Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Madou (band)
| Madou | ||
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||
| Achtergrondinformatie | ||
| Jaren actief | 1979-1984 | |
| Oorsprong | .png){kind=small} België
| |
| Genre(s) | Kleinkunst Avant-garde | |
| Label(s) | Lark | |
| Leden | ||
| Zangeres | Vera Coomans | |
| Violist, toetsenist | Wiet Van de Leest | |
| Saxofonist | Johan Van Der Staey | |
| (Bas-) gitarist | Sus Proost | |
| Drummer | Jan Meel | |
Madou was een Belgische en Nederlandstalige muziekgroep rond componist en multi-instrumentalist Wiet Van de Leest en zangeres Vera Coomans.
Geschiedenis
Van de Leest en Coomans verlieten in 1979 de folkformatie Rum, om zich te richten op hun eigen project. Madou kende kortstondig succes met de singles Witte nachten[1] en Niets is voor altijd[2], met teksten van Jan De Vos. De groep maakte slechts één album, in 1982 (zie onder).[3]
De muziek van Madou vormde een voor die tijd unieke combinatie in het Nederlandstalige muzieklandschap: in de melodieën waren de folk-invloeden nog sterk te horen, maar de teksten behandelden het, vaak bittere, leven van nu. Gebroken relaties en de harde dagelijkse werkelijkheid vormden de thematiek, waaraan de stem van Coomans nog een extra tragische toets toevoegde. Het derde element was het eerder moderne instrumentarium waarmee de plaat was gearrangeerd (zie onder) waardoor de associatie met de traditionele folk moeilijk te maken viel.
De eigentijdse maar ongewone combinatie sloeg niet aan en de groep werd ontbonden. Beide muzikanten verzeilden in de anonimiteit, tot de hernieuwde populariteit van de folk vanaf omstreeks 2000, en dan vooral de vele hybride vormen van folk die sindsdien zijn ontstaan, de muziek van Madou een cultstatus bezorgde. In 2005 bracht Vera Coomans met de muzikanten van Jaune Toujours het oude repertoire onder de naam Madouce.
Discografie[4]
Albums
- Madou (1982)
Singles
- Witte Nachten (1981)
- Niets is voor Altijd (1982)
- Gas (1983)
Bronnen, noten en/of referenties
|