Reus van Cardiff

De Reus van Cardiff (Cardiff Giant, of Amerikaanse Goliath) is een van de grootste wetenschappelijke vervalsingen in de Amerikaanse archeologie.

In 1869 groeven landarbeiders een put in het dorp Cardiff, New York, en ontdekten wat leek op een gefossiliseerde man van bijna 3 meter lang. Sommigen geloofden dat dit het bewijs was van de reuzen die in de Bijbel worden genoemd.

De Cardiff Giant was echter een hoax, in scène gezet door een man genaamd George Hull. Hull, tabaksplanter van beroep, was eigenlijk atheïsme, maar woonde in 1868 met zijn zus een methodistenbijeenkomst bij. De predikant haalde onder andere de Bijbelpassage Genesis 6:4 aan, waar volgens de toen meestal gebruikte Bijbelvertaling, de King James Version, reuzen worden genoemd.

„In die dagen waren er reuzen op de aarde, en ook daarna, als Gods zonen tot de dochteren der mensen ingegaan waren, en zich kinderen gewonnen hadden.”
(Statenvertaling)

Daarop ontwikkelde zich een verhitte discussie tussen Hull en de prediker over het bestaan van reuzen in vroegere tijden. Hull kwam op een idee, dat hij prompt begon uit te voeren. Hij kocht een blok gips van 10 voet uit Fort Dodge, Iowa, en zei dat het nodig was voor een standbeeld van Abraham Lincoln. Hij liet het gipsblok naar Chicago verschepen, waar hij de Duitse steenhouwer Edward Burghardt inhuurde om hierin onder geheimhouding de gelijkenis van een man te beeldhouwen.

De figuur werd met verschillende zuren en verven behandeld om deze er oud en verweerd uit te laten zien. Het oppervlak werd afgewerkt met stalen naalden die op een plank waren bevestigd om poriën te simuleren. In november 1868 liet Hull het beeld per trein transporteren en begroef het op het landgoed van zijn familielid en handlanger William Newell. Tegen die tijd had hij al 2600 US dollar uitgegeven aan de vervalsing (wat wel ongeveer 46.000 dollar zou zijn in geld van vandaag). Ongeveer een jaar later huurde Newell Gideon Emmons en Henry Nichols in, ogenschijnlijk om een put te graven waardoor de reus ’ontdekt’ zou worden. Vóór die datum vond een boer uit de omgeving tijdens het ploegen oude beenderen. Wetenschappers van de Universiteit van Cornell onderzochten deze vondst en achtten deze van archeologische waarde. Nu het publiek hier al kennis van had genomen, verschoof Hull de ’vondstdatum’ voor de begraven reus naar 15 oktober 1869.

Op de eerste dag na de ontdekking mochten toeschouwers gratis komen kijken. De volgende dag werd er een tent over de ’Cardiff Giant’ geplaatst en Newell vroeg 25 cent entree voor bezoekers die de reus wilden zien. Twee dagen later verhoogde hij de prijs tot 50 cent. Kijklustigen kwamen in volle treinwagons. Restaurants en café’s in Cardiff zagen in vier dagen meer bezoekers dan ooit tevoren.

Al kort na de ontdekking identificeerden wetenschappelijke waarnemers de vermeende fossielen als een hoax, maar dit deed niets af aan het grote aantal bezoekers dat bereid was te betalen.

De attractie trok de aandacht van de Amerikaanse circuspionier P. T. Barnum, die 50.000 dollar bood om de reus te kopen. Omdat dit geweigerd werd, liet hij een replica maken die hij in New York tentoon stelde en waarvan hij beweerde dat dit de echte reus was en de reus in Cardiff een namaak.

Op 10 december 1869 vertelde Hull aan de pers dat de reus zijn idee was. Op 2 februari 1870 oordeelde een rechter dat beide reuzen namaak waren, en dat Barnum niet veroordeeld kon worden omdat hij een namaakreus namaak had genoemd.

Hull liet weten dat hij niet had toegegeven wegens druk of kritiek, maar hij vertelde trots dat het zijn bedoeling was dat de hoax zou worden ontmaskerd, om te bewijzen dat de christelijke gemeenschap zich gemakkelijk bij de neus laat nemen en om het fundamentalistische geloof dat er ooit reuzen op aarde rondliepen tegen te gaan.

 

artikelkiem