Abukir en Abuzir

Abukir en Abuzir is een verhaal uit Egypte en één der verhalen uit Duizend-en-een-nacht.

Verhaal

Heel lang geleden leefde eens in Alexandrië twee mannen. De een was een stoffenverver en heette Abukir. De ander was kapper en heette Abuzir. Omdat Abukir wel eens stoffen die klanten bij hem brachten om te verven op de zwarte markt verkocht en later net deed alsof ze gestolen waren, bleven de mensen bij hem weg. En ook bij Abuzir kwamen steeds minder klanten. Abukir en Abuzir besloten hun geluk ergens anders te beproeven en gingen met een schip naar een ander land.

Op het schip had Abuzir veel werk als kapper, want de rijke kooplieden die daar zaten, wilden allemaal er netjes uit zien. Maar Abukir daarentegen deed niets, want hij deed alsof hij zeeziek was. Dat deed hij de hele reis en zelfs toen ze op land aankwamen. Hij bleef net doen alsof hij ziek was zodat hij lekker kon luieren en eten en drinken. Maar op een dag werd Abuzir ziek. Hij had hoge koorts. En in plaats van dat Abukir nu Abuzir verzorgde, zoals Abuzir dat eerst met Abukir had gedaan, liet Abukir Abuzir aan zijn lot over. Hij stal zelfs het geld van Abuzir.

In de stad viel het Abukir op, dat alle mensen alleen blauwe kostuums droegen. Dat bracht hem op een idee. Hij ging naar de sultan toe en vroeg hem om wat geld en slaven om een eigen stoffenververij te beginnen. De sultan was zo onder de indruk van die charmante en vlot babbelende Abukir dat hij hem goud gaf en zestig slaven. Abukir opende zijn eigen stoffenververij en liet zijn slaven al het zware werk doen, terwijl hij heerlijk op een kussen ze liep te commanderen. Abukir werd rijk, want zulke mooie kleuren kon alleen hij leveren.

Intussen werd Abuzir verzorgd door mensen die medelijden met hem hadden. Toen hij was opgeknapt, bedankte hij de mensen hartelijk en ging op zoek naar Abukir. Hij zag Abukir toen deze in zijn zaak liep te schelden op een van zijn slaven. Abuzir wilde zijn vriend omhelzen, maar deze gaf zijn slaven opdracht Abuzir weg te jagen. Abuzir werd geslagen en geschopt en droop uiteindelijk weg.

Om wat op te vrolijken, besloot Abuzir naar een badhuis te gaan om zichzelf te verfrissen. Maar gek genoeg vond hij nergens een badhuis. Hij vroeg aan een voorbijganger waar hij een badhuis kon vinden, maar die had nog nooit van een badhuis gehoord. Opeens kreeg Abuzir een idee. Hij ging naar de sultan en vroeg om geld en slaven om een badhuis annex kapsalon te beginnen. De sultan gaf de hoffelijke en bescheiden Abuzir geld en slaven. In tegenstelling tot Abukir behandelde Abuzir zijn slaven heel goed. En toen het badhuis klaar was, kwam de sultan als eerste klant. Hij nam een warm bad en liet intussen zijn haren knippen door Abuzir. Na het gewenste resultaat gaf hij Abuzir honderd goudstukken, want hij was dik tevreden over de bad en zijn kapsel.

Na een tijdje hoorde Abukir dat Abuzir een badhuis annex kapsalon had geopend en hij werd stikjaloers op Abuzir, want deze had veel meer klanten dan hij had. Hij bedacht een list. Hij ging bij Abuzir langs, bood zijn verontschuldigingen aan hem en gaf als teken van vriendschap hem een flesje parfum mee die Abuzir aan de sultan moest geven. Wat Abuzir niet wist, was dat Abukir het flesje gevuld had met vergif om Abuzir erin te luizen. Nadat Abuzir het flesje parfum had aangenomen, ging hij naar de sultan en vertelde hem dat Abuzir van plan is hem te vermoorden met een flesje giftige parfum. De sultan ging naar Abuzir en toen hij aan het flesje parfum rook, rook hij ook het vergif en gaf zijn soldaten opdracht Abuzir in een zak te stoppen en deze in zee te werpen.

Abuzir werd op een schip in een zak gestopt en vervolgens in zee gegooid. Maar de beul botste per ongeluk tegen de sultan en deze verloor zijn sultansring. Hij verbleekte, want zonder die ring had hij geen recht meer om sultan te zijn. De zak met Abuzir erin werd door een visser gevonden en open gemaakt. Abuzir bedankte de visser voor zijn leven en hij vond bij toeval de ring van de sultan. De visser vertelde hem dat wie de ring heeft de nieuwe sultan is. Abuzir beval de visser hem naar land te brengen.

Aan land verscheen Abuzir voor de sultan en liet deze de ring zien. De sultan wierp zich bibberend op de grond en bood duizend maal zijn excuus aan Abuzir. Abuzir vergaf de sultan alles en gaf hem ook zijn ring terug. Nu was de sultan weer de enige heerser en hij begreep dat Abuzir hem helemaal niet had willen vermoorden. Abuzir vertelde de sultan dat hij dat flesje vergif van Abukir had gekregen en dat deze hem had wijs gemaakt dat het parfum was. Ook vertelde hij hoe Abukir hem had bedrogen door net te doen alsof hij zeeziek was, hoe Abukir hem in de steek liet toen hij koorts had en hem door zijn slaven in mekaar liet slaan.

De sultan liet Abukir bij zich komen en veroordeelde Abukir ditmaal tot de doodstraf. Hij werd in een zak gestopt en in zee gegooid. Abuzir mocht van de sultan zijn grootvizier worden, maar dat wilde Abuzir niet. Hij wilde veel liever terug naar Alexandrië. De sultan liet Abuzir door een schip naar Alexandrië brengen.

En daar op het strand vond Abuzir een aangespoelde zak die hij open maakte. Daarin lag de dode Abukir. Abuzir liet Abukir netjes begraven en op zijn grafzerk liet hij zetten: "Wee hen die slecht zijn en slecht zullen blijven. Wees met hen begaan, maar ga nooit met hen mee". En op de plek waar Abukir begraven lag, staat tegenwoordig de beroemde Egyptische stad Abu Kir.

Trivia

Het verhaal is niet helemaal waar. De Egyptische stad Abu Kir is niet naar een stoffenverver vernoemd, maar naar een koptische martelaar genaamd Cyrus die samen met een ander koptische priester genaamd Johannes werd onthoofd op bevel van de Romeinse keizer Diocletianus omdat zij hun leven gaven voor dat van twee minderjarige koptische meisjes. Abu Kir zou een Arabische verbastering zijn voor "Abbas Cyrus" oftewel; vader Cyrus.