Christo Stoitsjkov

Christo Stoitsjkov
Christo Stoitsjkov in 2016
Christo Stoitsjkov in 2016
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Christo Stoitsjkov
Bijnaam	De Giftige Pijl, Hitzo, De Dolk
Geboortedatum	8 februari 1966
Geboorteplaats	Plovdiv, Bulgarije
Lengte	178 cm
Gewicht	83 kg
Clubinformatie
Spelend bij	Gestopt in 2003
Positie	Aanvaller
Jeugd
1976–1982 Maritsa Plovdiv
Senioren
Seizoen Club w  (g) 1982–1984 1984–1990 1990–1995 1995–1996 1996–1998 1998 1998 1998 2000–2002 2003 Totaal Hebros Harmanli CSKA Sofia FC Barcelona Parma FC Barcelona CSKA Sofia Al-Nassr Kashiwa Reysol Chicago Fire DC United 032 0(14) 119 0(81) 151 0(76) 023 00(5) 024 00(7) 004 00(1) 002 00(1) 028 0(13) 051 0(17) 021 00(5) 455 (220)
Interlands
1986–1999 Bulgarije 83 0(37)
Getrainde clubs
2004–2007 2007 2009–2010 2012–2013 2013 Bulgarije Celta de Vigo Mamelodi Sundowns Litex Lovetsj CSKA Sofia

Christo Stoitsjkov, vaak geschreven als Hristo Stoichkov (Bulgaars: Христо Стоичков) (Plovdiv, 8 februari 1966) is een voetbaltrainer en voormalig Bulgaars voetballer. Bij FC Barcelona groeide Stoitsjkov uit tot een wereldster die deel uitmaakte van het legendarische Dream Team van Johan Cruijff.

Carrière als profvoetballer

Clubvoetbal

Stoitsjkov begon als profvoetballer bij Hebros Harmanli in 1982. Vanaf 1984 droeg de aanvaller het shirt van CSKA Sofia. In 1985 ontaardde de Bulgaarse bekerfinale tussen CSKA en aartsrivaal Levski Sofia in een grote vechtpartij. Stoitsjkov was een van de aanstichters en het Centraal Comité van de Communistische Partij legde hem een levenslange schorsing op. Stoitsjkov besloot elektricien te worden.

Na een jaar werd de schorsing alweer opgeheven en de Bulgaar kon weer doorgaan met profvoetbal bij CSKA. In vier seizoenen bij de club uit Sofia zou Stoitsjkov bijna tweehonderd keer scoren. Drie daarvan maakte hij in de dubbele ontmoeting tegen FC Barcelona in een Europese halve finale. Johan Cruijff was zeer onder de indruk van Stoitsjkov en hij haalde de aanvaller voor vier miljoen dollar naar Barcelona.

Bij de Catalaanse club groeide Stoitsjkov uit tot een wereldster. Stoitsjkov maakte deel uit van het zeer succesvolle Dream Team en de Bulgaar vormde eerst met Michael Laudrup en later met Romário een levensgevaarlijk duo in de spits. Stoitsjkov trof veelvuldig doel en hij was de schrik van menig verdediger, wat hem de bijnaam De Giftige Pijl opleverde. Hoogtepunt van zijn tijd bij Barça was de winst van de Europacup I in 1992.

In het seizoen 1995/96 speelde Stoitsjkov voor het Italiaanse Parma FC, maar na één jaar keerde hij weer terug naar FC Barcelona. Onder leiding van trainer Bobby Robson en samen met Ronaldo werd de Europacup II veroverd in 1997. Uiteindelijk vertrok Stoitsjkov na ruzie met Louis van Gaal in 1998.

Via het Arabische Al-Nassr en het Japanse Kashiwa Reysol, kwam de Bulgaar in de Verenigde Staten terecht. Daar speelde Stoitsjkov voor Chicago Fire (2000-2002) en DC United (2003). Eind 2003 beëindigde Stoitsjkov zijn loopbaan als profvoetballer. Vier jaar eerder werd hij tweede in de verkiezing van Bulgaars voetballer van de 20e eeuw, na Georgi Asparuhov.

seizoen	club	land	competitie	wed.	goals
1982/83	Hebros Harmanli	Bulgarije	Professional A Football Group	11	4
1983/84	Hebros Harmanli	Bulgarije	Professional A Football Group	21	10
1984/85	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	11	0
1985/86	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	0	0
1986/87	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	25	6
1987/88	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	27	14
1988/89	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	26	23
1989/90	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	30	38
1990/91	FC Barcelona	Spanje	Primera División	24	14
1991/92	FC Barcelona	Spanje	Primera División	32	17
1992/93	FC Barcelona	Spanje	Primera División	34	20
1993/94	FC Barcelona	Spanje	Primera División	34	16
1994/95	FC Barcelona	Spanje	Primera División	27	9
1995/96	AC Parma	Italië	Serie A	23	5
1996/97	FC Barcelona	Spanje	Primera División	22	7
1997/98	FC Barcelona	Spanje	Primera División	4	0
1997/98	CSKA Sofia	Bulgarije	Professional A Football Group	4	1
1997/98	Al-Nassr	Saoedi-Arabië	Saudi Premier League	2	1
1998	Kashiwa Reysol	Japan	J-League	12	5
1999	Kashiwa Reysol	Japan	J-League	16	8
2000	Chicago Fire	Verenigde Staten	Major League Soccer	18	9
2001	Chicago Fire	Verenigde Staten	Major League Soccer	17	6
2002	Chicago Fire	Verenigde Staten	Major League Soccer	16	2
2003	DC United	Verenigde Staten	Major League Soccer	21	5

