Dommelvolk

Dommelvolk is een Nederlandse folkgroep, die Brabantse volksmuziek maakt. Ze zijn begonnen in 1977, en zijn sinds een paar jaren weer lichtelijk actief met een paar optredens per jaar.

Bezetting

Dommelvolk bestaat uit vier leden:

• Ad van Genechten, op gitaar, fluit, mandoline, en (lead-) zang
• Bert Spin, op accordeon, harmonium, en zang
• Steeph Custers, op viool en zang
• Jitze Kopinga, op bas, gitaar, en zang

Van deze vier leden is Spin de enige die nog in Brabant woont; de rest woont in andere provincies, en van Genechten zelfs in Frankrijk.

Biografie

Dommelvolk begon in 1977 als duo, met als leden Bert Spin en Jaap Oudesluijs. Ze speelden veel middeleeuws werk, en hadden al snel een LP Dommelbeschuit uit met folkgroep Crackerhash. Hoewel sommige biografieën op internet anders beweren, is ook van Genechten al op deze LP te horen. Oudesluijs ging al snel zijns weegs om in het politiek getinte Werktuig te gaan spelen. Kort na die tijd is violist Custers toegevoegd aan het ensemble, en in 1979 kwam ook Kopinga bij Dommelvolk. Tegen die tijd had hun geluid zich drastisch veranderd tot een heel boertig soort streekgerichte folk. In hetzelfde jaar kwam hun LP Ptazzie (Brabants voor stamppot) uit, voor velen hun beste werk. Beide LP's kwamen uit op het Friese Universe Productions.

Na wat optredens en repetities kwam in 1981 hun derde plaat Nr. 100 uit op hun eigen platenlabel Sint Anna Producties. Uiteindelijk zou dit de enige release op dit label blijken. Hun vierde en laatste album, Van Mijn Kempenland, kwam in 1984 namelijk op Telstar uit. Intussen hadden de jongens al flink wat optredens achter de rug, en vonden ze het genoeg geweest: in 1985 breiden ze er een einde aan. In het begin van de 21ste eeuw hebben ze hier en daar nog wat optredens gedaan, waaronder een theater-tour met de Tilburgse folkgroep Wè-nun Henk.

De band en hun invloed

Dommelvolk staat bekend om hun gevoel voor humor en hun voorliefde voor simpele boerenmuziek. Ze hebben heel wat teksten van het bekende boek van Harrie Franken genomen, en ook wat zelfgeschreven materiaal en die tot liedjes verwerkt. Daarbij deden ze niet al teveel moeite om te kijken hoe de middeleeuwse Brabantse boer of muzikant die zou hebben gespeeld, aangezien de lagere klassen bijna geen muziekinstrumenten hadden. Ze namen het materiaal en maakten er een arrangement omheen dat voor hen goed klonk. Het resultaat was een geluid dat in principe door Dommelvolk gearrangeerd was, maar (volgens hun site) "verrekkes authentiek" klonk: tot op de dag van vandaag denken veel mensen dat Brabantse volksmuziek moet hebben geklonken zoals Dommelvolk die speelde.

Hun gevoel voor humor, en warsheid van conventies, is zowel te horen op hun LP's, als te zien tijdens hun optredens. De teksten gaan over het algemeen over sterven, moorden, seks, en (met name op Nr. 100) over poep en pies. Over het algemeen werd enige politieke lading in hun muziek geschuwd, met wellicht als uitzondering De WW'ers van Den Bosch, een heel braaf klinkend liedje over mensen die graag in de WW zitten.

Een voorbeeld van hun humor is het feit dat ze een liedje schreven over diarree dat Dundunne heet. Als ze dat vroeger speelden liet Kopinga aan het einde een glas chocolademelk achter zich leeglopen op het podium, om een reden die duidelijk mag zijn. Ze zijn met die grap gestopt toen Kopinga tijdens een gitaarsolo uitgleed en bovenop zijn bas viel, die in tweeën brak. Kopinga had, ironisch genoeg, niets. De bas is sindsdien gerepareerd met een paar lange welgemikte spijkers, en afgewerkt met wat plamuur. De bas doet het tot op de dag van vandaag prima.

Discografie

LP's

• Dommelbeschuit 1977, met Crackerhash
• Ptazzie 1978
• Nr. 100 1981
• Van Mijn Kempenland 1984

CD's

• De Eerste Verzamelaar van Dommelvolk 1993, selectie uit werk van hun LP's

Externe links

• Officiële website
•  Biografie van Dommelvolk bij de Muziekencyclopedie van Muziek Centrum Nederland