Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Evolutie van de moraal

Uit Wikisage
Versie door O (overleg | bijdragen) op 2 jan 2015 om 01:02 (https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Evolutie_van_de_moraal&oldid=42871809 Praegressus 19 dec 2014)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

De evolutie van de moraal verwijst naar het ontstaan van menselijk moreel gedrag in de loop van de menselijke evolutie.

Moralisme wordt gedefinieerd als een systeem van ideeën over goed en fout gedrag. In het dagelijkse leven wordt de moraal doorgaans geassocieerd met het menselijke gedrag, en wordt er niet veel aandacht geschonken aan sociale gedragingen van andere diersoorten. Vanuit de evolutiebiologie, met name de sociobiologie, geeft men aan dat het menselijk sociaal gedrag kan worden terug herleid tot het gedrag van vele andere sociale dieren. Sociobiologische verklaringen over menselijk gedrag zijn nog steeds vrij controversieel. De traditionele opvatting van sociale wetenschappers is dat het moraal geconstrueerd is, en daarmee cultuur gerelateerd. Hoewel anderen beweren dat er wel degelijk een wetenschap van de moraal is.

Dierlijke socialiteit

Bestand:Ants eating cicada, jjron 22.11.2009.jpg
Sociale mieren die samenwerken en gezamenlijk eten verzamelen.

Hoewel dieren een moraal gedrag niet bewust mee maken, moeten sociale dieren hun gedrag wel wijzigen of beperken ten aanzien van de groep. Typische voorbeelden van gedragsveranderingen worden in samenlevingen van mieren, bijen en termieten waargenomen. Bijvoorbeeld mierenkolonies bestaan soms uit miljoenen individuen. Een van de grondleggers van de sociobiologie, E. O. Wilson stelt dat de belangrijkste factor die leidt tot succes binnen een mierenkolonie, is het hebben van een steriele werknemende kaste. Deze kaste van vrouwen zijn ondergeschikt aan de behoeften van hun moeder de koningin, zij hebben hun eigen voorplanting opgezegd voor het opvoeden van broers en zussen. Het bestaan van steriele kasten onder deze sociale insecten beperkt de concurrentie aanzienlijk wat paring betreft, en bevorderd daarmee het samenwerkingsverband binnen een kolonie.

Samenwerking bij mieren is van essentieel belang, een afgezonderde mier heeft een kleinere kans op overleving of voortplanting. Daarentegen als zij onderdeel van een groep uitmaken kunnen de kolonies decennia langer welvaren. Met als gevolg daarvan zijn mieren een van de meest succesvolle familie soorten uit het dierenrijk, omgerekend is hun biomassa gelijk aan die van de mens.[1][2]

Het basis principe van sociale dieren in groepen is dat de mogelijkheden qua overleving en voortplanting veel beter zijn dan alleen leven. Het sociale gedrag van zoogdieren komt in het algemeen al meer overeen met dat van de mens. De zeer sociale zoogdieren zoals primaten en olifanten, zijn bekend vanwege eigenschappen waarvan ooit gedacht werd dat ze uniek waren voor de mens, zoals het vertonen van empathie en altruïsme.[3][4]

Primaten socialiteit

Bestand:Chimpanzees-Share-Forbidden-Fruit-pone.0000886.s002.ogv
Twee Chimpansees die voedsel met elkaar delen.

De eerstvolgende nog levende verwanten van de mens zijn de bonobo’s en de chimpansees, deze primaten delen met de mens een gemeenschappelijke voorouder die vier tot zes miljoen jaar geleden leefde. Vanwege deze reden worden bonobo’s en de chimpansees gezien als de best beschikbare plaatsvervanger voor de gemeenschappelijke voorouder. Barbara King stelt dat hoewel primaten niet over moralen beschikken zoals bij mensen, ze wel eigenschappen vertonen die voor de evolutie van de moraal nodig waren. Deze eigenschappen zijn bijvoorbeeld hoge intelligentie, capaciteit voor symbolische communicatie, een gevoel voor sociale normen, zelfrealisatie en een concept van continuïteit.[5][6] Frans de Waal en Barbara King beschouwen beide dat de menselijke moraal uit primaten socialiteit voortkomt. Veel sociale dieren als primaten, dolfijnen en walvissen laten volgens Michael Shermer voorverschijnselen van de moraal zien. Volgens Shermer zijn de volgende karakteristieken identiek tussen mensen en sociale dieren, vooral bij mensachtigen:[7]

„Hechting en binding, samenwerking en wederzijdse hulp, sympathie en empathie, directe en indirecte reciprociteit, altruïsme en wederzijdse altruïsme, conflictoplossing en het stichten van vrede, deceptie en het detecteren van deceptie, gemeenschappelijke zorg en omzien hoe anderen over je denken, en reageren op de sociale regels van de groep.”
Michael Shermer

Shermer stelt dat de voorverschijnselen van de moraal zich hebben geëvolueerd in primaat samenlevingen met een methode die individueel egoïsme beperkt en coöperatieve groepen uitbreidt. Voor alle sociale dieren geld dat de voordelen, van deel uitmaken van een groep, zwaarder wegen dan de voordelen van individualisme. Bijvoorbeeld bij gebrek aan samenhang zijn individuen kwetsbaarder voor aanvallen van buitenstaanders. Deel uitmaken van een groep verbeterd ook de kans op het vinden van voedsel. Dit is onder meer het geval bij dieren die in groepen jagen, om zo bijvoorbeeld een grote of gevaarlijke prooi te vangen.

