Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Aloïs Goossens
Aloïs Goossens (Antwerpen, 27 maart 1911 (????) – Merksem, 12 maart 1984 ????)[1] was een Belgische extreemrechtse figuur uit het interbellum en de Tweede Wereldoorlog.
Levensloop
Interbellum
In 1935-1936 was hij lid van Verdinaso waar hij even propagandaleider was van de Antwerpse afdeling.
In juli 1937 volgde hij les aan de Hochschule für Politik in Berlijn.
Hij richtte nadien met Willem Wuyts en Van Berlaer de groepering Vrienden van het Nieuwe Duitschland (VVND) dat een twintigtal leden kende. Mogelijk door de acties van het Belgische gerecht dat de organisatie in de gaten hield werd de VVND in 1938 werd omgevormd tot Nationaal-Socialistische Vlaamsche Arbeiderspartij. Goosens schreef de programmabrochure die zich onder meer verzette tegen "rassenvermenging" en de "democratische 'massagedachte". Hij baseerde zich voor het programma onder meer op het boek Mein kampf van Adolf Hitler.[2][3]
Goossens was ook een van de leidende figuren van het in 1937 opgerichte fel anti-Joodse Volksverwering waarvan hij in 1938 propagandaleider werd van de Antwerpse afdeling.
In 1939 werkte hij mee aan het tijdschrift De Aanval, orgaan van de Nationaal Volksche Beweging die begin 1939 werd opgericht door Gustaaf Vanniesbecq nadat deze laatste om onbekende redenen plots uit Volksverwering was gestapt.
Met Bert Marckx richtte hij ook de Nationaalsocialistische Centrale voor Vlaanderen op, een partij die ze na Duitse Inval van naam veranderden in 'Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij' of NSDAP, oftewel de exacte Nederlandstalige vertaling van Hitlers Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij. Marckx liep in het begin van de oorlog rond met kepi, het NSDAP-kenteken en een armband met een hakenkruis en deed alsof hij optrad namens de échte NSDAP, tot de Militär Verwaltung Marckx dwong hier mee te stoppen.[4]
Tweede Wereldoorlog
Op 13 mei 1940, 3 dagen na het begin van de Achttiendaagse Veldtocht werd zijn persoonlijke bibliotheek met 299 boeken en tijdschriften in door het Parket van Antwerpen in beslag genomen. In de herfst van 1940 diende Goossens tegen deze inbeslagname een schadeclaim in. Omdat hij steekkaarten bijhield kon hij exact benoemen om welke boeken het ging, en weten we momenteel dat hij vnl. Rechts-nationalistische literatuur las. Zijn boeken zelf zijn nooit teruggevonden.[5]
Goossens zelf werd gearresteerd samen met een twintigtal andere prominente extreem-rechtse leiders, waaronder Edgard Boonen, August Borms, Walter Bouchery, Jules Bursens, Emiel D’Hondt, René De Beul, Jan Eggen, Robert Flamant, Frans Kets, René Lagrou, René Lambrichts, Edgard Lehembre, Gerardus Libot, Antoon Mermans, Albert Meuris, Adrien Orban, Karel Peeters, Jan Timmermans, Cyriel Vandamme, Gustaaf Vanniesbecq, Henri Van Hoofstadt, Jan Van Mierlo, Joannes Van Opstraet en Werner Van Osselaere. Ze werden via de gevangenis in de Begijnenstraat in Antwerpen overgebracht naar de gevangenis van Vorst, onderweg werd onder meer Ward Hermans bij de groep gevoegd. De gearresteerden, een allegaartje van 'staatgevaarlijk' geachte personen, met naast nationalisten evengoed comministen en Rijksduitsers en Joden, werden naar Frankrijk gevoerd en opgesloten in de kampen van Saint-Cyprien en Le Vernet-d’Ariège. Na de Duitse overwinning worden ze in de zomer van 1940 vrijgelaten.[6].
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd leider van politieke afdeling van de Nationaal-Socialistische Vlaamsche Arbeiderspartij. In 1941 stopte hij met elk politiek engagement, mogelijk op bevel van René Lagrou of de Duitsers omdat Goossens openlijk homoseksueel was. Hij zou de rest van de oorlog geen rol van betekenis meer spelen.[7]
Na de oorlog
In 1947 werd hij door de krijgsraad tot 2 jaar gevangenis veroordeeld. Zijn verdere lot is onbekend.
Bronnen, noten en/of referenties
|