Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Chatsjkar
Een chatsjkar (Armeens: խաչքար, internationaal: khachkar, letterlijk: kruissteen) is een traditioneel Armeens gedenkteken.
Beschrijving
De chatsjkar is een stele, een staande steen die wordt gegraveerd en gedecoreerd met rozetten, vlechtwerk en plantkundige motieven als bladeren, granaatappels en druiven. Centraal op de chatsjkar staat een kruis, soms boven een zonneschijf. De decoratie is in de regel symmetrisch aangebracht.
Amenaprkich
Amenaprkich (Armeens: Ամենափրկիչ, betekenis Heilige Redder) is de benaming voor een chatsjkar, waarop een crucifix (met het lichaam van Christus) is aangebracht. De weinige stenen die van dit type bekend zijn dateren vooral uit het eind van de 13e eeuw.
Geschiedenis
De eerste chatsjkars werden in de 9e eeuw in Armenië opgericht na de bevrijding van de Arabische overheersing. De oudste waarvan een datum bekend is, werd in 879 geplaatst in Garni ter ere van koningin Katranide. De bloeitijd van de chatsjkar lag vooral tussen de 12e en de 14e eeuw. Na een invasie door de Mongolen zakte de aandacht voor het graveerwerk in. Er was een korte opleving in de 16e en 17e eeuw, maar de artistieke hoogtepunten van de 14e eeuw werden niet meer bereikt. Er zijn ongeveer 40.000 gedenktekens bekend. Een deel daarvan is overgebracht naar het Historisch Museum in Jerevan.
Bij de stad Culfa (tegenwoordig in de exclave Nachitsjevan) was een grote begraafplaats, waar Alexandre de Rhodes bij zijn bezoek in 1648 meer dan 10.000 chatsjkars telde. Een deel daarvan sneuvelde bij de aanleg van een spoorlijn aan het begin van de 20e eeuw. Tussen 1998 en 2005 werden de overgebleven duizenden stenen vernield door de Azerbeidzjanen.[1] De grootste nog bestaande collectie van chatsjkars (900 stenen) is te vinden op de begraafplaats bij Noraduz of Noratus, in de provincie Gegharkunik, ten westen van het Sevanmeer. Tot op de dag van vandaag worden nog chatsjkars gemaakt.
Chatsjkars in Nederland
In 2001 werd door in Nederland wonende Armeniërs in Assen een chatsjkar opgericht als Armeens monument, ter herinnering aan de genocide aan het begin van de 20e eeuw.
Op 24 april 2014 werd op het terrein van de Armeens Apostolische Kerk in Almelo een groots genocidemonument onthuld met meerdere chatsjkars. Ook was er al eerder een zwarte chatsjkar geplaatst.
In Maastricht is op 15 mei 2016 een Armeense chatsjkar geschonken aan de stad Maastricht door de Armeense gemeenschap van Maastricht. Dit als dank voor het behoud van het religieus en cultureel erfgoed rondom Sint Servatius. Deze was de eerste Nederlandse bisschop in de 4e eeuw en geboren in Armenië.
Op 21 april 2018 is een chatsjkar geplaatst aan de voorgevel van de Armeense kerk aan de Krom Boomsloot in Amsterdam, ter ere aan de slachtoffers van de Armeense genocide.
Foto's
-
-
-
-
-
Zwarte chatsjkar bij de Armeense kerk in Almelo
-
Armeense chatsjkar bij de Servaasbasiliek in Maastricht
-
Chatsjkar aan de voorgevel van de Armeense kerk in Amsterdam
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Khatchkars op Wikimedia Commons.
| Bronnen, noten en/of referenties
|