Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Christian Connection
De Christian Connection, ook geschreven als Christian Connexion, was een beweging in het protestants christendom. Deze begon op verschillende plaatsen in Amerika in de late 18e en vroege 19e eeuw.
Aanhangers van de Christian Connection vertrouwden niet in geloofsbelijdenissen, maar probeerden strikt de Bijbel te volgen. Gewoonlijk hadden ze een aantal gemeenschappelijke voorstellingen, zoals een arminiaanse visie over de menselijke natuur en een verwerping van de calvinistische leer van de uitverkiezing. Zij waren voorstanders van een radicaal gedecentraliseerde vorm van kerkbestuur. Het tijdschrift van de Connexion, de Herald of Gospel Liberty, verscheen voor het eerst op 1 september 1808. Sommige historici beschouwen dit als het eerste religieuze tijdschrift dat ooit in de VS werd uitgegeven.
De beweging bestond vooral uit personen die zich hadden afgescheiden van in het zuiden de methodistische kerk; in het noorden de baptistische en in het westen de presbyteriaanse kerk.[1]
Geschiedenis
Voorlopers
- James O’Kelly was een voorstander van het streven naar christelijke eenheid door een terugkeer naar het nieuwtestamentisch christendom. In 1792 trok hij zich terug uit de methodistisch-episcopaalse kerk uit ontevredenheid over de rol van de bisschoppen. Zijn beweging, geconcentreerd in Virginia en Noord-Carolina, werd oorspronkelijk Republican Methodists genoemd (republikeinse methodisten). In 1794 namen zij de naam Christian Church aan.
- Omstreeks die tijd leidden zowel Elias Smith uit Vermont en Abner Jones uit New Hampshire een beweging die gelijkaardige zienswijzen had als de groep van O’Kelly.[2] Zij geloofden dat men een goed christen kon zijn door zich op de Bijbel te baseren, zonder gebonden te zijn aan menselijke overleveringen en denominaties die uit Europa waren meegebracht.[2][3] Smith en Jones werkten eerst onafhankelijk, maar verenigden dan hun krachten en begonnen de naam Christian te gebruiken.
- Ongeveer parallel aan de bewegingen rond James O’Kelly, Elias Smith en Abner Jones, onstond na de Cane Ridge Revival in 1801 in Kentucky en de vallei van de Ohio-rivier eveneens een beweging die zich losmaakte van de gevestigde denominaties. Barton W. Stone en vijf anderen publiceerden in 1804 The Last Will and Testament of the Springfield Presbytery. Zij gaven de band met de gevestigde denominaties op en verkozen eenvoudig als Christians bekend te staan. Stone was bekend met de beweging rond O’Kelley en wist dat de republikeinse methodisten enkel de naam Christian gebruikten.
Vorming
Tegen 1808 gingen de groepen rond O’Kelley en rond Smith en Jones nauw samenwerken. Spoedig daarop sloot ook de groep Christians rond Stone in Kentucky zich bij hen aan. Tegen 1810 waren deze drie groepen verenigd. Deze losse connectie van kerken kreeg de naam Christian Connection (of Connexion) en Christian Church.[2] De beweging telde toen samen ongeveer 20.000 aanhangers.[3]
Tegen 1820 had de beweging zich verspreid in New Hampshire, Maine, Massachusetts en won snel terrein in Centraal- en West-New York. Geografisch grensde dit aan of overlapte dit de streken waar de unitariërs het talrijkst voorkwamen.[4] Wegens diverse verschillen was er aanvankelijk weinig toenadering tussen beide groepen: de unitariërs hielden vast aan calvinistische zienswijzen waar de Connexion van afgestapt was, de doop vond in de Connexion plaats door onderdompeling, maar bij de de unitariërs door besprenkeling.[4] De Christian Connexion beschikte over minder geschoolde geestelijke leiders dan de unitariërs. Argumenten tegen de Drie-eenheid vonden steeds meer aanhang in de Christian Connexion. Rond 1811 verschenen de meeste artikelen over dit thema.[4]
Smith bleek een controversiële positie in te nemen in de Christian Connexion. Tegen 1816 predikte hij de leer van de alverzoening (het universalisme), en het jaar daarop werd hij lid van de ’universalistische conventie’.[5] Hij verliet de Connexion voor een aantal jaren. In 1823 verwierp hij openlijk de leer van de alverzoening of universele redding, maar werd niet goed ontvangen door de Connexion, waarna hij een aantal jaar terugkeerde naar de universalistische zienswijze. In 1827 ondernam Smith opnieuw pogingen om terug te komen naar de Connexion met een hernieuwde verwerping van de leer van de alverzoening. Zijn geloofsgenoten waren niet zo snel bereid hem weer te aanvaarden, maar in 1840 werd hij in zijn thuisgemeente te Portsmouth, NH weer volledig in de gemeenschap opgenomen.[6]
Stone-Campbell
Een meerderheid van de door Stone geleide Christian Churches in Kentucky en Tennessee verenigden zich met de groep kerken die geleid werden door Alexander Campbell. (Hiernaar werd soms verwezen als de Stone-Campbell beweging.) Slechts een minderheid van de Smith en Jones-groep ging mee in die richting.[3] Velen in de Stone-Campbell beweging bleven de naam Christian Church gebruiken, maar zagen zich niet langer als deel van de Christian Connection. Het door elkaar gebruiken van de benamingen veroorzaakt vandaag nog verwarring bij de historici. Veel van de geschiedschrijving hierover gebeurt door de kerkgemeenschappen die hun roots hebben in de Christian Connection. Deze groepering, voor een deel afkomstig uit de Christian Connection, wordt ook wel de Restoration Movement genoemd. In een bredere betekenis worden ook de andere verwante Christian Connexion-kerken, die niet meegingen in de Stone-Campbell Movement, wel gezien worden als delen van de bredere Restoration Movement.
