Natuurgeneeskunde

Natuurgeneeskunde is een verzamelbegrip voor een heel spectrum van verschillende methoden, die natuurlijke middelen of stimulansen gebruiken om de genezing te bevorderen of de lichaamseigen capaciteiten met natuurlijke middelen tot genezing willen stimuleren.

Ideologie

De meeste natuurgeneeskundige en alternatieve methoden gaan uit van een holistische benadering. Dat houdt in dat zich richten op de gehele mens en niet alleen op de zieke delen of de ziekteverwekkers. Het zelfgenezend vermogen van de mens staat centraal evenals de wisselwerking tussen de mens en zijn omgeving.

Ziektesymptomen worden beschouwd als nuttige signalen die duiden op zelfbeschermende en zelfgenezende processen. De behandeling heeft als doel deze processen te stimuleren (te prikkelen), te ondersteunen en in goede banen te leiden.

Term

De term naturopathie zou voor het eerst gebruikt zijn door de New Yorkse arts John Scheel in 1895, en werd overgenomen door Benedict Lust, de „vader van de naturopathie in de V.S.”

Volgens een definitie van Alfred Brauchle uit 1952 behoren tot de natuurgeneeswijzen (Naturheilverfahren) de zon, licht, lucht, beweging, rust, de voeding, water, koude, aarde, de ademhaling, de gedachten, de emoties en de wil. In een ruimere definitie behoort ook het gebruik van „natuurlijke” geneesmiddelen hiertoe, vooral geneeskrachtige planten en bereidingen daaruit.

Ook bepaalde takken van de alternatieve geneeskunde of complementaire geneeswijzen worden vandaag de dag dikwijls onder de noemer natuurgeneeskunde gezet.

Als belangrijke pionier van de natuurgeneeskunde geldt de arts Christoph Wilhelm Hufeland. In 1888 verscheen een werk van de hand van Friedrich Eduard Bilz dat als standaardwerk over de natuurgeneeskunde wordt gezien.

Tot de „klassieke” natuurgeneeskunde rekent men over het algemeen de volgende natuurgeneeswijzen:

• Fytotherapie – het gebruik van planten en kruiden als medicijn
• Hydrotherapie en Balneotherapie – Therapieën met het gebruik van water
• Colon-hydrotherapie
• Bewegingstherapie
• Diëtetiek – Het ondersteunden van de behandelingen door een gezonde voeding en een dieet dat passend is voor het betreffende ziektebeeld
• Aromatherapie – een gecontroleerd gebruik van etherische oliën
• Ordetherapie – een evenwichtige levenswandel in regelmatig ritme en in harmonie met de natuur
• Vastenkuren – zich tijdelijk volledig of gedeeltelijk onthouden van voedsel

Dikwijls worden ook de volgende alternatieve geneeskundige methoden onder de noemer „natuurgeneeskunde” gezet. Volgens anderen horen deze niet tot natuurgeneeskunde:

• Homeopathie
• Spagyriek
• Bach-bloesemtherapie
• Traditionele Chinese geneeskunde
• Elektro-acupunctuur
• Ayurvedische geneeskunde
• Antroposofische geneeskunde
• Neuraaltherapie

Methoden die in de natuurgeneeskunde soms als hulp bij de diagnose gebruikt worden, zijn:

• Irisdiagnose
• Gezichtsdiagnose
• Kinesiologie

Geschiedenis

In het hippocratische begrip uit de oudheid werd de natuur gezien als levenskracht en als geneeskracht. De genezing van de patiënt gebeurde door de natuur, terwijl de arts slechts de behandeling uitvoerde: Medicus curat, natura sanat.

Tot het midden van de 19e eeuw was de natuurgeneeskunde niet te onderscheiden van de toenmalige wetenschappelijke geneeskunde. De medische wetenschap baseerde zijn ervaring en therapieën op de natuurlijke geneeswijzen. De opkomst van de chemische industrie, die het mogelijk maakte de actieve bestanddelen uit geneeskrachtige kruiden te extraheren en deze of nieuwe werkzame stoffen te synthetiseren, droeg ertoe bij dat de natuurgeneeskunde en de wetenschappelijke geneeskunde uit elkaar groeiden. Parallel met de ontwikkeling van de farmaceutische industrie kwamen er talrijke pogingen om de natuurgeneeskunde te bewaren, zowel van de kant van de medische wereld als van de leken. Wanneer nieuwe theorieën of concepten faalden, trokken sommigen zich terug tot de natuurgeneeskunde.

