Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Europa (maan)

Uit Wikisage
Versie door SjorsXY (overleg | bijdragen) op 18 feb 2010 om 13:17
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Europa

Karakteristieken
Naam Europa
Ontdekt door Galileo Galilei
Ontdekt in 1610
Straal 671.097 km
Omloopsnelheid 3 d 13 h 14,6 min
Excentriciteit 0,009
Glooiingshoek 0,47°
Gemiddelde diameter 3138 km
Oppervlakte 3,1 × 107 km2
Massa 4,797×1022 kg
Gemiddelde dichtheid 3,01 g/cm3
Zwaartekracht aan oppervlak 1,32 m/s2
Hoek rotatieas
Omwentelingstijd 3 d 13 h 14,6 min
Weerkaatsingsvermogen 0,64
Temperatuur aan oppervlak min. 85 K
gem. 103 K
max. 125 K
Luchtdruk 10-6 Pa
Samenstelling Zuurstof 100%

Europa is de kleinste van de Galileïsche manen, de vier grote manen van Jupiter, en de zesde grootste maan van het zonnestelsel. Galileo Galilei ontdekte haar op 8 januari 1610. Simon Marius, die ook de ontdekking claimde omdat hij de vier satellieten onafhankelijk had ontdekt, noemde de maan naar Europa, de dochter van koning Agenor die een affaire had met Zeus (vereenzelvigd met Jupiter) en hem drie kinderen schonk.

Europa bezit een ijle atmosfeer van dizuurstof. Het oppervlak bestaat uit ijs en kent zeer weinig hoogteverschillen. Onder het ijs ligt een oceaan van water met daar weer onder silicaat rots en een kern van ijzer. Omdat er op Europa sprake is van tektoniek, staat vast dat deze maan geologisch actief is. Wellicht bevindt zich onder het bevroren oppervlak vloeibaar water, waarin eventueel buitenaards leven zou kunnen voorkomen. Om dit nader te onderzoeken is voor 2020 door de NASA de Europa Jupiter System Mission voorzien.

Ontdekking en geschiedenis

Op 7 januari gebruikte Galilei aan de Universiteit van Padua een refractietelescoop, maar op die dag kon hij Europa nog niet van Io onderscheiden vanwege de lage sterkte van de telescoop. De volgende dag lukte dat wel, waardoor 8 januari 1610 voor de Internationale Astronomische Unie als de dag van de ontdekking van Europa geldt[1]. De op de mythologie gebaseerde benamingen zijn in de astronomie lange tijd weinig populair geweest, waardoor Europa tot in het midden van de 20e eeuw in veel van de astronomische literatuur eenvoudigweg "Jupiter II" werd genoemd. Ook tegenwoordig is deze nomenclatuur nog enigszins gangbaar.

Baan

Europa draait[2] op een afstand van 670.900 kilometer rond Jupiter in 3,55118 dagen en in dezelfde tijd om de eigen as. De baan is bijna cirkelvormig met een excentriciteit van maar 0,009. De helling van het baanvlak ten opzichte van de evenaar van Jupiter bedraagt 0,47°. Europa beweegt in baanresonantie met de manen Io, die twee maal zo snel haar baan beschrijft, en Ganymedes, die half zo snel draait. Hierdoor ontstaan getijdenkrachten.

Kenmerken

Met een diameter van 3138 kilometer is Europa iets kleiner dan de Maan van de Aarde. Van alle Galilïsche manen is Europa de minst massieve, maar haar massa is nog altijd veel groter dan die van de meeste andere manen in het zonnestelsel. De versnelling van de zwaartekracht op Europa is met 1,32 m/s² acht keer kleiner dan die op Aarde 9,81 m/s².

IJle atmosfeer met zuurstof

Uit waarnemingen met de Ruimtetelescoop Hubble in 1994 blijkt[3], dat Europa een ijle atmosfeer van zuurstof bezit. De atmosferische druk bedraagt 1 microPascal, 100 miljard keer minder dan de luchtdruk op Aarde. Op Aarde is zuurstof van biologische oorsprong: uitgestoten bij fotosynthese door planten maar bij Europa is dit niet zo. Ultraviolet licht van de zon of geladen deeltjes van de magnetosfeer van Jupiter ontleden de ijskorst in waterstof en zuurstof. Het lichtere waterstof ontsnapt en zo blijft zuurstof over[4]. Ook een ionosfeer is vastgesteld[5].