Sociale evolutie van de mens[8]
Aantal jaren geleden Soort samenleving Aantal individuen
6000000 Band 10
100000 – 10000 Band 10 – 100
10000 – 5000 Stam 100 – 1000
5000 – 4000 Chiefdom 1000 – 10000
4000 – 3000 Staat 10000 – 100000
3000 – nu Imperium 100000 – 1000000

Alle sociale dieren komen uit een hiërarchische samenleving waarin ieder lid veelal zijn eigen plaats kent. De sociale orde wordt onderhouden door reglement vanuit verwachte patronen, en door dominantere groepsleden die orde afdwingen middels een straf. Hogere primaten (Haplorhini), hebben evenwel een gevoel van wederkerigheid, of reciprociteit. Bijvoorbeeld chimpansees herinneren wie hen gunsten verleent of wie hen verkeerd heeft behandeld. Chimpansees zullen vaker hun voedsel delen met wie zij eerder gegroomd hebben.[9] Vampiervleermuizen tonen ook een gevoel van reciprociteit en altruïsme, ze delen bloed door middel van overgeven, ze delen echter niet willekeurig. Ze delen hoogstwaarschijnlijk met anderen van wie zij ook wat gekregen hebben, of met diegene die dringend voedsel nodig hebben.[10]

Dieren zoals kapucijnapen[11] en honden[12] vertonen ook blijk van eerlijkheid, ze weigeren bijvoorbeeld samenwerking wanneer ze gelijk gedrag vertonen maar ongelijk worden behandeld.[13]

Chimpansees leven in zogenaamde fission-fusion-gemeenschappen van gemiddeld 50 individuen. Waarschijnlijk leefden vroegere voorouders van mensen in groepen van dezelfde grootte. Gebaseerd op de grootte van de bestaande samenlevingen van jager-verzamelaars, leefden in het laatpaleolithicum de hominiden in bandsamenlevingen van een paar honderd individuelen. Naarmate de grootte van de gemeenschap verhoogd werd, zou er meer handhaving ten behoeve van de groepssamenhang nodig zijn geweest. Moralisme zou kunnen geëvolueerd zijn in bandsamenlevingen met een grootte van 100 tot 200 personen, als een middel voor sociale controle, conflictoplossing en groep solidariteit. Dit numerieke limiet zit zogezegd in de genen, omdat zelfs de moderne mens moeite heeft om stabiel sociale relaties te onderhouden met 100 tot 200 mensen (Dunbar’s number). Volgens Frans de Waal heeft het menselijke moraal twee extra niveaus van verfijning die niet in andere primaten samenlevingen voorkomen. Mensen dwingen in samenlevingen hun morele codes meer af op een rigoureuze wijze, in de vorm van beloning, afstraffing en reputatie behoud. Mensen passen ook een mate van oordeel en rede toe, die niet in het dierenrijk voor komt. [14][15]

Zie ook

Externe video links

Q5418655 op Wikidata  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)

rel=nofollow

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  1. º (en) Wilson, Edward; Bert Hölldobler, Journey to the Ants, Belknap Press, Cambridge, Mass; London , 1994. ISBN 0-674-48525-4.
  2. º (en) Nicholas Wade. Taking a Cue From Ants on Evolution of Humans. New York Times (2008)
  3. º (en) Byrne, Richard; Lee, P.C.; Njiraini, N.; Poole, J.H.; Sayialel, K.; Sayialel, S.; Bates, L.A.; Moss, C.J.. Do Elephants Show Empathy?. Imprint Academic (2008)
  4. º (en) Rodriguez, Tommy, Diaries of Dissension: A Case Against the Irrational and Absurd, iUniverse Publishing
  5. º (en) Barbara J. King. What Binti Jua Knew. The Washington Post (2008)
  6. º (en) King, Barbara, Evolving God: A Provocative View on the Origins of Religion, Doubleday Publishing
  7. º (en) Shermer, Michael, The Science of Good and Evil - Blz. 16, New York: Times Books
  8. º Shermer, Michael, The Mind of the Market. Henry Holt & Co. LLC, New York, 2008
  9. º (en) Chimpanzees Share Forbidden Fruit (2 video’s). PMC (2007)
  10. º (en) Reciprocal food sharing in the vampire bat. Nature (1983)
  11. º (en) Monkeys Show Sense Of Fairness, Study Says. National Geographic (2003)
  12. º (en) The absence of reward induces inequity aversion in dogs. PNAS (2008)
  13. º (en) Frans de waal: Moral behavior in animals (video). TED (2011)
  14. º (nl) de Waal, Frans, De aap en de filosoof. Hoe de moraal is ontstaan, Amsterdam
  15. º (nl) de Waal, Frans, Bonobo en de tien geboden, Amsterdam
rel=nofollow
rel=nofollow