Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Doodsengelen van Lainz
Lainzer Todesengel ofwel Doodsengelen van Lainz is de term die in de Oostenrijkse pers werd gebruikt voor vier verpleeghulpen uit het toenmalige Krankenhaus Lainz, een ziekenhuis in Wenen. De vier verpleeghulpen werden in 1991 als dader ofwel medeplichtige veroordeeld voor 42 gevallen van dood door schuld, poging tot moord ofwel moord in de jaren 1983 tot en met 1989.[1]
Achtergrond
De misdrijven vonden plaats in Paviljoen V van het toenmalige Krankenhaus Lainz. Paviljoen V hoorde bij afdeling voor interne geneeskunde. Er kwamen vaak patiënten met slechts een minimale kans op genezing terecht. Van de verpleeghulpen werd veel gevergd: van hen werd verwacht dat zij het werk deden van geschoolde verpleegkundigen. Zelfs dokterstaken als het verstrekken van injecties werden aan hen overgelaten.[2] Daardoor hadden de verpleeghulpen ook een nauwelijks gecontroleerde toegang tot medicijnen. Tegelijkertijd waren ze niet voorbereid op het omgaan met doodzieke en hulpeloze patiënten, die vaak moeilijke persoonlijkheidsveranderingen meemaakten. [1][3]
Werkwijze
De veroordeelde hulpen waren Irene Leidolf, Stefanija Meyer, Maria Gruber en Waltraud Wagner. Wagner gold als de leider van de groep. Op haar afdeling werd ze gerespecteerd en gevreesd. Zij deelde haar kennis inzake methoden van levensbeëindiging met haar mededaders. Door verschillende en onopvallende methoden te kiezen konden ze hun daden door de jaren heen verbergen. Ze gaven hun slachtoffers dodelijke doses Rohypnol of insuline, of brachten water in via de luchtpijp om zo bij patiënten met longoedeem een natuurlijke dood door verstikking voor te wenden. De sterfgevallen vielen in een omgeving van vele andere doodzieke patiënten minder op. Toch schijnen er in de afdeling al enige tijd geruchten gecirculeerd te hebben, die door een zwijgcultuur niet naar buiten kwamen.[4][1][3]
Opheldering
Het afdelingshoofd kreeg de geruchten te horen. Toen er zich kort daarna een verdacht sterfgeval voordeed schakelde hij de politie in. De verpleeghulpen waren in het begin van het onderzoek heel open, hoewel ze later hun bekentenissen gedeeltelijk introkken. Snel ontstond er grote publieke aandacht. De gebeurtenissen werden later het grootste Oostenrijkse verpleegschandaal genoemd. De daders werden in de kranten als duivels ofwel doodsengelen betiteld. In 1991 werden de vier hulpen veroordeeld:[1][3]
- Waltraud Wagner tot een levenslange gevangenisstraf vanwege 15 moorden en 17 pogingen tot moord.[5]
- Irene Leidolf tot een levenslange gevangenisstraf vanwege vijf moorden en twee pogingen tot moord.[6]
- Stefanija Meyer tot 20 jaar gevangenis vanwege zeven pogingen tot moord en twee gevallen van dood door schuld[7]
- Maria Gruber tot twaalf jaar gevangenis vanwege twee pogingen tot moord.[8]
Alle vier daders werden in 2008 voorwaardelijk vrijgelaten. Zij vermijden sindsdien het contact met het publiek en hebben blijkbaar allen hun naam gewijzigd.[9] Het ziekenhuis werd in 2000 van Krankenhaus Lainz in Krankenhaus Hietzing hernoemd. Ook het bejaardenhuis ernaast kreeg een andere naam: van Plegeheim Lainz werd het Geriatriezentrum am Wienerwald. Dit werd gedaan om de beschadigde reputatie van Lainz (oorspronkelijk een onderdeel van het Weense district Hietzing) teniet te doen.[10]
Film
Het gebeuren inspireerde Peter Kern in 2010 tot zijn film Die Mörderschwestern.[11]
Bronnen, noten en/of referenties
|