Het oppervlak van ijs

Het oppervlak van Europa is bijzonder glad, zonder noemenswaardige hoogteverschillen en weinig kratervorming. Uit het aantal vermoedelijke komeetinslagen volgt dat het oppervlak van Europa jong moet zijn, 20 tot 180 miljoen jaar[6]. Het oppervlak bestaat uit een laag ijs, waarvan de dikte wordt geschat op 1 tot 30 kilometer[7]. De schattingen van enkele tientallen kilometers zijn vooral gebaseerd op de aanwezigheid van vele vermoedelijk met relatief vlak ijs gevulde concentrische ringen rond enkele van de grootste inslagkraters op Europa's oppervlak. Deze ringen lijken erop te wijzen dat de dikte van de ijskorst minstens 10 kilometer bedraagt, en dat zich daaronder een oceaan van vloeibaar water met een diepte van mogelijk 100 km bevindt.[8]. Andere modellen gaan ervan uit dat de ijskorst slechts enkele kilometers dik is, maar in deze modellen wordt vermoedelijk teveel rekening gehouden met de allerbuitenste lagen van de korst die zich elastisch gedragen als gevolg van Jupiters zwaartekracht. Indien de ijskorst bijvoorbeeld maar 2 kilometer dik is, zou dit moeten betekenen dat het vloeibare binnenste geregeld in contact komt met het oppervlak [9].

Er zijn octahydraat[10]zouten, magnesiumsulfaat en natriumcarbonaat vastgesteld[11].

Het albedo van de maan bedraagt 67 procent, en is daarmee een van de hoogste van het zonnestelsel[12].

Het oppervlak vertoont lijnen[13] die kunnen zijn ontstaan door cryovulkanisme of geisers[14]. Door de getijdenkrachten van Jupiter kunnen barsten[15] ontstaan in de korst van Europa. Hoewel Europa steeds hetzelfde halfrond naar Jupiter toekeert, komen de lijnen toch over heel het oppervlak voor. Dit is te verklaren indien de ijskorst sneller draait[16] dan de vaste kern[17]. Hieruit veronderstelt men dat een vloeibare oceaan tussen het ijsoppervlak en de vaste kern aanwezig is. De buitenste ijslaag draait in zo'n 12.000 jaar om de kern.

Op het oppervlak zijn ook cirkelvormige of elliptische vlekken te zien. Deze zijn vermoedelijk ontstaan[18] door opwellingen van warmer ijs of smeltwater. Alle structuren op het oppervlak van Europa zijn genoemd naar de Europese mythologie. Zo heet de grootste krater Pwyll.

Lineae

Een van de meest opvallende kenmerken van het oppervlak van Europa zijn de donkere strepen die over het opppervlak heen lopen, de zogeheten lineae, die vermoedelijk zijn ontstaan door uitbarstingen van warm ijs als gevolg van warmere onderlagen in combinatie met de aantrekkingskracht van Jupiter[19]. Het effect is in dit geval vergelijkbaar met het ontstaan van een mid-oceanische rug op Aarde. Door aan te nemen dat het oppervlak van Europa iets sneller ronddraait dan het inwendige als gevolg van een vloeibare ondergrondse oceaan die het oppervlak loskoppelt van de rotsachtige mantel, kan in combinatie met het effect van de zwaartekracht van Jupiter op de uitwendige ijskorst worden verklaard waarom deze patronen minder regelmatig zijn dan bij een gelijkmatige omwenteling het geval zou zijn geweest[20].

Vaste kern

Europa bevat een vaste kern van silicaat. In het midden daarvan bevindt zich een kern van ijzer, zoals blijkt uit metingen van het magneetveld.

Oceaan van water

Europa keert Jupiter, onder invloed van getijdekrachten altijd hetzelfde halfrond toe. Toch draait Europa iets sneller om de eigen as dan om Jupiter, wat eveneens is te verklaren door het bestaan van een oceaan van vloeibaar water onder het ijsoppervlak. Energie van de getijden kan de oceaan warm en vloeibaar houden, terwijl de energie die vrijkomt uit verval van radioactieve elementen daartoe onvoldoende is. Hoewel dit verval per kilo rots op Europa bijna hetzelfde is als op Aarde, is de volume-oppervlakte-verhouding van Europa namelijk veel kleiner. Als gevolg hiervan is de gemiddelde temperatuur van Europa's oppervlak -160 °C aan de evenaar en slechts −220 °C (iets meer dan 50 °C boven het absolute nulpunt) aan de polen. De korst blijft daardoor permanent zo hard als graniet.

Metingen van het magneetveld door de ruimtesonde Galileo wijzen op een elektrisch geleidende laag onder het oppervlak, vermoedelijk een oceaan[21][22] van zout water. Deze oceaan zou 100 kilometer diep zijn. De oceaan kan mogelijk leven huisvesten[23], met getijden[24] als bron van energie[25]. Zo zou de roze schijn van de planeet te verklaren zijn door bacterien[26]. Leven is waarschijnlijker naarmate de ijslaag dunner is[27]. Koolstof voor het leven kan geleverd zijn door inslagen van meteorieten[28]. Een aantal onderzoekers acht leven op Europa waarschijnlijker dan leven op Mars[29] en pleit daarom voor fondsen om dit nader te onderzoeken.

Externe links

rel=nofollow

Wikimedia Commons  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Europa (moon) op Wikimedia Commons.

rel=nofollow
rel=nofollow