Laster

Laster is het tegen-beter-weten-in aantasten / schaden van iemands eer en goede naam door smaad of smaadschrift. Bij laster wil men bewust (bedoeld) iemand of meerderen beledigen, kwetsen of anderzijds kwaad aandoen, en daar ook ruchtbaarheid aan geven oftewel openbaar maken. De motieven verschillen, maar kunnen bijvoorbeeld wraak of frustratie zijn na het beëindigen van een relatie.

Echter kan het ook voorkomen dat het-één-en-ander als laster opgevat wordt, maar dat de intenties slechts het hebben/geven van kritiek is, met de bedoeling een verandering teweeg te brengen, bijvoorbeeld van gedachten, handelingen of begrip. Hier kan dan ook bekendheid aan gegeven worden, weliswaar dan met positieve bedoelingen. Met name inzake de meeste religies zijn er veel onderwerpen waarvan alleen al kritiek als godslastering aangemerkt wordt, terwijl dit eigenlijk berust op aannames, doctrines en begrippen van ver voor de middeleeuwen. Dit was destijds al van belang / waarde, tot het heden aan toe. Juist dit in stand houden van verouderde gewoonten is wat mensen tot stilstand brengt, althans geen vooruitgang, waaronder het verkrijgen van een meeromvattend begrip. Bij strafbepalingen inzake laster wordt daarom minder-en-minder straffen gegeven, vanwege dat men momenteel inziet dat gelovigen slechts iets tot waarheid / zekerheid aannemen. Een aanname is per definitie onzeker van aard, wat impliceert dat andere mogelijke opties wel hun invoed zouden moeten kunnen blijven hebben, temeer wanneer daar meerdere verschillendsoortige aanwijzingen en/of aantoonbaarheden bij elkaar tot bepaalde standpunten zijn gekomen.

Belgisch strafrecht

Het Strafwetboek (artikel 443-453) spreekt van aanranding van de eer of de goede naam van personen. In de praktijk wordt meestal gesproken over laster en eerroof. Iemand wordt kwaadwillig een feit ten laste gelegd, dat zijn eer kan krenken of hem aan de openbare verachting kan blootstellen. Dat is laster als het bewijs niet geleverd wordt; dat is eerroof wanneer de wet dit bewijs niet toelaat. De maximumstraf is een jaar als dat publiek gebeurt, dat wil zeggen door geschriften of in het bijzijn van anderen. De straf is maximaal zes maanden voor een geschreven lasterlijke aangifte bij de overheid. Een niet publieke belediging is niet strafbaar, tenzij aan publieke functionarissen. Kwaadwillige ruchtbaarmaking van bewezen feiten kan dan weer wel gestraft worden, tot maximum twee maanden. Laster, eerroof en kwaadwillige ruchtbaarmaking zijn klachtmisdrijven, dat wil zeggen dat zij alleen vervolgd worden na een klacht van de benadeelde.

Onder dit hoofdstuk in het Strafwetboek valt ook nog de grafschennis met een maximumstraf van een jaar.

Nederlands strafrecht

Nederlandse Wet
Wet(boek):	Strafrecht
Artikel:	262
Omschrijving:	Hij die het misdrijf van smaad of smaadschrift pleegt, wetende dat het te last gelegde feit in strijd met de waarheid is, wordt, als schuldig aan laster, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste 2 jaren of geldboete van de vierde categorie. Ontzetting van de in art. 28, 1e lid, onder 1 en 2, vermelde rechten kan worden uitgesproken.

Zie ook

• Smaad
• Vrijheid van meningsuiting

• Hatespeech

• Godslastering