Johann Albrecht Bengel

Johann Albrecht Bengel (Winnenden, 24 juni 1687 – Stuttgart, 2 november 1752) was een luthers theoloog en een belangrijke vertegenwoordiger van de Duitse piëtisme.

Leven

Nadat zijn vader in 1693 was overleden, werd de jonge Bengel opgevoed in Marbach door een vriend, David Wendelin Spindler, die later aan het gymnasium van Stuttgart onderwees. In 1703 ging hij naar de Univeristeit van Tübingen. In zijn vrije tijd bestudeert hij teksten van Aristoteles, Spinoza, en de theologie van Philipp Spener, Johann Arndt en August Francke. In 1707 werd Bengel geordineerd tot predikant en toegewezen aan Metzingen. In de daarop volgende jaren werd hij teruggeroepen naar het seminarie van Tübingen om theologie te doceren. Hij bleef daar tot hij in 1713 benoemd werd tot hoofd van het nieuw opgerichte protestantse seminarie van Denkendorf. Daar bereidde hij twaalf- tot veertienjarigen voor op theologische studies aan de universiteit. Hij gaf les in de klassieke talen, wiskunde, geschiedenis en logica. Ook in 1813 trouwde hij met Regina Seeger. Er werden in hun gezin twaalf kinderen geboren, waarvan zes de volwassenheid bereikten.

In 1741 werd hij benoemd tot prelaat te Herbrechtingen, waar hij bleef tot in 1749. De prelaat was de wettelijke opvolger van de abt van de voormalige katholieke benedictijnenabdij van Alpirsbach, en zetelde ook in de Landsdag.

In 1751 benoemde de Universiteit van Tübingen hem tot doctor in de theologie honoris causa.

Bengel geldt als de belangrijkste Württembergse piëtist uit de 18e eeuw. Hij was vooral bekend voor zijn exegese van het Nieuwe Testament en zijn eindtijdtheorieën.

Bengel was een van de grondleggers van de wetenschappelijke tekstkritiek van het Nieuwe Testament. Reeds tijdens zijn theologiestudie stoorde het hem dat de beschikbare versies van het Nieuwe Testament soms van elkaar afweken. Sinds 1715 gebruikte hij een groot deel van zijn onderzoek naar om tekstvarianten in verscheidene manuscripten onder de loep te nemen. Hij stelde hierbij het principe vast dat de moeilijkere variant de voorkeur heeft voor de gemakkelijkere, wat nu nog steeds een regel is in de tekstkritiek. Deze regel is afgeleid van het feit dat kopiisten, wanneer zij een moeilijk tekstgedeelte aantroffen, geneigd konden zijn om het iets gemakkelijker te formuleren, waardoor varianten ontstonden. Om de oudere en dus waarschijnlijk meer oorspronkelijke tekst te vinden, is het vaak goed om de moeilijkere variant de voorkeur te geven. Ook de methode om de manuscripten in te delen in groepen die nauw aan elkaar verwant zijn, stamt van Bengel.

In 1734 gaf hij een Grieks Nieuw Testament uit, waarin hij naast de traditionele tekst ook varianten aangaf.

In 1740 verscheen zijn Erklärte Offenbarung Johannis, waarin hij op basis van onder andere Openbaring 20 verklaart dat het eerste eschatologische millennium op 18 juni 1836 zou beginnen. Hij geloofde in een vorm van dischiliasme, d.w.z. hij geloofde dat twee millenia (perioden van duizend jaar) zouden voorafgaan aan de Wederkomst van Christus en de Oordeelsdag. Hij nam aan dat de „tijd, tijden en een halve tijd” uit Openbaring 12:14 in 1836 zouden eindigen en dat dan het millennium zou beginnen. In zijn berekeningen gebruikte hij het getal 666 (het getal van het Beest) als een aantal jaren.

In 1742 verscheen zijn Gnomon Novi Testamenti, een doorlopende commentaar op het Nieuwe Testament, waarin de vroomheid van het piëtisme, levenservaring en wetenschappelijke diepte met elkaar verbonden waren. John Wesley gaf hiervan in 1755 een Engelse vertaling uit. Het werk werd tot in de 20e eeuw vaak herdrukt.

Bengels laatste werk was een letterlijke vertaling van het Nieuwe Testament met korte opmerkingen en gebeden, postuum uitgegeven in 1753.

---

• https://www.deutsche-biographie.de/sfz69448.html
• https://www.heiligenlexikon.de/BiographienJ/Johann_Albrecht_Bengel.html

 

artikelkiem