Joannes Petrus van Kasteren

Joannes Petrus van Kasteren s.j. (in zijn Duitse publicaties geschreven als Johannes Peter van Kasteren, Schijndel, 10 januari 1855 – Maastricht, 15 september 1918) was een Nederlands rooms-katholiek theoloog.

Op 13-jarige leeftijd ging hij naar de kweekschool in Tilburg. Op 26 september 1874 trad hij in in de Sociëteit van Jezus (de jezuïeten). Op 6 september 1885 werd hij in Maastricht tot priester gewijd. Hij volgde tot 1886 de gewone wetenschappelijke opleiding in de studiecentra van de jezuïeten in Nederland. In 1881–1882 werd zijn opleiding een jaar onderbroken omdat hij toen les gaf aan het gymnasium van Katwijk aan de Rijn. Van 1886 tot 1890 verbleef hij in Syrië, aan de Universiteit Saint Joseph te Beiroet, vooral om Semitische talen, bijbelse geografie en archeologie te studeren. In 1891 werd hij benoemd tot hoogleraar Hebreeuws en exegese aan het Collegium Canisianum te Maastricht.

Hij schreef talrijke studies die in de wetenschappelijke wereld hoog werden aangeslagen en begreep de kunst om geleerde onderwerpen eenvoudig te behandelen, zoals bleek uit zijn werkjes in de serie „Geloof en Wetenschap”: Hoe Jezus predikte en Wat Jezus predikte.

Hij verzorgde de vertaling van de evangeliën van Lucas en van Johannes voor de eerste deeluitgave van de Petrus Canisiusvertaling.

In 1896 was hij een medestichter van de „St. Willibrordusvereeniging ter verspreiding van goedkoope katholieke volkslectuur”. Van zijn hand verschenen bijdragen over Bijbelse onderwerpen en palestinologie in verschillende tijdschriften, vooral in De Studiën. Door zijn medewerking aan o. a. de American Encyclopedia en de Catholic Encyclopedia, de Dictionnaire de la Bible, uitgegeven door F. Vigouroux (vanaf 1895), het Zeitschrift des deutschen Palästina-Vereins, en de Revue biblique, stond hij ook in het buitenland in hoog aanzien.