tweeëntwintigjarige leeftijd overleed. Joannes was een uitstekende leerling: toen hij negen was, had hij reeds Hebreeuws geleerd. Scaliger vond dat hij beter Hebreeuws kende dan zijn vader.
Verder is bekend dat zij een dochter Agneta hadden, die in 1582 huwde met A. Curiander of Heerman; en een dochter Johanna, geboren in 1587, die huwde met Abraham Valk en vóór haar ouders overleed.
In 1585 verhuisde hij naar Friesland waar hij werd aangesteld aan de universiteit van Franeker. Daar bleef hij tot zijn dood op 12 februari 1616. Hij werd begraven in de grote kerk te Franeker.
Carrière
Drusius was een oriëntalist van Europese faam. Zijn colleges werden bezocht door protestantse studenten uit heel Europa. In 1600 kreeg hij de opdracht van de Staten-Generaal om notities te maken bij de moeilijkste passages uit het Oude Testament. Hij kreeg daarvoor een salaris van 400 gulden per jaar. Het werk werd pas na zijn dood uitgegeven. In de zeventiende en de achttiende eeuw gold zijn werk als standaardliteratuur voor oriëntalisten.
Hoewel hij een persoonlijke vriend was van Jacobus Arminius en Johannes Wtenbogaert, nam hij niet niet actief deel aan de strijd tussen de remonstranten (door hun tegenstanders de rekkelijken genoemd) en de contraremonstranten (de preciezen). Toch kreeg hij wegens zijn vriendschap met Arminius veel kritiek van contraremonstrantse collega’s, die zijn rechtzinnigheid betwijfelden en zijn exegeses ter discussie stelden.
Hij correspondeerde met de geleerden in verscheidene landen. Naast een groot aantal brieven in het Hebreeuws, Grieks en andere talen, vond men tussen zijn documenten meer dan 2000 brieven in het Latijn.
Johannes Van den Driessche schreef commentaren op de Spreuken van Salomo en andere werken. Het aantal van Drusius’ gedrukte werken en verhandelingen bedroeg achtenveertig, het aantal ongedrukte werken meer dan twintig.[1] Twee derden van zijn gedrukte werken waren opgenomen in de collectie genaamd Critici sacri, sive annotata doctissimorum virorum in Vetus et Novum Testamentum (Amsterdam, 1698, in 9 vols folio; Londen, 1660, in 10 folio-boekdelen).
Bibliografie
- Alphabetum Hebraïcum vetus (1584)
- Tabulae in grammaticam Chaldaïcam ad usum juventutis (1602)
- Een uitgave van Sulpicius Severus (1607)
- Opuscula quae ad grammaticam spectant omnia (1609)
- Lacrymae in obitum J. Scaligeri (1609)
- Grammatica linguae sanctae nova (1612)
Weblinks
- De nieuwtestamentische commentaren van Johannes Drusius (1550–1660)
- Werken in de Post-Reformation Digital Library
(en) Drusius, Johannes in Encyclopaedia Britannica, 1911''' op Wikisource
(en) Drusius, Johannes in The New International Encyclopaedia, 1905''' op Wikisource
Verwijzingen
- º Jean-Noël Paquot, Mémoires pour servir à l’histoire littéraire des dix-sept provinces des Pays-Bas, de la principauté de Liège, et de quelques contrées voisines, 1763–1770.