Organisatie
De pogingen tot een radicale kerkhervorming leidden tot praktische moeilijkheden, die er in de jaren 1830 en 1840 toe leidden dat de oorspronkelijke anti-organisatorische principes afgezwakt werden.
David Millard en Joseph Badger zorgden ervoor dat de verhouding tussen de diverse gemeenten stabieler werd. Beiden waren ze, op verschillende tijdstippen, redacteurs geweest van de Christian Palladium, een christelijke krant uit New York, die concurreerde met de Herald of Gospel Liberty als belangrijkste tijdschrift van de beweging.
Tegen het jaar 1844 werd het aantal Christian Connection-predikanten op ongeveer 1500 geschat, waarvan 500 met een academische graad; avondmaalgangers ongeveer 325.000, het aantal kerken op meer dan 1500. Waarschijnlijk hadden niet minder dan 500.000 mensen in de Verenigde Staten de standpunten van de Christian Connection ingenomen en volgden de kerkdiensten.[1]
Een buitengewoon groot aantal predikanten van de Christian Connexion in New England werd betrokken bij de eschatologische verwachtingen rond William Miller. Niet minder dan zeven van de 16 ondertekenaars van de oproep voor een adventistische algemene conferentie in 1840 waren Connexion-predikers. In het midden van de jaren 1840 verlieten velen de Connexion om zich aan te sluiten bij de nieuwe opkomende denominaties, zoals de zevendedagsadventisten en de adventchristenen (Advent Christian Church).
Fusies
In de tweede helft van de 19e eeuw voerden de leiders van de Connexion een beleid van aanpassing aan de mainstream. Via de matigingsbeweging (de „temperance movement”, die zich inzette voor het matigen van alcohol en voor geheelonthouding), de zondagsschool-beweging, en de Bijbelgenootschapppen, toonden de Christian Connexionisten dat zij veel gemeenschappelijk hadden met de grote denominaties.
In 1931 werd de Christian Church samengevoegd met de congregationalistische kerken tot de Congregational Christian Churches. In 1957, na twintig jaar discussie en werk, volgde de fusie met de Evangelical and Reformed Church (de evangelische en hervormde kerk), die zelf het product was van de fusie van twee Duits-Amerikaanse denominaties. Het resultaat kreeg de naam United Church of Christ (UCC, Verenigde Kerk van Christus). In 1989 verklaarden de UCC en de Diciples of Christ zich akkoord tot deelname aan volledige gemeenschap (communio) met elkaar, terwijl zij wel afzonderlijke denominaties bleven.
Zie ook
Bronnen
- Douglas Allen Foster en Anthony L. Dunnavant, The Encyclopedia of the Stone-Campbell Movement: Christian Church (Disciples of Christ), Christian Churches/Churches of Christ, Churches of Christ, Wm. B. Eerdmans Publishing, 2004, ISBN 0-8028-3898-7, ISBN 978-0-8028-3898-8, 854 pagina’s, lemma Christian Connection
- C. Leonard Allen en Richard T. Hughes, Discovering Our Roots: The Ancestry of the Churches of Christ, Abilene Christian University Press, 1988, ISBN 0-89112-006-8
- Gary Hullquist, 23 oktober 2011, The Christian Connextion – a little history; citeert: J. R. Beard, Christian Anti-Trinitarianism, Londen, 1846, p. 43-46.
- Thomas H. Olbricht, Christian Connexion en Unitarian Relations 1800-1844, in: Restoration Quarterly, Vol. 9/No. 3 (1966), Abilene Christian University
- Elias Smith, The Life, Conversion, Preaching, Travels and Sufferings of Elias Smith
(en) Christian Connection in: Encyclopædia Britannica, 1911. (Wegens ouderdom in het publiek domein)
Verwijzingen