Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Stephen Harper
Stephen Joseph Harper (Toronto (Ontario), 30 april 1959) is een Canadese politicus en 22e minister-president van Canada. Hij is leider van de Conservatieve Partij van Canada.
Stephen Harper groeide op in Toronto en studeerde economie aan de universiteit van Calgary. In 1993 werd Harper voor de eerste maal verkozen in het Canadese Lagerhuis, het House of Commons voor het district Calgary West (Nu Calgary Southwest) als lid van de partij Canadian Alliance.
Teneinde het versplinterde conservatieve kamp weer te herenigen onderhandelde Harper met de leider van de Progressive Conservative Party over een mogelijke fusie van zijn Canadian Alliance en de PCP. Nadat die fusie in 2004 een feit werd stelde Harper zich kandidaat voor het leiderschap van de nieuwe Conservative Party of Canada. In de eerste stemronde kreeg hij voldoende steun en werd hij zodoende tevens de officiële leider van de oppositie in het parlement.
Na het uitbreken van het zogenaamde Sponsorship-schandaal dat de regerende Liberalen in verlegenheid bracht diende Harper in het parlement een motie in voor het aftreden van de regering. Deze motie werd weliswaar aangenomen (op 10 mei 2005) maar door de regering in de wind geslagen[1]. Na het verschijnen, op 1 november 2005, van een eerste rapport van een onafhankelijke rechter die het schandaal onderzocht diende Harper samen met de andere oppositieleiders een motie van wantrouwen tegen het kabinet van Paul Martin in. Deze werd aangenomen op 28 november 2005, met de verkiezingen van 23 januari 2006 tot gevolg. Verkiezingen die door zijn Conservatieven zouden worden gewonnen met een minderheidsregering tot gevolg.
Minister-presidentschap
Vorming en beleidsvoornemens
Harper werd op 6 februari 2006 benoemd tot minister-president. Het door hem benoemde kabinet leidde tot enige kritiek door het opnemen daarin van een, ongekozen, senator uit Montréal en David Emerson, een voormalige Liberaal uit Vancouver die de oversteek maakte naar de Conservatieven om in het kabinet plaats te nemen. Harper verdedigde zijn keuzes door erop te wijzen dat beide ministers vakbekwaam genoeg waren en hij bovendien zeker wilde zijn dat de tweede en derde grootste stad van het land vertegenwoordigd waren in het kabinet. Kernpunten van Harper's beleid zijn onder meer het verhogen van de integriteit van de overheid na de periode van Liberaal bewind die veel mensen als corrupt zagen. Verder wilde Harper geld dat besteed wordt aan kinderopvang rechtstreeks aan ouders overmaken zodat die zelf kunnen beslissen hoe zij het besteden. De oppositiepartijen hebben hier kritiek op en zij stellen dat hierdoor plekken in institutionele opvang zouden kunnen verdwijnen. Verder stelde Harper de verbetering van de relatie met de Verenigde Staten als één van zijn prioriteiten.
Buitenlands beleid
Harper’s buitenlands beleid wordt gekenmerkt door een assertievere benadering en een wens om Canada een grotere rol te laten spelen in de wereld. Van 13 maart tot 15 maart 2006 maakte Harper een onaangekondigd bezoek aan de Canadese troepen die in Kandahar in Afghanistan gelegerd zijn en die daar ingezet worden tegen restanten van de Talibanstrijders en Al Qaeda-terroristen. Harper's bezoek, dat met veel veiligheidsmaatregelen gepaard ging, was bedoeld om de troepen aldaar de steun van het Canadese volk en de regering over te brengen. Onder Harper heeft Canada haar rol in Afghanistan uitgebreid en werd een Liberale poging om de missie in dat land te laten doodbloeden afgewezen. Algemeen wordt Canada’s rol in de wereld als meer zelfverzekerd gezien. In het eerste jaar van Harper’s minister-[residentschap noemde de hoogste militair in Canada, Generaal Rick Hillier, dit een positieve zaak na een volgens hem desastreus decennium van Liberale inkrimpingen van het defensiebudget. Critici noemen de nieuwe koers echter te veel afwijkend van Canada’s recente rol als vredesmacht.
