Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Kees Torn
| Kees Torn | ||
| Kees Torn, 1991. | ||
| Kees Torn, 1991. | ||
| Achtergrondinformatie | ||
| Geboren | Oostburg, 2 februari 1967 | |
| Geboorteland |  Nederland
| |
Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967) is een Nederlandse tekstschrijver en cabaretier.
Biografie
Torn groeide op in Maassluis. Na zijn middelbare school studeerde hij twee jaar piano aan het conservatorium. Omdat hij graag de reclame in wilde en met plezier tekende, begon hij daarna een marketingstudie. Daar hield hij echter na een half jaar mee op, omdat hij zijn creativiteit daarin te weinig kwijt kon.[1] Om het tekenen voort te zetten, bezocht Kees Torn enkele jaren de Rotterdamse Academie voor Beeldende Kunsten[2]. Ook werkte hij voor het stripblad Barwoel, dat later zou opgaan in Zone 5300.
Op de kunstacademie werd hij door studiegenote Gerrie Hondius uitgedaagd om teksten te schrijven voor een gezamenlijk programma. In 1991 deden ze als het duo 'Kees en ik' mee aan het Groninger Studentencabaretfestival, waar Torn de persoonlijkheidsprijs won. Hoewel de optredens een succes waren, stopte het duo vanwege onenigheid al na een half jaar. In 1994 won hij in zijn eentje het Leids Cabaret Festival, nadat hij door twee vrienden (Onno Innemee en Robert Spaapen) ongevraagd was ingeschreven. Ruim een jaar later maakte hij zijn officiële solo-debuut met het programma Laat maar laaien.
In 1999 won Kees Torn de Annie M.G. Schmidt-prijs voor het beste theaterlied van 1998 voor zijn lied Streepjescode.[2] In november 2007 won Kees Torn een VSCD Poelifinario voor het indrukwekkendste theaterprogramma van het seizoen 2006-2007. Hij kreeg die prijs voor zijn programma 'Dood en Verderf', dat door de recensenten al luid bejubeld was. De jury roemde zijn vermogen om 'in superieure liederen allerlei aspecten van de dood bespreekbaar te maken'.[3]
Repertoire
De voorstellingen van Kees Torn kenmerken zich door vele – soms wat zwartgallige – liedjes en gedichten, overpeinzingen, sketches, terzijdes, gesprekjes met het publiek, spelletjes met taal en logica, en soms een stukje klassieke muziek – vooral van Bach – wanneer hij vindt dat het publiek "dit écht even moet horen". Torn is een beoefenaar van het light verse, en zijn repertoire is dan ook te vergelijken met dat van Kees Stip, Drs. P en Hans Dorrestijn.[1] Getooid met een dikke sigaar en een goede whisky, is zijn uitstraling op het podium die van de eeuwige student, die in de studentensociëteit aan de bar een paar goede vrienden probeert te vermaken.
De verzen uit zijn eerste vier programma's zijn gebundeld in het boekje Inkijkexemplaar.[4] Naast teksten voor zijn eigen voorstelling, levert Torn ook tekstuele bijdragen aan programma's van (onder meer) Mike Boddé en voor de Mike & Thomas Show. In 1999 werkte hij met Mike Boddé, Matthias Giesen en Frank van Pamelen mee aan de cd "Het Ultieme Terugblik". Af en toe schrijft Torn een column of een gedicht, en in maart 2006 was hij te zien in een gastrol in de televisieserie Kinderen geen bezwaar, waarvoor hij ook tekstbijdragen leverde.[5]
Kritiek
De kritiek die Torn nog weleens te verduren krijgt over zijn programma's, is dat hij te ouderwets cabaret zou maken. Zijn agent Harry Kies ("Kees-manager", zoals Torn hem placht te noemen[6]), suggereerde al "dat Torn wellicht zijn imago van whiskydrinkende en sigarenrokende intellectueel zou moeten afschudden ten bate van een toegankelijker programma", schreef Arno Gelder van het Algemeen Dagblad begin 2005 in een interview. Kees Torn zei echter zich vooral te storen aan het "banale vermaak dat tegenwoordig in de schouwburgen vertoond wordt".[7]
Prijzen en nominaties
- 1991: Groninger Studentencabaretfestival: Tweede prijs (Kees & Ik)
- 1991: Groninger Studentencabaretfestival: persoonlijkheidsprijs (Kees & Ik)
- 1992: Amsterdams Kleinkunstfestival: Tweede prijs (Kees & Ik)
- 1994: Leids cabaretfestival: jury- en publieksprijs
- 1996: Werftheaterprijs
- 1997: Conamus-aanmoedigingsprijs
- 1999: Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied van 1998 (voor het lied 'Streepjescode')
- 2005: Genomineerd voor Neerlands Hoop (voor het programma 'Doe mee en win')
- 2007: Winnaar van de VSCD Poelifinario 2006-2007 (voor het programma 'Dood en verderf')[8]
Programma's
- 1995: Laat maar laaien
- 1996: Als ik het niet dacht
- 1998: Plek zat
- 2001: Mooie boel
- 2002: In de gloria
- 2004-2006: Doe mee en win
- 2006-2007: Dood en verderf
- 2008: 3D (in de formatie C3 met Onno Innemee en Mike Boddé)
- 2009-2010: Einde verhaal
- 2010-2011: Loze kreten
- 2016: Eraf met dat dak! (samen met Onno Innemee)
De negen soloprogramma's (het samenwerkingsprogramma 3D uit 2008 daargelaten) vormen samen het acrostichon 'LAPMIDDEL'. In februari 2012 is tijdens het Leids Cabaret Festival de dvd-box 'Een ommetje met Kees Torn' gepresenteerd. Deze dvd-box bevat negen dvd's met zijn theaterprogramma's en een cd met liedjes.
| Voorganger: Jan Boerstoel Marnix Busstra en Karin Bloemen voor Geen kind meer |
Annie M.G. Schmidt-prijs 1998 voor Streepjescode |
Opvolger: Alex Roeka voor Noem 't geen liefde |
Bronnen, noten en/of referenties
|
