Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Signaleringsplan
Een signaleringsplan is een stappenplan dat veelal wordt gebruikt in de psychiatrie en dat bedoeld is om een psychische crisis te voorkomen. Het signaleringsplan wordt binnen de psychiatrie vaak gebruikt bij patiënten met schizofrenie, depressie of een bipolaire stoornis, maar er zijn ook andere aandoeningen waarbij het wordt toegepast, zoals anorexia. Ook de naasten van de patiënt en hulpverleners kunnen gebruik maken van dit signaleringsplan, om de persoon in kwestie beter te kunnen begeleiden.
Werking
Het signaleringsplan geeft inzicht in de symptomen die een mogelijke terugval aankondigen. Daarbij geeft het signaleringsplan inzicht in wat patiënten en hun naasten kunnen doen om zich tegen een terugval te beschermen. Het signaleringsplan kent vier fasen:
- fase 0 - stabiele evenwichtige fase (normaal)
- fase 1 - u raakt uit evenwicht (matig)
- fase 2 - u bent uit evenwicht, begin terugval (ernstig)
- fase 3 - u heeft een episode/terugval (crisis)[1]
Men kan de fase bepalen waarin men verkeert, niet alleen door na te gaan hoe men zich voelt, maar ook door wat men doet. Als een patiënt bijvoorbeeld de hele dag op bed ligt, dan kan dat een aanwijzing of symptoom zijn dat hij uit evenwicht raakt, bijvoorbeeld fase 2 of 3. Een mogelijke actie kan dan zijn om een hulpverlener in te schakelen. Als iemand dagelijks een wandeling maakt, met vrienden afspreekt en 's avonds kookt, dan kan dat een signaal zijn dat men in een stabiele evenwichtige fase verkeerd, dus in fase 0. Dus bij de verschillende fasen worden de symptomen omschreven, met daarbij aanwijzingen wat men juist wel of niet moet doen. Hetzelfde geldt voor de naasten en/of hulpverleners, ook voor hun is omschreven waaraan ze kunnen zien hoe het met de patiënt gaat en wat ze juist wel of niet aan acties kunnen ondernemen.
Het opstellen van een signaleringsplan
Een signaleringsplan wordt gemaakt door de patiënt zelf, samen met een hulpverlener, bijvoorbeeld een psychiatrisch verpleegkundige. Soms wordt een naaste er ook (deels) bij betrokken. Omdat elke patiënt verschillend is, wordt elk plan op maat gemaakt, alhoewel de opbouw van elk plan wel dezelfde structuur volgt. Dus de symptomen en hoe daarbij te handelen, kunnen voor elke patiënt verschillen, maar in elk signaleringsplan wordt wel gebruikt gemaakt van de vier fasen.
Lees verder
- Informatiepunt Dwang in de zorg, het signaleringsplan, geraadpleegd op 27 juli 2017.
- Het Werkboek signaleringsplan, geraadpleegd op 27 juli 2017.
Bronnen, noten en/of referenties
|