Eind maart 2006 had Harper een ontmoeting met president George W. Bush van de VS en Vicente Fox, de president van Mexico onder meer over continentale veiligheid en handel. Onderhandelingen over het langlopende zachthout-conflict met de VS, dat zich al sinds 1982 voortsleept, zouden volgens een mededeling van Harper in het parlement op 27 april tot een resultaat komen. De meeste partijen, waaronder de belangrijkste houtleverende provincies en de overkoepelende zachthoutindustrie-organisaties steunen het akkoord dat Harper's regering met de Verenigde Staten heeft gesloten. De oppositiepartijen leverden kritiek op het feit dat niet alle geheven belastingen zullen worden terugbetaald.
Hoewel Harper de relaties met de Verenigde Staten heeft aangehaald als onderdeel van zijn verkiezingsbeloften zijn er enkele twistpunten tussen beide landen die van tijd tot tijd oplaaien. Eén daarvan is de kwestie over Canada’s claim op de wateren rond de Arctische Archipel, een claim die door de VS en de meeste andere landen niet erkend wordt.
In tegenstelling tot zijn voorgangers is Harper sterk pro-Israël en steunde hij Israël’s recht op zelf-verdediging tijdens diens oorlog in Libanon tegen de terroristische Hezbollah beweging in 2006. Harper riep op tot een permanente resolutie van het conflict in het Midden-Oosten en legde de schuld van het geweld bij Hezbollah.
Binnenlands beleid
Eén van de verkiezingsbeloften die Harper in de campagne van 2006 maakte behelst politieke vernieuwing. In dit kader stelde hij zowel vaste verkiezingsdata als een gekozen senaat voor. Vaste verkiezingsdata maken het minder waarschijnelijk dat een minister-president in de toekomst de verkiezingen kan plannen voor een tijd die de regerende partij uitkomt.
De kwestie van Québec’s status in Canada kwam in het najaar van 2006 weer op de voorgrond te staan en op 22 november van dat jaar diende Harper’s regering een motie in het parlement in dat Québec als ‘’natie binnen een verenigd Canada’’ erkend. Hiermee hoopt hij de federalisten te sterken en de separatisten enig wind uit de zeilen te nemen. Hoewel de motie met 266 tegen 16 stemmen werd aangenomen was er veel kritiek over deze stap die als onnodig werd gezien.
In het voorjaar van 2007 kwam Harper met een nieuw beleidsplan aangaande het milieu. In reactie op kritiek op dat beleid van de oppositiepartijen heeft Harper zijn minister voor milieu vervangen en een breed pakket van maatregelen aangekondigd die onder meer een beperking van de uitstoot van broeikasgassen en een verbod op inefficiënte lampen in 2012 behelzen. De oppositiepartijen in het Parlement hebben echter hierop koel gereageerd en eisen van de regering dat die de Kyoto protocollen naleeft, iets dat volgens economen en de regering tot een economische crisis zal leiden.
Het door Harper in 2007 ingediende staatsbudget, zijn tweede, werd vrij eenvoudig door het Parlement goedgekeurd. Hoewel voor de meeste mensen, vooral families met middelmatige en lage inkomens de belastingen verlaagd zijn behelst het budget een hoog niveu van staatsuitgaven ondanks de belofte om deze uitgaven in te krimpen na de record bedragen die de vorige regering uitgaf.
Verkiezingen van 2008
Op 7 september 2008 vroeg Harper aan de goeverneur-generaal van Canada om het parlement te ontbinden en nieuwe verkiezingen uit te schrijven voor 14 oktober 2008. Hij deed did omdat volgens hem het huidige parlement niet meer constructief functioneerde.[2] Deze verkiezingen leverde wederom een minderheidsregering op voor Harper hoewel zijn conservatieven wel zetelwinst boekte.
Zie ook: Lijst van Minister-Presidenten van Canada
| Voorganger: Paul Martin |
Stephen Harper (2006-heden) | Opvolger: In functie |
Referenties
- º http://www.cbc.ca/story/canada/national/2005/05/10/confidence-vote050510.html CBC Canada Liberals will not quit despite losing vote
- º http://www.nationalpost.com/news/canada/story.html?id=770461