Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Brits-Israëlisme
Brits-Israëlisme (ook Anglo-Israëlisme) is een theologische leer die inhoudt dat de Britten en andere Noord-Europese volkeren afstammen van de tien „verloren stammen van Israël”.
Inhoud
Volgens het Bijbelverslag viel het volk Israël, dat oorspronkelijk uit twaalf stammen bestond, na de dood van koning Salomo uiteen in twee verschillende rijken. 1Kon 12:20. Het noordelijke rijk, Israël, bestond uit tien stammen, het zuidelijke rijk Juda uit twee stammen. De stammen van het zuidelijke rijk bestaan nog steeds als de joden. De tien noordelijke stammen 2Kon 17:6 zouden hun identiteit hebben verloren.
Volgens het Brits-Israëlismus zouden deze verloren stammen de Skythen zijn. Zij zouden naar Noordwest-Europa zijn getrokken waar de Angelsaksen, de latere Britten, direct van hen zouden afstammen. De eerste aanhangers van het Brits-Israëlisme concludeerden hieruit dat deze volkeren uiteindelijk samen met de joden het beloofde land Israël zouden bewonen. In latere varianten van de leer, ging men ervan uit dat de Joden de beloften hadden verloren en dat deze waren overgegaan op de „Angelsaksische”, namelijk „christelijke” volkeren, die zo de erfgenamen van de beloften uit het Oude Testament werden.
Symbool
In het Brits-Israëlisme wordt dikwijls een bijzondere waarde toegekend aan de Schotse kroningssteen steen van Scone, die van 1296 tot 1996 pnder de kroningstroon van de Engelse koningen in Westminster lag. Dit zou de steen zijn waarop Jacobs hoofd rustten toen hij in een droom de hemelsladder zag Gen 28:10-22.
Geschiedenis
De Brits-Israël-theorie zou voor het eerst naar voor zijn gebracht door de Engelse jurist John Sadler (1615–1674) in 1649 („The rights of the kingdom”). In 1840 publiceerde de Ierse geestelijke John Wilson een geschrift met de titel Lectures on our Israelitish Origin (Lezingen over onze Israëlitische oorsprong), waarin hij deze theorie uitbreidde op andere „Teutoonse” volkeren, vooral uit Duitsland, Italië; Frankrijk en Zwitserland. Hij geloofde dat zij van verschillende Skythische stammen afstamden, die op hun beurt afkomstig waren van de tien verloren stammen van Israël.
Pas in 1874 werd het Brits-Israëlisme in ruimere kring bekend, toen Edward Hine, die in 1840 een lezing van Wilson had gehoord, een boek uitgaf met de titel „Forty-Seven Identifications of the British Nation with the Lost Ten Tribes of Israel” (47 identificaties van de Britse natie met de verloren tien stammen van Israël), waarin hij het toenmalige Britse Rijk met het Bijbelse Israël uit de Hebreeuwse Bijbel gelijk zette.
Hine en zijn volgelingen waren niet antisemitisch ingesteld, maar wensten daarentegen dat het „Angelsaksische volk” zich ooit opnieuw zou verenigen met de stammen Juda en Levi in het „beloofde land”. Hij geloofde dat deze vereniging de [[Wederkomst van Christus[[ zou inleiden.
In 1884 besloot Hine deze beweging in de Verenigde Staten te verspreiden, om de van Europeanen afstammende Amerikanen hun werkelijke identiteit bekend te maken. Aanvankelijk hadden zijn pogingen geen succes. In de jaren 1920 werd Howard Rand overtuigd van het Brits-Israëlise. In 1928 werd hij National Commissioner van de Anglo-Saxon Federation of America en in 1937 begon hij met de uitgeverij Destiny Publishers, die tot op heden een aantal van zijn werken uitgeeft.
Rand verklaarde dat de Joden niet enkel van het oude Israël afgescheiden werden, maar dat ze ook de ware stammen van Israël hadden verlaten en daarom niet meer Gods volk waren. Het blanke „Angelsaksische volk” van overwegend Europese afstamming zou het ware uitverkoren volk Israël zijn. Zijn uitleg had nog geen racistische trekken, maar verenigde de aanhangers in het geloof dat Gods oudtestamentische beloften op hen van toepassing waren.
De aanhangers van het Anglo-Israëlisme zijn niet georganiseerd, maar bevinden zich in hun eigen diverse kerkgemeenschappen. Schattingen van het aantal aanhangers variëren sterk: van 2000 tot 100.000.
Een variante van het Brits-Israëlisme werd verspreid door Herbert W. Armstrong, die hierop zijn „Wereldwijde Kerk van God” fundeerde. Na zijn overlijden splitste de kerk in talrijke groepen, waarvan een aantal afsplitsingen vasthouden aan het Brits-Israëlisme. De hoofdgroep veranderde zich in de richting van een evangelische vrije kerk.
In het conflict in Noord-Ierland, stichtte William McGrath, een aanhanger van het Brits-Israëlisme, Tara, een unionistisch loyalistisch-protestantse paramilitaire organisatie.
Extreme versies van de leer van Howard Rand werden reeds vroeg overgenomen door de Ku Klux Klan en Amerikaanse Nazi-groepen (Nazi supremacist groups) en vormen de achtergrond van de racistisch-antisemitische Christian Identity-beweging.
Weblinks
- Apologetics Index over Brits-Israëlisme (englisch)
- Brian T. Ullman, University of Virginia, met verdere links
Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)