Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Schippersbeurs
Een schippersbeurs oftewel beursbevrachtingskantoor was een instituut waar verladende bedrijven binnen het rayon hun aanvragen voor scheepsruimte voor binnenlands vervoer moesten deponeren. Op de beurs stonden de schepen ingeschreven die binnen het rayon klaar waren om lading in te nemen en een exploitatievergunning hadden voor binnenlands vervoer. De aangeboden vrachten werden op toerbeurt verdeeld onder de ingeschreven vervoerders. Dat wil zeggen dat de schippers in volgorde van aanmelding de gelegenheid kregen op de betreffende reis in te tekenen. Het schip dat het langst leeg was en aan de eisen van de verlader voldeed, kon een charter afsluiten. Het toerbeurtsysteem, of de toerbeurt. De prijs voor het vervoer werd vastgesteld door de overheid en ook de vervoersvoorwaarden waren gestandaardiseerd. De kosten van het systeem , in Nederland 2%, werden betaald uit een inhouding op de vrachtsom.
Deze Evenredige Vrachtverdeling gold alleen voor het ongeregeld binnenlands beroepsvervoer van droge lading, de z.g. wilde vaart, dus niet voor:
- tankvaart
- eigen vervoer
- beurtvaart, afhaal- en besteldiensten
- bijzonder vervoer, officieel: beperkt ongeregeld vervoer, als dat van zand en grint.
De eerste Nederlandse schippersbeurs dateert uit 1915 en bestond uit z.g. beurslijsten van de Algemeene Schippers Bond (ASB) o.a. in Amsterdam. In 1917 volgde de landelijke erkenning en werden in vijf districten en uiteindelijk 68 plaatsen Rijksschippersbeurzen gevestigd. In 1922 werden ze geleidelijk en in fasen opgeheven.
In 1933 werd, in verband met de slechte positie van de binnenschippers door de economische crisis, de tijdelijke Wet op de Evenredige Vrachtverdeling aangenomen in de Tweede Kamer. Binnenvaartverladers werden daarmee weer verplicht om hun vracht via de beurzen aan te bieden, tegen de door de overheid vastgestelde minimumtarieven. Nederland werd verdeeld in rayons, per rayon was er een schippersbeurs.
In België werd op 12 september 1944 de Dienst voor de Regulering van de Binnenvaart opgericht. Er bestonden 18 districten met een schippersbeurs.
Het systeem werd in Nederland formeel afgeschaft per 1 november 1998 en vrijdag 27 november 1998 sloot de beurs de deuren. De Vereniging Toerbeurt Noord-Zuid, een vereniging van particuliere schippers, heeft echter in 1976 een eigen toerbeurtsysteem opgezet voor het vervoer naar België en Frankrijk (excl. Franse Rijn- en Moezelbestemmingen). Het systeem werkt in grote lijnen op dezelfde manier als de Evenredige Vrachtverdeling.
Frankrijk kende een eigen toerbeurtsysteem, het Cale Info Service (CIS). Dit is op 2 december 2009 failliet verklaard. Doordat er door de recessie en het dichtslibben van de Franse kanalen steeds minder reizen kwamen draaide CIS minder omzet en ontstonden financiële problemen.[1]