Paul Martin

Paul Edgar Philippe Martin (Windsor (Ontario), 28 augustus 1938) is een Canadees politicus en was de 21ste Minister-President van Canada van 12 december 2003 tot 6 februari 2006.

Paul Martin werd in 1938 in Windsor geboren als zoon van de politicus Paul J. J. Martin sr. Na geschiedenis en filosofie te hebben gestudeerd aan de universiteit van Toronto volgde hij in zijn vader's spoor en studeerde rechten. Na diverse posities in the privé-sector kocht Martin samen met een partner de Canada Steamship Lines wat hem een fortuin bezorgde.

In 1988 werd Martin voor het eerst verkozen in het House of Commons, het Canadese Lagerhuis als lid van de Liberal Party of Canada voor het kiesdistrict LaSalle-Émard. In 1990 verloor hij de strijd om het leiderschap van zijn partij aan de latere minister-president Jean Chrétien en werd in 1993 na een liberale verkiezingsoverwinning door Chrétien als minister van financiën benoemd. In die positie was hij verantwoordelijk voor de eliminatie van het begrotingstekort. Sinds de leiderschapsrace voor de Liberale Partij in 1990 waren er constante spanningen tussen Chrétien en Martin die in 2002 tenslotte leidde tot Martin's ontslag uit het kabinet. Een jaar later slaagde Martin er na het aangekondigde vertrek van Chretien in om het leiderschap van de Liberale Partij te veroveren en op 12 december 2003 volgde hij Jean Chrétien op als de 21e minister-president van Canada.

Korte tijd later, in het voorjaar van 2004 brak het zg. Sponsorship schandaal uit waarbij tussen de $100 miljoen en $250 miljoen aan belastingsgeld verdween naar onder andere marketing bedrijven die loyaal waren aan de regerende partij voor vaak onbetekenend werk. De reden hiervoor was om de federatie een beter imago te geven in de vaak opstandige provincie Québec. Veel geld vond echter ook zijn weg terug naar de Liberale Partij. Mede door dit schandaal behaalde de Liberalen slechts een minderheid van zetels bij de parlementsverkiezingen van 2004 hoewel peilingen voor het uitbreken van het schandaal hadden gewezen op een flinke overwinning.

Een onafhankelijke rechter werd aangesteld om de zaak te onderzoeken en als gevolg van belastende feiten die door getuigen naar voren werden gebracht probeerde de oppositie in het parlement de regering te laten vallen. Nadat het lagerhuis een motie had aangenomen die het kabinet adviseerde af te treden sloeg Martin die in de wind^[1]. Mede door procedurele tactieken wist hij diverse stemmingen te overleven. Op 1 november 2005 bracht de ondezoeksrechter het eerste rapport over het schandaal uit. Martin werd daarin vrijgepleit van persoonlijke misdragingen maar zijn politieke positie in het parlement werd onhoudbaar. De opposite leider Stephen Harper van de Conservatieven en de leider van de linkse NDP Jack Layton diende een motie van wantrouwen in en op 28 november 2005 kwam het tot een stemming in het Lagerhuis waar het vertrouwen in het kabinet van Martin werd opgezegd, een primeur in de Canadese parlementaire geschiedenis. Op 23 januari 2006 werden daarom nieuwe verkiezingen gehouden die Martin van Stephen Harper verloor.