Joodse visies op Mohammed

Er zijn zeer weinig joods-religieuze teksten die verwijzen naar Mohammed. Teksten die dat wel doen, verwerpen Mohammed in de zin van "zelf-proclamatie van het ontvangen van goddelijke openbaringen van God" en zien hem overwegend als een valse profeet.

Achtergrond

In het jodendom worden profeten gezien als de hoogste graad van heiligheid, geleerdheid, en die de nabijheid van God en de normen voor menselijke volmaaktheid hebben bereikt. De Talmoed meldt dat er meer dan een miljoen profeten waren, maar dat de meesten van de profeten een boodschap hebben gebracht die uitsluitend bedoeld waren voor hun eigen generatie en dat dit niet werd vermeld in de Schriften. De Talmoed meldt dat er profeten onder de heidenen waren (met name Bileam, wiens verhaal wordt verteld in Numeri 22, en Job, die door de meeste rabbinale adviezen wordt beschouwd als een niet-Jood). De profeet Jona werd gezonden op een missie om tot de heidenen van de stad Nineve te spreken.

Verwijzingen naar Mohammed

In de Middeleeuwen was het voor veel joodse schrijvers gebruikelijk om Mohammed te beschrijven als ’ha-mesjoegga’ (’de gekke man’), een term van minachting die vaak wordt gebruikt in de Bijbel voor degenen die geloven dat zij tot de profeten behoren (bijvoorbeeld Jeremia 29:26).

Maimonides

In zijn brief aan Jemen, lijkt Maimonides naar Mohammed te verwijzen als ’een gek’.

Desondanks gaf Maimonides in zijn gezaghebbend werk over de wet, Misjnee Tora, (Hilchot Melachim) 11:7 aan, dat Mohammed een onderdeel van Gods plan was voor de voorbereiding van de wereld voor de komst van de joodse Messias: „Al die woorden van Jezus van Nazareth en van deze Ismaëliet (Mohammed) die na hem kwam, zijn alleen ervoor bedoeld om het pad recht te maken voor de messiaanse koning en om de hele wereld voor te bereiden om samen de Heer te dienen net zoals er wordt gezegd: ’Maar dan zal Ik de volken andere, reine lippen geven, opdat zij allen de naam des Heren aanroepen; opdat zij Hem dienen met eenparige schouder.’” (Zefanja 3:9 (NBG))

Natan'el al-Fayyumi

Nethaneël ibn al-Fayyumi, een prominente 12e-eeuwse Jemenitische rabbijn en theoloog, en de stichter van het zogenaamde joodse ismaïlisme, schreef in zijn filosofische verhandeling Bustan al-Uqul (Tuin van Wijsheid) dat God profeten zendt om religies te vestigen in andere landen, en wiens boodschap niet hoeven te voldoen aan de voorschriften van de Thora. Nethaneël beschouwd Mohammed uitdrukkelijk als een ware profeet, die vanuit de hemel werd gezonden met een specifieke boodschap die voor de Arabieren geldt, maar niet voor de Joden. Desondanks was de expliciete aanvaarding van Mohammeds profetie door Al-Fayyumi zeldzaam en tot voor kort buiten zijn geboorteland Jemen vrijwel onbekend.

  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)