Sütterlin

Sütterlin was een lettersoort van het type gebroken schrift, ontworpen door Ludwig Sütterlin als gestandaardiseerde versie van het Duitse Kurrentschrift. Het werd vanaf 1915 in Pruisen op de scholen onderwezen als handschrift, tot de nazi’s het in 1941 afschaften.

Geschiedenis

Rond 1900 kwam het gebruik van de stalen kroontjespen op. Anders dan met de pennen die voorheen gebruikelijk waren, is de lijn die men met de kroontjespen trekt overal vrijwel even dik. De kroontjespen was niet zo geschikt voor het schrift met overgangen van dik naar dun.

In 1911 gaf het Pruisische ministerie van wetenschap, kunst en onderwijs (Preußisches Ministerium für Wissenschaft, Kunst und Volksbildung) de opdracht aan de graficus Ludwig Sütterlin (1865–1917) om een modern handschrift te ontwerpen, dat zou worden gebruikt op school en op kantoor. Sütterlin baseerde zich op de handschriften die zich in de 16e eeuw ontwikkelden, gelijktijdig met de ontwikkeling van de Fraktur als drukletter. Hij ontwierp twee alfabetten, parallel aan de beide types drukletters die toen gebruikt werden: de Fraktur en de Antiqua. Eigenlijk zijn dit dus twee Sütterlinschriften, maar wanneer men het over Sütterlinschrift in het enkelvoud heeft, bedoelt men gewoonlijk het „gebroken” Sütterlinschrift.

Bij de voorafgaande Kurrentschriften waren de stokken en staarten van de letters elk twee keer zo hoog als het midden van de letter. Sütterlin verkleinde deze hoogte, zodat de stok, staart en het midden elk een derde van de totale hoogte van de letter hadden, omdat dit gemakkelijker was voor de leerlingen die leerden schrijven. Het schrift was bewust niet ontwikkeld als een mooi schrift, maar hield rekening met de anatomie van de kinderhand, en moest dienen als basisschrift dat door de jonge leerlingen gemakkelijk te leren was en waaruit zij door oefening hun persoonlijke handschrift konden ontwikkelen.

Sommigen van de oudere generatie in Duitsland schrijven nog Sütterlinschrift, terwijl het voor de jongere generatie in de regel onleesbaar is.