Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
André Renard
| André Renard | ||
| Naam | André Renard | |
| Geboren | Valenciennes, 25 mei 1911 | |
| Overleden | Seraing, 20 juli 1962 | |
| Land | .png){kind=small} België
| |
| Vakbond | MSU / ABVV | |
André Renard (Valenciennes, 25 mei 1911 - Seraing, 20 juli 1962 ) was een Waals syndicalist en verzetsstrijder uit de 20e eeuw.
Geboren in Valenciennes in 1911 was Renard syndicaal actief vanaf 1932, in 1936 voerde hij mee de strijd voor de invoering van de 40 uren werkweek. Na de Duitse invasie van 1940 werd hij gevangengenomen en weggevoerd naar Duitsland. In 1942 werd hij vrijgelaten om gezondheidsredenen en werd actief in de Waalse weerstand. Hij overleed in Seraing in 1962 na een lange militante vakbondsloopbaan in Wallonië. Renard ijverde voor een syndicalisme, dat losstaat van traditionele politieke partijen.
Levensloop
Toen hij na zijn dienstplicht arbeider werd, werd hij spoedig syndicaal actief. Hij werd om deze reden ontslagen en bleef vele maanden werkloos. Hij werkte vervolgens op diverse plaatsen, waar hij veel syndicale ervaring opdoet en het economisch en sociaal leven van België leert kennen.
In 1939 werd hij gemobiliseerd in het Belgisch Leger, en na de invasie door de Duitsers aangehouden en gedeporteerd. In 1942 werd hij wegens ziekte vrijgelaten en naar huis gestuurd, waarop hij spoedig toetrad tot het verzet. Hij organiseerde acties om de productie te vertragen en het industrieel apparaat te saboteren en schreef voor de clandestiene pers. Renard, voorzitter van de Mouvement Syndical Unifié (MSU), streefde naar een vereniging van de syndicaten in één vakbond. Na de bevrijding slaagde hij maar gedeeltelijk in zijn opzet, niettegenstaande de steun van 80% van de Luikse staalarbeiders. Hij slaagde erin om diverse vakbonden te verenigen en richtte in april 1945 het ABVV op, maar het ACV trok zich terug, na in het begin deelgenomen te hebben aan de onderhandelingen.
Hij sprak zijn steun uit voor het buitengewoon Congrès national wallon dat in maart 1950 werd samengeroepen in Charleroi. Renard meende dat het federalisme een goede zaak is en gaf bijgevolg de steun van de Waalse ABVV vleugel, de FGTB, op dit Waals nationaal congres. Hij legde er wel de nadruk op dat de keuze voor zelfbestuur van Wallonië, ten goede moest komen aan de arbeidersklasse. Ten tijde van de koningskwestie in 1950 zette Renard zich af tegen de terugkomst van koning Leopold III. Toen er na het drama van Grâce-Berleur, vanuit Luik, getracht werd een Waalse separatistische regering te vormen behoorde Renard tot de initiatiefnemers. Enkele jaren later werd hij verkozen tot adjunt-secretaris-generaal van het ABVV; hij hield zich hoofdzakelijk bezig met de Waalse afdelingen.
In de jaren 1950 lanceerde Renard zijn programma van structuurhervormingen. Zijn voorstellen werden unaniem goedgekeurd door het ABVV, maar zouden feitelijk de Vlamingen en de Walen binnen de beweging verdelen. De Belgische Socialistische Partij nam op het einde van het decennium zijn programma voor structuurhervormigen aan, evenals het idee om de partij te splitsen naar taalgemeenschap.
In de winter van 1960-1961 nam Renard deel aan de stakingen tegen de eenheidswet. Hij coördineerde de vakbondsacties en bleef verkondigen dat het federalisme noodzakelijk was om de structuurhervormingen van de staat door te voeren. Na de opschorting van de staking wilde hij de strijd verderzetten Hij nam ontslag uit het ABVV en richtte de Waalse Volksbeweging (MPW) op. In de schoot van deze groep ijverde hij ervoor om de economische activiteit aan te zwengelen door structuurhervormingen. Zijn beweging die in korte tijd, vooral in het Luikse industriebekken, veel aanhang verwierf zou echter snel van het toneel verdwijnen vooral als gevolg van het plotse overlijden van Renard zelf, slechts een jaar na de oprichting ervan.
Onder het renardisme verstaat men de zienswijze van André Renard om de Waalse strijd ondergeschikt te maken aan de syndicale actie, omdat die deel uitmaakt van een meer globale visie op de maatschappij. Het is een bijzondere vorm van het socialisme of het syndicalisme.
André Renard was van mening dat België een federalistische staatsstructuur nodig had. De verslechterende economische toestand in Wallonië en de inhaalbeweging die Vlaanderen maakte in de naoorlogse jaren deden bij hem het idee opperen dat Wallonië een eigen economisch beleid moest voeren dat tegemoet kwam aan de Waalse noden. Hij vreesde dat de economische vooruitgang van Vlaanderen en de daarmee gepaard gaande ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap er toe zou leiden dat België gedomineerd werd door Vlaanderen. Het federalisme zou er volgens Renard moeten voor zorgen dat de Waalse belangen gevrijwaard bleven.
| Vakbonden in België: Algemeen Belgisch Vakverbond (ABVV) |  |
|---|