Nationaal elftal

In 1994 speelde Stoitsjkov met Bulgarije het WK in de Verenigde Staten. De Bulgaren behalen de halve finale, maar worden daar uitgeschakeld door Roberto Baggio's Italië. Stoitsjkov werd wel topscorer van het toernooi met zes doelpunten, samen met de Rus Oleg Salenko. In 1994 werd Stoitsjkov bovendien verkozen tot Europees voetballer van het jaar.

Erelijst

Competitie
	Aantal	Jaren
CSKA Sofia
Parva Liga	3x	1986/87, 1988/89, 1989/90
Beker van Bulgarije	4x	1984/85, 1986/87, 1987/88, 1988/89
Bulgaarse Supercup	1x	1989
FC Barcelona
Internationaal
Europacup I	1x	1991/92
Europacup II	1x	1996/97
UEFA Super Cup	2x	1992, 1997
Nationaal
Primera División	4x	1990/91, 1991/92, 1992/93, 1993/94
Copa del Rey	1x	1996/97
Supercopa	4x	1991, 1992, 1994, 1996
Al-Nassr
Internationaal
Aziatische beker voor bekerwinnaars	1x	1998
Chicago Fire
Lamar Hunt US Open Cup	1x	2000

Trainersloopbaan

Nadat Stoitsjkov in 2003 zijn loopbaan als profvoetballer had beëindigd, keerde hij terug naar FC Barcelona waar hij tijdelijk de jeugd ging trainen. Sinds de zomer van 2004 was Stoitsjkov bondscoach van Bulgarije. In december 2005 werd hij voor vier duels geschorst door de wereldvoetbalbond FIFA en kreeg hij een geldboete van dertienduizend euro opgelegd. Reden was zijn uitval tegen de Zweedse UEFA-president Lennart Johansson, die volgens de Bulgaar de uitslag van het WK-kwalificatieduel tussen Bulgarije en Zweden (0-3) zou hebben gemanipuleerd. Na aanhoudende kritiek op de prestaties van het Bulgaars elftal, dat onder meer kwalificatie voor het WK 2006 misliep, nam Stoitsjkov op 10 april 2007 ontslag als bondscoach. Dezelfde dag nog tekende hij bij de Spaanse club Celta de Vigo als vervanger van Fernando Vázquez. Stoitsjkov kon de degradatie van de club naar de Segunda División A echter niet voorkomen. Na de degradatie van Celta bleef de Bulgaar aanvankelijk bij de club, maar na zeven speelrondes in de Segunda A werd hij alsnog ontslagen toen Celta de Vigo op een teleurstellende elfde plaats stond.

In 2009 vervolgde Stoitsjkov zijn trainersloopbaan in Zuid-Afrika bij Mamelodi Sundowns waar hij de ontslagen Henri Michel opvolgde. Hij tekende een contract voor twee jaar bij de club uit Pretoria.

Karakter

Stoitsjkov staat bekend om zijn vurige karakter. Hij is solidair, warmbloedig en genereus voor zijn naasten, maar onuitstaanbaar, wild en impulsief voor anderen. Voorbeelden van zijn solidariteit en zijn uitspattingen zijn legio. Toen de Bulgaarse international Ljoeboslav Penev in Valencia behandeld moest worden voor teelbalkanker, was Stoitsjkov vaak aanwezig om zijn landgenoot te steunen. Toen de vader van Romário in 1994 werd ontvoerd, week Stoitsjkov geen minuut van de zijde van zijn Braziliaanse ploeggenoot. Hij ging zelfs op de vuist met een aantal journalisten die iets te opdringerig waren.

In 2003 liet Stoitsjkov zijn liefde voor FC Barcelona en zijn afkeer van Real Madrid nog eens blijken toen Barça op trainingskamp was in de Verenigde Staten. De Bulgaar speelde op dat moment voor DC United en bezocht de training van zijn voormalige club. Bij de training kreeg hij een woedeaanval, toen hij een jongen, die eveneens rondom het trainingsveld stond, in het shirt van Real Madrid zag staan. Stoitsjkov viel tegen de jongen uit en stuurde hem weg. Later bleek dat deze jongen geenszins wilde provoceren met zijn Real-shirt en blijkbaar niet op de hoogte was van de enorme vijandigheid tussen de Spaanse aartsrivalen.

Zie ook

• Lijst van spelers van Chicago Fire
• Lijst van spelers van DC United
• Lijst van spelers van het Bulgaarse voetbalelftal

Voorganger: Ljoeboslav Penev

Bulgaars voetballer van het jaar 1989, 1990, 1991, 1992

Opvolger: Emil Kostadinov

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Hristo Stoichkov op Wikimedia Commons.