Experimentele muziek

Experimentele muziek is alle muziek die de gebruikelijke opvattingen over muziek ter discussie stelt. Een enigszins overeenkomstige term is avant-garde muziek. John Cage was een pionier in het genre en zorgde ervoor dat experimentele muziek serieus genomen werd.

Zoals bij andere kunststijlen die de grenzen verleggen van een genre, is er weinig consensus - zelfs niet onder de beoefenaars - over wat de grenzen zijn van experimentele muziek. Enerzijds is het een verlengstuk van traditionele muziek, door het toegevoegen van onconventionele instrumenten, nieuwe zang- en spelmethoden, verbouwde instrumenten, scordatura, ruis, geluid, lawaai en andere vernieuwende elementen aan bestaande stukken. Anderzijds zijn er voorstellingen en opnames die de meeste luisteraars zelfs niet tot muziek zouden rekenen.

Sommige vormen van experimentele muziek gebruiken ook alternatieven voor de traditionele vormen van muzieknotatie. Cage, Ligeti en Feldman zijn bekende componisten die gebruik maakten van afwijkende vormen van muzieknotatie.

Een experimentele vorm van elektronisch musiceren is bijvoorbeeld circuit bending. Door in elektronische velden kortsluitingen te solderen kunnen bijzondere klankvervormingen optreden. De Japanse Toshimaru Nakamura bijvoorbeeld bespeelt op die manier een no-input mengpaneel.

Experimentele rock

Zie Experimentele rock voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Deze stroming kwam op gang midden jaren zestig met bands als Velvet Underground, Frank Zappa, Captain Beefheart en Pink Floyd (Meddle, Atom Heart Mother). Enerzijds beïnvloed door jazzmusici als John Coltrane en Sun Ra en anderzijds avant-gardecomponisten als John Cage en Karlheinz Stockhausen begonnen bands vaste stramienen te doorbreken met andersoortige muzikale vormen.

Experimentele instrumentbouwers

Een groep muzikanten richtte zich op het ontwikkelen van nieuwe muziekinstrumenten om via die wijze tot nieuwe klanken en spelmethoden beschikbaar te maken.