Een benadering was het gebruik van water voor geneeskundige doeleinden te gebruiken in de hydrotherapie. Vinzenz Prießnitz gebruikte rond 1848 de combinatie van actieve en passieve bewegingstherapie, het gebruik van lucht, baden en water, en eenvoudige gemengde voeding voor het eerst als natuurgeneeswijze (Naturheilverfahren). Johann Schroth verbond de watertoepassingen met vasten in de Schrothkuur. Latere bewegingen rond het tijdschrift Der Naturarzt of de Deutsche Bund der Vereine für Gesundheitspflege und arzneilose Heilweisen waren gekenmerkt door vijandigheid tegenover geneesmiddelen en vaccinaties. De door de priester Sebastian Kneipp populair geworden vorm van de hydrotherapie zei het principe van het niet gebruiken van geneesmiddelen vaarwel.

Benedict Lust, die door Kneipp was onderwezen in de verschillende methoden van de hydrotherapie, begon in 1901 de American School of Naturopathy in New York. Lust gaf naturopathie een brede definitie, en bedoelde er niet een enkele bepaalde methode mee. Het hield technieken in als hydrotherapie, kruidengeneeskunde en homeopathie, zowel als het tegengaan van teveel eten, koffie, thee en alcohol.Frey, Rebecca (1 april). Naturopathic medicine. Encyclopedia of Medicine. Gale (Cengage). Geraadpleegd op 20 november 2010. </ref>

Vele andere leken in de geneeskunde, maar ook artsen, ontwierpen verdere natuurgeneeskundige systemen. De Beierse militaire arts Lorenz Gleich (1798–1865) gebruikte het begrip Naturheilkunde als een verzamelbegrip voor de natuurinstinctleer („instinctief correct geleid menselijk gedrag in de omgang met gezondheid en ziekte”), de natuurdiëtiek („door het instinct geleide natuurlijke voedingswijze”) en de natuurgeneeswijzen. Enkele artsen zoals August Bier zetten zich in voor het groeiende wantrouwen tussen de natuurgeneeskunde en de wetenschappelijke geneeskunde.

De alternatieve geneeskundige Arthur Lutze (1813–1870) verbond de kennis uit de natuurgeneeskunde met homeopathische elementen. In zijn indrukwekkende kliniek in Köthen behandelde hij duizenden patiënten met zelfontworpen wellness-geneespraktijken, baden en vegetarische diëten. Zijn boek Lebensregeln der naturgemäßen Heilkunde verscheen in 64 oplagen.

Weblinks

• (nl) Association of Natural Medicine in Europe e.V.
• (nl) natuurgeneeskundigen.be Beroeps Bond voor Natuurgeneeskundigen (BBNa), door de Raad van State erkende beroepsvereniging die waakt over de beroepsactiviteiten, de beroepsattitude en de vakbekwaamheid van haar leden.
• (de) Europäische Gesellschaft für klassische Naturheilkunde
• (de) Verein für Forschung und Lehre in der Naturheilkunde e.V.
• (de) Deutsches Ärzteblatt, 1999; 96(31-32): A-2036 / B-1724 / C-1620; p. 48: Naturheilkunde im 19. Jahrhundert: „Wir dürfen nicht fanatisch sein“ verslag over een verhandeling door prof. dr. phil. Robert Jütte, met een beschrijving van de moeilijkheid om het begrip „Naturheilkunde” te definiëren
• Institut zur wissenschaftlichen Evaluation naturheilkundlicher Verfahren aan de Universiteit van Keulen

  (de) Wikibooks: Naturheilkunde

Verwijzingen

Wikisage is niet aansprakelijk voor eventuele onjuistheden of toepassing van de in dit lemma gegeven medische informatie.    lees meer