Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Dinie Heroma
Gerondina ’Dinie’ Heroma (ook geschreven als Dini, Dien of Diny) (Utrecht, 8 mei 1907 – na januari 1997) was een Nederlandse communistische verpleegster die in Spanje werkzaam was tijdens de Spaanse Burgeroorlog.[1][2]
Levensloop
Omwille van de toenemende internationale dreiging in de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog, verhuisden de ouders van Dinie in 1913 naar Indonesië, het land waar haar moeder werd geboren. In 1928 keert het gezin terug naar Nederland.
In de jaren ’30 kwamen door het antisemitisme en de opkomst van het nazisme ca. 500.000 Midden- en Oost-Europese vluchtelingen naar Nederland, vaak met een vaag idee te emigreren naar Amerika. Dinie’s ouders vingen vaak mensen uit Duitsland op omdat ze geen andere opvang hadden, en de verhalen die Dinie van hen hoorde over het fascisme hadden een diepe impact op haar. Ze kreeg hierdoor het beeld dat als de fascisten de Spaanse Burgeroorlog zouden winnen, dit het begin van het einde zou zijn.[3]
Van haar communistische vriendin Hinke Kerner, die reeds in Spanje was met haar man, hoorde Dinie dat er een tekort was aan verplegend personeel. Ze besloot hierop haar baan op te zeggen en ook naar Spanje te trekken. In tegenstelling tot de meeste andere vrouwen reisde ze alleen omdat er net een transport was vertrokken toen ze zich aanbood bij de Commissie Hulp aan Spanje als vrijwilligster. Dinie reisde wat op goed geluk eerst naar Parijs en na een tiental dagen reisde ze van daar verder naar Spanje, waar ze in januari 1937 in Albacete aankwam. Van daaruit trok ze verder naar Murcia. Ze onderwees er de vaak ongediplomeerde Spaanse verpleegsters de knepen van het vak.
Na zeven maanden werd Heroma overgeplaatst naar Madrid. Daar prikte ze zich per ongeluk in de vinger en omdat de wonde niet wilde ze genezen keerde ze terug naar Nederland. De wonde zou nooit helemaal genezen, maar toch keerde ze zo snel ze kon terug naar Spanje, waar ze op verschillende plekken werkte in de buurt van Barcelona. Ook hier waren de omstandigheden erbarmelijk, met een tekort aan verband en verdere benodigdheden, terwijl er steeds meer gewonden toestroomden omdat de republikeinen steeds verder in de verdrukking raakten.
Na het verlies van de republikeinen keerde ze december 1938 met Ans Blauw, Nora Diamant, Trudel de Vries en Jenny Schaddelee via Frankrijk terug naar Nederland.[4]
Terug in Nederland trok ze terug in bij haar ouders en ging ze terug aan de slag als verpleegster. Omdat ze zonder hulp van de Commissie Hulp aan Spanje, en bijgevolg zonder toestemming van de Nederlandse overheid, naar Spanje was getrokken, verloor ze haar Nederlands staatsburgerschap dat ze echter na twee jaar terugkreeg.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was ze in tegenstelling tot de meeste andere Spanjevrijwilligers niet actief in het verzet. Ze bleef wel werken als verpleegster en ze werd directrice van een bejaardentehuis in Den Haag. Ze verbleef ondertussen in een pension, dat verder ook veel Joodse bewoners had. Bij een razzia werden alle bewoners, ook de niet-Joodse Dinie, gearresteerd en opgesloten in het Oranjehotel. In tegenstelling tot de Joden werd Dinie uiteindelijk vrijgelaten. Hoewel ze geen lid was van een verzetsgroep hielp ze wel om Joodse kinderen van Den Haag over te brengen naar gezinnen in Friesland waar het relatief veiliger was.
Van 1945 tot 1948 woonde Heroma terug in Indonesië. Hierna ging ze in Nederland aan de slag als vroedvrouw, een baan die ze uitoefende tot ze 70 was.
Bronnen, noten en/of referenties
|
