Injunctie

Een injunctie is een uitdrukkelijke of nadrukkelijke wijze om iets uit te drukken met een zelfde versterkende waardering, waarvan de betekenis min-of-meer overeenkomt met die van de conjunctief en de imperatief. Voorbeelden zijn : een uitdrukkelijk bevel en een rechterlijk bevel. Het verschil tussen een injunctie en deze andere vormen is dat een injunctie vrijwel uitsluitend in hoofdzinnen voorkomt.

Een injunctie kwam als aparte wijs in ieder geval voor in het klassieke Sanskriet. De vormen hadden hier over het algemeen geen augment dat als tempusmarkerend prefix dienst deed, omdat de bedoelde tempus nagenoeg altijd al uit de context bleek.

Een injunctie kwam wellicht ook in andere vroege Indo-Europese talen voor, bijvoorbeeld het Proto-Indo-Europees en/of het Oudgrieks. In het Oudgrieks worden vormen van de aoristus en de onvoltooid verleden tijd zonder augment aangetroffen, die lijken op een Sanskrietse injunctie. Er bestaat echter geen verschil in betekenis tussen deze vormen en de geaugmenteerde (geaspireerde) vormen die in het Grieks van Homerus en de Griekse epiek voorkomen. Het Griekse augment was dus wellicht ten tijde van Homerus nog een optioneel partikel, dat ongeveer "dan" betekende en in bepaalde gevallen aan de werkwoordsvorm werd toegevoegd. In latere tijden is het helemaal met de werkwoordsvorm zelf versmolten, zodat het er onder andere een tempusmarkerende functie bijkreeg.

Trivia

Men gebruikt de term injunctie ook inzake een bepaald voorschrift.