Sonnet 2

Sonnetten van Shakespeare, 1609

Sonnet 2 maakt deel uit van de sonnetten van Shakespeare die voor de eerste keer in 1609 werden gepubliceerd. Het is de tweede uit de reeks van 17 sonnetten van Shakespeare die in het Engels de procreation sonnets (letterlijk: voorplantings-sonnetten) worden genoemd. Ze zijn geschreven voor een jongeman, en raden hem dringend aan snel te gaan trouwen en kinderen te krijgen, zodat hij zijn schoonheid kan doorgeven aan de volgende generatie. In sonnet 2 wordt doorgegaan op het thema van sonnet 1: het belang van hun voortzetten van de generatie. De aangesproken jongeling wordt aangemaand zich niet langer bezig te houden met zijn eigen schoonheid (dat neigt naar narcisme), aangezien dat na 40 jaar toch verloren moeite zal zijn. Hij zou beter zijn tijd stoppen in het krijgen van kinderen.

Sonnet 2

Sonnet 2 When forty winters shall besiege thy brow, And dig deep trenches in thy beauty's field, Thy youth's proud livery, so gazed on now, Will be a tatter'd weed, of small worth held: Then being ask'd where all thy beauty lies, Where all the treasure of thy lusty days, To say, within thine own deep-sunken eyes, Were an all-eating shame and thriftless praise. How much more praise deserved thy beauty's use, If thou couldst answer "This fair child of mine Shall sum my count and make my old excuse," Proving his beauty by succession thine! This were to be new made when thou art old, And see thy blood warm when thou feel'st it cold.

Vertaling

(Jules Grandgagnage, 2010)

Na veertig winters, je gezicht doorploegd

Van tijd en weer waar is je schoonheid nu?

Versleten als een kleed dat je eens droeg!

Verdwenen met je praal, jij parvenu!

Waar ligt je ware schoonheid dan verborgen,

Als iemand er om vraagt dan weet je 't niet.

Of wijs je dan op je verzonken ogen,

Waar schaamt' en spijt verteert wat niemand ziet?

Een zonde is het dat je zo verspilt

Wat voor je toekomst zoveel had betekend.

Als je kon zeggen:dit kind heb ik gewild,

Het gaf een zin en richting aan mijn leven:

Zo vindt je bloed een warme levensstroom,

Waar anders koude wacht als stervensloon.

Analyse

Shakespeares sonnetten zijn voornamelijk geschreven in een metrum genaamd jambische pentameter, een rijmschema waarin elke sonnetregel bestaat uit tien lettergrepen. De lettergrepen zijn verdeeld in vijf paren, jamben genoemd, waarbij elk paar begint met een onbeklemtoonde lettergreep. In dit gedicht heeft Shakespeare bewust het soms wat monotone enjambement doorbroken.

Versregels 1 tot 4

De 'veertig winters' zijn als veertig legereenheden die diepe grachten graven rond het fort: een metafoor voor de rimpels in het voorhoofd (brow) van de jongeman. Met proud livery wordt verwezen naar een eens zo prachtig militair uniform (de jeugd van de jongeman, zijn schoonheid) dat na veertig jaar versleten zal zijn.

Versregels 5 tot 8

Als de jongeman oud is zal hij antwoorden dat zijn jeugd ligt in zijn eigen diepverzonken ogen. Dat klinkt vreemd, maar lijkt wel te verwijzen naar sonnet 1, versregels 5 en 6: But thou, contracted to thine own bright eyes, Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel waarin hetzelfde beeld wordt opgeroepen van de jongeman die zichzelf opgebrand heeft. Als die ogen door zijn losbandig leven zo diep verzonken zijn zal hij zich beschaamd realiseren dat hij zijn schoonheid verspild heeft.

Versregels 9 tot 12

In dit deel van het sonnet wordt de 'oude man' aangesproken om rekenschap af te leggen over de manier waarop hij geleefd heeft. De les die de jongeman hieruit moet trekken, is natuurlijk dat hij ervoor moet zorgen om een mooi kind (fair child) na te laten dat zal kunnen getuigen van zijn voorbije schoonheid.

Versregels 13 en 14

De oude vader zal dan wel koud bloed in zich voelen stromen (zijn leven is immers bijna afgelopen), maar hij zal warm bloed zien stromen in zijn kind. De zeggingskracht van dit afsluitend couplet zit hem vooral in het ritme van de eenlettergrepige woorden. Het metrum wordt door Shakespeare opzettelijk verstoord: in plaats van te kiezen voor het monotone jambische This were to be made new klinkt het nu This were to be new made: de oude man is als herboren (new made is 'new born') als hij zijn kind ziet. Het doorbreken van het metrum zoals hier noemt men antimetrie: het accent van de lettergreep gaat in tegen het op grond van het metrum verwachte accent.

Ook in de laatste versregel merken we twee op elkaar volgende accenten met blood en warm, wat met and see thy warm blood niet het geval zou zijn. In zulke details toont zich een dichter uitzonderlijk, waar andere 'mindere goden' waarschijnlijk voor het meest voor de hand liggende zouden hebben gekozen.

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen The Riverside Shakespeare: Sonnets, p. 1839 e.v., Houghton Mifflin Company; 2nd edition (31 december 1996), ISBN 0-395-75490-9 David West: Shakespeare's Sonnets, Overlook Hardcover (14 juni 2007), UK ISBN 97807-15636619 David Crystal en Ben Crystal: Shakespeare's Words: A Glossary and Language Companion, Penguin (Non-Classics) (31 december 2002), ISBN 978-0140291179 Literatuur The Oxford Shakespeare 'The Complete Works', 1994, Clarendon Press- Oxford, ISBN 0-19-818284-8 Noten

Externe links

• Nederlandse vertaling(en) van sonnet 2 op de website van Frank Lekens
• Shakespeare's Sonnets
• Selected Sonnets and Their Meanings
• Gradesaver Shakespeare's Sonnets Study Guide
• Shakespeare-online
• CliffNotes
• SparkNotes

Sonnetten van William Shakespeare