Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Eduard de Graaff
Eduard de Graaff (1870 - Lombok, in de nacht van 31 augustus op 1 september 1894) was een Nederlands eerste luitenant der infanterie van het Indische leger en ridder in de Militaire Willems-Orde.
Loopbaan
De Graaff volgde een militaire opleiding en nam in de rang van eerste luitenant deel aan de Lombok-expeditie, ingedeeld bij het negende bataljon infanterie onder commando van luitenant-kolonel P. van Lawick van Pabst. Toen de colonne Van Lawick van Pabst van Batoe Klian naar Tjakra Negara terugging maakte de compagnie Lindgreen de achterhoede uit. Bij de rivier de Babak en later bij Narmada werd de colonne door de vijand bestookt maar door het optreden van de troep achtereenvolgens uit zijn stellingen verdreven. De mars werd ongestoord voortgezet tot Tjakra Negara; even binnen de muren van die plaats kreeg de colonne van alle kanten zulk hevig vuur dat men haast niet vooruit kon komen. Het oorspronkelijke plan om zo spoedig mogelijk naar het bivak van het zesde bataljon te marcheren en zich met dat bataljon te verenigen kon niet worden uitgevoerd. Nu werd door kapitein Christan bevolen in noordelijke richting uit te wijken om een open sawah te bereiken.
De belegering tijdens de Lombok-expeditie
De voorste compagnie kon dit nog doen maar Lindgreen, die als commandant van de achterhoede de zorg had over de gewonden, kon door het hevige vuur niet zo spoedig de beweging der voorgaanden volgen en omdat hij zijn gewonden niet wilde achterlaten trok hij zich in een ommuurde ruimte terug. Hierin versterkte hij zich met drie officieren, ongeveer 80 man en 20 dwangarbeiders. De officieren waren Dr. Uljaki, die bij de ambulance van de colonne was ingedeeld, luitenant van der Plank en De Graaff, die tot de compagnie behoorde.
Geheel door de vijand ingesloten verdedigde deze kleine colonne zich hardnekkig in de beperkte ruimte. Toen het nacht werd kropen enige soldaten naar buiten om enige kisten met vivres naar binnen te halen. Diegenen die het waagden hun hoofd buiten de muren te steken werd getroffen door vijandelijke kogels, die werden afgeschoten door geweren die door de schietgaten werden gestoken. Omdat de vivres maar vooral het drinkwater begonnen op te raken keek men naar middelen om uit de versterking te komen, de sawah te bereiken en verder naar Ampenan te gaan, maar alle toegangen waren versperd en afgesloten. De Graaff, die met een kleine patrouille naar een uitgang zocht, werd even buiten het bivak onverwachts aangevallen en met messteken omgebracht.
De dood van De Graaff
De Graaff bood zich vrijwillig aan om op verkenning te gaan, sergeant Saliman zou hem vergezellen. Omzichtig volgden zij de noordelijke weg; aandachtig luisterend waren zij enige huizen genaderd toen plotseling De Graaff door een Balinees met een klewang besprongen werd. De slag werd gepareerd en gelijktijdig doorstak Saliman de vijand met een bajonet. De Balinees viel schreeuwend neer, waarop vele met lansen gewapende lieden uit de huizen sprongen. Een vreselijk gegil en het geroep om hulp deden Lindgreen naar buiten snellen in de richting van waar dit geluid vernomen werd. Hij ontmoette sergeant Sadiman, die berichtte dat De Graaff door lanssteken was afgemaakt, en hij zich met de bajonet had geweerd, maar voor de overmacht had moeten vluchten. De Graaff had niet durven schieten om de vijand niet te alarmeren.[1]
Dokter Uljaki getuigde van De Graaff: onder al de helden die ons lot deelden, hield men van De Graaff het meest. Dag en nacht was hij dáár te vinden, waar het gevaar het grootste, waar moed, onverschrokkenheid en onversaagdheid het nodigst waren.[2] Het plan om te vluchten moest worden opgegeven; de tong-tong alarmeerde geheel Tjakra-Negara. Lindgreen besloot vóór alles nog te beproeven, de gewonden te halen. Met de beschikbare dwangarbeiders en onder dekking van ongeveer 10 bajonetten, gingen hij en Uljaki naar het pas verlaten bivak. Drie gewonde dwangarbeiders, die voor een volgend transport bestemd waren, konden niet meer gehaald worden, omdat de vijand van alle kanten kwam opdagen. Na alles voor de verdediging zo veel mogelijk geregeld te hebben, ging men onder het vuur van de vijand het lijk van De Graaff halen om dit ter aarde te bestellen. De Graaff werd postuum bij Koninklijk Besluit van 9 april 1895 nummer 32 benoemd tot ridder in de Militaire Willems-Orde voor zijn verrichtingen te Lombok.
|
Portaal KNIL |
Bronnen, noten en/of referenties
|
