Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Jo Hermanns
| Jo Hermanns | ||
| Persoonlijke gegevens | ||
| Volledige naam | Jozef Maria Arnold (Jo) Hermanns | |
| Geboortedatum | 2 juni 1948 | |
| Geboorteplaats | Heerlen | |
| Werkzaamheden | ||
| Vakgebied | opvoedingsondersteuning | |
| Universiteit | Universiteit van Amsterdam | |
| Beroep | Hoogleraar pedagogiek | |
| Overig | ||
| Website | ||
Jozef Maria Arnold (Jo) Hermanns (Heerlen, 2 juni 1948) is een Nederlands ontwikkelingspsycholoog.
Van 1991 tot 2013 was Jo Hermanns in deeltijd hoogleraar in de pedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam (zowel gewoon hoogleraar als, van 2008 tot 2013, bijzonder hoogleraar op de Kohnstamm-leerstoel). Als hoogleraar heeft hij het vakgebied opvoedingsondersteuning als een van de eersten in Nederland tot ontwikkeling gebracht. Hij schreef als eerste auteur of als co-auteur ruim 250 wetenschappelijke en vakpublicaties.
Van 2008 tot 2013 was hij daarnaast voor één dag per week bijzonder lector aan de Hogeschool Utrecht met als thema 'Werken in Justitieel Kader'. Hij begeleidde daar onderzoek in de reclassering en de jeugdgevangenissen. In 2012 en 2013 nam hij afscheid van universiteit en hogeschool met drie afscheidsredes die een beeld van zijn visie geven op opvoedingsondersteuning[1], hulp aan jongeren die met het strafrecht in aanraking komen[2] en de toekomst van de jeugdzorg[3].
Hulpverlener
In zijn werk combineerde hij vanaf het begin van zijn loopbaan de praktijk van de hulpverlening aan kinderen en ouders met wetenschappelijk onderzoek en beleidsadviezen. Zo was hij onder andere van 1985 tot 1998 directeur van de Stichting Opvoedingsondersteuning Zuid-Limburg, die aanvankelijk uit twee Medische Kleuterdagverblijven bestond. Hij vormde deze stichting om tot een multifunctionele voorziening die naast kinderpsychiatrische deeltijdbehandeling en poli, ook pedagogische spreekuren, een Crèche Plus, preventieprojecten in peuterspeelzalen en middelbare scholen behoorden. Het Steunpunt Opvoeding dat hij in 1991 met een aantal instellingen oprichtte kan gezien worden als het eerste Centrum voor Jeugd en Gezin. Hij introduceerde in de jeugdzorg onder andere het werken met doelen en doelbereikschalen (Goal Attainment Scaling) en de Intensieve Pedagogische Thuishulp.
Beleidsadviseur
Als beleidsadviseur gaf hij van 1992 tot 1997 leiding aan de ontwikkeling en implementatie van de Advies- en Meldpunten Kindermishandeling[4](AMK's). Inmiddels (cijfers 2012) wordt daar jaarlijks 65.000 maal per jaar gemeld of om advies gevraagd. Ook op Curaçao werkte hij mee aan de oprichting van een Advies- en Meldpunt Kindermishandeling dat in 2004 als Sentro Jo Hermanns[5] werd gestart. Hij schreef daarnaast in opdracht van de rijksoverheid en/of koepelorganisaties toekomstvisies op de gezinsvoogdij, de voogdij, de jeugdreclassering en de pleegzorg. In de pleegzorg introduceerde hij met Ton Horn het verschil tussen de opvoedvariant en hulpverleningsvariant[6], dat daarna ook in de wet is vastgelegd. In de periode 2003 tot 2008 werkte hij met vele anderen aan een landelijk plan voor het bestrijden van kindermishandeling. Aan het eind van zijn carrière ontwikkelde hij een Nederlandse variant van het Amerikaanse wraparound care model[7] voor hulp aan gezinnen met veel en ernstige problemen. Daarnaast zat hij in een aantal commissies en adviesorganen op het gebied van zorg en onderwijs. Hij is als beleidsadviseur voor beperkte tijd nog actief.
Vernieuwing van de jeugdzorg
Het meest bekend is Hermanns de laatste jaren geworden door zijn inhoudelijke bijdragen aan de stelselherziening jeugdzorg. In diverse artikelen, boeken en adviesnota’s is zijn visie daarop vastgelegd. De kern is dat hulp bij het opvoeden en opgroeien het beste in de eigen leefomgeving kan plaatsvinden: concreet, vraaggestuurd en doelgericht. Het gangbare diagnose-behandeldenken was naar zijn mening te overheersend geworden zodat teveel gezinnen en kinderen niet alleen onnodig geproblematiseerd werden, maar ook hulp kregen die maar deels bij hun problemen paste[8]. Hij zat in 2005 in opdracht van de rijksoverheid de Inventgroep[9] voor waarin onder andere de Centra voor Jeugd en Gezin werden voorgesteld als lokaal aanspreekpunt voor alle problemen bij het opvoeden en opgroeien. Hij ondersteunde de zeven ‘Gideonsgemeenten'[10] bij het formuleren van een visie op de toekomst van het lokaal jeugdbeleid, leverde bijdragen aan de Operatie Jong en houdt nog steeds jaarlijks tientallen lezingen over de inhoudelijke achtergronden van de stelselherziening jeugdzorg en passend onderwijs. Veel geciteerd is zijn oratie uit 2009: ‘Het opvoeden verleerd’[11], waarin voor het eerst is beschreven wat later de ‘paradox van Hermanns’[12] is genoemd. Deze houdt in dat de Nederlandse jeugd de minst problematische en meest gelukkige ter wereld is, en alsmaar minder problematisch wordt terwijl er tegelijkertijd vrijwel geen enkele land zoveel kinderen in specialistische jeugdzorg heeft als Nederland.
Media
Bij nieuwe ontwikkelingen in het jeugdbeleid, bij problemen in en met de jeugdzorg en als pedagoog werd en wordt Jo Hermanns regelmatig gevraagd om commentaar te geven in tv- en radioprogramma's in interviews met de schrijvende pers.[13]
|
Externe link
Noten
|