Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Hugo De Ridder
Hugo de Ridder (Borgerhout, 1932) is een Vlaams journalist, essayist en publicist.
Hij studeerde aan het Xaveriuscollege in Borgerhout. In zijn jeugd was hij ook een actief scoutslid. Na zijn universitaire studies, wijsbegeerte en letteren aan de Facultés Universitaires Notre-Dame de la Paix en de Katholieke Universiteit Leuven, begon hij in 1954 aan het Instituut voor Documentatie in Brussel, een belangenvereniging en studiedienst van de katholieke zuil, geleid door de CVP-senator Maurice Schot. Tevens was hij wetstraatjournalist voor Het Handelsblad. In die periode maakte hij, elke dag op de trein tussen Antwerpen en Brussel, ook kennis met Leo Tindemans en Frank Swaelen. Tussen de drie ontstond een hechte vriendschap.
In 1961 werd Tindemans verkozen als partijsecretaris van de CVP en kreeg Hugo de Ridder een baan als secretaris van Tindemans. Hij leerde er de partij van binnenuit kennen.
In 1966 verliet hij de politiek en begon hij als redacteur bij de krant De Standaard. De Ridder stond bekend om gedegen onderzoeksjournalistiek en heeft o.a. een aantal schandalen rond de Regie van Telegraaf en Telefoon en de Belgische ziekenfondsen gedocumenteerd. Tien jaar later werd hij er chef van de politieke redactie. In de woelige periode van het faillissement van De Standaard in 1976 zorgde De Ridder samen met Manu Ruys ervoor dat de identiteit van De Standaard en de autonomie van de redactie gewaarborgd werd toen de krant werd overgenomen door de Vlaamse Uitgeversmaatschappij.
Heel wat van zijn ervaringen als politiek journalist schreef hij neer in erg succesvolle boeken, waarin de intriges, gewoontes en achtergronden van de politieke besluitvorming duidelijker werden.
Op 5 mei 1990 diende hij zijn ontslag in bij De Standaard. Groeiende onvrede met de gang van zaken bij de krant, de steeds maar toenemende druk van de marketeers, en zijn niet-benoeming tot hoofdredacteur na het vertrek van Manu Ruys in 1989 waren de voornaamste redenen.
In 1991 onthulde Hugo de Ridder het verhaal van de gesprekken van Poupehan, waaruit bleek dat er een intens informeel contact bestond tussen politicus Wilfried Martens, vakbondsleider Jef Houthuys, bankier Hubert Detremmerie en kabinetsmedewerker en later voorzitter van de Nationale Bank Fons Verplaetse.
Van 2000 tot 2002 was hij jurylid bij de toewijzing van middelen voor werkbeurzen vanuit het Fonds Pascal Decroos.
In 1971 ontving hij de Vlaamse Persprijs voor de reeks politieke portretten die hij samen met Frans Verleyen schreef.
Trivia
- Hij had samen met Lode Bostoen een cameo in strook 17 van het Neroalbum "De Zweefbonbons" (1978-1979).
Publicaties
- Waar is nu mijn mooie boomgaard? 10 politieke portretten, (met Frans Verleyen) Lannoo, 1971
- Zes maanden met dossier Demaegt, DNB, 1974
- De keien van de Wetstraat, Davidsfonds, 1982
- Veertien campagnes: verkiezingen 1946-1985, VUM, 1986
- Had Orwell volkomen ongelijk?: De pijnstillers van de demokratie, , 198x
- Geen winnaars in de Wetstraat, Davidsfonds, 1986
- Léo, Wilfried, Mark et les autres, Duculot, 1987
- Politica aan de top, VUM, 1986
- Politici uitgevraagd, VUM, 1987
- Sire, geef mij 100 dagen, Davidsfonds, 1989
- Sire, donnez-moi cent jours, Duculot, 1989
- Omtrent Wilfried Martens, Lannoo, 1991
- Le cas Martens, Duculot, 1991
- Het ultieme transfer, Lannoo, 1992
- De strijd om de 16, Lannoo, 1993
- De omheinde kamer, Lannoo, 1994
- Het ultieme transfer, Lannoo, 1994
- Mont Ducal, Een Biografictie uit de Wetstraat, Lannoo, 1995
- Jean-Luc Dehaene. Mét commentaar, Lannoo, 1996
- Le cas Dehaene, Racine, 1996
- Nazaad: een verhaal over morgen, Lannoo, 1997
- Vijftig jaar stemmenmakerij: 17 verkiezingscampagnes 1946-1995, Scoop, 1999
- Persvrijdal: Een Vlucht Uit De Emocratie, Lannoo, 2000
- Geen blad voor de mond: Notities voor een biografie, Lannoo, 2001
- Het geknakte riet: toppolitici met oppositiepijn, Lannoo, 2004
- Brief aan mijn kleinkinderen, Lannoo, 2012
Bronnen, noten en/of referenties
|