Henry S. Tanner

Henry Samuel Tanner (Tunbridge Wells, Kent, Engeland, 7 februari 1831 – San Diego, Califoria, V.S., 28 december 1918) was een arts die een voorstander werd van therapeutisch vasten. In 1880 vastte hij 40 dagen in Manhattan, New York City.

Leven

Henry S. Tanner werd geboren in Turnbridge Wells (Engeland), als zoon van Samuel Henry Tanner (1798-1881) en Hannah Gilmore (1791-1878). Hij had drie oudere en twee jongere zussen.

Dr. Tanner leed jarenlang aan reuma en aan astma-aanvallen die zijn slaap chronisch stoorden. Wanneer hij wakker was, had hij voortdurend pijn. In 1877 besloot hij dat het tijd was om te sterven. Hij geloofde niet zo in actieve zelfdoding, maar aangezien men in die tijd van mening was dat een mens na tien dagen zonder voeding sterft, besloot hij dit te proberen. Hij dronk alleen nog maar water. Op de vijfde dag van zijn vasten was hij in staat om goed te slapen. Op de elfde dag was hij niet dood, maar schreef dat hij zich zo goed voelde als in zijn jeugd. Omdat hij er nog steeds van uitging dat hij zou sterven, vroeg hij een collega arts, dr. A. Moyer, om hem te onderzoeken. Dr. Moyer was ook verbaasd, en zei: „Je zou op de drempel van de dood moeten staan maar ziet er beter uit dan ik je ooit gezien heb.” Onder begeleiding en observatie van dr. Moyer vastte dr. Tanner nog eens eenendertig dagen. Na zijn vasten had hij geen symptomen meer van reuma, astma of chronische pijn.

Toen andere medici het verhaal hoorden, deden ze het af als bedrog. Hij werd overstelpt met kritiek. Om te bewijzen dat hij niet loog, kondigde hij in januari 1880 aan dat hij nog eens veertig dagen zou vasten. Deze vastenperiode ging in op 28 juni 1880. Zijn plan was oorspronkelijk om deze keer ook niet te drinken. Nadat hij van de tweede tot tiende vastendag geen water had gedronken, werd hij ertoe gebracht om voor de rest van de periode toch te drinken. Vanaf de zesde vastendag begon de New York Times dagelijks een verslag te publiceren over dr. Tanners toestand en liet het artikel elke dag somberder klinken, in het vooruitzicht dat hij zou sterven. Op 7 augustus berichtte de Times dat Tanner zijn vasten met middernacht zou breken in het bijzijn van 2000 toeschouwers. De vele artsen vreesden nog steeds dat het slecht met hem zou aflopen als gevolg van het opnieuw beginnen met voeding. Hij brak zijn vasten met een geschilde peer, gevolgd door melk, en dan een goot deel van een watermeloen. Hij had de eerste dagen last van misselijkheid en wat braken, maar dit werd niet erger, maar verbeterde, hoewel hij de eerste 24 uur wel om de twee uur iets at, wat had kunnen leiden tot het gevaarlijke refeeding-syndroom.

Op 10 september begon hij een rondreis als spreker waarin hij ’starvation’ (’hongeren’, ’verhongering’) aanprees als een middel tegen ziekte. In ongeveer dezelfde periode begon ook de arts Edward H. Dewey vasten als therapie te gebruiken. Dewey zou later bekend worden als groot promotor van therapeutisch vasten.

Henry Tanner overleed op 28 december 1918 in San Diego, Californië. Hij was toen 87 jaar.

Religieus

Henry Tanner was een vrijmetselaar en sloot zich aan bij een religieuze bezeging die ’Faithism’ heette, gesticht door John Ballou Newbrough. Hij woonde een tijd in een utopistische kolonie, ’Shalam Colony’. Enkel ’faithisten’ werden toegelaten als leden van de kolonie. Omdat hij door zijn opvallende vasten in het nieuws kwam, bezag de pers hem vaak al ’leider’ van het faithisme.

Gezin

Henry S. Tanner was gehuwd met Mary-June Wood.

Werken

• Pre-Historic Man. The First Settlers on the Western Continent Oriental Free Masons, 1908, archive.org
• The Human Body: A Volume of Divine Revelations, 1908, archive.org

Over Henry S. Tanner

• Robert a. Gunn, Forty Days Without Food, 1880, archive.org

Verwijzingen