Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Henry S. Tanner
Henry Samuel Tanner (Tunbridge Wells, Kent, Engeland, 7 februari 1831 – San Diego, California, V.S., 28 december 1918)[1] was een arts die een voorstander werd van therapeutisch vasten. In 1880 vastte hij 40 dagen in Manhattan, New York City.
Leven
Henry S. Tanner werd geboren in Turnbridge Wells (Engeland), als zoon van Samuel Henry Tanner (1798-1881) en Hannah Gilmore (1791-1878).[1] Hij had drie oudere en twee jongere zussen.[1]
Hij gradueerde als eclectisch arts aan het Eclectic Medical Institute in Cincinnati (klas van 1859). Dr. Tanner leed jarenlang aan reuma en aan astma-aanvallen die zijn slaap chronisch stoorden. Wanneer hij wakker was, had hij voortdurend pijn. In 1877 besloot hij dat het tijd was om te sterven. Hij geloofde niet zo in actieve zelfdoding, maar aangezien men in die tijd van mening was dat een mens na tien dagen zonder voeding sterft, besloot hij dit te proberen. Hij dronk alleen nog maar water. Op de vijfde dag van zijn vasten was hij in staat om goed te slapen. Op de elfde dag was hij niet dood, maar schreef dat hij zich zo goed voelde als in zijn jeugd. Omdat hij er nog steeds van uitging dat hij zou sterven, vroeg hij een collega arts, dr. A. Moyer, om hem te onderzoeken. Dr. Moyer was ook verbaasd, en zei: „Je zou op de drempel van de dood moeten staan maar ziet er beter uit dan ik je ooit gezien heb.” Onder begeleiding en observatie van dr. Moyer vastte dr. Tanner nog eens eenendertig dagen. Na zijn vasten had hij geen symptomen meer van reuma, astma of chronische pijn.
Toen andere geneeskundigen het verhaal hoorden, deden ze het af als bedrog. Hij werd overstelpt met kritiek.
In 1880 was er ook veel interesse in de beweringen van Mollie Fancher uit Brooklyn, New York, die beweerde dat zij al veertien jaar niet had gegeten. Dr. William A. Hammond bood haar 1000 dollar aan als zij zich een maand onder observatie zou zetten van de leden van de New York neurological society, en in die tijd geen voedsel vrijwillig zou gebruiken. Dr. Tanner, die toen een praktijk had in Minneapolis, Minnesota, zag de uitdaging in een krantenartikel en bood in januari 1880 aan nog eens veertig dagen te vasten. Zo zou hij ook bewijzen dat hij niet had gelogen. Dr. Hammond verklaarde zich akkoord om Tanner 1000 dollar te betalen als hij in zijn opzet zou slagen of hem een fatsoenlijke begrafenis te betalen als hij zou sterven.[2]
Tanner ging hiervoor naar New York om in Clarendon Hall te vasten. De vastenperiode ging in op 28 juni 1880. Zijn plan was oorspronkelijk om deze keer ook niet te drinken. Nadat hij van de tweede tot tiende vastendag geen water had gedronken, werd hij ertoe gebracht om voor de rest van de periode toch te drinken. Vanaf de zesde vastendag begon de New York Times dagelijks een verslag te publiceren over dr. Tanners toestand en liet het artikel elke dag somberder klinken, in het vooruitzicht dat hij zou sterven. Op 7 augustus berichtte de Times dat Tanner zijn vasten met middernacht zou breken in het bijzijn van 2000 toeschouwers. Kijklustigen betaalden 50 dollarcent om binnen te mogen. De vele artsen vreesden nog steeds dat het slecht met hem zou aflopen als gevolg van het opnieuw beginnen met voeding. Hij brak zijn vasten met een geschilde peer, gevolgd door melk, en dan een groot stuk watermeloen. Hij had de eerste dagen last van misselijkheid en wat braken, maar dit werd niet erger, maar verbeterde, hoewel hij de eerste 24 uur wel om de twee uur iets at, wat had kunnen leiden tot het gevaarlijke refeeding-syndroom.
Op 10 september begon hij een rondreis als spreker waarin hij ’starvation’ (’hongeren’, ’verhongering’) aanprees als een middel tegen ziekte. In ongeveer dezelfde periode begon ook de arts Edward H. Dewey vasten als therapie te gebruiken. Dewey zou later bekend worden als groot promotor van therapeutisch vasten.
Henry Tanner overleed op 28 december 1918 in San Diego, Californië. Hij was toen 87 jaar.
Religieus
Henry Tanner was een vrijmetselaar en sloot zich aan bij een religieuze beweging die ’Faithism’ heette, gesticht door John Ballou Newbrough. Hij woonde een tijd in een utopistische kolonie, ’Shalam Colony’, die geleid werd door Newbrough en Andrew Moore Howland. Enkel ’faithisten’ werden toegelaten als leden van de kolonie.[3] Omdat hij door zijn opvallende vasten in het nieuws kwam, bezag de pers hem vaak als ’leider’ van het faithisme. Zijn ’bekering’ tot het faithisme bracht deze religie veel publiciteit.
Onder Tanners leiding rebelleerden een aantal kolonisten tegen Howlands financiële beleid. De ontevredenen werden uit de kolonie gezet. Desondanks bleef Tanner de religie in zijn geschriften aanhangen en verdedigen.[3]
Gezin
Henry S. Tanner was gehuwd met Mary-June Wood.[1]
Werken
- Pre-Historic Man. The First Settlers on the Western Continent Oriental Free Masons, 1908, archive.org
- The Human Body: A Volume of Divine Revelations, 1908, archive.org
- Over Henry S. Tanner
- Robert a. Gunn, Forty Days Without Food, 1880, archive.org
Verwijzingen
